ทุกสิ่ง ไม่รู้ว่าใครกำหนด

"แก" เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น "ว่างัย" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนั่งเล่นอยู่ตรงราวสะพานพร้อมเอาขาแก่วไปมา" แกเรียนจบแล้วแกจะเรียนต่อไหมว่ะ" พลเอ่ยพร้อมมองหน้าหนึ่ง หนึ่งหญิงสาวเงยมองหน้ามองเพื่อนชาย นามว่าพล "ไม่อ่ะแก" หนึ่งตอบ

หนึ่งเธอรู้ดีว่าเธอคงไม่ได้เรียนต่อแน่เพราะสถานะครอบครัวเธอไม่สู้ดีนัก เธอขาดแม่ตั่งเด็ก เธอมีแต่พ่อเท่านั้น ที่หาเลี้ยงดูเธอ มันคงจะดีมากถ้าเธอมีแต่พ่อเท่านั้นจริงๆแต่ไม่ใช่ เธอยังมีแม่เลี้ยงใจร้ายอีกคน เธอต้องบอกเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายจริง เพราะชีวิตเธอยิ่งกว่าละครนำ้เน่า ช่องต่างๆเสียอีก เพราะตั่งพ่อเจอผู้หญิงคนนี้ เหมือนพ่อจะลืม เธอ ไม่ว่าจะเป็นเงินส่งเสียให้เธอไปโรงเรียน เงินค่ากิน ค่าอยู่ ทุกอย่าง เธอดิ้นรนหาเองหมด พ่อทิ่งเธอให้อยู่บ้านนอกคนเดียว แต่ก็มีส่งมาให้บ้าง แต่นานที เด็ก ที่กำลังจบ มัทยม 3 แน่นอน ม4หรอ ไม่ต้องคิดเลย คงไม่ได้เรียนต่อ เธอจะเอาเงินที่ไปเป็นค่าลงทะเบียนเรียนละ "ฉันว่าจะไปทำงานที่ กทม อะ่":: "ว่างัยนะ" พลเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ " แกแน่ใจแล้วหรอหนึ่ง" "อืม" หนึ่งตอบ " ก็ฉันจบมัทยมต้นแล้วนิ อีกอย่างฉันคงไม่มีเงินเรียนต่อ" หนึ่งตอบ "แต่ฉันว่านะหนึ่งให้ฉันออกให้ก่อนก็ได้นะ เด๋วฉันคุยกับแม่ให้ พ่อแกส่งเงินมาค่อยเอามาให้แม่ฉันก็ได้" พลพูดต่อ

"ไม่อ่ะ"หนึ่งตอบพล เธอรู้ว่าเพื่อนคนนี้หวังดีกับเธอ

พลเป็นเพื่อนชายคนเดียวของเธอ และก็ยังเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอมีในตอนนี้ ทำไมนะหรอ หึ ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับเธอหรอก หนึ่งมีความทรงจำไม่ค่อยดีนักกับเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน เธอก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เห็นเพื่อนได้กระเป๋าใหม่ เสื้อผ้านักเรียนใหม่ ร้องเท้าคู่ใหม่ ก็มีความอยากได้เหมือนกับเพื่อนคนอื่นนั้นแหละ แต่ มันคงเป็นไปไม่ได้ เธอใส่รองเท้าที่แทบจะขาดแล้วไป โรงเรียน และมักจะโดนเพื่อนๆผู้หญิง หรือเพื่อนผู้ชาย ในชั้นเรียน ในห้องเรียน บูลลี่ ตลอด แต่ก็ยังดีที่เธอยังมีหน้าตาพอไปวัดไปวากับเค้าบ้าง เธอไม่อยากเรียนต่อ เพราะเพื่อนที่โรงเรียนด้วย เธอมีแค่พลที่เป็นเพื่อนกับเธอ เธอไม่รู้หรอกว่า นี้คือเพื่อนหรือเปล่า เพราะพล เรียนก่อนเธอปีหนึ่ง เหมือนอายุมากกว่าเธอ1ปี เธอกับพลไปหาสู่กันตั่งแต่เด็ก เล่นด้วยกันตั่งแต่เด็ก จนโต จนเริ่มเข้าวัยรุ่น ก็ยังไปหาสู่กันจนเพื่อนๆบ้างคนก็เอาเรื่องเธอกับพลไปล้อเธอ แต่หนึ่งก็ไม่ได้สนใจ เพราะเธอคิดว่าพลคือเพื่อนคนเดียวที่เธอมี ตอนนี้หนึ่งคิดอย่าเดียวคือเธอต้องไปทำงานหาเงินอย่างเดียว อายุเธอจะไม่ถึง18ก็เถอะ มันต้องมีสักงานแหละ ที่เค้ารับเด็กอายุต่ำกว่า18

"แกจะไปวันไหน"พลถาม " เมื่อรืนนี้แหละ พ่อจะมารับ" หนึ่งตอบ "พอดีเลย ฉันจะไปส่งแกขึ้นรถ"พลพูดพร้อมมองหน้าหนึ่ง ด้วยสายตายอาวร เค้ารู้ดีว่าเค้าเริ่มคิดไม่ซื่อกับเพื่อนคน นี้มันเป็นความรู้นึกคิดของวัยวุ่นทั่วไป ที่ได้ใกล้ชิดกัน มันเหมือนรักครั้งแรกก็ว่าได้ไออุ่นที่ผูกพัน เล่นเที่ยว กัน หยอกล้อเล่นกัน มันเป็นไออุ่นเล็กไป ที่พลมีให้หนึ่ง "ไม่ต้องหรอก"หนึ่งเอ่ย

"ทำไมวะ่ ให้ฉันไปส่งแกเถอะ" พลขัดขึ้น " เอ่อๆ ตามใจแก" หนึ่งตอบแล้วยิ้ม หนึ่งไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกเธอระหว่างพลคืออะรัย รักแรก หรือแค่ผูกพัน แค่เพื่อน ก็เธอยังเด็กอยู่นี่นา หนึ่งเงยหน้ามองไปที่พล และมองไปยังท้องฟ้า "แกอย่าลืมฉันนะเว้ย"พลพูดขึ้น หนึ่งพยักหน้าพร้อมยิ้ม สายตาประสานกัน พร้อมหันไปมองท้องฟ้า พร้อมกัน พร้อมนึกในใจ อนาคต เราไม่อาจรู้ได้แต่ตอนนี้ฉันไม่ลืมแกแน่นอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***