ดูแล

"555..โอ้ย!!ขำอ่ะ..กอหญ้า..แกนี่นะ"รุ้งขำจนหยุดไม่ได้

"ใช่..แกน่าจะไปเรียนนิเทศนะ..ตีบทแตกกระจุยเลย555"เมย์ว่าขำๆ

"ทำเป็นมาขำกันนะพวกแก..แล้วทีนี้จะไปกินข้าวที่ไหนล่ะ..พี่คนนั้นก็วุ่นวายไม่เลิกอ่ะ"

กอหญ้าบ่นหน้ามุ่ย เธอเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองจะมีไข้ และมึนหัวมากกว่าเดิม

"หัวเราะอะไรกันคับ..ท่าทางสนุกเชียว"ชาทัก

"อ้าว!!พี่ๆสวัสดีค่ะ"สามสาวยกมือไหว้

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?..ตัวเล็ก"

ภีมถามเสียงเข้ม เขามองเห็นทุกอย่างเพียงแต่ไม่ได้ยินที่กอหญ้ากับธันวาพูดกันเท่านั้น

"ไม่มีอะไรค่ะ..พี่เขาเอาดอกไม้มาให้..หนูก็บอกว่าแพ้เกสรดอกไม้แล้วก็เดินออกมาเนี่ยแหละค่ะ..แค่นี้ก็ต้องดุด้วยอ่ะ"กอหญ้าบอกแต่ท่อนหลังพูดเบาๆ

"พี่เพิ่งรู้ว่ากอหญ้าแพ้เกสรดอกไม้"วิทย์พูด

"555พี่วิทย์คะ..กอหญ้าไม่ได้แพ้อะไรทั้งนั้นแหละค่ะ"รุ้งขำ

"ใช่ค่ะ..กอหญ้าชนะทุกอย่าง..มันก็แค่เล่นละครเพราะไม่อยากได้ดอกไม้ต่างหากคะ.."เมย์ยิ้ม

"เออ..แต่แกคิดได้ไวมากเลยอ่ะ..ชั้นยังนึกไม่ออกเลย"รุ้งพูด

"เรื่องนั้นช่างมันก่อน..ตอนนี้จะไปกินข้าวที่ไหนล่ะ?"

กอหญ้าถามเสียงออ่ยๆเพราะเริ่มจะไม่ค่อยดีมากๆแล้ว

"ไปกินที่โรงอาหารกลางมั้ย..คนน่าจะไม่มากนะ"ชาบอก

"ค่ะ..งั้นพวกเราไปกัน"กอหญ้าหันไปบอกเพื่อน

"ตัวเล็ก!"

ภีมเรียกแล้วเดินไปยืนข้างหน้ากอหญ้า

"คะ"

"ทำไมหน้าซีดๆ..ไม่สบายเหรอ"

ภีมถามพลางเอามืออังที่หน้าผาก ก่อนจะสะดุ้งเพราะมันร้อนมาก

"แค่เจ็บคอค่ะ..เดี๋ยวก็หาย"กอหญ้าบอกเบาๆ

"ตัวร้อนจี๋!!เลย..ไปๆหาหมอ"

ภีมพูดพร้อมกับจับมือของกอหญ้าไว้

"ไม่เป็น...."วูบ!!!

กอหญ้าพูดไม่จบก็หมดสติล้มลงไปแต่ภีมใช้แขนประคองไว้ได้ทัน ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาว

"ไอ้ชา..รีบไปขับรถมา..กูจะเอาตัวเล็กไปโรงพยาบาล..ส่วนไอ้วิทย์ขับรถของมึงตามมาพร้อมกับรุ้งและเมย์..เร็วๆ!!"

ภีมบอกเสียงเข้มด้วยความกระวนกระวายใจ เขาอุ้มกอหญ้ารีบเดินไปที่รถของชาอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้สนใจสายตาคนที่มองมาเลยสักนิด ตอนนี้เขาเป็นห่วงคนในออ้มแขนมากที่สุดกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรมากมาย

ภีมนั่งอุ้มกอหญ้ามาตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล เมื่อถึงเขาก็รีบอุ้มเธอไปที่หน้าห้องฉุกเฉินมีพยาบาลเอาเตียงมาให้เขาวางเธอลงแล้วเข็นเข้าห้องไปทันที

ภีม วิทย์ ชา รุ้งและเมย์ยืนรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน พอหมอออกมาภีมก็รีบเดินเข้าไปทันที

"เธอเป็นยังไงบ้างคับ?"ภีมถาม

"คนไข้เป็นต่อมทอมซิลอักเสบ..อาการไม่หนักมากแต่คงต้องให้นอนโรงพยาบาลเพื่อรอดูว่าติดเชื้อลงปอดด้วยหรือป่าวคับ"หมอบอก

"ได้คับ..ผมขอห้องพิเศษนะคับ"ภีมบอกด้วยความโล่งใจนิดๆ

"ได้คับ..พวกคุณเดินตามพยาบาลไปได้เลยคับ"หมอบอก

"ขอบคุณคับ/ค่ะ"ทุกคนพูด

ในห้องพิเศษ

"พวกมึงพาน้องๆกลับไปมหาลัยก่อน..กูจะเฝ้าตัวเล็กเอง"ภีมหันไปบอกเพื่อน

"แล้วต้องบอกเฮียมั้ยคะ"รุ้งถาม

"พี่โทรบอกแล้ว..เฮียผาจะเข้ามาตอนบ่าย"

ภีมบอก สายตายังมองไปที่กอหญ้าที่นอนหลับอยู่บนเตียง

"เออ!..งั้นพวกกูกลับไปมหาลัยก่อน..เดี๋ยวตอนบ่ายจะมาใหม่"วิทย์บอก

"ฝากกอหญ้าด้วยนะคะ..เดี๋ยวตอนบ่ายพวกหนูจะเตรียมเสื้อผ้ามาอยู่เฝ้ากอหญ้าคืนนี้เองค่ะ"เมย์บอก

"อืม..."ภีมพยักหน้า

หลังจากที่คนอื่นกลับไปกันหมดแล้ว ภีมเอาเก้าอี้มานั่งลงข้างๆเตียง เขาเอามือลูบผมของกอหญ้าเบาๆ พลางมองหน้าคนที่เขาหลงรัก เขาไม่เคยรู้สึกกับใครได้มากมายขนาดนี้มาก่อน ตัวเล็กทำให้เขามีความรู้สึกหวงแหน อยากปกป้องดูแล อยากเป็นเจ้าของ ไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้ชิดหรือสนิทสนมกับเธอเลย เขาอยากเห็นเธออยากอยู่กับเธอตลอดเวลา เขาเคยมีคนที่เรียกว่าแฟนคนแรกและเขาเคยคิดว่ารักผู้หญิงคนนั้นมากและคงไม่อาจจะรักใครได้อีกตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเขาไป แต่เขากลับไม่เคยรู้สึกแบบที่มีให้ตัวเล็กกับผู้หญิงคนนั้นเลยและนี่ทำให้เขารู้ตัวว่า จริงๆแล้ว เขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นเลยคงเป็นแค่ความรู้สึกมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน แต่สำหรับคนตัวเล็กนี้เขารักเธอจริงๆและจะไม่มีวันยอมเสียเธอไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาพร้อมจะยอมแลกทุกๆอย่างขอแค่มีคนตัวเล็กมาอยู่ข้างๆก็พอ

"แค่ก..แค่ก..ขอน้ำหน่อย"กอหญ้าพูดเบาๆ

"ตื่นแล้วเหรอ..ตัวเล็ก..อ่ะนี่น้ำ"

ภีมยิ้มก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่มีหลอดส่งไปที่ปากของกอหญ้า

"ขอบคุณค่ะ"กอหญ้าบอก

"เป็นยังไงบ้าง..ดีขึ้นหรือยัง"ภีมถาม

"ดีขึ้นแล้วค่ะ..แล้วทำไมหนูมาโรงพยาบาลได้ล่ะคะ"กอหญ้าถาม

"ก็ตัวเล็กหมดสติไป..พี่กับไอ้วิทย์..ไอ้ชาและเพื่อนๆของเราเลยพามาโรงพยาบาลนี่แหละ"ภีมบอก

"แล้วพี่คนอื่นๆกับรุ้งและเมย์ไปไหนล่ะคะ..ทำไมเหลือพี่ภีมแค่คนเดียว"กอหญ้าถาม

"พี่ให้กลับไปมหาลัยกันหมดแล้ว..เดี๋ยวตอนบ่ายเลิกเรียนแล้วค่อยมากันใหม่น่ะ"ภีมบอก

"เอ่อ..ขอโทษนะคะ..เลยทำให้พี่ภีมต้องขาดเรียนแล้วยังต้องมาเฝ้าหนูอีก..ลำบากแย่เลยค่ะ"กอหญ้าก้มหน้าพูดเบาๆ

"พี่ไม่ลำบากหรอก..โดยเฉพาะกับตัวเล็ก..มากกว่านี้พี่ก็ทำให้ได้"ภีมลุกขึ้นมาลูบผมกอหญ้าเบาๆ

กอหญ้าเงยหน้ามองหน้าของภีมแบบไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดมากนัก

"พี่ภีมนี่เหมือนเฮียมากขึ้นทุกวันเลยนะคะ"กอหญ้ายิ้มนิดๆ

"ยังไงล่ะ!!?"ภีมก้มมองหน้าของกอหญ้า

"ก็พี่ภีมดีกับหนูเหมือนกับเฮียเลยค่ะ"กอหญ้ายิ้ม

"พี่ไม่อยากเป็นเหมือนเฮียแต่อยากเป็นมากกว่าเฮียนะ..รู้มั้ย..ตัวเล็ก"ภีมมองตาของกอหญ้านิ่งๆ

กอหญ้ามองตาของภีมเหมือนกันแต่เธอไม่เข้าใจว่าเขาต้องการที่จะเป็นอะไรที่มากกว่าเฮียกันแน่

ภีมก็รู้ว่ากอหญ้าคิดอะไร แต่เขายังไม่คิดจะบอกเธอตอนนี้ เขาอยากรอให้เธอเข้าใจด้วยตัวเองมากกว่า

"หิวมั้ย..พี่ซื้อข้าวต้มมาให้น่าจะยังร้อนอยู่"ภีมถามยิ้มๆ

"หิวค่ะ"

กอหญ้าบอกเพราะเธอยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า

ภีมจึงเดินไปเทข้าวต้มใส่ชามแล้วเดินมาที่กอหญ้า เธอจึงยื่นมือเข้าไปจะหยิบชามข้าวต้มแต่ภีมขยับชามหลบมือของเธอ

"เดี๋ยวพี่ป้อนเอง"

"แต่ว่า.."

"อย่าดื้อ!!"

"ค่ะ"

ภีมตักข้าวต้มป้อนกอหญ้าโดยที่เธอเริ่มมีสีแดงระเรื่อที่แก้มบางๆเพราะเริ่มจะเขินที่มีคนที่ไม่ใช่ป๊ากับเฮียมาป้อนข้าวแถมคนๆนั้นยังเป็นผู้ชายอีกด้วย

"อิ่มแล้วก็นอนพักอีกหน่อยนะ..หมอบอกว่าเราต้องค้างที่โรงพยาบาลเพื่อรอดูอาการก่อน..และพี่โทรบอกเฮียผาให้แล้วนะ..เดี๋ยวตอนบ่ายเฮียผาจะเข้ามา"ภีมบอก เขายืนอยู่ข้างๆเตียง

"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ"

กอหญ้ายิ้มพลางมองหน้าของภีม

"จุ๊บ!!.."

ภีมก้มลงไปจูบหน้าผากของกอหญ้า โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวจึงมองเขาอย่างอึ้งๆกับสิ่งที่เขาทำ

"หลับตาแล้วนอนซะ..พี่จะนั่งอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อน..ถ้ายังไม่หลับพี่จะ...."

ภีมอมยิ้มเมื่อเขาเห็นกอหญ้ารีบหลับตาลงทันทีก่อนที่เขาจะพูดจบ

กอหญ้าใจเต้นแรงมากๆเมื่อถูกภีมจูบที่หน้าผาก ใจมันเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอก นี่เธอเป็นอะไรไปนะ ปกติเวลาถูกเฮียจูบหน้าผากก็ไม่เห็นว่าใจจะเต้นแรงอย่างนี้สักครั้งเลย เธอจึงรีบหลับตาลงทันทีที่ภีมพูดเหมือนจะจูบหน้าผากของเธออีกครั้ง แค่ครั้งเดียวใจยังเต้นแรงขนาดนี้ ขืนโดนอีกครั้งใจไม่หลุดออกมาเลยเหรอวะ!!

กอหญ้าตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนบ่ายแล้ว เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นภูผา วิทย์ ชา รุ้งกับเมย์มาอยู่ในห้องแล้ว โดยที่เห็นภูผากำลังคุยกับภีมอยู่

"ยายหนู!!ตื่นแล้วเหรอ..เป็นยังไงบ้าง?"ภูผาถาม

"ดีขึ้นแล้วค่ะเฮีย..แล้วนี่เฮียมานานแล้วเหรอคะ"กอหญ้าถาม

"เฮียเพิ่งมาถึงเมื่อกี้..พอดีเจอกับเพื่อนเราข้างล่างเลยขึ้นมาพร้อมกัน..แล้วที่ป่วยนี่..คงเพราะสระผมตอนกลางคืนแล้วไม่ยอมเป่าให้แห้งก่อนใช่มั้ย?"ภูผาถาม

"เอ่อ..ใช่ค่ะ..ก็พอดีวันนั้นหนูไปทำกิจกรรมที่มหาลัยแล้วกลับมาดึก..ผมเหม็นเหงื่อมากเลยต้องสระแต่มันดึกแล้ว..หนูง่วงก็เลยหลับไปก่อนน่ะค่ะ"กอหญ้าบอกเสียงออ่ยๆ

"เราชอบทำแบบนี้ทุกที..เฮียบอกตั้งหลายครั้งแล้ว"ภูผาบ่น

"โธ่!...เฮียอ่ะ..หนูไม่คิดว่ามันจะป่วยนี่นา..ต่อไปหนูจะไม่ทำอีกแล้วอย่าบ่นเลยนะคะ..นะ"กอหญ้าออ้น

"นี่..ถ้าขืนป๊ารู้..มีหวังมาเอาตัวเรากลับไปอยู่ที่บ้านแน่ๆ"ภูผาว่า

"เฮียก็อย่าบอกป๊าสิคะ..นะ..นะคะเฮียคนดี.."

กอหญ้าออ้นต่อทำให้ทุกคนถึงกับขำออกมา

"เฮียไม่บอกก็ได้..แต่ยายหนูก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ..เห็นมั้ยเนี่ย..ทำให้เดือดร้อนกันไปหมดโดยเฉพาะไอ้ภีมถึงกับต้องขาดเรียนเพราะมาเฝ้าเราเลยด้วย"ภูผายังบ่น

"ค่ะเฮีย..หนูจะดูแลตัวเองดีๆ..จะไม่ทำให้ทุกคนโดยเฉพาะพี่ภีมต้องเดือดร้อนและลำบากอีกค่ะ"

กอหญ้าก้มหน้าพูด เธอรู้สึกไม่ดีจริงๆที่ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนโดยเฉพาะภีม

"เฮียผาคับ..อย่าไปดุตัวเล็กเลย..มันไม่ได้ลำบากอะไร..ผมเต็มใจ"ภีมบอกสีหน้าจริงจัง

"เออ..กูขอบใจพวกมึงสามคนรวมถึงรุ้งกับเมย์ด้วยที่ช่วยดูแลยายหนู"ภูผาบอก

"ไม่เป็นไรคับ/ค่ะ..เฮีย"วิทย์ ชา รุ้งกับเมย์พูด

"แล้วนี่หนูต้องนอนโรงพยาบาลจริงๆเหรอคะ"

กอหญ้าถาม เธอไม่อยากนอนโรงพยาบาล

"ใช่..หมอบอก"ภีมพูด

"หนูอยากกลับไปนอนที่หออ่ะ..หนูไม่ได้เป็นอะไรแล้ว"กอหญ้าทำหน้ามุ่ย

"ไม่ได้!!!"ภูผากับภีมพูดเสียงดุๆพร้อมกัน

"ก็ได้ค่ะ..ไม่เห็นต้องดุเลยอ่ะ..ทั้งคู่เลย.."กอหญ้าบอกเสียงเบาๆ

"555พี่ภีมกับเฮียนี่..เหมือนกันเลยนะคะ"รุ้งขำ

"ที่นี้เฮียก็ไปทำงานได้อย่างสบายใจได้แล้วนะคะ..ได้พี่ภีมมาคอยดูแลกอหญ้าก็เหมือนเฮียดูแลเองแน่ๆค่ะ"เมย์ยิ้ม

"ดีเหมือนกัน...งั้นกูยกให้มึงดูแลแทนก็แล้วกันนะ...ไอ้ภีม"ภูผายิ้ม

"ด้วยความยินดีคับเฮียผา..แต่ยกให้แล้วห้ามมาเอาคืน..เพราะผมไม่คืนให้หรอกนะคับ"ภีมยิ้ม

"ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะเฮีย..ไม่รักหนูแล้วเหรอ..ยกให้คนอื่นง่ายๆอย่างนี้ได้ยังไง..หนูจะฟ้องป๊า"

กอหญ้าหน้างอแต่หน้าเริ่มมีสีแดงนิดๆกับคำพูดของภีม

"เฮียว่านะ..ยายหนู..ป๊าต้องดีใจมากกว่าที่จะมีคนมาช่วยดูแลเด็กดื้อแทนป๊า..โดยเฉพาะคนๆนั้นคือไอ้ภีมน่ะ"

ภูผาบอกยิ้มๆ  เขารู้ว่ากอหญ้าเขินเพราะคำพูดของภีม

"แล้วทำไมต้องเป็นพี่ภีมด้วยล่ะคะ..พี่ภีมต้องเรียนแถมยังต้องดูแลร้านเหล้าด้วย..แค่นี้ก็ยุ่งพออยู่แล้วและถ้าต้องมาดูแลหนูอีก..เดี๋ยวแฟนพี่ภีมจะโกรธพี่ภีมได้นะคะที่ไม่มีเวลาให้น่ะ..เฮียอ่ะชอบทำอะไรไม่คิดถึงคนอื่น..อีกอย่างหนูก็ดูแลตัวเองได้ค่ะ"

กอหญ้าบอก เธอคิดอย่างนั้นจริงๆเพราะไม่อยากเป็นภาระของภีม เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอสักนิด ถ้าจะต้องมาดูแลเธอจึงรู้สึกเกรงใจเขาและคนข้างๆของเขาด้วย

"ดูแลตัวเองได้แบบนี้อ่ะนะ..อีกอย่างที่เฮียให้ไอ้ภีมดูแลหนู..เพราะเฮียมั่นใจและไว้ใจมันคนเดียวเท่านั้น..ส่วนเรื่องแฟนของไอ้ภีม..มึงจะว่าไงล่ะ..ไอ้ภีม"

ภูผาบอกกอหญ้าแล้วหันไปถามภีมที่ยืนอยู่ข้างเตียงอีกฝั่ง

"ผมยังไม่มีแฟนคับเฮียผา..ดังนั้นพี่มีเวลาดูแลตัวเล็กอย่างแน่นอน..พี่เต็มใจตัวเล็กไม่ต้องเกรงใจเพราะสำหรับพี่..ตัวเล็กสำคัญกว่าทุกอย่าง"

ภีมบอกภูผาแล้วหันกลับไปพูดกับกอหญ้าโดยจ้องตาเธอตรงๆ

"แค่ก..แค่ก..ไอ้ภีม..มึงเกรงใจเฮียผาบ้างก็ได้นะโว้ย!!555"วิทย์แซวแล้วขำ

"เฮียผายกตัวเล็กให้กูดูแลแล้ว..กูบอกแล้วว่ากูไม่คืนให้ไงวะ!..ตามนั้นนะคับเฮียผา"ภีมยิ้มมุมปาก

"เออ!..มึงอย่าบ่นก็แล้วกัน..ถ้ามึงเอามาคืน..กูเอามึงตายแน่ๆ"ภูผาบอกจริงจัง

"อ้าว?!..ทำไมเฮียพูดแบบนั้นล่ะคะ..ทำไมไม่รับคืนล่ะ..หนูจะไปให้พี่ภีมดูแลตลอดไปได้ยังไง..เฮียก็พูดไปเรื่อยอ่ะ"กอหญ้าบ่นหน้างอ

"เฮ้อ!!..กูไม่รู้จะบอกน้องกูยังไงให้เข้าใจ..งั้นมึงก็ไปจัดการเองก็แล้วกันนะ..ไอ้ภีม"

ภูผาถอนหายใจที่กอหญ้าไม่เข้าใจความหมายที่เขากับภีมพยายามจะบอก จึงยกภาระนี้ให้ภีมไปจัดการเอาเอง เขาช่วยได้แค่นี้จริงๆ

"555หนูบอกเฮียกับพี่ภีมแล้ว...ว่ามันซื่อบื้อ"เมย์ขำเมื่อเห็นภูผาถอนหายใจ

"เรื่องนั้นเฮียผาไม่ต้องเป็นห่วงหรอกคับ..ผมจะค่อยๆบอกตัวเล็กเอง...ขอบคุณนะคับที่เชื่อใจและไว้ใจแล้วให้โอกาสผม"ภีมบอกอย่างจริงจัง

"แต่โอกาส..กูให้แค่ครั้งเดียวนะ..ถ้ามึงทำพลาดจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัว..กูบอกไว้ก่อน"ภูผาบอก

"คับเฮียผา..ผมจะไม่ทำให้เฮียกับป๊าผิดหวังแน่นอน"ภีมรับปาก

กอหญ้ามองภูผากับภีมพูดกันอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ในขณะที่คนอื่นๆพากันยิ้มกับคำพูดของภีม เธอจึงงงๆว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมถึงมีแต่ตัวเองที่ไม่เข้าใจอยู่คนเดียว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***