สัญญา

//ในวันที่ข้าแต่งงาน เป็นวันที่มีความสุขที่สุด สวมชุดสีแดงสง่างาม //

.

.

.

.

.

"หนึ่งคำนับฟ้าดิน"

คำนับฟ้าดินพร้อมกัน

"สองคำนับพ่อแม่"

หันไปคำนับบิดามารดา

"สามคำนับกันและกัน"

หันมาคำนับกันและกัน

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองกันส่งสายตาหากัน

"วันนี้ เจ้ามีความสุขหรือไม่"

ฟาหยางเอ๋ยถาม เหลียวเหนียน

"ข้ามีความสุขมาก ขอบคุณท่าน"ยิ้ม รอยยิ้มใต้ผ้าคลุม ยิ้มอย่างมีความสุข

.

.

.

.

.

.

เข้าเรือนหอ

หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงรอชายหนุ่ม ชายหนุ่มเดินเข้ามา หยุดตรงหน้าหญิงสาว ค่อยๆเปิดผ้าออก

"เจ้าสวยมากเลยรู้หรือไม่"

หญิงสาวพยักหน้าตอบ พร้อมรอยยิ้ม

"ท่านสัญญาหรือไม่ว่า ตลอดชีวิตท่านจะไม่มีอนุ"

"ข้าสัญญา"

"ข้าเชื่อท่านได้หรือไม่"

"เจ้าเชื่อข้าได้"

ชายหนุ่มประกบจูบหญิงสาวกาอนจะค่อยๆกดเธอลงเตียง

.

.

.

.

.

.

.

"อาหลิว นี่ก็นานแล้วที่ข้าแต่งเข้ามา"

"ฮูหยินท่านจะเอ๋ยอะไรหรือ"สาวใช้สงสัย

"ในวันแต่ง หากยางสัญญากับข้า จะไม่มีอนุเด็จขาด"

"แต่ว่าเขาก็ยังรับอยู่เข้ามา หนึ่งคน สองคน สามคน"

"ฮูหยิน แต่อย่างไรแล้วท่านก็เป็นเมียเอก"

"มันก็แค่ตำแหน่ง แต่ความรักที่เขามีไห้ข้าหมดสิ้นตั้งนานแล้ว"

ไท่ฮูหยินเดินเข้ามา ยิ้มไห้เหลียวหนียน

"อาเหนียน เจ้าเป็นอะไรหรือดูเศร้าๆนะ"ไท่ฮูหยินนั่งลงข้างๆ

"ข้าแค่คิดเรื่องวันแต่งงานน่ะ"

"วันเวลาผันเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยน"

"ใช้แล้ว แต่อย่างไรแล้วมันก็ผ่านไปแล้ว ไม่อาจหวนคืน"

"วันนี้เป็นวันเกิด โหยวอี้เจ้าอย่าลืมไปละ ปีที่แล้วดข้าไปไม่ทัน เขาเสียใจมาก"

"ข้าทราบแล้ว ท่านแม่ข้ามีเรื่องจะขอ"

"เจ้าจะขออะไรเล่า"

"พรุ่งนี้ข้าอยากพา ลูกไปเที่ยวเล่นนอกจวณ"

"ไปสิแม่ก็จะไปกับเจ้าด้วย"

"ขอบพระคุณท่านแม่"คำนับไท่ฮูหยิน

.

.

.

.

.

.

วันเกิดโหยวอี้

"ท่านยาเมื่อไหร่ท่านแม่จะมา"ชะเง้อมอง

"เดี๋ยวแม่เจ้าก็มาแล้ว เจ้ารออีกหน่อยนะ"กุมมือหลานชาย

"อาโหยวของแม่"เข้ามา

"ท่านแม่"วิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นแม่

"ข้านึกว่าท่านจะไม่มาแล้ว"ร้องไห้

"แม่ต้องมาสิ วันนี้วันเกิดเจ้า เหตุใดแม่จะไม่มา"กอด

"ท่านมาเล่นกับข้า เร็วเข้า"จูงมือ

"ได้สิ เราจะเล่นอะไรกัน"ถาม

"ตามข้ามา"วิ่งนำผู้เป็นแม่ เหลียวเหนียนเห็นจึงวิ่งตาม

"อาเหลียนมาช่วยข้าที"

"ได้เจ้าค่ะไท่ฮูหยิน"

"ท่านแม่"ฟาหบางเดินเข้ามาพร้อมกับชิงอีอนุคนที่สาม

"มาแล้วหรือ"ไม่มองหน้า

"ข้าคำนับท่านแม่"

"อืม"ตัวของไท่ฮูหยินไม่ค่อยชอบชิงอีเท่าไหร่

"แล้วลูกอี้เล่า"

"ไปเล่นอยู่กับอาเหนียน"

"นางก็มาด้วยหรือ"

"ทำไมหรือนางมาไม่ได้ เจ้าอย่าลืมนี่ก็ลูกนาง"

"ขอรับ แล้วนาง"

"ในสวนนู่น จะไปหานางหรือ"

"ขอรับ"

"ท่านหยางท่านจะไม่อยู่เป็นเพื่อนข้าก่อนหรือ"

"เจ้าก็อยู่กับท่านแม่ไป ข้าจะไปดูฮูหยินสักหน่อย"เดินออกไป

.

.

.

.

.

.

.

สวน

"มาหาแม่มา"อาลูกชายเห็นวิ่งเข้ากอด

"ท่านแม่ข้าอยากนอนกับท่าน"

"เจ้าต้องถามท่านย่าก่อนนะ"

"ท่านย่าไห้ข้าไป"

"จริงหรือโกหกรึป่าว"

หาหยางเดินเข้ามาหาภรรยาและลูกชาย

"ลูกอี้"เด็กชายมองหน้าพ่อก่อนจะไปหลบเข้าหลังแม่

"ท่านแม่เขาจะตีข้า"เด็กชายตัวสั่น

"ท่านทำอะไรลูก ลูกถึงกลัวขนาดนี้"ยืนขึ้น

"ท่านตีเข้าหรือ"

"ใช่ เจ้ามีอะไรจะถามหรือไม่"

"ทำไมท่านต้องตีเข้าจนเป็นเช่นนี้"

"ข้าเพียงลงโทษลูกเท่านั้น"

"ลงโทษหรือ ลูกอี้ตัวแค่นี้ท่านตีเข้ามาหมายเพียงนี้"

"จะฆ่าเขารึไงกัน"

"เจ้าพูดอะไร"

"ถึงแม้ท่านจะหมดรักข้า ก็ไม่ควรทำลูกข้าเช่นนี้ ฟาหยางท่านไม่ใช่ชายผู้สูงส่ง เป็นเพียงคนที่มีแต่ตัณหา ไม่รักษาสัญญา"

"ท่านแม่ ข้าอยากไปหาท่านย่า"ดึงชายกระโปรง

"ได้สิ"อุ้มลูกขึ้น

เธอเดินผ่านผู้เป็นสามี หากยางจับแขนของเธอไว้

"ข้าไม่ได้หมดรักเจ้า"

"ท่านหมดรักข้าแล้ว"

"ข้ารักเจ้าแต่ผู้เดียว เจ้าเชื่อหรือไม่"

"ท่านรักษาสัญญาไม่ได้ใช้หรือไม่"

"ทำไมเจ้าต้องยกเรื่องนี้ขึ้นมา"

"ท่านไม่ได้รักข้า ท่านมีอาหลิว เจียนเหลียว ชิงอี แค่นี้ยืนยันไม่ได้หรือ"

"เจ้าทำไมต้องพูดถึงพวกนาง"

"ต่อหน้าลูก ต่อหน้าข้าท่านยังปกป้องพวกนาง นี่ก็ยืนยันได้แล้ว"สลัดมือออก เดินต่อไป

หากยางยืนอยู่คนเดียว แล้วนั่งลงที่พื้น

"อะไรทำไห้เจ้าเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้"

จบ.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***