ตัวซวย

( วินท์ )

:

:

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะเสียงไก่ขันที่ตอนนี้มันกำลังร้องแข่งกันเป็นจังหวะสามช่าอยู่นอกบ้าน เป็นช่วงเวลาใกล้สว่าง ผมเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับเปิดประตูเข้าไป " ห่า" ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ ปลายกระบอกปืนเล็งมาทางผมที่ตอนนี้ก้าวขาแทบไม่ออกพร้อมกับเหงื่อที่มันไหลออกมายังกะนํ้าตกเขากระโดนที่ผมไปมาเมื่อต้นปี " ทำไรวะ " เสียงพูดติดสั่นเล็กน้อยโดนปืนจ่อต่อหน้าไม่เกินสิบเมตรเป็นใครก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา "ถอยไป " ผมเดินถ่อยหลังออกไปช้าๆพร้อมกับมันที่เดินต่อมเข้ามาเรื่อยๆ

"ระวัง" ปลายนิ้วที่เบี่ยงเบนความสนใจชี้ไปทางนอกหน้าต่างก่อนจะกระโจนเข้าใส่คนตรงหน้า แย่งปืนจากปลายมือเรียวเล็กแล้วเวี่ยงร่างนั้นให้ติดไปกับกำแพงปูน แขนทั้งสองข้างถูกไขว้ไว้จากทางด้านหลังก่อนจะจ่อปลายกระบอกปืนเข้าไปที่ศรีษะของคนตรงหน้าที่ตอนนี้ดิ้นขลุกขลักอยู่กับกำแพงเหมือนตุกแกติดกาวไม่มีผิด

"นี่มึงเป็นบ้าอะไรวะ คิดเล่นกับใคร..กูบอกไว้เลยว่ามึงเล่นผิดคนแล้ว ถ้ากูไม่มีฝีมืออยู่บ้างกูคงไม่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอก แล้วหยุดดิ้นไม่งั้นกูยิงกบาลมึงแน่ "

"มึงเป็นพวกมันใช้ไหม ยอมรับมาเหอะ ไม่งั้นมึงจะมีปืนอยู่ในห้องได้ไงวะ

"นี่มึงจะระแวงมากไปหรือเปล่าวะ ปืนใครก็มีได้ โดยเฉพาะแถวนี้เขามีไว้ป้องกันตัวกันทั้งนั้นแหละ แล้วปืนนี้กูก็เก็บมาจากพวกที่ไล่ยิงกันตายแถวๆนี้ และก็ไม่ใช้แค่กระบอกเดียวนะ กูมีอีกเยอะมึงจะดูไหมล่ะ" นี่เป็นผลดีอย่างหนึ่งของพวกนั้นครับ และอีกอย่างดีที่พ่อผมสอนการต่อสู้กับยิงปืนให้ก่อนจะไปบวชผมเลยมีวิชาติดตัวอยู่พอตัว

"เออ เออ มึงปล่อยกู ผมเสียทรงหมด

"กูเปลี่ยนใจละ....กูว่ากูเล่นกับมึงหน่อยดีกว่า ผมโยนปืนทิ้งก่อนจะเอื้อมมือมาจับปลายผม สลวยขึ้นมาสูญดมเบาๆ "หอมวะ" มึงไว้ผมยาวมานานหรือยังวะ

"ทำไม..มึงจะทำไร ปล่อยนะ

"กูก็จาาา..ผมยกกรรไกรขึ้นมาให้มันดู

"เอ้ย..มึงจะทำไร อย่าทำนะ ไม่เอานี่มึงอย่าเล่นบ้าๆนะ เออ..เออ..กูขอโทษพอใจยัง

"ก็แค่เนี่ยกว่าจะพูดออกมาได้

แต่ดูๆแล้วมันก็หวงผมหน้าดู ผมยิบชุดใหม่ให้มันและปล่อยให้มันอาบนํ้าจากที่ใกล้สว่างตอนนี้ยันเอาแปดโมงเช้า " มึงเข้าไปจำศีลหรือไงวะ" ผมสบถออกมาเบาๆแล้วมันก็เดินออกมาพร้อมกับชุดใหม่ที่ดูดีกว่าเดิมจนผมต้องแอบขำอยู่ในใจ

"ไปได้แล้ว ผมบอกมันออกไป

"ไปไหน มันถามพร้อมกับทำหน้าสงสัยจนผมต้องแอบคิดว่า"นี่มึงจะอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตหรือไงวะ"!!

"ก็ไปกินข้าวกูบอกแล้วไงว่ากูจะเลี้ยงข้าวมึง มันพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเดินตามผมออกมา ดีนะที่ช่างเอารถมาไว้ให้แล้วไม่งั้นได้เดินไปเกือบห้ากิโลแน่ๆ พอออกมาได้ผมก็ก้าวขาขึ้นรถพร้อมกับยกขาตั้งขึ้น ก่อนจะมองไปหาคนด้านหลังที่ไม่ยอมขึ้นมาชักที

"เป็นไรเนีย ขึ้นมาสิ"

"แล้วมันขึ้นยังไงวะ" มันถามออกมาหน้าชื่อๆผมลืมคิดไปแป๊บหนึ่งว่าดูจากสภาพมันแล้วคงไม่เคยขี่รถยี่ห้อที่ดีเลิดขนาดนี้แน่

"มึงทำแบบนี้นะ" ผมเอาขาตั้งลงและลงไปและก้าวขาขึ้นมาใหม่ทำท่าให้มันดู มันพยักหัวหงิกๆดูไปก็เหมือนเด็กสามขอบอยู่เหมือนกัน หลังจากที่มันขึ้นมาได้ผมก็รีบขับรถออกไปทันทีเพราะใช้เวลากับมันตั้งแต่ตื่นนอนยันเก้าโมง "ปวดหัวชิบ" พอมาถึง "นี่มึงมาที่นี่ทำไมเนีย" มันถามออกมาพร้อมกับมองไปรอบๆ

"เอ้า..ก็มากินข้าวไง"

"ไหนมึงบอกจะเลี้ยงกูไง

"ก็นี่ไงเลี้ยง มีทุกอย่างที่อยากกิน ข้าว ขนม นม ผลไม้ มึงอยากกินอะไร ปะ..." จากนั้นผมก็เดินไปค้องคอมันที่ตอนนี้กำลังอ้าปากค้างอยู่แล้วเดินไป "เอ้ย...หมา"มันอุทานออกมาสุดเสียงก่อนจะเหวี่ยงตัวมาแอบหลังผม "นี่มึงจะกลัวอะไร หมาพวกนี่มันไม่กัดมึงหรอก ออกจะใจดี

"ก็กูกลัว กูว่าเรากลับเถอะวะ

"นี่มึงพูดให้ชัดๆดิ มึงจะกลับบ้านใคร

"ก็บ้านมึงไง

"เอ้าแล้วมึงจะกลับบ้านกูทำไมทำไมมึงไม่กลับบ้านมึงวะ ถามจริงบ้านมึงอยู่ไหนนี่

"ก็อยู่กรุงเทพ๚

"แล้วมึงกระเสือกกระสนมาทำไมถึงเชียงรายวะ มึงอย่าบอกนะว่ามาเที่ยวเพราะกูเห็นไอ้พวกนั้นไล่หวดมึงยังกะจะให้มึงตายอย่างนั้นแหละ ผมจ่องหน้ามันขอคำตอบ ใบหน้าสวยหลบหน้าผมนิดหนึ่ง" ก็....กูหนีออกจากบ้านมา"

"ห้ะ..หนีออกจากบ้านโตขนาดนี้ยังเรียกร้องความสนใจอีกหรอวะ "ทำไม"

"อะไร"

"ก็ทำไมมึงถึงหนีออกจากบ้าน มานี่มามึงมานั่งนี่ ผมลากมันไปตรงเก้าอี้ไม้หินอ่อนแล้วจ่องหน้ามันเขมง

"ก็....

"นี่มึงไม่ต้องกลัวว่ากูจะบอกใครหรอกนะ เพราะกูไม่รู้จักมึง และมึงก็ไม่ต้องบอกกูว่ามึงเป็นใครด้วย กูไม่อยากรู้ แต่กูแค่อยากเสือกเรื่องของมึงเฉยๆ ...ว่ามา

"ก็กูเบื่อ ต้องคอยปั่นหน้านิ่งๆให้ทุกคนเกรงกลัว ต้องทำตัวฉลาดอยู่เหนือคนอื่น เพราะกูเป็นทายาทที่จะสืบทอดตำแหน่งคนต่อไปของตระกูล กูต้องปกครองคนส่วนมาก แล้วกูจะทำได้ไงวะ กูเพิ่งยี่สิบเอ็ดเองนะโว้ย กูก็อยากมีชีวิตส่วนตัว มีชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนอื่นเขาบ้าง"

ผมนั่งฟังมันพูดที่ตอนนี้อินไปกับอารมณ์สุดๆ จนผมต้องแอบคิดในใจ" เหอะ...ทีแรกทำเป็นไม่อยากเล่า"

"มึงก็หน้าสงสารอยู่หรอกนะ...แต่กูคงไม่สงสารมึงหรอก กูสมเพชมากกว่าว่ะ หึหึ

"เอ้า..ไหงมึงพูดงี้ล่ะ

"ก็แล้วทำไมมึงไม่ทำไปพร้อมๆกันเลยละวะ"

"ไม่ได้ ...กูจะทำงั้นได้ไงกูเป็นความหวังของตระกูลนะ แล้วถ้ากูทำตัวไม่เป็นที่เคารพแล้วใครมันจะเคารพกูวะ

"เออ..เออ..แล้วแต่มึงกูไม่อยากรู้แระ ไปกินข้าวกันเถอะปะ จากนั้นผมก็ลากมันไปกินข้าวในครัวที่ตอนนี้มีสมาชิกนั่งกินกันอยู่สี่ห้าคน

"พี่วินท์ มาแล้วหรอครับ" เด็กคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นก่อนจะมองไปทางอีกคน " เอ่อ..นี่เพื่อนพี่จะมากินข้าวกับเราด้วยนะ "แนะนำตัวสิ" ผมเอาสองกระทุ่งมันเล็กน้อย "เอ่อ..พี่ชื่อซิตนะสวัสดี"หลังจากนั้นผมก็ลากมันไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆมันนั่งจ่องอาหารที่ตั้งเรียงอยู่พร้อมกับมีเรานั่งอยู่รอบๆเป็นวางกลม "กินสิ มานี่เดี๋ยวกูตักให ้" ผมตักอาหารให้มันหลายอย่างรวมกัน แล้วคลุกเคล่าให้เป็นเนื้อเดียว "ที่นี่เขากินกันแบบนี้มึงรู้ไหม มึงรองดูสิ"

"หรอ" มันตอบออกมาหน้าชื่อๆแล้วมันก็ตักอาหารเข้าไปในปาก "อร่อยดี" มันว่าพร้อมกับเด็กๆหลายคนที่จ่องมองอยู่ "พี่อยู่วัดไหนหรอครับ " เด็กคนหนึ่งเอ่ยถาม "เอ่อ..เอ่อ.."

"เขาอยู่บ้านพี่น่ะ มาเที่ยวเฉยๆ"ผมตอบแทนออกไป หลังจากทานข้าวเสร็จเราก็เดินมาที่รถ มันเหลือบไปมองกลุ่มหมาเมื่อกี้ที่ตอนนี้กำลังกินข้าวอยู่แล้วพูดออกมา "นี่ที่วัดนี่เขาเลี้ยงหมาดีเนอะ ให้กินเหมือนคนเลยอะ" ผมสะอึกกับคำพูดมันเล็กน้อยก่อนจะกลอกตามองบนพรางคิดในใจ " เขาไม่ได้เลี้ยงมันเหมือนคนโว้ย แต่มึงนะกินเหมือนมัน..สัด ยังไม่รู้ตัวอีก"

!!!

นะบ้านหลังใหญ่ของตระกูลวิรูปักษ์

"มึงตามหาลูกกูเจอหรือยังวะ" ชายผู้เป็นนายเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท "ยังครับนายแต่เราตรวจเจอจีพีเอสที่เชียงรายคนของเรากำลังตามไปอยู่ครับ " งั้นเร็วหน่อยละกัน เดี๋ยวลูกกูจะเป็นอันตลายถึงจะมีดวงแก้วคอยคุ้มครอง แต่ถ้าเจอกระสุนธาตุเข้าไปก็ไม่รอดเหมือนกัน"

"แต่เรื่องนี้มีเพียงสี่ตระกูลเท่านั้นที่รู้ นี่แสดงว่านายสงสัยคนทั้งสามตระกูลหรอครับ"

"ใช้..ถึงต่อหน้าพวกนั้นจะดูพักดีแค่ใหน แต่ลึกๆแล้วกูรู้ว่าพวกมันจ่องจะทำรายเราอยู่ตลอดเวลา เราถึงต้องตามหาดวงแก้วสีขาวให้พบก่อนพวกมันจะได้ไปไง มึงรีบไปเอาตัวลูกกูกลับมาเพราะอีกสองวันเราจะมีงานใหญ่ มีสิงค้าที่ส่งมาจากต่างประเทศทางเรือ กูต้องการให้มึงไปจัดการเรื่องนี้"

"ครับนาย ผมจะรีบกลับมา"

##%%%###%%%##%

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***