ตามหา

!! อีกมุมของเงามืดนะหลังประตูสีดำบานใหญ่

เปี๊ะ..เปี๊ะ..เปี๊ะ...เสียงตบดังเป็นแถวมาเป็นระยะ " มึงไล่จับมันยังไงให้มันรอดไปได้วะ มึงรู้ไหมนี่เป็นโอกาสเดียวที่เราจะได้ฆ่ามัน ถ้ามันหายไปชักคน ตระกูลวิรูปักษ์ก็จะขาดอำนาจลงไปเยอะเพราะไม่มีคนสืบสกุล "เสียงผู้เป็นนายเอ่ยออกมาด้วยความโกรธขั้นสุด

"ก็ตอนนั้นรถมันร่วงลงข้างทางแล้วนะครับนาย ผมเลยรีบขับออกมาเพราะกลัวคนเห็น "เปี๊ะ" จบประโยคฝ่ามือหนาๆก็ตบเข้าไปอีกรอบ

"นี่มึงโง่หรือเปล่า มันมีดวงแก้วคุ้มครองอยู่แถมป็นดวงแก้วสีทองอีก มึงคิดว่ามันจะเป็นไรไหม" ชายร่างกำยำทำหน้าสำนึกผิดออกมา

"พอเถอะครับนาย "ชายที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้น

"มึงรีบไปจับมันมาเพื่อไถโทษเลยนะ ไม่งั้นกูจะลงโทษมึงแทน"

"ครับ..."

!!

"ทำไมเราไม่ให้กระสุนมันไปเลยครับนาย มันจะได้ฆ่ามันชะเลยโดยไม่ต้องลำบากพามาถึงนี่เดี๋ยวเราก็ซวยกันพอดี

"ไม่ได้หรอก เรื่องนี้ให้คนอื่นรู้น้อยที่สุดเป็นดี มึงอย่าลืมสิว่าเราก็คือหนึ่งในตระกูลจตุรเทพ เหมือนกัน ขืนคนนอกรู้เรื่องเราก็จะซวยกันหมด แล้วเรื่องที่ให้ไปสืบหาไปถึงไหนแล้ว

"เราได้เบาะแสนิดหน่อยครับ นายไม่ต้องห่วงเดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง !!

!!!!

( วินท์ )

:

:

"นี่เมื่อไหร่มึงจะกลับบ้านมึงไปวะ" ผมนั่งมองมันที่ตอนนี้กำลังนั่งเอาขาฟาดไปบนโต๊ะพร้อมกับสายตาที่จับจ่องอยู่ที่จอทีวี ส่วนมือก็ล้วงขนมในถุงมากินอย่างสบายใจ

"ก็มึงอยู่คนเดียวให้กูอยู่ด้วยจะเป็นอะไรไปวะ แค่คืนสองคืน" ดูท่าทางเอาแต่ใจของมันคงคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองหรือไม่คงคิดว่ากูเป็นลูกน้องมันละมั้ง

"แต่มึงต้องไปกูไม่อยากโดนลูกหลง"

"เออ..ไม่มีหรอกน่าาากูรับประกันเลย พวกมันกลับกันไปหมดแล้วแหละ

"มึงรู้ได้ไง" สายตากวาดมามองผมนิดหน่อยและก็หลบไป " เออ...ว่าแต่กูเอาปืนไว้ใต้ที่นอนทำไมมึงรู้วะ นี่มึงรื้อห้องกูใช้ปะ"

"ก็กูเห็น" มันตอบออกมาหน้านิ่งๆ

"เห็นบ้าอะไร ตลกแระ มึงเห็นกูเป็นเด็กสามขวบหรือไง โกหกอะไรก็ให้มันเนียนหน่อย แต่ช่างเถอะหัวมึงคงได้รับการกระทบกระเทือนกูไม่ถือ เอาเป็นว่าแค่คืนนี้คืนเดียว พรุ่งนี้มึงต้องกลับบ้านไปชะ" จบประโยคก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าก่อนเดินเข้าห้องนํ้าไป มันนั่งเคี่ยวขนมอย่าง เอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจคำพูดผมแม้แต่นิดเดียว ผมเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวพร้อมกับอีกผืนที่เช็ดปลายผมอยู่ มันนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะหลบสายตาไป " มีไร " ไม่ตอบพร้อมกับหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ผมเดินไปใส่เสื้อผ้าก่อนจะกลับมานั่งใกล้ๆมัน พร้อมกับเบียร์กระป๋องในมือ "อะ" " อะไร" "ก็เบียร์ไงอย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้จัก"มันส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะรับไปพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

" มึง...มีรอยสักที่เอวด้วยหรอวะ แล้วมันคือดอกอะไร สวยดี"

"ก็ตอนสองปีที่แล้วมีอุบัติเหตุนิดหน่อย มีรอยแผลเป็นน่ะ กูก็เลยไปร้านให้เขาสักกลบรอยแผลเป็นให้กูเห็นดอกไม้นี้มันสวยดี ทำไมมึงเคยเห็นหรอ"

"เปล่าหรอก...เอ๋ ..หรือว่าเคยเห็น เหมือนกูจะเคยเห็นในฝันบ่อยๆ ดอกคล้ายๆของมึงนี้แหละ"

"หึ...กูไม่น่าถามมึงเลย" ผมส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะกระดกดื่มจนหมดกระป๋อง " แล้วนี่บ้านมึงทำธุรกิจอะไร ทำไมพวกนั้นถึงจ่องจะเอามึงให้ตายอย่างนั้นวะ" อยู่ๆต่อมความเสือกของผมก็ทำงานขึ้นมากระทันหัน

"ก็หลายอย่าง อาวุธ สัมปทาน คาสิโน รถยุโรป เหมือง " มันเรียงลำดับงานที่บ้านของมันให้ผมฟัง จนผมหายสงสัยกระจ่างแก่ใจละว่าทำไมมันถึงหนีออกจากบ้าน ถ้าเป็นผม ผมก็คงจะหนีออกนอกประเทศไปเลย งานอะไรวะกะว่าทำชั่วลูกชั่วหลาน

"พอเหอะ...กูไม่อยากฟังละ กูว่ามึงไป

อาบนํ้าเถอะจะได้ไปนอน แล้วพรุ่งนี้มึงก็กลับบ้านไปชะ " มันไม่สนใจคำพูดผมแม้แต่น้อย แถมทำหน้างอแล้วมองไปที่กระป๋องในมือแล้วยกขึ้นดื่ม "อร่อยดีวะ มีอีกไหมวะ"มันพูดออกมาด้วยสีหน้าเป็นประกายหมือนเคยกินครั้งแรก "

"มี อยู่ในตู้เย็น จะกินก็ไปหยิบเอา กูไปนอนละ กูเหนื่อยมาทั้งวันแล้ววันนี้

ตอนดึกของวันนั้นความเงียบสงัดพร้อมกับความมืดที่ปกคุมไปทั่วบริเวณ "เพี่ยง" เสียงแก้วแตกที่ดังมาจากประตูหลังบ้าน ผมรีบหยิบปืนออกมา แล้วเดินย่องไปหลังบ้านทันที ความมืดทำให้เห็นเงาร่างชายบางคนที่กำลังควรหาอะไรบางอย่าง ผมเล็งปลายกระบอกปืนไปที่คนนั้นแล้วเอื้อมไปเปิดไฟช้าๆ "เชี่ย..ซิต..มึงมาทำไรที่นี่วะ" ผมมองร่างนั้นที่ตอนนี้อาการหนักพอดู จากผมที่เรียบสวยเมื่อตอนเย็นตอนนี้มันฟูฟ่องเหมือนคนบ้าที่เดินข้างถนนเมื่อตอนเย็นไม่มีผิด

"กูจะกลับห้อง" มันพูดออกมาด้วยเสียง หย่อนยาน พร้อมกับทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น

"ห้องอยู่ข้างบน มึงมาทำเชี่ยอะไรตรงนี้ วะ แล้วนี้มึงกินหมดไปกี่กระป๋องนี้ถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ " มันหรี่ตามามองผมเล็กน้อยพร้อมกับยกแขนสองข้างออกมาเป็นเชิงบอกให้ผมพยุง " เวรกรรม นี่กูต้องลากมึงขึ้นห้องไช้ไหมเนี่ย แต่เอาเหอะกูไม่ใจร้ายกับมึงขนาดนั้นหรอกนะ กูออกจะเป็นคนจิตใจดี กูจะสงเคราะห์มึงอีกครั้งก็ได ้" ผมยกยิ้มร้ายออกมา

6:30

ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า บิดขี้เกลียดไปมาหลังจากที่ไม่ได้นอนบนเตียงนุ่มๆสบายอย่างนี้มา

สองวัน " คงกลับไปแล้วมั้ง" ผมนึกในใจ ผมเดินลงไปข้างล่างด้วยความสบายใจก่อนสายตาจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง " เชี่ย " ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ ใครบางคนจ่องมองผมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พร้อมกันรอยจุดสีแดงเป็นจำๆ เต็มตัวไปหมด ก่อนผมจะกลั่วขำออกมาในลำคอ" นี่มึงยังไม่กลับอีกหรอวะ" ปากก็ถามไปมือก็ปิดปากตัวเองไป

"นี่มึงแกล้งกูใช้ไหม" มันถามออกมาด้วยเสียงขุ่นๆ

" ใครแกล้งมึงกูออกจะใจดีเอาผ้ามาห่มให้" มันทำหน้างอพร้อมกับหันไปทางอื่น จนต้องอดสงสารไม่ได้ " เออ..เออ..กูขอโทษก็ได้ กูผิดเอง แต่เมื่อวานมึงเป็นไรมึงจำไม่ได้เลยหรอวะ" ผมเดินไปนั่งลงข้างๆมัน มันส่ายหน้าออกมาเล็กน้อย " เอางี้เดี๋ยวกูทายาให้ " ผมเอื่อมมือไปหยิบยา

"ไม่ต้องเดี๋ยวกูทาเอง " มันทำท่าทางเอาแต่ใจออกมาพร้อมแย่งยาทาในมือผม

"นี่กูกำลังตั้งใจเป็นคนดีอยู่นะ มึงอย่าให้กูหมดความอดทน" ผมส่งสายตาดุให้มัน

และเช้าวันนี้ก็ผ่านไป นึกแล้วผมเองก็ผิดไม่คิดนี่ว่ามันจะแพ้ยุงได้ขนาดนี้ คิดแค่จะแกล้งมันเล่น เฉยๆ

#%%%%%###%%%%#%

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***