รับปาก

"งั้นคืนนี้..รุ้งกับเมย์อยู่เป็นเพื่อนยายหนูใช่มั้ย"ภูผาถาม

"ค่ะเฮีย"รุ้งบอก

"ขอบใจนะ...งั้นเฮียจะกลับก่อนล่ะ..พรุ่งนี้เช้าเฮียจะมาใหม่นะยายหนู"ภูผาบอก

"ค่ะเฮีย..ขับรถกลับดีๆนะคะ"กอหญ้ายิ้ม

"เดี๋ยว..พวกผมลงไปส่งคับเฮียผา"ชาบอก

ภูผา ภีม วิทย์กับชากำลังเดินไปที่ประตูห้อง แต่สายตาของกอหญ้าเหลือบไปเห็นของที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของภูผาเข้าพอดี

"เฮียคะ!!"กอหญ้าเรียกภูผา

"ว่าไง!?ยายหนู"ภูผาหันมาถาม

กอหญ้าไม่พูดแต่ยื่นแขนไปข้างหน้าก่อนจะแบมือออกไป

"อ้อ!!เงิน..เฮียโอนเข้าบัญชีให้หนูแล้วนะ"

ภูผาบอกเสียงเรียบๆ จริงๆเขารู้ว่ากอหญ้าหมายถึงอะไรแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้มากกว่า

"เฮีย!!!"กอหญ้าเสียงดังเข้มแบบดุๆ

ภีม วิทย์และชาออกจะตกใจและแปลกใจที่กอหญ้าใช้น้ำเสียงอย่างนั้นกับภูผา มีแค่รุ้ง เมย์กับภูผาเท่านั้นที่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้กอหญ้าต้องทำเสียงแบบนั้น

รุ้งกับเมย์จึงพากันยิ้ม ส่วนภูผาเดินกลับไปหากอหญ้าที่เตียงอีกครั้ง

"ดุจริงๆ!!..ไม่รู้ว่าเป็นน้องหรือเป็นแม่กันแน่..อ่ะ!..เอาไปเลย..ตาดีจริงๆเฮียอุตส่าห์ซ่อนแล้วนะ"

ภูผาล้วงไปหยิบซองบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงวางลงบนมือของกอหญ้า

"หนูบอกแล้วว่าให้เฮียหาซ้อให้ได้ไวๆ...กอหญ้าจะได้เลิกคุมเฮียสักทีไงคะ"รุ้งยิ้ม

"หนูเคยบอกให้เฮียเลิกสูบบุหรี่ไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ..มันไม่ดีต่อร่างกายนะ..หนูอยากให้เฮียมีร่างกายที่แข็งแรงอยู่กับหนูไปอีกนานๆ..แค่ดื่มเหล้าก็มากพอแล้ว..หนูขอนะคะเฮีย"กอหญ้าพูดสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังมาก

"ได้..เพื่อยายหนู..เฮียจะเลิกสูบตั้งแต่วันนี้ล่ะ..พอใจหรือยัง"ภูผาลูบผมกอหญ้าเบาๆ

"ขอบคุณนะคะ..หนูรักเฮียนะ"กอหญ้ากอดเอวของภูผา

ภีมมองภาพตรงหน้าแล้วเอามือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบซองบุหรี่ออกมา ก่อนจะเอาไปยื่นให้กอหญ้า

"อะไรคะ!?"กอหญ้ามองหน้าภีมงงๆ

"พี่ก็จะเลิกสูบด้วย...จะได้อยู่ดูแลตัวเล็กไปอีกนานๆไง"ภีมบอกตรงๆ

"เอาจริงเหรอคะ.."กอหญ้ายิ้ม

"จริงๆ..พี่ไม่โกหก"ภีมบอก

"ก็ดีค่ะ...เพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ"กอหญ้ายิ้ม

"พวกมึงด้วย!!"ภีมหันไปมองวิทย์กับชาที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง

"ห๊ะ!!..มันเกี่ยวอะไรกับพวกกูวะ"ชาบ่นงงๆ

"ใช่..มึงจะเลิกก็ไม่เกี่ยวกับพวกกูนี่หว่า"วิทย์ว่า

"จะเอาออกมาดีๆ...หรือจะให้กูเลิกส่งโน้ตให้วะ!!"ภีมบอกเสียงเรียบๆแบบข่มขู่

"ไอ้!...ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย!!ขู่กูจัง..เอา..เอาไปเลย"วิทย์ส่งซองบุหรี่ให้กับภีมแบบขัดใจมาก

"เออ...เลิกก็เลิกวะ..คิดผิดหรือถูกวะที่มีมึงเป็นเพื่อนเนี่ย!..จะเอาใจสาวก็ไม่เห็นต้องลากกูเข้าไปด้วยเลย"ชาว่าแต่ก็ส่งซองบุหรี่ให้กับภีม

"สัส!!!..จะบ่นหาเหี้..!!อะไรวะ..แล้วห้ามซื้อมาอีกนะ..กูเตือนไว้ก่อน..ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน"ภีมมองวิทย์กับชาแบบคาดโทษ

"คร้าบบบ!!ใครจะกล้าล่ะ..แม่งดุเหมือนเสือ"วิทย์บ่นอุบอิบ

"กูได้ยิน!!"ภีมบอก

"พี่ภีมจะไปบังคับพี่วิทย์กับพี่ชาทำไมล่ะคะ..ถ้าพี่เขาไม่อยากเลิกก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"กอหญ้าบอก

ภีมหันไปจ้องหน้าวิทย์กับชาส่งสายตาประมาณว่า เพราะพวกมึงพูดมากกอหญ้าถึงได้ว่ากูทำนองนั้น

"ไม่เป็นไรหรอกกอหญ้า..พวกพี่เลิกสูบพร้อมๆกันจะได้มีเพื่อนไง"วิทย์รีบพูดเมื่อเห็นสายตาของภีมที่มองมา

"ใช่ๆ..พวกพี่แค่พูดไปอย่างนั้นแหละ"ชารีบบอกขืนไม่พูดกลัวว่าภีมจะเอาตายแน่ๆ

"ดีแล้วล่ะค่ะ..ผู้หญิงส่วนมากไม่ชอบผู้ชายสูบบุหรี่หรอกค่ะ..มันเหม็น"รุ้งบอกยิ้มๆ

"รวมถึงรุ้งกับเมย์ด้วยหรือป่าว?"

ชาถามยิ้มๆ จริงๆแล้วเขาเริ่มจะชอบรุ้งเข้าแล้ว ส่วนวิทย์เองก็เหมือนจะชอบเมย์อยู่เหมือนกัน

"ใช่ค่ะ..เมย์กับรุ้งไม่ชอบควันบุหรี่มากๆ.."เมย์บอกตรงๆ

"ถ้างั้น..พวกพี่เลิกสูบแน่นอนคับ"วิทย์กับชาหันไปมองหน้ากันยิ้มๆ

"มีแผนเหรอพวกมึงอ่ะ!"ภูผาอมยิ้ม

"นิดหนึ่งคับเฮียผา...แต่พวกผมจริงใจนะคับ"ชาพูด

"เออ..ห้ามมาทำเล่นๆกับน้องสาวกู..ไม่ว่าคนไหนทั้งนั้น..ไม่งั้นกูเอาตาย"ภูผาบอกเสียงดุๆ

"คับ..พวกผมไม่กล้าหรอก"วิทย์บอกตรงๆ พวกเขารู้ดีว่าภูผาทำจริงแน่ๆไม่ได้ขู่

"เอาล่ะ..งั้นเฮียกลับล่ะนะ"ภูผาบอก

"ค่ะเฮีย..บ๊ายบายค่ะ"กอหญ้าบอกก่อนจะยกมือโบกให้ภูผา

ภูผาจึงเดินออกจากห้องไปโดยมีสามหนุ่มเดินออกไปส่ง

"ไอ้ภีม...กูช่วยมึงได้แค่นี้ล่ะนะ..ส่วนยายหนูจะชอบมึงหรือป่าว..ก็อยู่ที่มึงแล้วนะ"ภูผาบอก เมื่อเดินออกมาจากห้องแล้ว

"ขอบคุณนะคับเฮียผา..ผมจะพยายามจีบตัวเล็กให้ได้แน่นอน"ภีมบอก

"ต้องเหนื่อยหน่อยล่ะมึง..กอหญ้าทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่มึงพูดเลยว่ะ"วิทย์บอก

"ตัวเล็กเข้าใจดี...แต่ทำเป็นไม่เข้าใจมากกว่า..น่าจะเป็นอาการป้องกันตัวเองน่ะ"ภีมบอกอย่างวิเคราะห์

"ใช่..กูคิดเหมือนมึง..ไอ้ภีม..มึงต้องพยายามทำให้ยายหนูเชื่อให้ได้ว่ามึงจริงใจและพร้อมจะปกป้องจริงๆ..มึงต้องดึงยายหนูออกมาจากเกราะนั้นให้ได้..แล้วมันจะดีขึ้นเอง"ภูผาบอก

"คับเฮียผา..ผมจะพยายาม"ภีมบอก

"เออ...งั้นกูไปล่ะ"ภูผาบอกเมื่อเดินถึงรถแล้ว

"สวัสดีคับเฮียผา"สามหนุ่มยกมือไหว้

ที่ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ

"กอหญ้า..ชั้นถามแกจริงๆนะ..แกไม่เข้าใจที่เฮียกับพี่ภีมพูดกันจริงๆเหรอ"รุ้งถามอย่างข้องใจ

"ป่าวหรอก..ชั้นเข้าใจดี..แต่แค่ยังไม่แน่ใจ"

กอหญ้าบอกตรงๆด้วยสายตานิ่งๆใบหน้าเรียบเฉยต่างจากปกติแต่รุ้งกับเมย์ชินแล้ว พวกเธอมักจะเห็นกอหญ้าทำสีหน้าและแววตาแบบนี้บ่อยๆเวลาต้องใช้ความคิดที่เกี่ยวกับความรู้สึก

"ไม่แน่ใจในตัวพี่ภีมเหรอ?"เมย์ถาม

"ป่าว..ไม่แน่ใจตัวเองมากกว่า..ชั้นคงต้องใช้เวลาอีกสักพักน่ะ"กอหญ้าบอก

"อืม..ใช่..มันไม่ต้องรีบหรอก..ยังต้องเจอกันอีกนาน"รุ้งบอก

"แต่ชั้นว่า..พี่วิทย์กับพี่ชาดูจะสนใจแกสองคนนะ"

กอหญ้าบอกสีหน้าและแววตาเปลี่ยนกลับมาสดใสเหมือนปกติแล้ว

"แกไม่ต้องมาห่วงพวกชั้นหรอก..คอยดูความรู้สึกของแกให้ออกดีกว่า..เผื่อจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที"เมย์ว่ายิ้มๆ

"ทำไมชั้นต้องรีบมีล่ะห๊ะ!!"กอหญ้าว่ายิ้มๆ

"อ้าว!ก็ถ้าแกยังไม่มีแฟน..พวกชั้นจะมีได้ไงล่ะ"รุ้งว่า

"ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย..พวกแกมีกันไปเลย..ไม่ต้องห่วงชั้นหรอก"กอหญ้าบอก

"ไม่เอาหรอก..ถ้ามีก็ต้องมีพร้อมกัน..พวกเราเป็นพี่น้องกันนี่นา"เมย์ยิ้ม

"ใช่จ้า..พี่น้องคนละฝานะ555"รุ้งขำ

"ขำอะไรกันคับ..น้องๆ"วิทย์ถาม เขาเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับชาและภีม

"ความลับค่ะ..หึหึ"เมย์ยิ้ม

"เดี๋ยวนี้มีความลับกันแล้วเหรอเนี่ย!"ชาถาม

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..รุ้งกับเมย์แกล้งพี่ๆน่ะ"กอหญ้ายิ้ม

"พี่ๆจะกลับกันหรือยังคะ"รุ้งถาม

"อีกสักพักน่ะ..มีอะไรหรือป่าว"ชาถาม

"อ้อ!!หนูกับเมย์จะลงไปซื้อของมาไว้กินกันคืนนี้น่ะค่ะ..แต่กลัวกอหญ้าจะไม่มีเพื่อน"รุ้งบอก

"งั้น..รุ้งกับเมย์ลงไปพร้อมพี่กับไอ้ชาก็ได้..เดี๋ยวให้ไอ้ภีมอยู่เป็นเพื่อนกอหญ้าก่อน"วิทย์บอก

"ก็ได้ค่ะ..กอหญ้าอยากกินอะไรมั้ย"เมย์ถาม

"อะไรก็ได้..ซื้อมาเถอะ"กอหญ้าบอก

"โอเค...เดี๋ยวมานะ"รุ้งบอกก่อนจะเดินออกไปกับเมย์และวิทย์กับชา

"ตัวเล็กก็พักผ่อนมากๆล่ะ..อย่ามัวแต่ห่วงคุยกับเพื่อน"ภีมบอก

"ค่ะ..เอ่อ..พี่ภีมไม่ต้องไปฟังที่เฮียพูดก็ได้นะคะ..หนูดูแลตัวเองได้..พี่ภีมจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่น..ไม่ต้องมาดูแลหนูหรอก"กอหญ้าพูดตรงๆ

"พี่ว่า..พี่พูดชัดเจนแล้วนะ..ว่าพี่อยากดูแลตัวเล็กจริงๆ...ถึงแม้เฮียผาจะไม่บอก..พี่ก็จะดูแลตัวเล็กอยู่แล้ว..เพราะตัวเล็กเป็นคนสำคัญสำหรับพี่"

ภีมเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงแล้วจ้องมองหน้ากอหญ้าตรงๆ

"สำคัญยังไงคะ!?"กอหญ้าเอียงคอถาม

"สำคัญที่สุดในใจพี่"ภีมพูด

เขาตัดสินใจที่จะพูดจีบกอหญ้าตรงๆดูสักที หญิงสาวที่รู้และเข้าใจทุกอย่างแต่ทำเหมือนไม่เข้าใจอะไรเลย เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเขาจีบเธอตรงๆ เธอจะมีอาการอย่างไร ก็ดูท่าทางของเธอตอนนี้สิ น่าจับมากดจูบชิบหาย!! คนอะไรวะ!!โคตรน่ารัก ปากก็น่าจูบ ตาที่มองมาก็ใสแจ๋ว แก้มป่องๆก็น่าฟัด นี่เขาจะอดทนไม่จับเธอฟัดได้อีกนานแค่ไหนกัน

กอหญ้าได้ยินที่ภีมพูดก็ก้มหน้าลงแล้วขยับตัวลงไปนอนและหันหลังให้เขา เพราะรู้สึกว่าหน้าจะร้อนๆยังไงไม่รู้ ตกลงว่าเขาจะจีบเธอเป็นแฟนหรือเห็นเป็นแค่น้องสาวกันแน่

ภีมเห็นท่าทางของกอหญ้าที่อยู่ๆก็ลงไปนอนแถมหันหลังให้ด้วยก็อมยิ้ม เอาวะ!!มีเขินด้วย แก้มออกสีชมพูนิดๆ น่าจับฟัดจริงๆ

"ทำไมเงียบล่ะ?"ภีมแกล้งถาม

"ก็..พี่ภีมบอกให้นอนพักนี่คะ"

กอหญ้าแก้ตัว จะให้บอกว่าเขินได้ยังไง อายตายห่า!!เลย

"เหรอ..พี่ก็นึกว่าเขินเสียอีก"ภีมยิ้ม

"ไม่..ไม่ได้เขินสักหน่อย"กอหญ้ารีบปฏิเสธแบบอึกๆอักๆ

"ดีแล้วล่ะ..ที่ไม่ได้เขิน..ทำตัวให้ชินไว้..ต่อไปจะได้ยินบ่อยๆ"ภีมบอกตรงๆ

หา!!นี่ยังจะพูดบ่อยๆเหรอวะ..ตาย..ตายแน่!..แค่นี้ก็เขินเหลือเกินแล้ว..ถ้าขืนพูดบ่อยๆจะทำยังไงดีวะเนี่ย!  กอหญ้าคิดในใจ

สักพักใหญ่รุ้ง เมย์ วิทย์กับชาก็เดินเข้ามาพร้อมกับของกินหลายอย่าง

"พี่กลับก่อนนะ..แล้วพรุ่งนี้เช้าจะมาเปลี่ยนให้รุ้งกับเมย์ไปเรียน"ภีมบอก

"พี่ภีมไม่ต้องมาก็ได้ค่ะ..หนูอยู่ได้..เดี๋ยวเฮียก็มา..พี่ภีมจะได้ไปเรียน"กอหญ้าบอก

"พรุ่งนี้พี่ไม่มีเรียน..เดี๋ยวซื้อโจ๊กมาฝาก..ไปพวกมึง"ภีมพูดตัดบท

"พี่กลับก่อนนะน้องๆ"ชาบอกยิ้มๆ

"กลับกันดีๆนะคะ"รุ้งบอก

สามหนุ่มจึงพากันกลับไป เหลือแต่สาวสาวที่พากันคุยจนกระทั่งดึกถึงได้นอนหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้นภีมมาถึงโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า รุ้งกับเมย์ก็ไปมหาลัย พอสายๆภูผาก็เข้ามาพอดีกับที่หมอมาตรวจแล้วบอกให้กอหญ้ากลับบ้านได้ ภีมกับภูผาจึงพากอหญ้ากลับไปที่คอนโด แล้วภีมก็โทรไปบอกชากับวิทย์ว่าได้กลับมาที่คอนโดแล้วจะได้ไม่ต้องไปที่โรงพยาบาลกันอีก

เมื่อมาส่งกอหญ้าที่คอนโดแล้วภูผาก็ต้องรีบกลับไปบริษัทเพราะมีปัญหานิดหน่อย ภีมจึงพากอหญ้าขึ้นไปส่งที่บนห้องเอง

"พี่ภีม...จะไปทำอะไรก็ไปทำได้นะคะ..หนูอยู่คนเดียวได้ค่ะ"กอหญ้าบอกอย่างเกรงใจ

"พี่จะอยู่เป็นเพื่อน..ตัวเล็กเข้าไปนอนพักเลย"

ภีมบอกแล้วดันตัวกอหญ้าให้เดินไปที่ห้องนอน

"หนูไม่อยากนอนแล้วค่ะ..หนูหายดีแล้ว"กอหญ้าพูด

"ต้องนอน..ห้ามดื้อ!!"

ภีมบอกเสียงดุก่อนจะจับกอหญ้าให้นั่งลงบนเตียง

"แต่..อุ๊บ!!.."

กอหญ้าพูดไม่จบเพราะภีมก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากเบาๆ

"ห้ามเถียง..!!ถ้ายังจะดื้อและเถียงอีก..พี่จะทำมากกว่านี้อีก"ภีมขู่ยิ้มๆ

กอหญ้าอึ้งตกใจทำตาโตพลางมองหน้าภีมนิ่งๆ นี่เป็นจูบแรกของเธอนะ อีตาพี่ภีมบ้านี่!!มาจูบแล้วยังจะมาขู่อีกอ่ะ เขินนะเนี่ย!!เธอจึงเม้มริมฝีปากแล้วก้มหน้าก่อนจะลงนอนแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมจนมิดทันที

ภีมยิ้มออกมาทันทีที่เห็นกอหญ้าเอาผ้ามาคลุมจนมิด เขารู้ว่าเธอเขินและก็รู้ว่านี่เป็นจูบแรกของเธออีกด้วย

"นอนนะ..พี่อยู่ข้างนอก..มีอะไรก็เรียกได้"ภีมบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป

กอหญ้าเปิดผ้าห่มออกมาเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดและปิด เธออายจนหน้าแดงแล้วพลางคิดว่านี่ตัวเองชอบภีมเข้าแล้วเหรอถึงได้ใจเต้นแรงและเขินได้ขนาดนี้ เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน นี่มันใช่ความรักที่ใครๆพูดกันใช่มั้ย เธอรู้แค่ว่าเวลาอยู่ใกล้กับภีมจะรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เวลาเห็นหน้าก็มีความสุข เวลาเขาพูดเหมือนจะจีบก็ใจเต้นแรง เธอเวียนคิดไปคิดมาจนเผลอหลับไปในที่สุด

ภีมเดินกลับเข้ามาในห้องนอนเห็นกอหญ้านอนหลับสนิทจึงยิ้มอย่างเอ็นดู ขนาดนอนหลับยังน่ารักแล้วจะไม่รักได้ยังไง เขาก้มไปจูบเบาๆที่หน้าผากของกอหญ้าก่อนจะเดินออกไปนั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***