บทที่ 18 เปิดใจ

หลังจากมีข่าวในท้องถิ่นออกไป ข่าวที่ณดลคงสาวไปทานอาหารที่ร้านอาหารของตนสาขาเชียงรายก็ถูกแพร่สะพัดไปทั่วประเทศ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด มีนักข่าวติดต่อมาทางเลขาส่วนตัวของเขา ซึ่งเขาก็ได้บอกกับเลขาว่า เธอเป็นผู้หญิงที่เขากำลังสนใจ ยังไม่ได้อยู่ในสถานะแฟน แต่ทางบ้านรู้จักกันเลยพากันไปพักผ่อนก่อนที่จะกลับกรุงเทพฯ ซึ่งกุ้ง เลขาของเขาก็ไม่ทำให้ผิดหวัง

ข่าววันนี้

............ณดล เสสกุล เชฟหนุ่มและเจ้าของร้านอาหารอร่อยเหาะ ออกมาชี้แจงแล้วว่าสาวที่ควงกันไปทานอาหารที่ร้านอาหารของตนในสาขาเชียงรายนั้น เป็นผู้หญิงที่เขากำลังสนใจอยู่และทางบ้านทั้งสองฝ่ายก็รู้จักกัน เลยพากันไปไหว้พระ ทานข้าวก่อนที่จะกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ นาทีนี้คงจะไม่มีใครอิจฉาสาวสวยปริศนาคนนี้แล้วล่ะค่ะ ที่ได้อยู่ในสายตาและความสนใจของนักธุรกิจกิจหนุ่มหล่ออย่างคุณ ณดล เสสกุล ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟค ผู้ชายที่ใครๆ หลายๆ คนอยากที่จะได้เป็นแฟน.....

เจ้าขาอ่านข่าวของ ‘พี่ณดล’ แล้วยิ้มออกมาน้อยๆ เขาบอกว่าเขากำลังสนใจเธออยู่อย่างนั้นหรอ แล้วที่เธอเข้าใจอยู่นี้มันถูกต้องใช่ไหม ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงครั้งล่าสุดที่เจอกัน เขาทั้งคอยเอาอกเอาใจ ใส่ใจ และห่วงใยเธอตลอด เขาชอบเธออยู่ใช่ไหม ใบหน้าหวานขึ้นสีเลือดฝาดขึ้นมาด้วยความเขินอายจนมารดาต้องเอ่ยทักขึ้น

“เจ้าขาอ่านอะไรอยู่หรอลูก ดูสิ หน้าแดงเชียว กำลังคิดอะไรอยู่นะเราน่ะ” คุณอมรรัตน์เอ่ยแซวขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“อ่ะ..เอ่อ อากาศร้อนค่ะแม่ อีกอย่างเจ้าขาก็แค่อ่านข่าวทั่วๆ ไป พรุ่งนี้เจ้าขาต้องกลับกรุงเทพฯแล้วนะคะ เสียดายที่ต้องกลับไปเปลี่ยนพี่ๆ ที่เขาเข้าเวรไม่อย่างนั้นคงได้อยู่กับแม่ที่นี่นานกว่านี้ แล้วนี่พ่อเตรียมผลไม้ไว้ให้เจ้าขาแล้วใช่ไหมคะ” เจ้าขาบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถามเจาะลึกของมารดา เลยเอ่ยถึงกำหนดการณ์ของวันพรุ่งนี้ และไม่ลืมที่จะนำผลไม้จากไร่ไปฝากพี่ๆ คณะครูที่โรงเรียน

“จ้ะ เย็นนี้พ่อเขาจะเตรียมใส่กล่องให้ เออ แล้วนี่กลับพร้อมณดลกับน้องน้ำหวานใช่ไหมลูก” คุณอมรรัตน์ตอบก่อนที่จะเอ่ยถามขึ้น

“ใช่ค่ะ พอดีพี่ณดลกับน้องน้ำหวานจะกลับพรุ่งนี้พอดี เลยชวนเจ้าขากลับไปพร้อมกันเลย” คุณครูสาวตอบมารดาเสียงหวาน คุณอมรรัตน์ลอบมองปฏิกิริยาท่าทางอาการที่เปลี่ยนไปของบุตรสาวก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ‘โตขึ้นแล้วสินะลูกสาวแม่’ สองแม่ลูกคุยกันอยู่สักครู่ ผู้เป็นบิดาก็กลับจากไร่มาเพื่อรับประทานอาหารเช้า คุณวิโรจน์คุยกับบุตรสาวถึงเรื่องผลไม้ที่จะนำกลับไปฝากเหล่าคณะครูรุ่นพี่ที่โรงเรียน ก่อนที่จะวกมาถามบุตรสาวเรื่องของข่าว

“เจ้าขา หนูรู้ใช่ไหมว่าพี่ณดลเขาให้ข่าวไปแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง” คุณวิโรจน์เอ่ยถามบุตรสาวยิ้มๆ

“อะ..เอ่อ ถ้าเจ้าขาไม่ได้เข้าใจผิด พี่ณดลน่าจะสื่อว่า พี่เค้าชอบเจ้าขาอยู่ พ่อกับแม่ว่าเจ้าขาเข้าใจถูกไหมคะ” คุณครูคนสวยที่คงแก่เรียนแต่ไม่ได้มีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เอาซะเลยเอ่ยถามบิดาและมารดาก่อนที่จะส่งยิ้มหวานไปให้

“เจ้าขาของพ่อโตเป็นสาวแล้วจริงๆ สินะ ถ้าในสายตาของผู้ชาย พ่อว่าพี่ณดลเขาชอบเราจริงๆ นั่นแหละ ว่าแต่เราเถอะ รู้สึกยังไงกับพี่เค้าบ้างล่ะ” คุณวิโรจน์ยิ้มออกมา ก่อนที่จะออกความเห็น

“เอ่อ พี่ณดลเป็นผู้ชายที่ดีค่ะ เจ้าขารู้สึกอบอุ่นหัวใจและรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่กับพี่เค้า” เจ้าขาตอบบิดายิ้มๆ คุณอมรรัตน์ตาโต ก่อนที่จะตบเข่าดังฉาด ราวกับชอบอกชอบใจในคำตอบของบุตรสาว

“อาการแบบนี้เรียกว่าตกหลุมรักแล้วล่ะลูก หนูกำลังตกหลุมรักพี่ณดลแล้วรู้ตัวหรือเปล่า” คุณอมรรัตน์เอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น เธอไม่เคยลุ้นให้บุตรสาวมีแฟนเท่านี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ที่เธอได้รู้จักกับณดล เธอก็แอบเชียร์อยู่ห่างๆ และเปิดโอกาสให้ทั้งสองไปไหนมาไหนด้วยกันทุกครั้ง

“นี่เค้าเรียกว่าอาการตกหลุมรักหรอคะแม่” สาวสวยถามมารดาหน้าแดง เธอเองมีความรู้สึกดีๆ ต่อณดลอยู่ไม่น้อย แต่เขายังไม่เคยจีบเธออย่างเปิดเผยมาก่อนเลย ถ้าเธอคิดเข้าข้างตัวเองเธอก็กลัวว่าจะผิดหวังและเสียใจภายหลัง แต่พอเขาตอบสื่อไปว่าเขาชอบเธออยู่ หัวใจดวงก็รู้สึกมีความสุขไม่น้อย

“ใช่แล้วล่ะลูก ถ้าลูกชอบพี่เค้าก็เปิดใจให้พี่เขาหน่อยนะ หนูโตแล้ว เรียนจบ มีหน้าที่การงานที่ดีทำแล้ว ถ้าหนูจะมีแฟนพ่อกับแม่ไม่ว่าหรอกลูก แล้วถ้าแฟนของลูกเป็นผู้ชายที่ดี พ่อกับแม่ยิ่งไม่ห่วงอะไร ออกจะดีใจและมีความสุขไปกับลูกด้วยซ้ำ” คุณวิโรจน์บอกบุตรสาวก่อนที่จะยื่นมือสากที่เกิดจากการทำงานหนักไปลูบผมบุตรสาวอย่างรักใคร่ เจ้าขาโอบกอดทั้งบิดาและมารดา

กริ๊ง...กริ๊ง.....กริ๊ง......

“ฮัลโหล เจ้าขาพูดสายค่ะ” เสียงหวานกรอกไปตามสาย

“ฮัลโหลสวัสดีครับน้องเจ้าขา กำลังทำอะไรอยู่เอ่ย พี่ไม่ได้โทรมารบกวนหนูใช่ไหมคะ” ณดลทักทายมาเสียงนุ่ม คนฟังหัวใจเต้นแรงและเร็วกว่าปกติ นี่คือสายแรกหลังจากที่เขาให้ข่าวไปแบบนั้น

“อ่ะ..เอ่อ.. เจ้าขากำลังจะไปดูผลไม้ในสวนของพ่อน่ะค่ะ พรุ่งนี้เราจะกลับกรุงเทพฯใช่ไหมล่ะคะ เจ้าขาจะเอาผลไม้ไปฝากคณะครูที่โรงเรียนด้วยค่ะ” เจ้าขาตอบชายหนุ่มไปตามความจริง ก่อนที่จะยกน้ำขึ้นมาดื่มก่อนที่จะเดินออกนอกบ้าน

“เห็นข่าวแล้วใช่ไหมคะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น

“หืม....ข่าวอะไรคะ” แกล้งทำเป็นว่าไม่ได้อ่านสักหน่อยคงดีกว่า

“อ้าว ยังไม่เห็นหรอกหรอคะ เมื่อวันที่เราไปไหว้พระที่วัดร่องขุ่นหลังจากนั้นเราก็พากันไปทานอาหารอร่อยเหาะของพี่ที่สาขาในเมืองเชียงรายมาไงคะ” ชายหนุ่มทบทวนความจำให้กับคุณครูสาว

“อ๋อ.... เอ่อ เจ้าขาเห็นแล้วค่ะ หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นใช่ไหมคะ” เจ้าขาตอบก่อนที่จะอมยิ้ม และเธอก็เห็นเล่มใหม่ของหนังสือพิมพ์ที่ตีข่าวไปทั่วประเทศในเช้านี้อีกด้วย

“เอ่อ ไม่ใช่ข่าวนั้นครับ น้องเจ้าขาไม่โกรธใช่ไหมที่พี่ให้ข่าวไปแบบนั้น” ณดลถามหญิงสาวเสียงอ่อนด้วยกลัวว่าเธอจะโกรธ

“แล้วที่พี่ณดลตอบไปน่ะ จริงจังแค่ไหนคะ” เจ้าขาเอ่ยถามยิ้มๆ

“นี่หนูอ่านข่าวเช้านี้แล้วใช่ไหมคะ” ณดลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ข่าวที่ว่าพี่ควงสาวไปทานอาหารที่ร้านของตัวเองที่สาขาเชียงรายน่ะหรอคะ แล้วที่พี่ให้ข่าวไปแบบนั้นพี่จริงจังแค่ไหนคะ” เจ้าขาบอกเนื้อข่าว ก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงใจ ใจดวงน้อยแอบที่จะลุ้นกับคำตอบไม่ได้

“แล้วถ้าพี่จะบอกน้องเจ้าขาว่าพี่จริงจังและจริงใจมากด้วยน้องเจ้าขาจะเชื่อพี่ไหมคะ” ณดลได้ทีรีบเอ่ยปากทันที

“อันนี้ก็ต้องรอดูพฤติกรรมก่อนนะคะ ว่าจริงจังและจริงใจแค่ไหน” เสียงหวานตอบออกไปจากใจ

“หึๆ ถ้าแบบนั้นก็ตั้งรับให้ทันแล้วกันนะคะ พรุ่งนี้เช้าๆ พี่ไปรับกลับกรุงเทพฯพร้อมกันนะคะ”

“ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ เจ้าขาขอตัวเข้าไร่ไปดูผลไม้กับพ่อก่อน”

“ครับ พี่ไม่กวนแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะคะ สวัสดีครับ” ณดลบอกเจ้าขาก่อนที่จะวางสายไป คุณครูสาวมองโทรศัพท์ยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินไปดูบิดาที่ไร่

เช้าวันใหม่

เจ้าขานั้นเตรียมผลไม้ไว้สองกล่อง แบ่งเป็นส้มหนึ่งกล่องและองุ่นหนึ่งกล่อง คุณวิโรจน์และคุณอมรรัตน์รอส่งบุตรสาวกลับกรุงเทพฯพร้อมกัน เพียงไม่นานรถเบนซ์สีดำคันหรูก็เคลื่อนมาจอดที่บริเวณหน้าบ้าน ร่างสูงโปร่งของณดลเปิดประตูลงมาก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้หลานสาวตัวน้อยได้ลงมากราบลาคุณปู่วิโรจน์กับคุณย่าอมรรัตน์ สาวน้อยยกมือไหว้สองผู้สูงวัยเหมือนกับที่คุณอาณดลทำ เรียกสายตาเอ็นดูจากทั้งสองท่านได้เป็นอย่างดี และแอบวาดฝันว่าคงจะดีไม่น้อยถ้าลูกๆ ทั้งสองลงเอยกันแล้วมีหลานตัวน้อยๆ ให้กับท่านทั้งสองบ้าง ทั้งคู่ยิ้มออกมาพร้อมกัน

“สวัสดีค่ะคุณครูเจ้าขา”

เด็กหญิงพิชญ์สินี หันไปไหว้และเอ่ยทักทายคุณครูสาวที่อยู่ในชุดเดรสกระโปรงยาวสีชมพู วันนี้คุณครูเจ้าขาสวยจัง น้องน้ำหวานคิดในใจก่อนที่จะมองผู้เป็นอาที่มองคุณครูคนสวยของเธออยู่เหมือนกัน

“สวัสดีค่ะน้องน้ำหวาน ขึ้นไปรอบนรถก่อนได้เลยนะคะ เดี๋ยวคุณครูเอาของขึ้นรถเสร็จเราออกเดินทางกันได้เลยค่ะ” เจ้าขารับไหว้ลูกศิษย์ตัวน้อย ก่อนที่จะบอกให้น้องน้ำหวานขึ้นรถไปก่อน

“พี่ช่วยดีกว่าค่ะ น้องเจ้าขาขึ้นรถไปรอกับน้องน้ำหวานเลย เดี๋ยวพี่ทำให้ แค่นี้เอง”

ณดลบอกเสียงนุ่ม ตอนแรกเจ้าขาทำท่าจะไม่ยอม พอหันมองบิดามารดาที่ท่านทั้งสองทำท่าโบกมือไล่ให้ขึ้นรถไป เธอจึงเดินไปหาทั้งคู่ก่อนที่จะยกมือไหว้ และโอบกอดทั้งบิดาและมารดาเอาไว้

“กลับมารอบหน้าพ่อขอสถานะใหม่นะ ณดล”

เจ้าขาหน้าแดงทันทีที่บิดาเอ่ยแบบนั้นออกไป ส่วนณดลลอบมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำแล้วอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เขาจัดการยกกล่องผลไม้และกระเป๋าของเจ้าขาขึ้นรถจนเสร็จ ก่อนที่จะไปไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสองอีกครั้ง ซึ่งเจ้าขาได้ขึ้นไปนั่งรอที่นั่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว

“ลาล่ะครับคุณลุงคุณป้า” สองมือหนาพนมยกขึ้นไหว้

“เดินทางปลอดภัยนะลูก ค่อยๆ ขับไปล่ะ เหนื่อยก็พักก่อน อีกอย่าง ลุงกับป้าฝากดูแลเจ้าขาด้วย อย่าทำให้น้องต้องเสียใจนะณดล” วิโรจน์อวยพรบุตรชายของเพื่อนรัก ก่อนที่จะสั่งเสียงเข้ม

“ขอบคุณครับ รับรองด้วยเกียรติของคุณพ่อเลยครับ ว่าผมจะดูแลน้องเจ้าอย่างดี และน้องเจ้าขาจะไม่มีวันเสียใจเพราะผมแน่นอน”

ณดลตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง คุณวิโรจน์กับคุณอมรรัตน์พยักหน้า ณดลจึงเดินกลับไปขึ้นรถก่อนที่จะขับออกไป เจ้าขาเปิดกระจกก่อนที่จะโบกมือลาบิดาและมารดา คงอีกนานกว่าจะได้กลับมาเยี่ยมบ้านอีก สาวสวยอดที่จะใจหวิวๆ ไม่ได้ ณดลมองใบหน้าหวานของเธออย่างเข้าใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***