กลัว

ณ.มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

ตึก..ตึก..ตึก..พลั้ก!..ตุ๊บ..

"ว้าย!..ขอโทษนะคะ..ขอโทษค่ะ"

กอหญ้าก้มหน้าพลางพูดโดยไม่ได้เงยหน้ามองคนที่ถูกชน

"วิ่งยังไงวะ!..ไม่เห็นคนหรือไง"ภีรนัสหรือภีมพูดด้วยเสียงดุๆและหน้าตาที่หงุดหงิด

"ขอโทษค่ะ..ขอโทษจริงๆ"กอหญ้าพูดพร้อมกับก้มลงเก็บหนังสือที่หล่นอยู่ที่พื้น

"ใจเย็นๆโว้ย!...ไอ้ภีม"

ตรีวิทย์หรือวิทย์พูดพลางเอามือจับบ่าของภีมไว้

"ใช่..น้องเค้าคงไม่ได้ตั้งใจหรอก"เดชาหรือชาช่วยพูด

"กูว่าเธอตั้งใจวิ่งชนกูมากกว่าว่ะ"

ภีมพูดสีหน้ายังคงหงุดหงิดเพราะเขาเคยเจอมาบ่อยๆที่ชอบมีสาวๆแกล้งมาเดินชนเพราะอยากจะพูดคุยกับเขา

"ห่ะ..พี่ว่าอะไรนะคะ!?"

กอหญ้าลุกขึ้นหลังจากเก็บหนังสือที่หล่นหมดแล้วจึงเงยหน้ามองหน้าของภีมพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด ผู้ชายคนนี้สูงมากน่าจะเกิน180ซม.หน้าตาหล่อมากๆ แต่ดวงตาที่ทั้งคมทั้งดุแถมสีหน้าที่เรียบเฉยและสายตาที่ค่อนข้างเย็นชาทำให้ดูน่ากลัวในสายตาของกอหญ้าแต่เธอจำเป็นต้องพยายามทำเหมือนไม่กลัวทั้งๆที่กลัวจะแย่อยู่แล้ว

พอกอหญ้าเงยหน้าขึ้นมาทำให้วิทย์ ชารวมถึงภีมถึงกับอึ้งไปเลยเพราะกอหญ้ามีดวงตาที่กลมโตสดใสเหมือนดาวบนท้องฟ้า จมูกโด่งรั้นนิดๆ ปากอิ่มสีชมพู แก้มป่องๆขาวๆที่ตอนนี้มีสีแดงนิดๆน่าจะเหนื่อยจากการวิ่ง ผมตรงยาวสีดำไปถึงกลางหลัง สูงน่าจะไม่เกิน165ซม.ตัวเล็กมากๆน่ากลัวว่าถ้าลมพัดแรงๆจะปลิวไปตามลมมากกว่าสรุปแล้วเธอทั้งน่ารักและสวยรวมอยู่ในคนๆเดียว

"พี่พูดว่ายังไงนะคะ!?"กอหญ้าเอียงคอถามอีกครั้ง

"เอ่อ..ผมว่าคุณตั้งใจจะวิ่งชนผมมากกว่า"

ภีมพูดนิ่งๆหลังตื่นจากภวังค์ เธอโคตรน่ารักถูกใจเขามากแต่เขาต้องทำตัวเข้มและเย็นชาเหมือนเดิมไว้ก่อน

"ทำไมหนูต้องตั้งใจวิ่งชนพี่ด้วยล่ะคะ"กอหญ้าถามอย่างงงๆ

"เพราะคุณอยากคุยกับผมและอยากตีสนิทด้วยไงล่ะ.."ภีมพูดแบบหยิ่งๆ

"หึหึ..พี่คิดมากไปแล้วค่ะ..หนูไม่ได้อยากคุยหรืออยากจะตีสนิทกับพี่หรอกนะคะ..และถ้าพี่ไม่ได้เจ็บตรงไหนหนูขอตัวก่อนนะคะ..ขอโทษอีกครั้งค่ะ!"

กอหญ้ายิ้มกว้างก่อนจะก้มหัวแล้วหันหลังวิ่งออกไปทันทีเพราะจะเข้าเรียนคาบแรกไม่ทันแล้วและอีกอย่างเธอรู้สึกกลัวผู้ชายที่ถูกเธอชนมากๆ

"นี่!..เธอ.."

ภีมอึ้งกับคำพูดของกอหญ้ามาก ตั้งแต่เขาโตมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขาเลยสักคน มีแต่พยายามเข้าหาเขาตลอดและนั่นทำให้เขารู้สึกเบื่อมากๆจนไม่ค่อยอยากจะพูดคุยกับผู้หญิงสักเท่าไร แต่คนตัวเล็กเมื่อกี้กลับบอกว่าไม่อยากจะคุยและสนิทกับเขา

"555..ตั้งแต่กูเป็นเพื่อนกับมึงมานะ..ไอ้ภีม..นี่เป็นครั้งแรกที่มีสาวมาบอกว่าไม่อยากคุยกับมึงว่ะ!"วิทย์ขำ

"ใช่ว่ะ!..แถมสาวคนนั้นทั้งสวยและน่ารัก..แม่งเหมือนตุ๊กตาเลยว่ะ"ชาสนับสนุน

"เออ..ไม่รู้ว่าเป็นคนหรือตุ๊กตา..แหม!..กูอยากรู้จริงๆว่าเรียนคณะไหน..จะได้ตามไปจีบเสียหน่อย"วิทย์พูด

"แต่เมื่อกี้...ตอนน้องเค้าเก็บหนังสือ..ดูเหมือนจะเป็นหนังสือเรียนวิศวะปี1นะ"ชาบอก

"จริงเหรอวะ!...มึงแน่ใจนะ"ภีมถาม

"ทำไม!?..มึงสนใจเหรอวะ..แต่ปกติมึงไม่เคยจะสนใจนี่หว่า"ชาถามพลางจ้องหน้าภีมตรงๆ

"ก็..ป่าว..แค่ถามดู"ภีมตอบเลี่ยงๆ

"ไม่จริงมั้ง!..พวกกูรู้จักมึงมาตั้งนานแล้วนะโว้ย!..จะไม่รู้จักนิสัยมึงเลยหรือไงวะ"วิทย์พูดยิ้มๆ

"ใช่...ถ้ามึงสนใจ..พวกกูก็จะไม่ยุ่งแถมยังจะช่วยมึงอีกด้วย..ใช่มั้ย..ไอ้วิทย์"ชาบอก

"ใช่สิวะ..น้ำแข็งจะได้กลายเป็นน้ำเสียที555"วิทย์ขำ

"พอๆ..เลิกพูด..ไปเข้าเรียนก่อนเถอะว่ะ"ภีมรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อถูกเพื่อนๆแซว

"เออๆ..ไม่พูดก็ได้..แต่สวยน่ารักขนาดนั้น..ถ้าไม่รีบ..กูว่าคงมีคนคาบเอาไปแดกแน่ๆ"ชาบอก

"ของที่กูสนใจ..ใครก็เอาไปไม่ได้ทั้งนั้น"ภีมบอกเสียงเรียบๆ

"งั้น..ก็ไปเข้าเรียนกัน..ไป..พวกมึง"

วิทย์บอกแล้วเดินนำไปทางตึกคณะวิศวะ

ภีม วิทย์และชาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถม เรียนด้วยกันมาตลอดจึงสนิทกันมาก ทางบ้านของทั้งสามคนมีฐานะร่ำรวยมาก มีกิจการเป็นของตัวเองแล้วทั้งสามคนยังได้ร่วมกันเปิดผับแบบกึ่งร้านอาหารด้วยกันอีกด้วย ทั้งสามคนเป็นหนุ่มฮอตประจำมหาลัยที่ทั้งหล่อทั้งรวย เป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งในมหาลัยและข้างนอกโดยเฉพาะภีมมีดีกรีเป็นถึงเดือนของมหาลัยเมื่อปีที่แล้วด้วย ทั้งสามคนเรียนอยู่คณะวิศวะปี2แล้ว

"กอหญ้า..ทางนี้!"รุ้งดาวหรือรุ้งเรียกเมื่อเห็นกอหญ้ายืนอยู่ที่ประตูห้องเรียน

"ทำไมช้าจังล่ะ"เมยาหรือเมย์ถามเมื่อกอหญ้าเข้ามานั่งลงแล้ว

"พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ..ดีนะที่มาทัน"กอหญ้าพูดเหนื่อยๆเพราะวิ่งมา

"มีอะไร..!?"รุ้งถาม

"ไม่มีอะไรหรอก..ชั้นแค่วิ่งชนคนน่ะ..น่าจะเป็นรุ่นพี่..แต่ไม่รู้ว่าคณะอะไรตรงมุมตึกน่ะ"

กอหญ้าเล่าให้เพื่อนฟัง เธอกับรุ้งและเมย์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่ของทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันมีบริษัทรับเหมาก่อสร้างเหมือนกัน เพียงแต่แม่ของกอหญ้าเสียไปตั้งแต่กอหญ้าได้2ขวบ เธอจึงอยู่กับป๊าและพี่ชายที่อายุมากกว่าถึง8ปี ดังนั้นเธอจึงสนิทกับรุ้งและเมย์จนเหมือนพี่น้องกันแท้ๆ

"ซุ่มซ่ามอีกแล้วล่ะสิแกน่ะ"เมย์บอก

"แหม!..ชั้นก็แค่รีบน่ะ"กอหญ้าเสียงอ่อยๆ

"ทุกทีเลยนะแกน่ะ..ปล่อยไปไหนคนเดียวทีไร..เกิดเรื่องทุกที"รุ้งว่า

"พวกแกเลิกว่าชั้นเถอะนะ..ต่อไปจะระวัง..นะ..นะ"กอหญ้าอ้อน

"ก็พูดอย่างนี้ทุกครั้งแหละ..ว่าแต่นี่แกบอกป๊าหรือยัง..ที่ออกมาอยู่ที่หอพักน่ะ"เมย์ถาม

"ยังเลยว่ะ...ว่าจะรอให้ป๊ากลับมาจากฮ่องกงแล้วรู้เองดีกว่า..อีกอย่างรอให้เฮียกลับมาจากมาเลย์ด้วย..จะได้มาช่วยพูดกับป๊าให้น่ะ"

กอหญ้าบอกหน้าเรียบๆ เธอเคยขอป๊าแล้วว่าจะออกมาอยู่หอพักใกล้ๆกับมหาลัยแต่ป๊าไม่ยอม เธอเลยแอบย้ายออกมาตอนที่ป๊าไปทำงานที่ฮ่องกง

"ชั้นว่านะ..ถ้าป๊ารู้มีหวัง..มาตามแกถึงมหาลัยแน่ๆ"รุ้งว่า

"ชั้นก็ว่าอย่างนั้นแหละ..แล้วนี่ป๊าจะกลับเมื่อไหร่วะ"เมย์ถาม

"ก็น่าจะวันสองวันนี้แหละ..ชั้นคงต้องหลบๆจนกว่าเฮียจะกลับมาน่ะ"กอหญ้าบอก

"แล้วเฮียจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ"รุ้งถาม

"เห็นว่าวันศุกร์หรือเสาร์นี้แหละ"กอหญ้าบอก

"เออๆ..เอาไว้ค่อยคุย..อาจารย์มาแล้ว"เมย์ว่า

สามสาวจึงหันกลับไปตั้งใจเรียนก่อน

สองวันต่อมา โรงอาหารคณะวิศวะ

"ว้าย!แกดูนั่นสิ..พี่ภีมโคตรหล่อเลยอ่ะ"

"พี่วิทย์กับพี่ชาก็น่ารัก"

เสียงสาวๆนักศึกษาที่มารวมกันอยู่ในโรงอาหารพากันพูดและมองไปทางสามหนุ่มหล่อของมหาลัยที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ

"ทำไมวันนี้โรงอาหารคณะเรามีสาวๆมากจังล่ะ!..ไหนบอกว่าคณะวิศวะมีผู้หญิงเรียนน้อยไง"

กอหญ้าถามเมื่อเดินเข้ามาในโรงอาหาร

"อ้อ!..ชั้นรู้แล้ว..ก็พี่ๆสุดหล่อประจำมหาลัยมานั่งกินข้าวอยู่นั่นไงล่ะ..สาวๆจากหลายคณะจึงมารวมตัวกัน"เมย์บอก

"ไหนวะ..จริงด้วย..นั่นพี่ภีม..พี่วิทย์และพี่ชา..โอ้ย!โคตรหล่ออ่ะ"รุ้งทำท่าปลื้ม

กอหญ้าหันไปมองตามที่เพื่อนบอก เธอเห็นภีมแล้วถึงกับชะงัก นั่นมันพี่หน้าดุๆที่โดนเธอชนวันนั้นนี่นา นี่เขาเรียนวิศวะเหรอ ไม่ใช่มั้งถ้าใช่ ตาย! ตายแน่!!ไอ้กอหญ้า

"เป็นอะไรไปกอหญ้า..เห็นพี่ๆแล้วถึงกับอึ้งหน้าซีดเลยเหรอแก"รุ้งว่า

"เอ่อ..แกว่า..พี่ๆนั่นเรียนวิศวะเหรอวะ"กอหญ้าถามเบาๆ

"ก็ใช่น่ะสิ..พี่ภีมที่นั่งหน้านิ่งๆน่ะ..เป็นเดือนมหาลัยปีที่แล้วด้วยนะ..ส่วนอีกสองคนนั่นก็พี่วิทย์กับพี่ชาเพื่อนสนิทของพี่ภีม"เมย์บอก

"ตาย!.. ตายแน่ๆ!!"กอหญ้าอุทาน

"มีอะไร..กอหญ้า!?"รุ้งถามอย่างสงสัย

"ก็วันนั้นที่ชั้นเล่าให้ฟังว่าวิ่งชนคนน่ะ..คนนั้นก็คือพี่ที่นั่งหน้าดุๆอยู่นั่นแหละ"กอหญ้าเล่าเสียงอ่อยๆ

"จริงเหรอ!..กอหญ้า"เมย์ถามเสียงตกใจ

"จริงสิ..พี่แกโคตรดุอ่ะ..ชั้นอย่างกลัวเลย..นี่พี่เค้าจะจำชั้นได้มั้ยอ่ะ"กอหญ้าหน้าซีดๆ

"คงจำไม่ได้หรอกมั้ง...สาวๆรอบๆตัวพี่แกเยอะแยะ..แกไม่ต้องกลัว"รุ้งปลอบ

"ใช่ๆ..แกไม่ต้องกลัว..พวกชั้นอยู่"เมย์ว่า

"ชั้นก็หวังอย่างนั้นนะ...ไปหาข้าวกินกันก่อนเถอะ..เดี๋ยวต้องไปประชุมกับพี่ปี2อีก"กอหญ้าบอก

"เออ..ไปๆ"เมย์บอก

สามสาวจึงพากันเดินไปที่ร้านขายอาหาร

"เฮ้ย!...นั่นน้องตุ๊กตานี่หว่า"วิทย์พูดอย่างตื่นเต้น

"ไหนวะ!?..เออใช่..เดินมากับเพื่อนอีกสองคน..น้องตุ๊กตาแม่งโคตรเด่นแต่ตัวนิดเดียวเองว่ะ"ชาพูด

ภีมหันหน้าไปมองทางที่เพื่อนมองก็เห็นผู้หญิงที่วิ่งชนเขากำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน สองวันมานี้เขาพยายามมองหาเธอมาตลอดแต่ไม่เคยเจอ จนเขาคิดว่าเธอเรียนคณะอื่นเสียอีกจึงยกยิ้มอย่างพอใจ

"งั้น..น้องตุ๊กตาก็เรียนวิศวะจริงๆน่ะสิวะ"ชาว่า

"เออ..ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว..แต่น้องคิดยังไงถึงเรียนวิศวะวะ..ตัวเล็กแค่นั้น"วิทย์พูด

"ทำไมวะ!?"ชาถาม

"ก็มึงลองดูสาวๆที่มาเรียนคณะเราสิ..แต่ละคนตัวบิ๊กๆทั้งนั้น..น้อยที่จะตัวเล็กๆ..แต่น้องตุ๊กตานี่..ยิ่งกว่าเล็กอีกมึง"วิทย์ว่า

"เออใช่..ขนาดเพื่อนน้องยังตัวใหญ่กว่าน้องเลย..ว่าแต่พื่อนน้องก็น่ารักเหมือนกันนะโว้ย!555"ชายิ้ม

"เอ้า!...ไอ้ภีม..มองน้องตุ๊กตาตาไม่กระพริบเลยนะโว้ย!555"วิทย์แซวขำๆ

"เสือก!"

ภีมว่าเพื่อนแล้วลุกขึ้นเดินไปทางร้านขายน้ำเพราะเขาเห็นคนตัวเล็กถือจานข้าวแล้วกำลังเดินตรงไปที่ร้านน้ำ

"มึงจะไปไหนวะ!?..ไอ้ภีม"ชาถาม

ภีมไม่ตอบแต่เดินตรงไปที่ร้านขายน้ำ

"อะไรของมันวะ!?"วิทย์งงๆแล้วหันมามองหน้าของชา

"ป้าคะ..น้ำชามะนาวแก้วหนึ่งค่ะ"กอหญ้าบอกป้าที่ขายน้ำ

"ได้แล้วจ้า"ป้าขายน้ำส่งน้ำให้

กอหญ้าจ่ายเงินแล้วหันหลังกลับมาโดยมือหนึ่งถือจานข้าว ส่วนอีกมือถือแก้วน้ำ

"อุ้ย!..ขอโทษค่ะ..หนูไม่ได้ตั้งใจ..เลอะหรือป่าวคะ!?"

กอหญ้ารีบพูดโดยยังไม่ได้มองหน้าคนที่ถูกเธอชนเพราะมัวแต่มองแก้วน้ำกับจานข้าวอยู่

"ซุ่มซ่ามจริงๆนะ..เธอเนี่ย..วันก่อนก็วิ่งชน..ตอนนี้ยังจะเดินมาชนอีก"

ภีมพูดนิ่งๆ จริงๆแล้วเขาตั้งใจมายืนข้างหลังเธอเพื่อให้เธอเดินชนเขาเองนั่นแหละ

"พี่!...เอ่อ..หนูขอโทษ..หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ"

กอหญ้าก้มหน้าพูดเพราะกลัวตาดุๆของเขา

"ไม่เป็นไร"

ภีมบอก เขาเห็นเธอทำท่าเหมือนกลัวเลยอดขำในใจไม่ได้

"เอ่อ..แล้วน้ำหกเปื้อนพี่หรือป่าวคะ!?"

กอหญ้าเงยหน้ามองภีมอย่างสำรวจ

"ไม่เปื้อนหรอก"ภีมพูดนิ่งๆ

"งั้น..งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ"

กอหญ้าบอกแล้วก็เดินหลบข้างๆภีมออกไป

"ตัวเล็ก!..หยุดก่อน"ภีมเรียก

กอหญ้าได้ยินเสียงภีมเรียกแต่ไม่รู้ว่าเรียกใครจึงหันมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นมีใครจึงหันกลับไปที่ภีมอีกครั้ง

"พี่เรียกหนูเหรอคะ!?"กอหญ้าถามงงๆ

"ใช่!..ไม่งั้นจะเรียกใครล่ะ?"ภีมบอกกวนๆ

"หนูไม่ได้ชื่อตัวเล็กเสียหน่อย"กอหญ้าทำปากยื่นๆบอก

"แล้วชื่ออะไรล่ะ?"

ภีมถามแล้วยิ้มมุมปาก เขาเห็นเธอทำปากยื่นๆแล้วอยากเข้าไปกดจูบสักทีจริงๆ..มันโคตรน่ารัก

"หนูชื่อกอหญ้าค่ะ..ว่าแต่พี่เรียกหนูทำไมคะ?"กอหญ้าถาม

ภีมไม่ตอบแต่เดินมาหยิบจานข้าวของกอหญ้ามาถือไว้

"เอ่อพี่!...นั่นจานข้าวของหนู"กอหญ้างงๆ

"เดี๋ยวถือไปให้..นั่งตรงไหนล่ะ"ภีมถาม

"เอ่อ..ไม่ต้องหรอกค่ะ..หนูถือเองได้..ขอบคุณค่ะ"กอหญ้ายื่นมือจะไปหยิบจานข้าว

"ไม่ต้อง...เดี๋ยวเธอก็เดินไปชนคนอื่นอีก"ภีมยกจานหลบมือของกอหญ้า

"แต่ว่า.."

"อย่าดื้อ!!"ภีมบอกเสียงดุๆ

"ก็..ก็ได้ค่ะ"

กอหญ้าบอกอย่างกลัวๆ แล้วเดินนำภีมไปที่โต๊ะที่รุ้งกับเมย์นั่งรออยู่แล้ว

ตลอดทางที่เดินไปมีนักศึกษาทั้งชายและหญิงมองมาที่กอหญ้ากับภีมอย่างไม่ละสายตาเลยทีเดียว

"เอ่อ!...สวัสดีค่ะพี่ภีม"

รุ้งกับเมย์ยกมือไห้วภีมเพราะเป็นรุ่นพี่

ภีมพยักหน้ารับรู้แต่ไม่พูดอะไร

"เอ่อ...ขอบคุณนะคะที่ช่วยถือมาส่ง"กอหญ้ายกมือไหว้ภีม

"ไม่เป็นไร..คราวหลังก็ระวังๆตัวเองบ้าง"ภีมบอกเรียบๆ

"ค่ะ"กอหญ้าก้มหน้าพูด

"ไปแล้ว..เอาไว้เจอกันใหม่นะ..ตัวเล็ก!"

ภีมพูดจบแล้วหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะที่วิทย์กับชานั่งอยู่ท่ามกลางสายตาของสาวๆที่มองมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา

"เฮ้อ!!"

กอหญ้าถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นภีมเดินจากไปแล้ว

"โอ๊ย!...กอหญ้า..แกโชคดีจริงๆ..พี่ภีมพูดกับแกแถมเดินถือจานข้าวมาให้อีก"รุ้งตื่นเต้น

"โชคดีกะผีน่ะสิ!...เกือบตายน่ะสิไม่ว่า"กอหญ้าบ่น

"นี่แกไม่เข้าใจเลยใช่มั้ย..ไอ้กอหญ้า"เมย์ว่า

"เข้าใจอะไรอ่ะ!"กอหญ้าถามงงๆ

"โอ๊ย!ชั้นอยากจะบ้า..แกรู้มั้ยว่ามีสาวๆอยากจะคุยกับพี่ภีมกันทั้งมหาลัย..แต่พี่ภีมไม่เคยจะคุยกับใครแถมยังทำหน้าตาเย็นชาใส่อีกต่างหาก..แล้วนี่กับแก..พี่ภีมคุยด้วยแถมสีหน้าก็ไม่เย็นชา..และยังช่วยถือจานข้าวมาส่งยังบอกอีกว่าไว้เจอกันใหม่..อย่างนี้ไม่เรียกว่าโชคดีแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะห๊ะ!"รุ้งว่ายิ้มๆ

"เหรอ!..แต่ชั้นว่าไม่เจอกันอีกจะดีที่สุด..คนอะไรวะ!..น่ากลัวชิบ!!"กอหญ้าว่า

"แต่ชั้นว่า...แกต้องได้เจอพี่เขาอีกแน่ๆเพราะเขาเป็นรุ่นพี่คณะเรานะ"เมย์บอก

"ใช่ๆ..ชั้นล่ะอยากเป็นน้องสายรหัสของพี่ๆจังเลยว่ะ!...บ่ายนี้ต้องลุ้นหน่อยล่ะ"รุ้งยิ้ม

"โอ๊ย!..ชั้นขออย่าให้อีตาพี่หน้าดุนั่นเป็นพี่สายรหัสชั้นเลย..เพี้ยง!!"

กอหญ้ายกมือพนมขึ้นเหนือหัว ก่อนจะหันไปเห็นว่าภีมกำลังนั่งมองเธออยู่จึงรีบก้มหน้าลงกินข้าวต่อพลางคิดว่าเขาจะมองเธอทำไมนักหรือยังโกรธเรื่องที่เธอเดินชนเขาอยู่

"นี่ไอ้กอหญ้า...มีแต่เขาอยากจะได้พี่เขาเป็นพี่สายรหัส..แกนี่นะ.."เมย์ว่า

"ช่างชั้นเถอะน่า..ใครอยากได้ก็ให้เขาได้ไปสิ..แต่ชั้นไม่อยาก..ไปๆกินข้าว..เดี๋ยวไปรวมตัวสายโดนลงโทษแน่ๆ"กอหญ้าบอก

สามสาวจึงลงมือกินข้าวต่อเพื่อเตรียมเข้าประชุมที่โรงยิมของคณะตามที่พี่ปี2เรียก

/////////////////////////

ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ

ชอบหรือไม่ชอบ..ติชม..คอมเม้นท์กันได้นะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***