ตอนที่ 7 อาหารสื่อรัก

รถเบนซ์คันหรูที่มีผู้โดยสารเป็นสองสาวต่างวัยกับหนึ่งหนุ่มหล่อผู้เป็นคนขับถูกขับเคลื่อนเข้ามาในบริเวณห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของเด็กหญิงพิชญ์สินีมากนัก เจ้าขารู้สึกผ่อนคลายเพราะได้คุยกับลูกศิษย์ตัวน้อยที่คอยเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้เธอฟังไม่หยุด ไม่เงียบเหมือนกับผู้เป็นอาที่เอาแต่ตั้งใจขับรถจนมาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งนี้

“น้องน้ำหวานพาคุณครูเจ้าขาไปรอคุณอาด้านในก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณอาจะเอารถไปจอดก่อน” ณดลบอกหลานสาวเสียงนุ่ม

“ได้ค่ะ คุณอาณดลไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ น้องน้ำหวานรู้จักห้างนี้ทุกซอกทุกมุม” เด็กหญิงตัวน้อยบอกคุณอาหนุ่มด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะจูงมือเจ้าขาเดินไปรอด้านใน

ณดลมองตามสองสาวต่างวัยจนกระทั่งลับร่างของทั้งสองคน เขาจึงขับเคลื่อนรถเบนซ์คันหรูของตนไปยังชั้นสำหรับจอดรถ

“คุณอาของน้องน้ำหวานเขาไม่มีคนรักหรือคะ”

เจ้าขาอดที่จะถามลูกศิษย์ตัวน้อยไม่ได้ขณะที่กำลังเดินตรงไปที่ร้านอาหาร เธออดสงสัยไม่ได้ก็เขาพาเธอมาทานอาหารที่นี่สองครั้งแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นแฟนของเขาเลย เธอไม่ได้ติดตามข่าวสารเกี่ยวกับวงการธุรกิจมากนัก เธอรู้เพียงว่า ณดล เสสกุลคือเจ้าของร้านอาหารอร่อยเหาะ ที่มีอยู่หลายสาขาตามห้างทั่วประเทศไทย

“มีค่ะ” คำตอบของลูกศิษย์ตัวน้อยทำให้คุณครูคนสวยรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจทันที ก่อนที่จะโล่งใจในประโยคต่อมา                      “น้องน้ำหวานไงคะ คุณอาณดลบอกว่า น้องน้ำหวานคือคนที่คุณอาณดลรักมากที่สุด แบบนี้เรียกว่าคนรักได้ไหมคะ” เด็กน้อยส่งยิ้มหวานพร้อมบอกคำตอบที่ไร้เดียงสาให้กับคุณครูคนสวย

“สวัสดีค่ะพี่ๆ น้องน้ำหวานขอโต๊ะประจำนะคะ” เด็กหญิงตัวน้อยยกมือไหว้ก่อนจะบอกพนักงานภายในร้านที่จำเธอได้เป็นอย่างดี ใครบ้างที่จะไม่รู้จักหลานสาวสุดที่รักของบอสสุดหล่อ

“เชิญด้านในเลยค่ะน้องน้ำหวาน แล้วนี่มากับใครคะเนี่ย” พนักงานรับออเดอร์เอ่ยถามหลานสาวของบอสหนุ่มขึ้นด้วยความสงสัย

“คุณครูเจ้าขาค่ะ ครูประจำชั้นของน้องน้ำหวานเองค่ะ”

เด็กน้อยตอบก่อนที่จะจูงมือของเจ้าขาเข้าไปนั่งที่โต๊ะประจำ สองสาวต่างวัยยังไม่ทันสั่งอะไร คุณอาหนุ่มรูปหล่อเจ้าของร้านก็เดินตามเข้ามาสมทบ ก่อนที่จะหันบอกพนักงานรับออเดอร์ให้ไปดูแลลูกค้าคนอื่น เพราะเขาจะบริการหลานสาวกับคุณครูคนสวยเอง พนักงานสาวเข้าใจก่อนจะเดินออกไป

“วันนี้น้องน้ำหวานอยากทานอะไรดีคะ”

เสียงทุ้มดังมาจากปากหนาของคุณอาคนหล่อ สาวๆ หลายคนที่เป็นลูกค้าในร้านต่างมองมาที่เขาเป็นตาเดียว เจ้าขาอดรู้สึกแปลกไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

“น้องน้ำหวานอยากทานข้าวผัดการ์ตูนค่ะ”

เมนูสำหรับเด็กที่ณดลเป็นคนคิดชื่อและการปรุงขึ้นมาเพื่อดึงดูดให้เด็กๆ หันมาทานผักกันมากขึ้น ทันทีที่ได้ยินชื่อเมนูอาหาร เจ้าขาก็นึกสนใจขึ้นมาทันที เธออยากจะเห็นหน้าเจ้าข้าวผัดการ์ตูนของลูกศิษย์ตัวน้อยแล้วสิ ว่าหน้าตามันจะเป็นอย่างไร

“ได้เลยค่ะ คุณอาจัดให้ แต่ต้องทานให้หมดนะคะ คนที่เขาไม่มีโอกาสกว่าเรายังมีอีกมาก” ณดลบอกหลานสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เจ้าขาฟังคุณอาหนุ่มสอนหลานสาวแล้วอดที่รู้สึกดีกับเขาไม่ได้

“น้องน้ำหวานทราบค่ะ น้องน้ำหวานจะทานให้หมด ไม่ให้เหลือข้าวสักเม็ดเลยค่ะ” เด็กน้อยตอบพร้อมส่งยิ้มหวานให้คุณอา ณดลพอใจกับคำตอบก่อนที่จะหันไปถามคุณครูคนสวย

“ครูเจ้าขาอยากทานอะไรไหมครับ” ณดลถามพร้อมรอยยิ้ม

“อืม คุณณดลช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมคะ ดิฉันได้ยินว่าคุณณดลคิดเมนูอาหารขึ้นมาเอง ดิฉันอยากเห็นและลองชิมดูบ้างค่ะ” เจ้าขาตอบก่อนที่จะส่งยิ้มตอบ

“ได้ครับ ผมจะคิดเมนูพิเศษให้ครูเจ้าขาตอนนี้เลย รอสักครู่นะคะน้องน้ำหวาน รอสักครู่นะครับครูเจ้าขา”

ณดลตอบเจ้าขา ก่อนจะหันไปบอกหลานสาวด้วยเสียงนุ่ม และหันกลับมาบอกเธอเช่นกัน ร่างสูงโปร่งจึงเดินกลับเข้าไปในครัว พนักงานต่างมองไปที่บอสหนุ่มกับสาวสวยที่นั่งอยู่กับหลานสาวของเขาสลับไปมาอย่างแปลกใจ สองครั้งแล้วที่บอสพาสาวสวยคนนี้มาทานอาหารที่ร้านแห่งนี้ แถมยังให้นั่งโต๊ะประจำของครอบครัวอีกด้วย ดูๆ แล้วผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นคนสำคัญของบอสอีกคนแน่นอน

เวลาผ่านไปเพียง 20 นาที อาหารจานด่วน คือข้าวผัดการ์ตูนของน้องน้ำหวานถูกนำมาเสิร์ฟก่อน เจ้าขามองไปที่จานของลูกศิษย์ตัวน้อยแล้วก็อดที่จะยิ้มให้กับความน่ารักของอาหารในจานไม่ได้ ก็ข้าวผัดการ์ตูนของน้องน้ำหวานนั้น มันมีผักต่างๆ แกะสลักเป็นรูปตัวการ์ตูนตัวเล็กๆ ปะปนกับหมูและไข่ดูแล้วน่าทาน และน่าจะหลอกล่อเด็กๆ ได้ดีทีเดียว เธอยอมรับว่าณดลเป็นคนมีพรสวรรค์ในเรื่องนี้จริงๆ ไม่แปลกใจที่ร้านอาหารของเขาจะขายดิบขายดี น้องน้ำหวานหยิบช้อนก่อนที่จะตักข้าวผัดการ์ตูนขึ้นมาแล้วยื่นปากน้อยๆ ไปเป่าลมช้าๆ แล้วส่งข้าวเข้าปากอย่างเรียบร้อย

“หืม............อร่อยจังค่ะ” เสียงเล็กๆ เอ่ยขึ้นหลังจากกลืนข้าวที่เคี้ยวลงคอเรียบร้อยแล้ว

“ครูเจ้าขาอยากชิมไหมคะ” ลูกศิษย์ตัวน้อยเอ่ยเชิญชวน ด้วยอยากนำเสนอเมนูนี้ให้ครูเจ้าขาได้ทาน

“ครูชิมได้หรือคะ ครูกลัวน้องน้ำหวานจะทานไม่อิ่มค่ะ” เจ้าขาบอกยิ้มๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ น้ำหวานทานบ่อยๆ แบ่งให้ครูเจ้าขาบ้างน้ำหวานไม่หวงค่ะ”

เด็กหญิงตัวน้อยบอกก่อนที่จะใช้ช้อนกลางตักข้าวผัดในจานของตนใส่จานของคุณครูคนสวย เจ้าขามองการกระทำของเด็กน้อยแล้วยิ้มออกมากับความน่ารัก เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และมีมารยาท เจ้าขาตักข้าวผัดการ์ตูนใส่ปาก ก่อนจะตาโต อาหารฝีมือณดลนั้นอร่อยทุกอย่างจริงๆ เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าณดลนั้นมีคุณสมบัติสามีแห่งชาติอยู่ไม่น้อย

ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีอาหารหน้าตาแปลกๆ แต่ดูแล้วน่าจะอร่อยถูกวางเรียงรายอยู่ตรงหน้าคุณครูสาวกับลูกศิษย์ตัวน้อย                  “เชิญครับครูเจ้าขา เมนูพวกนี้ผมเพิ่งคิดมาได้เมื่อกี้นี้เอง” ณดลบอกพร้อมกับนั่งลงข้างๆ หลานสาวของตน เจ้าขามองเขาอย่างอึ้งๆ ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเมนูที่เขาคิดค้นขึ้นมาใหม่

“ขอโทษนะคะคุณดล คุณช่วยบอกชื่อเมนูพวกนี้ให้ดิฉันฟังได้ไหมคะ” คุณครูสาวบอกเขา

“ได้ครับ เมนูแรกชื่อเมื่อไหร่จะรู้ เป็นการผสมผสานระหว่างผักกับเนื้อหมูที่ปรุงรสแล้วครับ ถ้าเราไม่คลี่ผักออกมาก็คงจะดูไม่ออกว่าผักนั้นห่อหมูอยู่ด้านใน ส่วนชื่อที่บอกว่าเมื่อไหร่จะรู้ก็คือถ้าคุณไม่ลองชิมคุณก็จะไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ด้านใน การมองบางสิ่งบางอย่างจากภายนอกอาจจะไม่ใช่อย่างที่ตาเห็นเสมอไป”

ณดลบอกด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก เจ้าขารู้สึกแปลกๆ กับชื่อเมนูอาหารของเขาแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอใช้ช้อนกลางตักอาหารที่มีชื่อว่าเมื่อไหร่จะรู้ มาวางไว้ในจานของตนและจัดการตักมันใส่ปาก ทันทีที่เคี้ยวก็สัมผัสได้ถึงรสชาติของเนื้อหมูที่ปรุงรสอย่างกลมกล่อม

“หืม... อร่อยจังค่ะ” เธอตาโตบอกเขาหลังจากกลืนอาหารที่เคี้ยวลงคอไปแล้ว

“ขอบคุณครับ มาที่เมนูถัดไปกันดีกว่า” ณดลบอก คุณครูสาวพยักหน้า

“อันนี้เรียกว่า ขนมจีบบีบอัดรัก มันต่างจากขนมจีบทั่วไปก็คือเจ้าขนมจีบของผม มันจะมีผักที่หั่นเป็นรูปต่างๆ ให้ได้ลุ้นอยู่ด้านใน ที่ตั้งชื่อว่าขนมจีบบีบอัดรัด เพราะคนทำต้องใช้ใจและความอดทนในการหั่นผักเป็นรูปต่างๆ แถมเจ้าผักพวกนี้ก็แอบอยู่ในแผ่นเกี๊ยวทำให้คนชิมมองไม่เห็นถ้าไม่ได้ผ่ามันออกมาดู เชิญชิมดูครับ” ณดลนำเสนอเมนูที่สองด้วยรอยยิ้ม เจ้าขารู้สึกตงิดในใจกับชื่ออาหารอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไร

คุณครูสาวตักเมนูที่สองมาวางไว้บนจานของตนก่อนที่จะใช้มีดเล็กที่ใช้สำหรับหั่นเนื้อสเต๊กมาหั่นเจ้าขนมจีบบีบอัดรักเพื่อดูรูปร่างของเจ้าผักด้านใน และทันทีที่เธอหั่นขนมจีบชิ้นนั้นออก รอยยิ้มมุมปากก็ปรากฏขึ้นเล็กน้อย ก็เจ้าผักด้านในนี่สิมันน่ารักอย่างบอกไม่ถูก รูปผักที่ทำเป็นรูปหัวใจเล็กๆ อัดผสมอยู่กับเนื้อหมูที่ถูกห่อด้วยแผ่นเกี๊ยว

เจ้าขาเงยหน้ามองใบหน้าหล่อของณดล หัวใจพลันกระตุกเมื่อเห็นว่าสายตาคมของเขานั้นจ้องมองเธออยู่ ใบหน้าหวานขึ้นสีเลือดฝาดอย่างห้ามไม่ได้ ถึงเธอจะใสซื่อขนาดไหน แต่ฟังจากชื่ออาหารที่เขาบอกว่าเพิ่งคิดค้นมาให้เธอมันก็น่าแปลกใจอยู่ไม่น้อย ไหนจะสายตาที่เขามองมาที่เธออีกเวลาที่เขานำเสนอเมนู ราวกับเขาจะบอกเธอว่าทำไมเธอถึงไม่รู้สักทีว่าเขาแอบชอบเธออยู่ ถ้าไม่คิดเป็นการเข้าข้างตนเองมากเกินไป เธอเชื่อว่าเธอตีความไม่ผิดแน่ๆ

“อร่อยไหมคะคุณครูเจ้าขา” เด็กหญิงพิชญ์สินีเอ่ยถามขึ้นขณะจ้องมองไปยังใบหน้าหวานของคุณครูสาวที่ตอนนี้มันเผยให้เห็นว่ามีสีเลือดฝาดขึ้นอยู่ที่โหนกแก้ม

“เอ๊ะ คุณครูเจ้าขาร้อนหรอคะ ทำไมหน้าแดงแจ๋เลย”

เสียงของเด็กน้อยดึงสติของเจ้าขาให้กลับมาจากห้วงความคิด ณดลอมยิ้มอย่างพอใจ ดูแล้วคุณครูคนสวยคงจะเข้าใจบ้างแล้วว่าเขาพยายามจะสื่ออะไร

“อะ..เอ่อ ค่ะนิดหน่อย ครูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ดิฉันขออนุญาตไปห้องน้ำก่อนนะคะ” เจ้าขาบอกลูกศิษย์ตัวน้อย ก่อนจะหันไปบอกณดลแต่เธอนั้นเลือกที่จะหลบสายตาคมของเขาที่มองมา

“ให้น้องน้ำหวานไปเป็นเพื่อนไหมคะ” น้องน้ำหวานเอ่ยถามเจ้าขา

“น้องน้ำหวานทานให้อิ่มเถอะนะคะ เดี๋ยวคุณครูกลับมาค่ะ” น้องน้ำหวานพยักหน้าตอบ เจ้าขาจึงลุกจากโต๊ะตรงไปที่ห้องน้ำของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ทันที ส่วนณดลมองตามไปด้วยรอยยิ้ม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***