ช้อตกลง

"รียาทานได้ทุกอย่างค่ะ..ป้าแมรี่ไม่ต้องเรียกหนูว่าคุณหรอกค่ะ..เรียกหนูรียาดีกว่า"รียาบอก เธอคิดว่าไม่เหมาะสมนักเพราะป้าแมรี่เป็นถึงแม่นมของอเลนแถมอายุน่าจะมากกว่าแม่ของเธอด้วยซ้ำ

"ค่ะ..งั้นป้าเรียกว่าหนูรียานะคะ"ป้าแมรี่ยิ้ม

"ค่ะ"รียายิ้มนิดๆ

อเลนที่เพิ่งเห็นรียายิ้มเป็นครั้งแรกถึงแม้จะไม่ได้ยิ้มมากมายอะไรแต่ก็ทำให้เขาตาพร่าไปได้เหมือนกัน

หลังจากกินข้าวแล้วอเลนก็ขึ้นไปทำงานที่ห้องทำงานของเขากับแดน ส่วนรียาขึ้นไปเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสามส่วนสีดำแทนแล้วลงมาเดินเล่นรอบๆคฤหาสน์จนไปเห็นศาลาที่อยู่ริมน้ำ เธอเห็นว่ามันน่าจะเย็นสบายดีจึงเดินไปนั่งเล่นแล้วคิดเกี่ยวกับเรื่องของตัวเอง พลางก็นึกไปถึงอเลน เธอว่าชื่อของเขามันคุ้นมากๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนจึงหยิบโทรศัพท์มากดค้นหาดูถึงได้รู้ว่าเขาเป็นประธานบริษัทHนี่เอง มิน่าถึงได้คุ้นหน้ามากเพราะเขาติดอันดับผู้ชายที่สาวๆอยากแต่งงานด้วยมากที่สุด จากที่มีคนวิจารณ์ในอินเตอร์เนตว่าเขาเป็นคนดุ เย็นชาไม่สนใจใคร ควงสาวไม่ซ้ำหน้าและไม่เกินอาทิตย์ แต่เท่าที่เธอได้เจอกับเขาแม้เวลาจะไม่นาน เธอคิดว่าเขาไม่ได้เป็นเหมือนที่คนวิจารณ์กันสักนิด เพราะถ้าเขาเย็นชาและไม่สนใจใครจริงๆก็คงจะไม่ช่วยเหลือเธอไว้ตั้งแต่เมื่อคืนหรอก แล้วจากการกระทำที่แสดงออกกับเธอ เขาก็ดูเป็นคนอบอุ่นดีเพียงแต่ไม่ค่อยยิ้มเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องเจ้าชู้ก็เป็นธรรมดาของผู้ชายที่มีพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะจึงไม่แปลกอะไรที่อเลนจะมีสาวๆมากมายรายล้อม

อเลนเมื่อทำงานจนถึงเวลาเที่ยงก็เดินไปเคาะประตูห้องที่รียาพักอยู่เพื่อจะเรียกให้เธอไปกินข้าว แต่เขาเคาะอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบจึงเปิดประตูเข้าไปก็ไม่เห็นตัวเธอ เขารีบเดินลงมาข้างล่างทันทีเพราะเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะคิดทำร้ายตัวเองอีก

"ป้าแมรี่คับ..เห็นรียามั้ยคับ?"อเลนถามอย่างรีบร้อน

"เอ!..เมื่อกี้เห็นเดินเล่นอยู่ข้างบ้านนะคะ..คุณหนู"ป้าแมรี่บอก

"ไอ้แดน!..มึงพาคนออกตามหาเร็วๆ"อเลนตะโกนบอกแดนทันที ส่วนตัวเขาก็รีบออกไปตามหาด้วย เขาไม่น่าปล่อยเธอไว้คนเดียวเลย คิดแล้วน่าโมโหตัวเองจริงๆ

แดนกับลูกน้องวิ่งตามหารียาไปจนรอบบ้านแต่ก็ไม่เจอ

อเลนจึงเดินตามหาไปที่ศาลาริมแม่น้ำซึ่งเป็นที่สุดท้าย เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้จะถึงศาลาก็เห็นรียากำลังเดินลงไปในแม่น้ำจึงตะโกนเรียกและรีบวิ่งเข้าไปหาทันทีด้วยความตกใจ

"รียาอย่า!!"

รียาที่ได้ยินเสียงคนเรียกจึงหันกลับไปมอง เธอเห็นอเลนกำลังวิ่งตรงมาที่เธอด้วยสีหน้าที่บอกได้ว่าตกใจอย่างมาก

"คุณจะทำอะไรห๊ะ!..ทำไมถึงทำอย่างนี้"อเลนถามทันทีที่วิ่งลุยน้ำจนมาถึงตัวของรียาพร้อมกับเอาสองมือจับไหล่ของเธอไว้แล้วดึงเข้ามากอดจนแน่น

"คะ..คุณอเลน!!!"รียาเรียกอเลนอย่างตกใจที่อยู่ๆเขาก็วิ่งเข้ามากอดและถามเธอด้วยท่าทางตกใจอย่างนี้

"ผมไม่รู้ว่าคุณไปเจอกับอะไรมา..แต่อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ..ผมขอร้อง!"อเลนพูดทั้งๆที่ยังกอดรียาไว้กับอกแกร่ง

"เอ่อ!คือ..คุณอเลนใจเย็นๆนะคะ..รียาไม่ได้จะฆ่าตัวตายค่ะ.."รียารีบบอกเมื่อรู้ว่าอเลนคิดว่าเธอจะฆ่าตัวตาย แต่เธอรู้สึกอบอุ่นในใจกับคำพูดของเขาที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงเธอ

"แล้วคุณเดินลงน้ำทำไม!?"อเลนดันตัวของรียาออกก่อนจะมองหน้าเธอแล้วถาม

"รียาเห็นน้ำมันใสและน่าจะเย็นดีเลยจะลงไปเล่นน่ะค่ะ..อีกอย่างคือรียาว่ายน้ำเป็นไม่จมน้ำตายหรอกนะคะ..แล้วรียาก็ไม่คิดจะทำร้ายตัวเองอีกแล้วล่ะค่ะ"รียาบอก

"คุณทำผมใจหายหมด..ถ้าคุณมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรืออึดอัดใจ..เล่าให้ผมฟังได้นะคับ..เผื่อมันจะทำให้คุณสบายใจขึ้นบ้าง"อเลนพูดตรงๆ

"เอ่อ!..คือ"รียาอ้ำอึ้งเพราะไม่แน่ใจว่าควรเล่าให้อเลนฟังหรือเปล่า

"แต่ถ้าคุณคิดว่าผมยุ่งเรื่องของคุณมากเกินไปก็ไม่ต้องเล่าก็ได้..ผมก็แค่เป็นห่วงเท่านั้น"อเลนบอกแต่นัยน์ตาแสดงออกว่าผิดหวัง

รียาที่ได้ยินอเลนบอกว่าเป็นห่วง ก็รู้สึกตื้นตันและชุ่มชื่นในหัวใจอย่างมากเพราะมีแค่พ่อกับแม่เท่านั้นที่เคยพูดแบบนี้กับเธอและตอนนี้พอไม่มีพ่อกับแม่แล้ว เธอจึงไม่คิดว่าจะมีใครพูดประโยคนี้กับเธออีก น้ำตาที่ตั้งใจว่าจะไม่ให้ไหลออกมาอีกแล้วก็ไหลออกมาอีกทันที

"คุณ!..ร้องไห้ทำไม..หรือผมพูดอะไรผิดไป..หยุดร้องไห้เถอะนะ..ผมขอโทษ!"อเลนรีบเอานิ้วมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้รียาอย่างตกใจที่เห็นเธอน้ำตาไหล

"ระ..รียาไม่ได้ร้องเพราะเสียใจหรอกค่ะ..แต่ร้องเพราะดีใจต่างหากที่มีคนพูดว่าเป็นห่วง..รียาคิดว่าหลังจากไม่มีพ่อกับแม่แล้ว..คงจะไม่มีใครพูดคำนี้กับรียาอีกแล้วค่ะ"รียาบอกเสียงเบาๆ

"งั้นต่อไปนี้..คุณก็รู้ไว้เลยว่าจะมีผมที่คอยเป็นห่วงคุณตลอดไป"อเลนบอกอย่างจริงจัง

"ขอบคุณนะคะ..เราขึ้นไปนั่งคุยที่บนศาลาดีกว่าค่ะ...แล้วรียาจะเล่าเรื่องให้คุณอเลนฟัง"รียาบอก

พอขึ้นมานั่งกันบนศาลาแล้ว รียาก็เล่าเรื่องตั้งแต่วันที่เธอเจอคริสครั้งแรกจนมาถึงเมื่อวานนี้อย่างละเอียด ไม่รู้สิว่าทำไมถึงได้เล่าเรื่องของตัวเองให้อเลนฟัง รู้แต่ว่าเธอไว้ใจและเชื่อใจเขาอย่างแปลกทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันยังไม่ได้วันด้วยซ้ำ

อเลนก็นั่งฟังอย่างตั้งใจแม้จะรู้เรื่องทั้งหมดมาจากแดนแล้วก็ตาม แต่สิ่งที่เขาไม่ได้รับรู้จากแดนก็คือสิ่งที่รียาไปได้ยินคริสกับกีวี่คุยกันที่ห้องของคริสและนั่นทำให้อเลนกำมือแน่นอย่างแค้นเคือง เขาคอยสังเกตุท่าทางของเธอตลอดเวลาที่เล่าเรื่องให้ฟัง เวลาที่พูดถึงพ่อกับแม่แววตาของเธอจะมีทั้งสดใส เศร้าและรู้สึกผิดแต่พอพูดถึงคริสกับกีวี่แววตาของเธอกลับว่างเปล่าไม่แสดงอะไรออกมาเลย

"แล้วคุณคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ!"อเลนถามหลังจากที่รียาเล่าจบลง

"รียายังไม่แน่ใจค่ะ"รียาบอก

"ทำไมถึงยังไม่แน่ใจ."อเลนถาม

"คือ..ใจหนึ่งก็คิดจะปล่อยให้เรื่องมันจบไป แล้วกลับไปทำงานที่ฝรั่งเศสและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขให้คนที่อยากเห็นรียาไม่มีความสุขผิดหวัง..อีกใจหนึ่งก็อยากแก้แค้นคนที่ทำร้ายครอบครัวของรียาและแย่งเอาบริษัทของพ่อกับแม่กลับคืนมา..แต่รียารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้..เพราะตอนนี้รียามีแค่ตัวคนเดียวไม่มีอะไรจะไปสู้กับคริสและกีวี่ได้อย่างแน่นอน..จึงยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีค่ะ"รียาพูดแววตาบ่งบอกถึงความอ้างว้างและโดดเดี่ยว ถึงแม้เธอจะมีวิธีที่สามารถทำให้คริสกับกีวี่ล้มได้โดยที่เธอใช้แค่ความสามารถที่เธอมีแต่ไม่มีใครรู้ เธอจะไม่ใช้วิธีนั้นเพราะมันจะกลายเป็นว่าเธอก็เลวไม่น้อยไปกว่าสองคนนั้นเลย

อเลนเห็นแววตาที่รียาแสดงออกมาตอนที่พูดก็รู้สึกสงสารและอยากปกป้องเธอมากๆ และสิ่งที่เธอพูดออกมาก็ทำให้เขาคิดออกว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้เธออยู่กับเขาตลอดไป

"ผมสามารถช่วยคุณได้นะคับ"อเลนบอกพลางมองหน้ารียา

"ช่วย..ยังไงคะ!?"รียาถามงงๆ

"ผมจะช่วยคุณแก้แค้นคนที่ทำร้ายครอบครัวของคุณ..รวมถึงเอาบริษัทของพ่อแม่คุณกลับคืนมาแล้วยังจะทำให้คุณใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขด้วย..แต่มีข้อแม้หนึ่งข้อ"อเลนบอกอย่างเจ้าเล่ห์เพราะอยากดึงรั้งรียาไว้ข้างกายเขาตลอดไปจึงต้องออกอุบายนี้ขึ้น

"ข้อแม้อะไรคะ!?"รียาเอียงคอถามอย่างน่ารักโดยที่ไม่รู้เลยว่าท่าทางอย่างนั้นทำให้อเลนอยากจับตัวเธอเข้ามาฟัดให้จมเขี้ยว

"คุณต้องแต่งงานกับผม!"อเลนพูดตรงๆพลางจ้องตาของรียาอย่างไม่กระพริบ

"ตะ..แต่งงานหรือคะ!?"รียาพูดอย่างตกใจและไม่มั่นใจเพราะคิดว่าฟังผิดไป

"คับ...แต่งงาน"อเลนเน้นอีกครั้ง

"ทำไมล่ะคะ!?"รียาถามเธออยากรู้เหตุผล

"เพราะผมรักคุณ!..และอยากช่วยคุณ"อเลนพูดตรงๆพลางมองตาของรียาอย่างให้เธอเข้าใจว่าเขาพูดจากใจจริงๆ

"เอ่อ.."รียาอึ้งจนพูดไม่ออก เธอไม่อยากจะเชื่อว่าอเลนจะพูดจริงๆเพราะเขากับเธอเพิ่งจะเจอกันไม่ถึง24ชั่วโมงด้วยซ้ำ

"คุณอาจจะคิดว่ามันเร็วไปที่ผมบอกว่ารักคุณเพราะเราเพิ่งจะได้เจอกัน..แต่สำหรับผมเวลาไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ความรักแต่เป็นการกระทำและความจริงใจมากกว่า..ซึ่งถ้าคุณตกลงแต่งงานกับผม..ผมจะพิสูจน์ให้คุณได้เห็นเอง"อเลนพูดออกมาจากใจ

"แต่..รียาไม่มีอะไรเหมาะสมกับคุณอเลนเลยนะคะ..รียาไม่มีอะไรสักอย่างเดียว"รียาบอกเสียงเศร้าๆนัยน์ตาไหววูบ

"ใครบอก..สำหรับผมคุณมีทุกอย่างและเหมาะสมกับผมที่สุด"

"เอ่อ..คือว่า!"รียาอ้ำอึ้งอีกครั้งกับคำพูดของอเลน

"ไม่เป็นไร..คุณไม่ต้องรีบตัดสินใจ..ค่อยๆคิดไปเรื่อยๆ..ผมรอได้และถ้าตัดสินใจได้เมื่อไหร่ค่อยมาบอกผม..แต่ผมก็หวังว่าคำตอบของคุณคงจะเป็นข่าวดีสำหรับผม"อเลนยิ้มนิดๆ

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ..แล้วรียาจะเก็บเอาไปคิดค่ะ"

"ไปทานข้าวกันเถอะคับ..บ่ายมากแล้ว"

"ค่ะ"

อเลนเดินนำรียาเข้าไปในบ้าน เขาอดลุ้นในใจไม่ได้ว่าเธอจะตัดสินใจยังไง แต่ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ตกลงเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปหรอก

คืนนั้นหลังจากทานข้าวแล้วรียาก็เข้าห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาคิดถึงเรื่องที่คุยกับอเลนวันนี้ เขาพูดถูกเวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ว่าใครที่รักเราจริง เพราะขนาดคริสที่เป็นแฟนกับเธอมานานหลายปียังหลอกเธอได้เลย เธอคบกับคริสมานานถึง5ปีแต่คริสไม่เคยทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยได้เหมือนอเลน เธอยังจำสีหน้าและน้ำเสียงของอเลนตอนที่เห็นเธอเดินลงน้ำได้ ทุกอย่างมันบอกว่าอเลนเป็นห่วงเธอจริงๆ แล้วถ้าเธอจะยอมแต่งงานกับอเลนมันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายแล้วอีกอย่างเธอยังจะได้แก้แค้นคริสกับกีวี่รวมถึงได้บริษัทของพ่อแม่กลับคืนมาอีกด้วย เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็ได้คำตอบแล้วว่าควรตัดสินใจอย่างไรแต่ยังอยากรอดูเหตุการณ์ไปก่อนเพื่อความมั่นใจว่าจะตัดสินใจไม่ผิด

วันรุ่งขึ้นตอนเช้าอเลนกับรียากำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องอาหาร

"นายคับ"แดนเดินเข้ามายืนข้างๆอเลนแล้วเรียกเบาๆ ในมือของเขามีหนังสือพิมพ์อยู่ฉบับหนึ่ง

"มีอะไร!?"อเลนถามเพราะปกติแล้วแดนจะไม่เข้ามาในขณะที่เขาทานข้าวอยู่นอกจากจะมีเรื่องด่วน

"คือ..เอ่อ"แดนอ้ำอึ้งพลางเหลือบมองหน้าของรียาที่นั่งทานข้าวต้มอยู่ตรงข้ามกับอเลน

"เป็นอะไรวะ!..อ้ำอึ้งอยู่ได้"อเลนเสียงดังอย่างเริ่มจะหงุดหงิดที่ลูกน้องคนสนิทอ้ำอึ้งไม่พูดอะไรออกมาสักที

แดนไม่พูดแต่ยื่นหนังสือพิมพ์ในมือให้กับอเลนแทน

อเลนรับหนังสือพิมพ์มาแล้วเงยหน้ามองแดน ซึ่งแดนก็ส่งสายตาไปทางรียาประมาณว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับรียา อเลนจึงเปิดหนังสือพิมพ์ดูทันทีแล้วพอเห็นข่าวที่ขึ้นอยู่หน้าหนึ่งในกรอบที่ค่อนข้างใหญ่สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเย็นชาแต่สายตาที่มองไปที่เด็กน้อยตรงหน้ามีความอ่อนโยนปนเห็นอกเห็นใจ

"มีอะไรหรือคะ!?..คุณอเลน..แดนถึงได้มองรียาอย่างนั้น"รียาที่เงยหน้าจากชามข้าวต้มแล้วเห็นสายตาของอเลนกับแดนที่มองมาอย่างเป็นห่วงโดยเฉพาะอเลน

"เอ่อ..คือ!"อเลนอึกอัก เขาไม่แน่ใจว่าควรให้รียาเห็นข่าวนี้หรือเปล่า เขากลัวว่าเธอจะต้องเสียใจและร้องไห้อีก เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอเลยจริงๆ

"บอกมาเถอะค่ะ..รียารับได้..มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ"รียาทำหน้าเจื่อนลง

อเลนจึงส่งหนังสือพิมพ์ในมือให้กับรียาเพื่อให้เธอเปิดดูเอง

รียารับหนังสือพิมพ์มาแล้วก็เปิดดูจึงเห็นภาพข่าวในกรอบค่อนข้างใหญ่ เป็นภาพของคริสที่โอบกอดกับกีวี่ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เนื้อข่าวบอกว่าเปิดตัวประธานบริษัทRคนใหม่ซึ่งก็คือคริสนั่นเองแล้วในข่าวนั้นยังบอกอีกว่าคริสกับกีวี่จะหมั้นกันอย่างเป็นทางการในอีก1เดือนข้างหน้านี้

พออ่านข่าวจบรียาก็ปิดหนังสือพิมพ์ในมือลงแล้วก้มหน้าลงทานข้าวต้มต่อ เธอแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่ได้รู้สึกเสียใจกับข่าวนี้เลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะเธอคิดไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้

อเลนคอยสังเกตุสีหน้าและแววตาของรียาอยู่ตลอดตอนที่เธออ่านข่าวนั้น เขาคิดว่าเธอจะต้องร้องไห้เสียใจอีกแน่ๆแต่เปล่าเลยสีหน้าและแววตาของเธอเรียบเฉยเหมือนเห็นข่าวของคนที่ไม่รู้จัก แต่ยิ่งเป็นอย่างนั้นเขาก็ยิ่งเป็นห่วงเธอมากขึ้นไปอีก

"ไม่เป็นไรใช่มั้ยคับ?"อเลนถาม

"ไม่เป็นไรค่ะ..รียาสบายดี..คุณอเลนกับแดนไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ"รียาพูดเสียงเรียบๆ เธอรับรู้ได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงที่อเลนถาม แค่นี้เธอก็อบอุ่นใจแล้วที่มีคนคอยเป็นห่วง

"วันนี้ผมจะพาคุณออกไปซื้อของใช้..เผื่อว่าจะขาดเหลืออะไร"อเลนเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวรียาจะคิดมากจึงอยากจะพาเธอออกไปเที่ยวข้างนอก

"ดีเหมือนกันค่ะ..รียาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว..ไม่รู้ว่าที่นี่เปลี่ยนไปแค่ไหนแล้ว"รียายิ้มนิดๆ

"งั้นทานข้าวแล้วก็ไปกันเลยนะคับ"

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ..แต่ว่าวันนี้คุณอเลนไม่ทำงานหรือคะ?"

"ไม่คับ..เดี๋ยวผมจะพาคุณไปเที่ยวเอง..แดนเตรียมรถด้วย"

"คับนาย"แดนรับคำแล้วเดินออกไป

ห้างสรรพสินค้าQ

อเลนพารียามาเดินเลือกซื้อของส่วนมากเป็นของใช้ส่วนตัว โดยมีแดนเดินคอยถือของตามหลังไม่ห่าง

"หิวหรือยังคับ?"อเลนถาม

"นิดหน่อยค่ะ"

"งั้น..ไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยมาเดินซื้อของกันใหม่นะ"

"ค่ะ"