บทที่3ไม่เป็นไร

ตอนนี้ ผมไม่รู้สึกอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า ค่อยๆลืมตาขึ้นมา พร้อมกับความเจ็บปวด ที่ขาผม" ตื่นแล้วหรอ" เสียงผู้ชายคนหนึ่งได้พูดขึ้นผมหันไปมองนิดหน่อย มีความสุขมากมั้ง..."อือ"ผมตอบไปอย่างว่าง่าย"เป็นไรป่าว"ไม่เห็นรึไง ดูก่อนไหมหรืออยากให้ยกเท้าขึ้นมาให้ดู

"ไม่แหกตาดูละ"

"ก็กูไม่รู้นิ..."

"เมิงงง"เสียงเพื่อนๆผมที่เดินเข้ามา เห็นผมกับไอ้ธิณคุยกันพอดี ไอ้วิสกี้มันเดินมาทางผมแล้วต่อยไอ้ธิณ ต่อหน้าต่อตาผม ตอนที่ผมอยู่มันไม่เห็นห่วงผมขนาดนี้เลย แต่ทำไมกันนะมันมีปัญหาอะไรกัน

ผัวะ!!!

"มึงมาทำไม!!"วิสกี้ได้ตะโกนใส่ธิณ

"ทำไมกูจะมาไม่ได้"ไอ้ธิณได้พูดเสียงเรียบกับไอ้วิสกี้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"มึงจะแกล้งมันทำไมวะ!!"ไอ้วิสกี้ได้พูดเสียงดังใส่ไอ้ธิณ พร้อมกระชากเสื้อไอ้ธิณ

"พอเถอะ พอเถอะ กูไม่เป็นอะไรแล้วไม่ต้องไปหาเรื่องไอ้ธิณหรอก"ผมพยายามห้ามไอ้วิสกี้แล้วไอ้วิสกี้ก็ค่อยๆปล่อยชายเสื้อไอ้ธิณ

"ที่กูปล่อยเพราะธาณมันขอไว้ แต่ถ้ามึงยังแกล้งมันอีกกูฆ่ามึงแน่"ไอ้วิสกี้พูดพร้อมกับเดินนี้ เพื่อนๆก็เดินออกไปหมดยกเว้นภาคินที่ยืนมองผมอยู่ ก็เดินเข้ามาหา ไอ้ธิณก็ยืนอยู่ข้างๆผม ตอนนี้ผมถูก 2พี่น้องมันมองผมอยู่

"ธาณเป็นไงบ้าง"เสียงเล็กๆได้พูดขึ้น

ก็...ไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็หาย"ผมบอกเจ้าเพื่อนของผม ทำไมมันไม่ว่าพี่มันทำไมมันไม่ด่าพี่มันทำไม....

แล้วมันก็เดินออกไป ปล่อยให้ผมกับธิณอยู่ด้วยกันสองต่อสอง อะไรของมันเนี้ยยย

ไม่นานไอ้ธิณก็เดินมาหาผม แล้วก็ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้หูขอผมแล้วกระซิบเบาๆ"กูขอโทษ"

ห๊ะ อะไรนะ พูดอีกทีสิ เชี้ย!!

"ห๊ะ มึงพูดว่าอะไรหรอ"ผมถามเพื่อความชัดเจน

"กูขอโทษที่ทำมึงเจ็บตัว"มันพูดให้ผมฟัง เมื่อก่อนไอ้ธิณมันชอบแกล้งผมตลอด แต่มันก็ไม่เคยแกล้งผมจนเลือดออก แต่ครั้งนี้มันคงไม่รู้ว่าขาผมพลิก ผมไม่ถือหรอก

"อือ ไม่เป็นไรหรอก มึงไม่รู้นิว่าขากูพลิก"ผมได้บอกมันไป

"ไม่โกรธกูใช่ไหม??"มันได้ถามผม จะโกรธก็โกรธไม่ลง เห้อออ

"ไม่หรอก..."ผมได้ตอบมัน ทุกครั้งที่มันแกล้งผม ผมโกรธมันตลอดนั่นแหละ แต่คราวนี้มันไม่รู้ก็ไม่นับละกัน พอผมตอบมันหน้ามันได้ขยับเข้ามาใกล้กับผม หน้าผมกับมันอยู่ห่างกันแค่เสียวเดียว และผมก็รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงมาก

"ไม่โกรธจริงนะ"หน้ามันก็ขยับเข้ามาเรื่อยๆหัวผมได้ติดกับเตียงนอนในห้องพยาบาล ผมได้หันหน้าหนี แต่มันจับคางผมเอาไว้ไม่ให้ผมหันหน้าหนี "ไม่โกรธ ออกไปได้แล้ว"ผมได้ปัดมือมันเบาๆมันเลยปล่อยมือออกไป

17:08น.

ผมได้ออกจากห้องพยาบาลคณะผม โดยมีพวกเพื่อนพาผมออกมา ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วพวกเราเลยออกไปหาอะไรกินกัน

"กินไรดีอะ"อุ๋งอิ๋งได้ถามพวกผมแถวมหาลัยมีร้านอาหารเยอะเลยเลือกกันไม่ถูก

"อืม~ก๋วยเตี๋ยวดีป่ะ"ออกัสได้แนะนำให้พวกผมพวกเราเลยตกลงกันตามนี้

พวกเราได้เข้ามานั่งในร้านก๋วยเตี๋ยวมีคนมากินกันเยอะเลยละ เพราะว่ามันดึกแล้วคงจะหิวกันเยอะ พวกเรามากัน6คนโต็ะก็...พอว่างอยู่เเหละ พอพวกเรามานั่งก็สั่งอาหารกันแล้วก็รออาหารกันระหว่างรอเราก็คุยกัน...

"ขาแกเป็นไงบ้างธาณ"อุ๋งอิ๋งได้ถามผม

"ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ปวดนิดหน่อยนะ"ผมได้ตอบอุ๋งอิ๋งไป "มาวันแรกก็ได้แผลกลับบ้านเลยน่ะมึง"ถึงออกัสจะพูดก็เถอะ วันนี้เป็นวันที่ซวยจริงๆแหละ ผมกะจะกลับมาเรียนต่อที่มหาลัยเดียวกับพวกมันก็นึกว่าคงจะไม่เจอไอ้ธิณแต่ก็เจอรู้งี้คงให้พวกมันตามมาเรียนกับผมดีกว่า

"ก็ดวงมันซวยนิ"ผมได้แต่ตอบกลับไปอย่างเซงๆ จะพูดออกไปก็กลัวโดนด่า โอ้ยปวดหัวจุงง

"ก็ซวยจริงๆนะแหละ"ตอกยํ้าเข้าไปไอ้กัส

ไม่นานแม่ค้าก็เอาก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟให้พวกเราพอกินเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้านส่วนคนที่จากเงินค่าก๋วยเตี๋ยวก็ใครละ ถ้าไม่ใช่ผม

"กูกลับก็นะ"พูดเสร็จ ออกัส,วิสก,ภาคินี้และก็อุ๋งอิ๋งก็กลับ เหลือแค่ผม...ผมอยู่ตึกร้าง มันไม่ได้น่ากลัวหรอกนะแค่ภายนอกไม่ได้ตกแต่ง ตึกนี้ผมซื้อก่อนที่ผมจะไปต่างประเทศ ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ที่นี้มีแค่เพื่อนผมกับเพื่อนไอ้ธิณที่รู้ มันเหมือนเป็นตึกลับของพวกเราเอาไว้เล่นสนุกเอาไว้ระบายแต่กฏของตึกนี้คือห้ามพาคนนอกเข้ามา อยากอยู่ก็อยู่ไม่อยากอยู่ก็ไม่ต้องอยู่

ผมมีอยู่แค่ห้องเดียวไม่ได้หมายความว่าผมไม่มีห้องลับนะแต่ผมไม่บอก ผมได้เข้ามาในห้องของผม ห้องของผมไม่ได้หรูมาก พอเดินเข้าห้องมาจะเจอห้องนอนเป็นห้องแรกมีระเบียงใหญ่อยู่ตรงห้องนอนมีห้องน้ำอยู่ด้านซ้ายของระเบียง ห้องต่อไปก็จะเป็นห้องนั่งเล่น มีห้องครัวอยู่ทางด้านซ้ายของห้องนั่งเล่น

ผมได้นอนลงไปในที่นอน วันนี้เหนื่อยมากทั้งเจ็บขา ทั้งได้เข้าห้องพยาบาล ผมได้ทบทวนในใจ ก็จะลุกไปที่โต๊ะข้างที่นอนและได้โพสต์ออกไป

T_an

3นาที

Like 1254 Comment 154

วันนี้วันซวยของข้าาาา°Д°

Like 2534 comment 158

Ga_m_es:มึงโครตซวย

w h i s k e y:ไอ้ธิณไอ้สัต @ti._.n

ti._.n:ไรวะ กูขอโทษมันไปแล้ว@w h i s k e y

c'ocktail:ให้มันจริงเถอะ(¬_¬)

โอ้ยมาทะเลาะกันในเม้นเพื่อ??ผมไม่รู้จะทำอะไรตอนนี้ก็3ทุ่มกว่าแล้ว ผมได้แต่เดินไปที่นอนแล้วนอนลง ความรู้สึกนั่นมันคืออะไร...