[1] start again

ณ ถนนคอพท์ยาคี ถนนลูกรังห่างออกไป 19 กิโลเมตรทางเหนือของเยคาเทรินบุร์ก แสงสีทองก่อกำเนิดขึ้นอย่างเงียบๆไม่มีใครรู้ตัวทั้งสิ้น ท่ามกลางความเงียบสงัดแสงนั้นรวมตัวกันก่อเกิดร่างหญิงสาวผมบลอนด์เข้มภายใต้เปลือกตานั้นมีอัญมณีสีน้ำเงินอยู่ แต่เพียงไม่นานสีดั่งเดิมเหล่านั้นก็แปรเปลี่ยน

เส้นผมสีขาวสลวยดั่งแพรไหมดวงตาสีน้ำเงินก็เปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามที่ไม่สามารถพบได้ทั่วไปอย่างเเน่นอน หากถูกพบเห็นอาจมีปัญหาตามมาก็เป็นได้ และดูเหมือนคนผู้นั้นจะได้สติแล้วหญิงสาวผู้นั้นหันซ้ายแลขวาเสมือนว่ากำลังตรวจสอบบางอย่าง ทั้งร่างกายและพื้นที่แต่ก็พบเพียงป้ายหลุมศพที่สลักชื่อไว้ว่าอนาสตาเซียเท่านั้นซึ่งเธอคุ้นๆกับชื่อนี้พอควรแต่ก็นึกไม่ออกและแน่นอนว่าอนาสตาเซียไม่ใช่ชื่อของเธออย่างแน่นอน

ที่นี่ที่ไหนกันแล้วก่อนหน้านี้ฉันอยู่ที่ห้องผ่าตัดนี่นาแล้วนี่อะไรทั้งร่างกายนี้...แถมชื่อคุ้นๆที่ป้ายนี้เหมือนป้ายหลุมศพอย่างไรอย่างนั้--เอ๊ะ!?เดี๋ยวนะ!ป้ายหลุมศพงั้นหรอ!? เธอลุกพรวดมองไปรอบๆแล้วหยุดที่ป้ายนั้นอีกครั้งพลันหน้าซีดขึ้นมา

นี่มันป่านี่!?แถมมีป้ายอยู่4ป้ายอีกพื้นดินก็ดูนูนๆขึ้นมาชัดเลย!เดี๋ยวนะป่า?มองเห็นเทือกเขาอูราลด้วยแสดงว่านี่คือรัสเซียสินะ แต่ว่ารู้สึกแปลกๆนะทำไมสภาพแวดล้อมถึงต่างจากที่เรามาเที่ยวเลย ดูรกและทึบกว่า อย่างไงก็ตามคงต้องหาคนก่อนน่ะนะแถวนี้เปลี่ยวชะมัดแถมเเสงไฟก็ไม่มีอีก แสงจันทร์ที่ส่องลงมาก็สลัวๆมองไม่ชัดเท่าไหร่ แล้วก็!อย่าให้เป็นเหมือนข้อสันนิษฐานของเราเลยเถอะ!

เธอสลัดความคิดฟุ่งซ่านออกไปแล้วเริ่มเดินทาง เท้าของหญิงสาวก้าวเดินมุ่งไปยังทิศที่เธอพอจำได้ว่าพื้นที่ของเมืองเยคาเตรินเบิร์กตั้งอยู่ เพราะสภาพภูมิทัศน์ทำเธอสับสนทิศทางเล็กน้อยแต่ยังไงก็ไม่เกินความสามารถของเธออยู่แล้วล่ะ

ยูซาเนียก่อนหน้าที่เธอจะมาโผล่ที่นี่เธอเป็นแพทย์ที่อายุน้อยที่สุด ความสามารถของเธอเป็นที่ต้องการอย่างมากหลังจากที่เธอจบด็อกเตอร์ได้อายุเพียง17ปีจนตอนนี้เธออายุได้19ปีแล้วมีประสบการณ์มาเป็นเวลาสองปีได้ แต่ถึงอย่างนั้น...สถานการณ์นี้มันอะไร๊!!?

ก่อนหน้านี้เธอได้เดินมาได้เกือบ1กิโลเมตรทำให้ลมหายใจเธอหายใจถี่ขึ้นและเริ่มหอบเป็นสัญญาณว่าเธอนั้นเหนื่อยแล้ว ร่างกายนี้อ่อนแอกว่าร่างกายเดิมของเธอมาก น่าแปลกอยู่เหมือนกันที่อยู่เธอก็ดันเจอสถานการณ์แฟนตาซีอย่างการมาสิงร่างคนอื่นเหมือนในนิยายที่เคยอ่านได้น่ะ น่าตลกจริงๆ

ในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยร่างกายที่เซไปเซมาคล้ายจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ก็ได้หยุดเดินค่อยทรุดลงนั่งกับพื้นโดยที่พิงโคนต้นไม้อยู่ คอเริ่มแห้งมากขึ้นจริงๆรู้สึกตั้งแต่มาสิงร่างนี้แล้วแหละ มหัศจรรย์จริงๆที่เธอสามารถลุกเดินมาได้ขนาดนี้ด้วยสภาพแบบนี้น่ะ ชุดก็ขาดดูคล้ายขอทานชะมัด น้ำก็หิว

"เฮ้อ~อยากกินน้ำ"เห๊ะ!?ดวงตาเบิกโพลงขึ้นอย่างตื่นตระหนกตกใจ ไอขวดนี่มาจากไหนเนี่ย!?มีน้ำข้างในด้วย อะไรที่จู่ๆก็โผล่ขึ้นในมือเนี่ย?เป็นไปได้รึไง?ทำไมมันเหมือนโพชั่นในเกมRPGที่เคยเล่นสมัยเด็กๆห้ะ!? คำถามผุดขึ้นในหัวสมองอย่างกับดอกเห็ด(?)นับไม่ทวน มันคงไม่ใช่อย่างที่คิดใช่ไหม?

ไม่รอช้าเธอเริ่มทดสอบสิ่งที่เธอคิดทันที ไม่ใช่ว่าเธอเชื่อในไสยศาสตร์หรอกนะเธอแค่ชอบอ่านนิยายแฟนตาซีก็เท่านั้น และไม่ใช่ว่าแพทย์จะเชื่อในวิทยาศาสตร์อย่างเดียวซักหน่อย ก่อนที่จะเป็นแพทย์ก็เป็นเด็กมาก่อนป่ะ แล้วเด็กก็ชอบเกมและพวกนิยายหรือมังงะด้วย มันไม่แปลกอยู่แล้วถ้าเธอจะคิดว่ามันคือพลังพิเศษน่ะ

ซึ่งมันก็จริง!ให้ตายเถอะ!ความสามารถนี้มันดีสุดๆเลยรู้ไหม!?สำหรับสายแพทย์อย่างฉันน่ะ เธอคิดอย่างอารมณ์ดีเพราะความสามารถนี้เป็นความสามารถที่เธอเคยอยากได้หากเธอได้ไปต่างโลกเหมือนในนิยายได้ นั่นคือโพชั่นรักษานั่นเอง!! ไม่เพียงสร้างยารักษาได้เท่านั้นทั้งพิษหรือวัตถุสสารทางเคมีก็ได้หมดทำระเบิดก็ยังได้เเหมๆอันตรายๆ

ดีนะที่เธออยู่ในป่าจึงทำการทดลองได้สบายไม่มีคนเห็นด้วย ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังสามารถสร้างภาชนะแบบใดก็ได้เพื่อใส่โพชั่นซึ่งรวมทั้งผ้าก็สามารถสร้างได้เช่นกันโดยมีขวดโพชั่นใส่ยาขนาดเล็กตรงปลายชุดทุกชุดที่เธอสร้าง ตามข้อสันนิษฐานที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอแน่นอนถ้างั้นชุดที่ใส่ควรเป็นเดรสยาวคลุมเข่าสีดำมีโบว์ผูกตรงหน้าอก และผ้าคลุมสีดำขอบสีม่วงประดับ แน่นอนว่าชุดเหล่านั้นคือภาชนะใส่โพชั่นและข้างในโพชั่นคือน้ำหอมกุหลาบ ก็อย่างที่บอกสร้างได้ยารักษาทั้งพิษหรือวัตถุสสารทางเคมีก็ทำได้

^^^foggy-sky^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***