จุดจบและจุดเริ่มต้นชีวิตใหม่

ก๊อง.... ก๊อง.... ครืดดด.... ซืดดดด... ชี่.... ฮ่า.. ฮ่า... ฮ่าา​ ... ในที่สุดก็สำเร็จ​..

หุ่นยนต์​ เสมือนมนุษย์สำเร็จแล้ว​ โอ๊ะ.... โอ๊ยยย........

ขณะที่ด๊อกเตอร์แชงกำลังตื่นเต้นที่สามารถสร้างหุ่นยนต์เสมือน​ มนุษย์ได้สำเร็จ​ แต่ทันใดนั้นผลจากการทำงานหนักมากยาวนานก็ส่งผลกระทบกับร่างกาย​ อาการเจ็บหน้าอกกำเริบ​ "โอ๊ะ!​ โอ๊ย​ !

แต่ก่อนที่เค้าจะหมดสติ​ เค้าได้กด​ ปุ่ม​ ดาวโหลด​ คลื่นสมอง​ ของตัวเองไปยัง เอนดรอยด์

" เริ่มการดาวโหลด"

"" ด๊อกเตอร์!!

ด๊อกเตอร์!!! เรียกรถพยาบาลเร็ว, ! เข้าห้องฉุกเฉิน ปั๊ม!หัวใจด่วน!

________ตี๊ดดดดด​ เวลาเสียชีวิต​ 03:40 น.

อือ... อือออ... ด๊อกเตอร์...... ท่านจากเราไปแล้ววว

อือ.... โธ่ท่าน​ ไม่น่าเลย​ อือ.. อือือ...

" ด๊อกเตอร์​ แชงค์ บราวด์​"

นักประดิษฐิ"อัจฉริยะ" (สถานะโสดยังไม่เคยแต่งงาน)​

ที่มีความไฝ่ฝัน​ ที่จะสร้าง​ "หุ่นยนต์" เสมือนมนุษย์

มาตั้งแต่เด็ก.. และได้ประดิษฐ์​ คิดค้นจน​ สำเร็จ!

แต่กลับมาเสียชิวิตกระทันหัน!! ตอนอายุ​ 84 ปี

น่าเสียดาย!!!

บรรยากาศ.... ภายในงานศพ... เต็มไปด้วยความ

โศกเศร้า.... เหล่าบรรดาลูกศิษย์​ ทยอยกันมา

ไว้อาลัย​

———————————————————————————

ยินดี!​ ต้อนรับ!​ สู่ระบบ​ ! เอไอ​ เราจะพาคุณ

ไปยัง... อีก​... มิตินึง.... เริ่มนับถอยหลัง

3...2...1​ .. ? หวืดดดดด

" ห๊ะ!​ นี่มันอะไรกัน​ ? ฉันอยู่ที่ไหน!" ขณะที่เค้ารู้สึกสลึมสลือ​ เหมือนตกอยู่ในความฝัน​ เค้าได้ยินเสียงบางอย่าง

ถึงแล้ว!​ ขอให้คุณสนุกกับการข้ามมิติ...

เดี๋ยว!​ อย่าเพิ่งไป!...

กรี๊ดดด!! กรี๊ดดด!! ????

" ผู้ชายโรคจิตไม่สวมเสื้อผ้า!!!

"ห๊ะ!​หา... ? ไหนใครกัน?" เค้าตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงโหวกเหวก​ เมื่อได้สติก็พบว่าตัวเองนอนเปลือยกายอยู่ในตรอกเล็กๆ​ ตรอกหนึ่ง

" เอ๊ยย!!! ฉันนี่นา!! ทำไงดี!​ รีบเผ่นก่อนดีกว่า!"

เจ้าข้าเอ๊ย!​ ทางนี้มีคนโรคจิตวิปลาด ผู้หญิง

คนนั้นตะโกนซะลั่นซอย​

รอดแล้ว!​ "เค้าพูดกับตัวเองพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก"

รีบหาเสื้อผ้าใส่ก่อนดีกว่า!​ ขอโทษนะครับ!(พูด

เสียงเบาที่สุด)​ "ขอ​ อนุญาติ​" ขโมย" น่ะครับ​ มีโอกาศจะใช้คืน"

ได้ล่ะ​ ...อือเอาชุดเก่าที่สุดล่ะกัน.... !

ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย!​ ไปทางไหนดี! เค้าบ่นพึมพัมกับตัวเอง

" ถังหูลู่จ้า... ถังหูลู่หวานๆ​ กรอบๆ"

"หืม" ถังหู่ลู่!​ เค้าหันไปมอง"อืมน่ากินเหมือนกันนะ" ดูดวงมั๊ยจ๊ะพ่อหนุ่ม?​ หมอดูคนหนึ่งเรียกเค้า "เอ่อ,​ไม่ครับ" เค้าตอบกลับและยิ้มอย่างเก้ๆกังๆ

"นี่คงเป็นตลาดวุ่นวายจัง"

หลีก!​ หลีก!​ (เสียงรถมาวิ่งเข้ามาอย่างเร็ว)​

ครึก..... ครึกกก...... อีอี๊ีอี๊อิอิ ... เพี๊ยกกก​ เสียงร้องของม้าสลับกับเสียงแส้ที่ตีอย่างแรง...

หลบไป!​ กรี๊ด... กรี๊ด... !! รีบหลบเร็วววว

อ๊ะ!​ โครมมมมม ขลุกกกๆๆ​ เค้าไม่ทันได้ระมัดระวังตัวจึงหลบไม่ทัน​ บางส่วนของรถม้ากระแทกเข้าที่ตัวเค้าอย่างจัง

( แล้วรถม้าคันนั้นก็วิ่งผ่านไปอย่างไม่ใยดี)​

พ่อหนุ่ม..... !พ่อหนุ่ม.... ! "ตายรึยัง" มีคนหนึ่งในกลุ่มคนที่มามุงดู​ ตะโกนถามเค้า

โดนรถม้าชนขนาดนั้นคงไม่รอด!​ น่าสงสารจริงๆ

ไม่น่าเลยยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆ​ ผู้คนต่างมามุงดูเด็กหนุ่มที่เพิ่งโดนรถม้าชนอย่างจัง

อ๊ะ?​ ละ​... ละ... ลุกขึ้นแล้วววว

ผีแน่ๆๆ​ คนปกติไม่น่ารอด....

"อะไรกันคนพวกนี้คนยังไม่ตายจะเป็นผีได้ยังไง

"(เขาคิดในใจ)​

อืม! (สำรวจตัวเอง)​

แปลกแฮะ?​ ไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย! (เค้าคิดในใจ)​

.... รถม้าคันนั้นเป็นของใครกันนะ?

นิสัยแย่จริงๆ​ อย่าให้เจออีกนะ!​ ได้เห็นดีกันแน่

โธ่เอ๊ย!​ แล้วเราจะไปไหนดีเนี่ย?​ ขณะที่เค้ากำลังมีอารมณ์ที่สับสนวุ่นวาย​ สายตาก็​ หันไปเจอ...

"ป้ายประกาศรับสมัครศิษย์ใหม่​สำนักเซียนเป่ย แห่งยอดเขาเมฆา"

(อ๊ะ!​ ดีเลย" เราไม่มีที่ไปอยู่พอดี")​

" ผมขอสมัครครับ"เค้ารีบเข้าไปแสดงเจตจำนน

ค่าสมัคร100ภูตทอง​! "เจ้าหน้าที่กล่าว" ( อ๊ะ!​ "หนึ่งร้อยภูตทองนี่มันคืออะไรหว่า?​ เค้าคิดในใจ)​

———————————————————————————

"ข้าจ่ายให้เจ้าเอง! " ทันใดนั้นก็มีบุรุษท่านหนึ่งท่าทางสง่าผ่าเผย​รูปโฉมงดงาม​ หางตาชี้ขึ้น​ ผิวขาวราวกับหยก​ สวมใส่ผ้าไหมราคาแพง ผมยาวสยาย​ มีรอยยิ้มอบอุ่นชวนฝัน​กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์

"หืม.... คุณ.. เป็นใคร.. ? ตะ..แต่.. ขอบคุณมากก​ " เค้ารีบขอบคุณและกล่าวว่า​" ฉันไม่เอาของนายฟรีๆหรอกวันหน้าฉันจะต้องหาทางตอบแทนแน่ๆ

" ไม่ต้องเกรงใจ" ชายคนนั้นกล่าว

สหาย.... ข้าเห็นเจ้าที่ตลาดตอนโดน...รถม้าชน.. !

เจ้าน่าทึ่งมาก.... ! เจ้ารอดมาได้ยังไง.. ? ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้า​ ข้่าว่่าเรามาเป็นสหายกันท่านว่าอย่างไร​ ข้ามีนามว่า "เฟิ่งหลาง" แล้วเจ้าล่ะ?

เอ่อ... อืม (นั่นซิ.. ฉันเป็นใครชื่ออะไรล่ะเนี่ย?​ เอาว่ะตั้งชื่อตัวเองก็ได้.... เอาชื่อเท่ห์ๆ​หน่อยล่ะกัน"เค้าคิดในใจ")​

เสี่ยวจ้านน.... (โอ๊ยยย.. จะเอาชื่อเท่ห์ๆซะหน่อยแต่ดันนึกไม่ออก.... เอาชื่อเหมือนซีรี​ ที่เคยดูล่ะกัน...)

ข้ามีนามว่าเสี่ยวจ้าน...

ต่อไปก็... ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย... พี่เฟิ่งหลาง.... ( ดีจริงๆฟื้นมาก็เจอแต่เรื่องไม่ดีได้เจอเรื่องดีๆบ้างก็ไม่เลว​ เค้าคิดได้ดังนั้น​ จึงตอบตกลงร่วมเป็นสหาย​ กับ​ ชายแปลกหน้า​ ที่​ เพิ่งรู้จักกัน)​

——————————————————————————

เจ้าหน้าที่ประกาศ​

"ด่านทดสอบด่านแรกเดินขึ้นบรรไดขึ้นไปยังสำนักบนยอดเขาเมฆา​ ซึ่งมีความสูงเสียดฟ้า.... ทั้งหมด

35,000 ขั้น.... จะเริ่มการทดสอบในอีก3วันข้างหน้า​ ผู้ไดสนใจสามารถมาสมัครได้ไม่จำกัดอายุ

อืม.... ... (35,000​ ขั้น.. ล้อเล่น!​น่า​ ใครจะไปปีนไหวว่ะ!นั่น!......

"ท่านเสี่ยวจ้านข้ากำลังจะไปหอว่านซุย​ ที่นั้นมีเป็ดย่างขึ้นชื่อ​ หากท่านได้ลิ้มลองจะต้องติดใจ​ ท่านจะให้เกียรติไปเป็นเพื่อนข้าจักได้หรือไม่​ " เฟิ่งหลาง​ กล่าวขึ้น​

(เมื่อเสี่ยวจ้านได้ยินเช่นนั้นในใจ​ เค้ารู้สึกยินดียิ่งนัก​ แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกเกรงใจ​ แต่นี่คือโอกาศที่จะได้​ ทำความรู้จักเพื่อนใหม่​ในโลกที่ไม่คุ้นเคย​ เค้าจึงยอมตกลง)​

" ข้า.... ข้ารู้สึกเกรงใจท่านยิ่งนัก.... แต่ข้ายินดีจะไปกับท่าน" เสี่ยวจ้านกล่าว​ (ฉันไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดแต่การเคลื่อนไหวเหมือนจะช้าลงมาหน่อย​ แปลกซะจริง)​

ณ​ หอว่านซุย​ "อุ๊ย!​ คุณชาย.... เฟิ่งหลาง" ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่​" ซินเหมยเจ้าของร้านคนสวย​ รูปร่างสะโอดสะอง​ เดินมาทักทาย​ และหางตาก็หันไปแหล่พ่อหนุ่มรูปงามที่มาด้วย​ (อืม... พ่อหนุ่มคนนี้รูปร่างสง่างาม​ ผิวพรรณผ่องใส​ ไร้ที่ติ​ โครงหน้าได้รูป​ จมูกโด่ง​ หางตาเรียวยาว​ จัดว่าเป็นหนุ่มรูปงามที่หาได้ยากคนหนึ่ง​ แต่เหตุใดไม่ไว้ผมยาวแฉกเช่นบุรุษทั่วไป​ )​ หล่อนหันไปส่งสัญญาน​ ให้เด็กๆ​ รีบมาต้อนรับแขก

" ข้าพา​ สหายมาชิมอาหารเลิศรส" เฟิ่งหลางกล่าว พร้อมผายมือไปทางเสี่ยวจ้าน​ "อาหารร้านนี้อร่อยที่สุดแล้วเจ้าค่ะคุณชาย.....เฟิ่ง โฮ๊ะ.... โฮะ... โฮะ...." (หล่อน​ อด​อวยร้านตัวเองมิได้​ ทั้งหัวเราะออกมาด้วยความภาคภูมิใจ​ ร้านของนางจัดว่าเป็นร้านที่มีชื่อเสียง​ อันดับหนึ่งในย่านนี้​ เหล่าคุณชาย​ คุณหญิง​ เหล่าขุนนาง​ ล้วนมาทานอาหารที่ร้านของนาง)​

" เด็กๆ​ มามะ!​ มาพาคุณชายเฟิ่งหลางกับสหายท่านนี้ไปห้องรับรอง​ แล้วดูแลคุณชายทั้งสองท่านด้วยนะ"

" เจ้าค่ะ!​ นายหญิง... " หญิงสาวทั้งสองรีบรับคำและหันมามองคุณชายเฟิ่งหยาง และเสี่ยวจ้าน​ ด้วยท่าทีเขิลอาย​

"เชิญ... ทางนี้เจ้าค่ะคุณชายทั้งสอง​ "

————————————————————————

ไม่ช้าไม่นานอาหาร​ 3-4 จาน​ก็ถูกวางไว้ตรงหน้า​ จานแรกเป็ดย่างรมควัน​ หนังกรอบนุ่มใน เนื้อฉ่ำน้ำ​ จานที่สอง​หมูห้อง​ ชิ้นนุ่มพอดีคำ​ และจานอื่นๆหน้าตาน่ารับประทานยิ่งนัก

เสี่ยวจ้านใช้ตะเกียบคีบอาหารเข้าปาก​ ทันใดนั้นตรงหน้าเค้าก็ปรากฏ​ หน้าจอโปร่งแสงสี่เหลี่ยม​ "ช่างน่าประหลาดนี่มันอะไรกัน​ เกิดอะไรขึ้น" เค้าอุทานออกมาอย่างตกใจ และไม่ว่าเค้าจะหันไปทางไหน​ หน้าจอโปร่งแสง​ ก็ย้ายไปตามสายตาของเค้า เค้าลองเอื้อมมือไปโบก​ มือก็ทะลุผ่านไป เค้าอุทานเสียงหลง​ จนเฟิ่งหลางสังเกตุเห็นเสี่ยวจ้านมีท่าทีแปลกๆ​ จึงเอ่ยถามว่า

" เสี่ยวจ้านท่านเป็นอะไรรึเปล่า​ " เฟิ่งหลางถามขึ้น

" เอ่อ..... ท่านไม่เห็นอะไรแปลกๆที่อยู่ตรงหน้าข้ารึ"

เสี่ยวจ้านเอ่ยถาม

อืม.... เฟิ่งหลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบกลับว่า

"เห็นซิ..! อาหารเลิศรส​ ตรงหน้าไงล่ะ.. ! " เฟิ่งหลางตอบ

" แล้วนอกจากนั้นล่ะ.... ! " เสี่ยวจ้านถาม

" ก็ข้าไง... ล่ะ!​ " เฟิ่งหลางตอบใบหน้าเรียบเฉยและถามต่อว่าอาหารพวกนี้ถูกปากท่านหรือไม....?

" แน่นอนซิ... ! อาหารเหล่านี้รสเลิศสมคำล่ำลือ..."

เสี่ยวจ้านตอบและเข้าใจว่าสิ่งนั้นมีเพียงเค้าที่สามารถมองเห็นได้ เค้าคีบอาหารมาใส่ปากอีกหนึ่งคำ​ ทันใดตรงหน้าจอสี่เหลี่ยมโปร่งแสงก็​ ปรากฏ​ ข้อความ​ โปรตีน​ 90% ไขมัน​ 20​ % น้ำตาล​ 40% เกลือ​ 10% อื่นๆ​ 10%

" เค้าคงเพี้ยนจริงๆที่เห็นอะไรแบบนี้" เสี่ยวจ้านคิดในใจ​ แต่น่าแปลกที่เค้าสามารถเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้​

ปุ่ม​ "ซ่อนหน้าจอ" เค้ามองลงไปตรงมุมล่าง​ อืม... ซ่อนหน้าจอ​ ฉันไม่อยากเห็นข้อมูลเหล่านี้ทุกครั้งตอนทานอาหารหรอกนะ​ แต่นี่อาจจะมีประโยชน์​ ในอนาคตก็ได้​ " ซ่อนหน้าจอ" คริก! เสี่ยวจ้านพูดอย่างแผ่วเบาที่สุด

"ห่ะ... !.... หายไปแล้ว" เสี่ยวจ้านตะลึง​งัน

———————————————————————————

"สาวงามทั้งสองคนหนึ่งดีดพิน​ อีกคนร่ายรำสร้่างบรรยากาศได้ดี" เฟิ่งหลางกล่าว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***