การกำเนิดของเหล่าดอกไม้ของวงตระกูล

การกำเนิดของเหล่าดอกไม้

     ณ บ้านของตระกูลลู่ ห้องนั่งเล่นที่โถงกลางบ้าน

  “!!? ทำไมพวกเราถึงได้มีชื่อคล้ายชื่อดอกไม้จังเลยละคะ !?’’ ไวโอเล็ต เด็กสาวอายุ 7 ขวบ ได้เอ่ยถามแกลดิโอลัสพ่อ ของเธอ

“ก็เพราะว่าพวกหนูเกิดในช่วงฤดูแห่งวสันต์ยังไงละจ๊ะ” ไอเนะ แม่ของไวโอเล็ต ได้ตอบคำถามแทนแกลดิโอลัส สามีของเธอ

“แล้วฤดูแห่งวสันต์คืออะไรหรอคะ!!?” เยอบีร่า ได้ถามไอเนะแม่ของเธอ ถึงความหมายของฤดูแห่งวสันต์

“ใช่ฤดูฝนหรือป่าวคะ!?” ไอริส ได้ถามต่อ

ไวโอเล็ตแม่ของพวกเธอได้กล่าวว่า “แท้จริงแล้ว ฤดูวสันต์ ไม่ใช่ ฤดูฝน หากแต่เป็น ฤดูใบไม้ผลิ คำ “วสันต์” มาจากภาษาบาลีสันสกฤตว่า “วสนฺต” หมายถึง ฤดูใบไม้ผลิ ยังไงล่ะจ๊ะ”

“ฤดูแห่งวสันต์ นี่มันมหัศจรรย์ จริงๆเลยนะคะ” ไอ้นะ ได้กล่าวขึ้นมา หลังจากที่นั่งเล่นของเล่นอยู่ที่พื้น

“ใช่แล้ว พ่อได้เจอแม่ของพวกหนู ก็เทศกาลแห่งวสันต์เนี่ยแหละ” พ่อได้บอกกับทุกคน

//เยอบีร่าได้คุ้นคิด แล้วได้กล่าวขึ้นมาว่า “เดียวหนูไปเอาขนมก่อนนะคะ คุยกันไปเลยเลยค่ะ”

“จ๊ะ !!” ไอเนะ แม่ของเธอกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่สดใส

“เดียวฉันช่วยนะคะ” ป้าโซเฟีย คนรับใช้ของตระกูลลู่กล่าว

“ได้ค่ะ” เยอบีร่าได้ตอบป้าโซเฟีย ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดีใจ

//เยอบีร่าได้เดินไปยังห้องครัวพร้อมกับเอื้อมหยิบจานขนมคุกกี้

“เดียวฉันช่วยนะจ๊ะ” ป้าโซเฟียกล่าวพร้อมหยิบจานขนมมให้เยอบีร่า หลังจากที่เห็นเยอบีร่าเอื้อมหยิบจานขนมคุกกี้ พร้อมยิ้มด้วยความเอ็นดู

“ขอบคุณค่ะ ป้าโซเฟีย” เยอบีร่าได้ตอบกับป้าโซเฟีย ด้วยรอยยิ้ม

//ไวโอเล็ต ได้เดินตามเข้ามาในครัวเพื่อช่วยถือของ

“มา เดียวพี่ช่วยถือ” ไวโอเล็ตพูดพร้อมยื่นมือมาช่วย เยอบีร่าถือจานขนมคุกกี้

“ได้ค่ะ” เยอบีร่ากล่าวด้วยร้อยยิ้มที่มีความสุข พร้อมยื่นจานขนมคุกกี้ ให้ไวโอเล็ต พี่สาวของเธอ

“ถ้างั้น!! เดียวหนูไปเอาน้ำมาก่อนนะคะ” เยอบีร่ากล่าวพร้อมวิ่งกลับไปเอาถาดน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ

//เยอบีร่าปีนขึ้นไปบนโต๊ะ เพื่อเอาถาดน้ำด้วยความ ทุลักทุเล ในที่สุดเยอบีร่าก็เอาถาดน้ำลงมาได้สำเร็จ

“มาค่ะ เดียวป้าช่วยถือ” ป้าโซเฟียวกล่าว พร้อมยื่นมือมาถือถาดน้ำในมือ ของเยอะบีร่า

//เยอบีร่ายิ้มให้ป้าโซเฟีย แล้ววิ่งออกมาจากห้องครัว

“อย่าวิ่งสิ!! เยอบีร่า เดียวก็หกล้มหรอก!!” ไวโอเล็ตพี่สาวตะโกนบอก เยอบีร่า

“อย่าวิ่งสิจ๊ะ” เดียวก็หกล้มหรอก ไอเนะแม่ของเธอกล่าว

ตุ๊บ…..! เสียงหกล้มของเยอบีร่าที่วิ่งสดุดของเล่นของ ไอริส แต่ดันล้มไปทับน้องอีกด้วย

“ อ๊าย…ย….ย!” เสียงไอเนะกรีด เนื่องด้วยความตกใจ

“ฮื้อ….ฮือ…ฮื้อ..!!” เสียงของไอริสร้องให้เนื่องจากจาก เยอบีร่าล้มทับ

//ไอเนะลุกขึ้นมาอุ้มไอริส พร้อมโอ้ เพื่อปลอบโยน ไม่ให้ไอริสร้องให้

“ฮื้อ…! ท่านแม่ หนูเจ็บ” ไอริสกล่าว พรางร้องให้

//แกลดิโอลัสพ่อของเธอได้ลุกขึ้นมาอุ้ม เยอบีร่าขึ้นมานั่งบนตัก

นี่ท่านพ่อให้ฉันนั่งตักหรอ..!! แต่เมื่อก่อนท่านพ่อก็แค่ลูบหัว แต่ทำไมครั้งนี้ท่านพ่อถึงได้ให้เรานั่งตักของท่านละ !!? ทั้งๆที่ไอริสน้องสาวของฉันกับพี่ไวโอเล็ต ก็ไม่เคยได้นั่งเลยนิ // เยอบีร่า คุ้นคิดอยู่ในใจ

“ท่านพ่อ..!! หนูไม่ได้ตั้งใจ จริงไปนะคะ”เยอบีร่ากล่าว

ต่อให้เราพูดอย่างไง ท่านพ่อกับท่านแม่ ก็คงที่จะไม่เชื่อเราอยู่ดี ..! //เยอบีร่าคุ้นคิด

“ไม่ต้องตกใจนะคนเก่ง” แกลดิโอลัสพ่อของเธอกล่าวพร้อมลูบหัวของเธอเบาๆ

//เยอบีร่า พยักหน้ารับคำ ในขณะนั้นไอริสก็มองด้วยความอิจฉา

หนอย..ย..!! แกกล้าดียังไงมานั่งตักท่านพ่อของฉัน ..ขนาดฉันแทบยังไม่เคยที่จะได้นั่งตักของท่านพ่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่แกกล้ามากนะ // ไอริสคุ้นคิด พร้อมได้แต่กล่าวในใจด้วยความริษยา

“ท่านครับ ท่านครับ..!!!?”ลูกน้องของแกลดิโอลัส กล่าวเรียกหัวหน้าตระกูล

“มีอะไร..!!? ทำไมถึงดูรีบร้อนขนาดนั้น..!!?” แกลดิโอลัส กล่าวถามแกลูกน้อง

“มีเรื่องด่วนครับ.!!” ลูกน้องของแกลดิโอลัสกล่าว

“มีเรื่องอะไรก็พูดมาสิ” แกลดิโอลัสกล่าวตระหวาดใส่ลูกน้องของเขา

“ผมคิดว่าคงจะไม่สะดวก เนื่องจากมีคุณหนูอยู่ด้วยครับ” ลูกน้องกล่าวกับแกลดิโอลัส

ถ้างั้นฉันก็คงจะต้องพาไอริส กับ เยอบีร่าออกไปข้างนอกก่อนดีกว่า // ไวโอเล็ตคุ้นคิด

หลังจากที่เธอคุ้นคิดอยู่นาน เธอจรงกล่าวขึ้นมาว่า “ ท่านพ่อ ท่านแม่คะ หนูขอออกไปเล่นข้างนอกกับน้องไปนะคะ..!!”

 “นี่..!! ไอริส เยอบีร่า พวกเราออกไปเล่นข้างนอกกันเถอะ..!” ไวโอเล็ตกล่าวชวนน้องๆให้ออกไปจากที่นี่

พอไอริสได้ยินพี่ไวโอเล็ตชวนเธอจึงไม่อยากออกไป เธอจึงเงยหน้ามองหน้าของไอเนะ ท่านแม่ของเธอ แล้วกล่าวขึ้นมาว่า “หนูไม่อยากไปเลยค่ะ” แล้วเธอก็เดินไปข้างหน้าของแกลดิโอลัสพ่อของเธอ แล้วเธอก็พยายามที่จะปีนขึ้นไปนั่งข้างบนตักพ่อของเธอ แต่พ่อของเธอดันปลัดเธอออก พร้อมพูดว่า “ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก โซเฟีย..!! พาเด็กๆออกไปข้างนอก..!!”

“พวกเราออกไปข้างนอกกันเถอะค่ะคุณหนู” ป้าโซเฟียกล่าว

ไอริสจึงต้องเดินออกมาโดยไม่สบอารมณ์…..

“แกมีอะไรก็พูดมา” แกลดิโอลัสกล่าวกับลูกน้องด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เรื่องที่คุณท่าน กับคุณนายจะปลูกดอกไม้ในสวนนะครับ” ลูกน้องกล่าว

“ทำไมละ..!! แกยังคิดไม่ออกหรอ ว่าควรปลูกดอกอะไรไว้ในสวน” แกลดิโอได้ถามถูกน้องของเขา ด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน

“เราจะปลูกดอกเดซี่ ดีไหมครับ..!? ไหนๆ คุณนายก็ชอบดอกเดซี่อยู่แล้วด้วย” ลูกน้องตอบกับแกลดิโอลัส

จึงทำให้แกลดิโอลัส คุ้นคิดขึ้นมาได้ เขาจึงกล่าวออกไปว่า “นั่นนะสิ อีกอย่างตราประจำตระกูลเรา ก็เป็นสัญลักษณ์ของดอกเดซี่อยู่แล้วด้วย..!!”

ทันใดนั้น ไอเนะจึงกล่าวขึ้นมาว่า “ถ้างั้นเราก็ปลูกดอกไม้ตามชื่อของพวกคุณหนูพวกนั้นสิ แล้วก็ทำตราประจำตัวไปด้วยเลย” พร้อมมองไปนอกน่าต่างที่ ไอริส เยอบีร่า ไวโอเล็ต นั่งเล่นกันอยู่ข้างนอก แล้วหันกลับมามอง แกลดิโอลัส พร้อมถามว่า “ความคิดนี้เป็นไงคะ ใช้ได้ไหม”

// แกลดิโอลัส เริ่มคุ้นคิดตาม

“ถือว่าเป็นความคิดที่ดี.. งั้นเอาตามนี้เลย.” แกลดิโอลัส พูดพร้อมสั่งลูกน้องของตัวเอง

หลังจากนั้น ในสวนของตระกูลลู่ จึงมีดอกไม้ ตามชื่อของพวกเหล่าคุณหนูตัวน้อยทั้งหลาย

นี่จึงเป็นที่มาของการเกิดของเหล่าดอกไม้

  แต่ทันใดนั้น

เพร้ง…ง !!! เสียง เหมือนมีอะไรสักอย่างแตกมาจาก ข้างนอกทางที่เด็กๆอยู่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***