บทที่ 12 การเดินทางไกลที่ไปพร้อมกันกับเธอ

และแล้วการสอบก่อนปิดเทอมใหญ่ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี คุณครูทุกคนของโรงเรียนต้องใช้เวลาตรวจข้อสอบอยู่สองสามวัน และแบ่งเวรกันเพื่อดูแลโรงเรียนระหว่างปิดเทอมที่ยาวนาน เจ้าขาจึงมีแพลนกลับไปเยี่ยมครอบครัวที่เชียงรายเพียงสองสัปดาห์ เพราะต้องกลับมาเปลี่ยนครูรุ่นพี่ที่อยู่เวรที่โรงเรียนให้ก่อน

“เดี๋ยวเจ้าขาเอาผลไม้จากที่บ้านมาฝากนะคะพี่ๆ” เจ้าขาเอ่ยขึ้นกับบรรดาครูรุ่นพี่ขณะอยู่ที่ห้องพักครู

“ขอบใจจ้ะน้องเจ้าขา พี่จะรอทานนะจ๊ะ” ครูสมร คุณครูฝ่ายธุรการเอ่ยขึ้น

“ได้ค่ะพี่หมอน รอนะคะ อีกสองอาทิตย์เจ้าขาจะกลับมาพร้อมผลไม้ฝากทุกคน” เจ้าขาบอกยิ้มๆ

เจ้าขาเป็นครูที่มีอายุน้อยที่สุดของโรงเรียนแห่งนี้ และดูจะเป็นคนที่อาศัยอยู่ไกลภูมิลำเนามากที่สุด เธอเลยได้กลับบ้านก่อนเป็นคนแรก ครูทุกคนต่างเอ็นดูในความน่ารักและความมีน้ำใจของเธอ ยิ่งรอยยิ้มที่ออกมาจากใจ จึงทำให้เจ้าขาอยู่โรงเรียนแห่งนี้ได้อย่างราบรื่นและมีความสุข

“สวัสดีครับคุณครูเจ้าขา เตรียมพร้อมหรือยังครับ” ณดลเอ่ยถามคุณครูสาว

“สวัสดีค่ะคุณณดล ค่ะ ดิฉันเตรียมพร้อมแล้วค่ะ” เจ้าขาตอบเขาพร้อมรอยยิ้ม

“เย้ๆ น้องน้ำหวานดีใจจังค่ะ ไปครั้งนี้รถไม่เงียบอีกแล้ว ทุกปีไปกับคุณอาณดลสองคนเหงามากเลยค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น วันนี้เธอตื่นเช้าเป็นพิเศษเพื่อจะมารับคุณครูคนสวยเดินทางไปจังหวัดเชียงรายพร้อมๆ กัน ทั้งเจ้าขาและณดลต่างมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวออกจากหอพักของคุณครูสาวมุ่งหน้าสู่จังหวัดเชียงราย ใช้เวลาเพียง8ชั่วโมงทั้งสามคนก็เดินทางเข้าสู่อำเภอพาน สองสาวต่างวัยนั้นหลับสนิทจนคนขับอดที่จะอมยิ้มไม่ได้

“ครูเจ้าขาครับ บ้านของคุณอยู่ตรงไหนครับ” ณดลเอ่ยถามสาวสวยที่กำลังบิดกายไปมาเพื่อขับไล่ความเมื่อย เธอเพิ่งจะตื่นก่อนที่เขาจะเรียกเธอไม่นาน

“อะเอ่อ ไม่ไกลแล้วค่ะคุณณดล แต่ไม่ต้องไปส่งถึงที่บ้านก็ได้นะคะ บ้านของฉันอยู่ในสวนองุ่นน่ะค่ะ” เจ้าขาบอกอย่างเกรงใจ

“ไหนๆ ก็มาถึงพานแล้วครับ ไปส่งให้ถึงบ้านเลยก็ได้” ณดลตอบพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาเจ้าขาใจกระตุก ‘เธอเริ่มหวั่นไหวกับรอยยิ้มของเขาแล้วให้ตายสิ’ เจ้าขาไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากบอกทางให้กับสารถีสุดหล่อแทน

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถเบนซ์คันหรูก็แล่นผ่านสวนผลไม้ที่มีอยู่เรียงรายทั้งสองข้างทาง ดีที่ถนนทางเข้าไม่ได้ลำบากจนเกินไป น้องน้ำหวานตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศรอบๆ จนสองหนุ่มสาวอดที่จะอมยิ้มให้กับท่าทางของเด็กหญิงไม่ได้

“ไร่ข้างหน้านั่นแหละค่ะคุณณดล”

เจ้าขาบอกเขาพร้อมกับชี้ไปที่ประตูเข้าไร่ ‘ไร่เอกดำรงกุล’ เจ้าขายิ้มหวานออกมาอย่างดีใจ ณดลมองใบหน้าสวยของคนที่ตนแอบหลงรักราวกับต้องการเก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่จะต้องห่างกันสองอาทิตย์เอาไว้ ก่อนที่จะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปตามทางที่ป้ายบอก เข้าไปได้ไม่ไกลรถยนต์คันหรูก็จอดลงที่หน้าบ้านเรือนไทยหลังขนาดกลางลักษณะยกพื้นสูงสองชั้น คุณอมรรัตน์พอได้ยินเสียงรถก็เดินออกมาดูที่ประตูหน้าบ้าน จึงได้เห็นว่าเป็นบุตรสาวของตน เธอมองไปเห็นหนุ่มหล่อที่ลงมาเปิดประตูรถให้อย่างงงๆ ก่อนที่จะคิดคนเดียวอยู่ภายในใจ

‘ยัยเจ้าขามากับใครกันน่ะรูปหล่อเชียว’

ณดลลงมาเปิดประตูให้กับคุณครูสาว ก่อนที่เขาจะเดินไปด้านหลังกระโปรงรถเพื่อนำกระเป๋าของคุณครูสาวลงมาส่งให้ถึงประตูหน้าบ้าน น้องน้ำหวานจึงลงจากรถมาพร้อมๆ กับคุณครูคนสวย

“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มยกมือพนมไหว้ก่อนที่จะเอ่ยทักทายหญิงสูงวัยที่คาดว่าน่าจะเป็นมารดาของคุณครูสาวที่เขาหมายปอง

“สวัสดีค่ะคุณยายขา” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยดังขึ้นมาข้างกายของชายหนุ่ม เด็กหญิงพิชญ์สินี ยกมือไหว้ตามผู้เป็นอา ก่อนที่จะเอ่ยทักทายออกไปอย่างรู้งาน ‘คุณยายคนนี้ต้องเป็นคุณแม่ของครูเจ้าขาแน่นอน สวยเหมือนครูเจ้าขาเลย’ เด็กหญิงตัวน้อยคิดในใจ

“สวัสดีค่ะแม่ นี่คุณณดล กับน้องน้ำหวานค่ะ คุณณดลเป็นคุณอาของน้องน้ำหวาน ส่วนน้องน้ำหวานเป็นลูกศิษย์ของเจ้าขาเองค่ะ”

สาวสวยยกมือไหว้ก่อนที่จะเอ่ยทักทายมารดา และไม่ลืมที่จะแนะนำสองอาหลานที่มีน้ำใจมาส่งเธอถึงที่บ้าน คุณอมรรัตน์พอได้ยินแบบนั้นก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มทันที รอยยิ้มสวยปรากฏบนใบหน้าที่มีร่องรอยเหี่ยวย่นตามวัย เธอมองไปที่ชายหนุ่มและหลานสาวตัวน้อยของเขาด้วยสายตาขอบคุณและอดที่จะเอ็นดูหนูน้อยไม่ได้

“สวัสดีค่ะคุณ ขอบคุณนะคะที่มาส่งเจ้าขาลูกสาวของป้า สวัสดีค่ะตัวเล็ก มาเหนื่อยๆ พากันดื่มน้ำลอยมะลิกันก่อนดีกว่า” คุณอมรรัตน์เอ่ยชักชวนสองหนุ่มสาวต่างวัยให้เข้าไปในบ้านด้วยกันทันทีเมื่อได้รู้ว่าเขามีน้ำใจมาส่งบุตรสาวของตน

“ขอบคุณครับ ถ้างั้นผมไม่เกรงใจเลยละกันนะครับ”

ณดลบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ปรากฏให้เห็นลักยิ้มและเขี้ยวเสน่ห์จนสาวสูงวัยอดที่จะยิ้มตามในความน่ารักของเขาไม่ได้ ก่อนที่เธอจะหันไปมองใบหน้าสวยหวานของบุตรสาวที่ตอนนี้สายตาของเจ้าขาก็มองไปที่รอยยิ้มของเขาเช่นกัน 'มีอะไรแน่ๆ สองคนนี้' เธอได้แต่คิดในใจยังไม่เลือกที่จะถามออกมา

คุณอมรรัตน์พาชายหนุ่มกับหลานสาวตัวน้อยไปนั่งที่ห้องรับแขกข้างบ้านที่มีระเบียงรับลมที่โกรกเข้ามาเนือยๆ น้องน้ำหวานชอบบ้านสวนของครูเจ้าขามาก เธอสูดธรรมชาติเข้าเต็มปอด จนคนมองอดที่จะเอ็นดูไม่ได้

“น้ำเย็นลอยมะลิค่ะ เชิญดื่มให้ชื่นใจก่อนนะคะ ขับรถมาไกล พักเหนื่อยสักหน่อย แล้วนี่มีที่พักหรือยังคะ” คุณอมรรัตน์เอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งมองหลานสาวด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความรักที่มีให้คนตัวน้อยอย่างเต็มเปี่ยม

“ขอบคุณครับคุณป้า เดี๋ยวอีกสักพักผมต้องขอตัวไปต่อแล้วครับ คือผมก็มาเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ที่เชียงรายเหมือนกัน ท่านทั้งสองมีบ้านอยู่ในสวนผลไม้ที่อำเภอแม่สรวยน่ะครับ” ชายหนุ่มตอบอย่างสุภาพ

“โอ้จริงหรือคะเนี่ย เหมือนลุงกับป้าเลย เราก็มีไร่องุ่นอยู่ด้านใน ด้านนอกนี้เป็นไร่ส้ม แต่ไร่เราไม่กว้างเท่าไหร่หรอกนะคะ เราทำกันแบบพออยู่พอกิน” หญิงสูงวัยเอ่ยขึ้นกับชายหนุ่มรุ่นคราวลูกอย่างเป็นกันเอง เจ้าขาที่เพิ่งนำกระเป๋าขึ้นไปเก็บที่ห้องนอนชั้นสองของตนก็กลับลงมานั่งคุยกับชายหนุ่มและมารดา

“แล้วไปไงมาไงถึงมาด้วยกันได้ล่ะคะ” คุณอมรรัตน์เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย หากความสัมพันธ์แค่ครูกับผู้ปกครองทำไมเจ้าขาถึงได้กล้ามากับเขาได้ ทั้งๆ ที่บุตรสาวของตนเป็นโรคขี้เกรงใจคนจะตาย

“พอดีครูเจ้าขาเป็นครูประจำชั้นหลานสาวของผมน่ะครับ แล้วก็เป็นครูสอนพิเศษให้กับหลานสาวของผมหนึ่งเดือนที่ผ่านมาด้วย เราเลยสนิทกันประมาณนึง”

ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะลอบมองใบหน้าหวานของหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังมองไปที่หลานสาวของตน คุณอมรรัตน์มองตามสายตาชายหนุ่มก็เดาออกมาพ่อหนุ่มหน้าหล่อคนนี้คงจะแอบชอบพอบุตรสาวของตนอยู่ แต่เจ้าขาก็คือเจ้าขา ลูกสาวของเธอไม่เคยมีแฟน และไม่รู้จักความรักระหว่างชายหญิงเท่าไหร่ ถ้าจะจีบเห็นทีจะเป็นงานหนักสำหรับหนุ่มหล่อคนนี้ไม่น้อย

“แล้วพ่อหนุ่มทำงานทำการอะไรล่ะ”

คุณอมรรัตน์พอเห็นว่าคุยกันสนิทขึ้นมาในระดับหนึ่งก็อดที่จะเอ่ยถามอาชีพของชายหนุ่มไม่ได้ จะจีบลูกสาวคนเดียวของเธอ อย่างน้อยมันก็ต้องผ่านเธอสักหน่อย

“อ้อ ผมเป็นเชฟน่ะครับ” ณดลตอบพร้อมรอยยิ้มจริงใจ คนสูงวัยยิ้มออกมาอย่างพอใจ เขาไม่ได้บอกว่าเขาเป็นเจ้าของร้านอาหาร แต่บอกมารดาของหญิงสาวแค่ว่าเป็นเชฟเท่านั้น

“คุณณดลที่เจ้าขาเล่าให้ฟังไงคะ ที่ตอนเจ้าขาประสบอุบัติเหตุแล้วได้คุณณดลคอยช่วยจนหายกลับไปสอนได้” เจ้าขาเล่าให้มารดาฟัง ก่อนที่คุณอมรรัตน์จะแอบให้คะแนนกับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่กั๊ก

“ใช่คนที่ส่งอาหารกลางวันและพาลูกสาวแม่ไปทานอาหารด้วยบ่อยๆ ใช่ไหม” คุณอมรรัตน์เอ่ยถามบุตรสาวต่อหน้าชายหนุ่ม จนเจ้าขาอดที่จะเขินไม่ได้ เธอพยักใบหน้างามขึ้นลงอย่างช้าๆ คุณอมรรัตย์ยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ

“ป้าต้องขอบคุณ คุณณดลมากเลยนะคะที่คอยดูแลลูกสาวจอมซุ่มซ่ามของป้า เจ้าขาค่อนข้างหัวช้าเรื่องอื่นน่ะค่ะ แต่เรื่องเรียนน่ะเก่ง เรื่องอื่นกว่าจะเข้าใจก็ช้าไปแล้วล่ะค่ะ เราต้องใจเย็นๆ นะคะ เพราะถ้ารอไม่ได้ที่ทำมาทุกอย่างก็สูญเปล่า”

คุณอมรรัตน์เอ่ยเป็นความนัยย์ให้กับชายหนุ่ม เขารับรู้อย่างเข้าใจความหมายที่มารดาของหญิงสาวที่ตนแอบชอบบอก แน่นอนว่าเขาจะค่อยเป็นค่อยไป หากแต่กลับจากเชียงราย เจ้าขาต้องรับรู้ว่าเขาชอบเธอหลังจากนั้นก็สุดแล้วแต่เธอจะตัดสินใจ

สองสาวต่างวัยกับหนึ่งหนุ่มหล่อคุยกันได้สักพักเขาก็ขอตัวพาน้องน้ำหวานเดินทางต่อ เพราะเห็นว่าเริ่มจะเย็นแล้วด้วย แม้มารดาของหญิงสาวจะอยากชวนเขาให้ทานข้าวเย็นก่อนค่อยไปเขาก็ต้องปฏิเสธ เพราะเขาไม่ชอบขับรถกลางคืน ด้วยเหตุการณ์ในอดีตของพี่ชายกับพี่สะใภ้ทำให้เขาเป็นห่วงหลานสาวคนเดียว คุณอมรรัตน์เข้าใจก่อนที่จะเดินออกมาส่งชายหนุ่มและหลานสาวตัวน้อย เจ้าขาเอ่ยขอบคุณเขาและเอ่ยลาลูกศิษย์ตัวน้อย น้องน้ำหวานมองเจ้าขาตาละห้อย แต่ก็ยอมโบกมือลาแต่โดยดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***