เรื่องปกติของผม

( วินท์ )

:

:

( ช่วงปิดภาคเรียน)

ปัง...ปัง...ปัง...ปัง...ปัง....

เสียงปืนที่ดังยังกะประทัดร้อยแปดที่จุดแก้บนที่วัดที่ผมเพิ่งไปมาเมื่อกี้ พร้อมกับเสียงรถที่ดังจี้ตูดกันมาจนผมต้องหลบให้พ้นรัศมีเสียงอันตรายนี้ ไถลเข้าพงหญ้าข้างทาง หัวทิ่มคะมำ ไปกับโคลนตรมที่ฝนเพิ่งหยุดตกใหม่ๆ "วู้...มาทีไรกูซวยทุกที ไอ้พวกห่าเหวนี่ไม่มีที่จะไปกันแล้วหรือไงวะ" เรื่องปกติครับที่ ที่นี่จะมีคนไล่ล่าฆ่ากันตาย ผมเห็นจนชินตาจนเป็นเรื่องปกติของผมแล้วครับ ตำรวจก็ไม่มีใครกล้ามายุ่งพวกมีอิฐิพล ผมก็ช่างใจอยู่หลอกว่าผมจะอยู่ได้ถึงห้าสิบปีหรือเปล่า กลัวแต่โดนลูกหลงและก็ตายไปชะก่อน บอกให้พ่อย้ายก็ไม่ยอมย้ายไปชักที บอกว่าที่นี่เป็นมรดกเก่าแกของตระกูลเรา แต่ผมก็ไม่เคยเห็นบรรพบุรุษของผมชักที ที่เห็นก็มีแต่พ่อผมคนเดียวที่ตอนนี้ บวชเป็นพระไปเป็นที่เรียบร้อย ผมดันรถขึ้นข้างทางด้วยความทุรักทุเร ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็น ควันโขมงข้างหน้าที่ไล่กันไปเมื่อกี้ห่างออกไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร "จะไปดูดีไหมวะ " ผมคุยกับตัวเองเบาๆ " แอ๊ะ..หรือไม่ไป ช่างเหอะเดี๋ยวก็มีคนมาเก็บศพพวกมันเองแหละ " แล้วผมก็จูงรถที่ตอนนี้ สตาร์ทไม่ติดเพราะฝีมือผมเองโดยมีพวกมันเป็นต้นเหตุเดินไป "แล้วถ้ามันยังไม่ตายกูจะบาปไหมวะ พ่อยิ่งบวชเป็นพระอยู่ด้วยจะติดบาปไปกับกูหรือเปล่านี่ วู่ ไปดูชักหน่อยละกัน" แล้วผมก็จอดรถทิ้งไว้ข้างทางแล้วเดินกลับไปดู รถสปอร์ตสีแดง ที่โดนจี้ตูดมาเมื่อกี้ไถลลงไปข้างทางชนกับต้นตีนเป็ดขนาดใหญ่สภาพพังยับเยินจนดูๆแล้วคงจะเหลือสามสิบเปอร์เซ็นของราคารถ "สภาพนี่คงไม่รอด ไม่หน้าเดินกลับมาเลยกูเสียเวลาชิบหาย" ผมบ่นกับตัวเองออกมาแล้วทำท่าจะเดินกลับ " โครม" "ห่า" เสียงถีบประตูรถพร้อมกับผมที่สะดุ้งและอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปช้าๆแล้วเห็นแขนที่แกว่งไปแกว่งมาอยู่ข้างประตูรถที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดกำลังกวักมือไหวๆอยู่ ปลายผมที่ยาวสลวยออกมานอกหน้าต่างรถ"นี่ถ้าเป็นกลางคืนกูนึกว่าเป็นแม่นาคนะเนี่ย ทำชะเหมือนเลย"ผมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปหา แล้วดึงประตูนั้นออกอย่างสุดแรง

"นี่ถ้าไม่ใช้ผู้หญิงกูไม่ช่วยแล้วนะเนี่ย" ดึงไปก็บ่นไป "ติดก็ติดดึงก็ไม่ออกอีก " จากนั้นผมก็เดินไปเอาไม้มางัดอยู่นานกว่ามันจะออกได้ ผมยืนปาดเหงื่อของตัวเองที่ตอนนี้มันไหลออกมายังกะมีใครมาอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้ยังไงงั้นแหละ " ได้ขึ้นสวรรค์ก็คราวนี้แหละกู" ผมรากร่างนั้นออกมานอกรถ"ผู้ชายหรอวะ นึกว่าผู้หญิง แต่ผมนี่แม้งงงโครตสวยแต่ดูๆแล้วไม่ยักจะเป็นอะไรมาก แค่มีแผลที่แขนนิดหน่อย ดวงแข็งนะมึงนี่" ผมว่าออกมาพร้อมทำท่าจะลุกหนี "หมับ" มือเย็นๆมาดึงแขนผมไว้ "อะไร..ปล่อย" ผมสบัดมือมันออก มืออะไรทั้งเย็นทั้งแข็งยังกะครีมหนีบเหล็ก หนีบกูไม่ปล่อยเลยนี่

"ช่วยกูก่อน" เสียงแหบในลำคอเอ่ยออกมาเบาๆ " ช่วยอะไรมึงไม่เป็นไรแล้ว" ปากก็พูดมือก็พยายามแกะแต่แกะไม่ออกชักที "กูจุก" " ห้ะ" ตรงไหนแล้วกูจะช่วยมึงได้ไงเนี่ย" พูดแค่นั้นมันก็หลับไปเลย แล้วผมก็จะทำไงได้ละทีนี้ก็จำใจแบกมันขึ้นหลัง เดินกลับบ้านกว่าสองกิโลเมตร นี่ถ้ายังไม่ได้คุยอะไรกันผมก็จะตัดใจทิ้งมันง่ายขึ้นแต่นี้มันเสือกมาขอความช่วยหลือก่อนจะหมดสติ จะทิ้งมันก็คาใจอีก "วุ่..ชีวิตกูไม่หน้าหาเรื่องใส่ตัวเลย" กลับมาถึงบ้านก็โยนมันไว้บนโซฟาอย่างไม่ใยดี "อัก" มันหรี่ตาขึ้นมามอง

"นี่มึงจะฆ่ากูหรอ

"นี่กูช่วยมึงไว้นะ ถ้ากูจะฆ่ามึงกูคงไม่แบกมึงมาถึงสองกิโลเมตรหรอก เหนื่อยก็เหนื่อย รู้จักสำนึกบุญคุณกันมั้งสิ"

มันกระเสือกกระสนลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ

"เท่าไหร่เดี๋ยวกูตอบแทนให้"

ได้ยินแค่นั้นก็รู้สึกถึงตัวอวตารที่มันแอบอยู่ในจิตไต้สำนึกโผ่ขึ้นมาทันที'ไอ้นี่สงสัยจะเป็นลูกคนใหญ่คนโต ถ้ากูจะขอนิดๆหน่อยๆจะบาปไหมวะแต่ทำไมรู้สึกว่าตัวเองเป็นโจรในคราบคนดีก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ ทำดีแล้วได้ค่าตอบแทนมันก็ไม่ผิด"

"แสนหนึ่งได้ไหมละ ผมถามรองเชิงออกไป

"นี่มึงจะขูดเลือดกูให้หมดตัวเลยหรอไงวะ เอาจริงถ้ามึงไม่ช่วยกูก็ไม่ตายหรอก มึงยังจะมาขอค่าตอบแทนอะไรขนาดนี้

"นี่มึงเป็นคนเสนอเองนะยังจะมาว่ากูอีก เอาเหอะกูไม่เอาก็ได้ ถือว่าช่วยสัตว์โลกเอาบุญละกัน

แล้วผมก็ทำท่าจะเดินหนี พูดไปก็ถูกของมัน แต่ผมก็แบกมันมาถึงสองกิโลก็หน้าจะสำนึกบุญคุณกันบ้างสิ คนไรไม่มีนํ้าใจเลย

"เฮ้ยยยยยยยย.... เสียงมันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่ดูๆแล้วผมต่างหากที่น่าจะถอนหายใจเฮือกใหญ่นี้ไม่ใช้มัน

"เลขบันชีไร เดี๋ยวกูโอนให้

มันพูดพร้อมกับล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแต่ก็แปลกรถพังโทรศัพท์ไม่ยักจะเป็นไรมันกดโอนเงินให้ผมเรียบร้อย

"เอางี้เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเลี้ยงข้าวมึงละกัน จะได้ถือว่ากูไม่เอาเปรียบมึงมากนักแล้วคืนนี้มึงก็นอนนี้ หรือมึงจะกลับก็ได้นะกูไม่ว่า

"ไม่อะ..กูกลับไม่ไหว มึงมีเสื้อให้กูเปลี่ยนไหมวะ

"เสื้อกูมีเยอะแยะ ตั้งแต่ตัวละยี่สิบยันร้อยเก้าๆ มึงจะเอาประมาณไหน มันอ้าปากหวอ

"นี่มึงจะอ้าปากทำไมวะ ทำยังกะไม่เคยเห็นไปอาบนํ้าสิเดี๋ยวกูเอาเสื้อให้ จากนั้นผมก็เดินไปหยิบกางเกงขาสั้นและก็เสื้อสีแดงแป๊ด เข้าชุดมาให้มันชุดหนึ่ง

"อะ....แต่มึงก็แปลกนะรถชนยับขนาดนั้นยังไม่เป็นอะไร ดวงมึงนี่แข็งหน้าดูเลยเนอะ มันไม่พูดอะไรรับเสื้อแล้วเดินเข้าห้องนํ้าไป หนึ่งชั่วโมงผ่านไปและตามมาอีกสองชั่วโมง นี่มันกะว่าอาบนํ้าให้หลุดค่าชดเชิญให้กูเลยหรือไงอาบนานชะขนาดนั้น เกิดมากูเพิ่งเคยเจอ ผู้ชายอะไรวะสวยชิบหาย แถมปล่อยผมยาวเทียบหลังนี่ดูๆถ้าไม่ติดกับที่แต่งตัวว่าแมนๆ หน่อยคงคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่

หลังจากมันออกมาจากห้องนํ้ามันก็เดินดุ่มๆขึ้นไปชั้นบน ผมก็ได้แต่เกาหัวมองตามหลังมัน ฉุดคิดไปแว็บหนึ่งว่าที่นี่คือบ้านมันไม่ใช้บ้านผม

"เดี๋ยว..มึงจะไปไหน ผมเรียกตามหลังมันก่อนจะวิ่งตามไป "นี่มึงขึ้นมาทำไมวะที่นี่มันห้องกู

"อ้าว...ก็ข้างล่างมันไม่มีที่นอนแล้วมึงจะให้กูนอนไหน

"เอ้า..ก็โซฟาไง

"หึ..กูนอนไม่เป็น

"โอ้ย..กูจะบ้าตายแล้วสรุปคนที่ต้องลงไปนอนข้างล่างคือกูใช้ไหม ผมมองร่างนั้นที่ตอนนี้ยืนนิ่งทำตาปริบๆ เห็นก็สงสารอยู่หลอกเนอะ เกิดมามึงคงไม่เคยลำบากมาก่อน "เออ..ได้ ได้เห็นแก่เงินแสนหนึ่งที่มึงโอนให้กู กูจะยอมให้วันหนึ่งละกัน ไหนๆพรุ่งนี้มึงก็จะไปแล้ว"

###%%%%###%%

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***