รักแรกพบ

ในวงการเสื้อผ้าระดับประเทศไม่มีใครจะไม่รู้จักแบรนด์withที่ออกแบบและผลิตโดยบริษัทยักษ์ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของประเทศคือบริษัทHซึ่งมีประธานบริษัทเป็นหนุ่มหล่อไฟแรงที่มีอายุเพียง30ปีเป็นผู้บริหาร เขามีสาวๆพากันรุมล้อมอยากจะเป็นคนรักและคู่ควงของเขากันมากมายแต่ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างเคร่งขรึม ดุ เด็ดขาดและไม่เทคแคร์ใครจึงทำให้เข้าหายาก เขาควงสาวๆไม่ซ้ำหน้าแต่ไม่เคยควงใครเกิน1อาทิตย์ไม่ผูกมัดอะไรกับใครและเกลียดผู้หญิงที่คิดจะผูกมัดเขาทุกคน "อเลน"คือชื่อของเขา

ก๊อก..ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงาน

"นายคับ..คุณฟีน่ามาขอพบคับ"

แดนเลขาส่วนตัวและเป็นลูกน้องคนสนิทของอเลนเปิดประตูเข้ามา

อเลนเงยหน้าจากกองเอกสารตรงพลางส่งสายตาที่ดุดันส่งให้กับแดนทันที

แดนที่เห็นสายตาของนายที่ส่งมาก็รีบหันหลังเดินออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูตามหลัง

พอแดนเดินออกไปอเลนก็ก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ เขาเบื่อที่ฟีน่าเริ่มจะเกาะติดไม่ยอมปล่อยทั้งๆที่เขาก็จ่ายเงินให้เธอไปแล้ว และถ้าเธอยังทำแบบนี้อีกคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาด

อีกมุมด้านหนึ่งของเมืองบริเวณหน้าหลุมฝังศพมีหญิงสาวหน้าตาสวยมากๆสวมใส่เดรสยาวเลยเข่าสีชมพูเข้ม อายุของเธอดูแล้วไม่เกิน22ปีกำลังคุกเข่าร้องไห้อย่างหนักข้างๆตัวเธอมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางอยู่ด้วย

"พ่อขา!..แม่ขา!..ทำไมถึงทิ้งรียาไปล่ะคะ..แล้วรียาจะอยู่กับใคร?..ฮึก..ฮึก..ฮือออ!"รียาก้มหน้าร้องไห้อย่างนี้มานานเป็นชั่วโมงๆแล้ว

พ่อกับแม่ของรียาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตและออกแบบเสื้อผ้าขนาดย่อมชื่อบริษัทR โดยใช้แบรนด์RYบริษัทกำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ พ่อกับแม่จึงส่งรียาไปเรียนด้านดีไซเนอร์ต่อที่ประเทศฝรั่งเศสตั้งแต่รียาเรียนจบม.ปลาย รียาเรียนจบตั้งแต่2ปีก่อนแต่ยังไม่ได้กลับมาเพราะรียาไปเข้าประกวดดีไซเนอร์หน้าใหม่ที่ปารีสแล้วก็ชนะเลิศจึงต้องอยู่ทำงานด้านออกแบบเสื้อผ้าให้กับบริษัทXที่เป็นคนจัดงานขึ้นถึง2ปี ตลอดเวลาที่อยู่ฝรั่งเศสรียาก็ติดต่อกับพ่อแม่ตลอด รียามีคนรักอยู่ก่อนที่จะไปฝรั่งเศสชื่อว่า"คริส"ซึ่งอายุมากกว่ารียาถึง8ปี รียารู้จักกับคริสตอนที่เรียนอยู่ม.4เพราะคริสช่วยรียาจากคนวิ่งราวกระเป๋า แล้วคริสก็เข้ามาตามจีบรียาจนตกลงเป็นแฟนกันในที่สุด รียาเป็นคนชวนให้คริสเข้ามาทำงานในบริษัทของพ่อกับแม่แล้วคริสก็ทำได้ดีจนเป็นที่ไว้วางใจจากพ่อแม่ของรียามาก ทั้งสองคนตกลงว่าจะแต่งงานกันหลังจากที่รียากลับมาจากฝรั่งเศส ช่วงที่อยู่ฝรั่งเศสรียากับคริสก็โทรติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ เพิ่งจะมาขาดการติดต่อกันก่อนหน้าที่รียาจะกลับมาแค่อาทิตย์เดียวเพราะรียาทำโทรศัพท์หาย แต่ตลอดเวลาที่อยู่ฝรั่งเศสไม่เคยมีใครเล่าให้รียารู้เลยว่าบริษัทของพ่อกับแม่กำลังมีปัญหาจนกระทั่งรียาหมดสัญญากับบริษัทXจึงเดินทางกลับมาประเทศไทยโดยที่ไม่ได้บอกใครเพราะอยากจะเซอไพร์สพ่อแม่กับคริส แต่พอรียาไปถึงหน้าบ้านก็เห็นป้ายติดว่า"ขาย"จึงตกใจและงงมากๆ รียาพยายามโทรหาพ่อกับแม่แต่โทรไม่ติด โทรหาคริสก็ปิดเครื่อง รียาจึงโทรหาลุงแมคที่เป็นทนายประจำตระกูลถึงได้รู้ว่าพ่อกับแม่ได้ฆ่าตัวตายไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพราะบริษัทถูกโกงและยักยอกเงินจนถูกฟ้องล้มละลาย ลุงแมคบอกว่าพยายามติดต่อรียาแล้วแต่ติดต่อไม่ได้จึงได้เป็นคนจัดงานศพให้พ่อกับแม่ของรียาเอง ส่วนคริสลุงแมคบอกว่าเจอกันครั้งสุดท้ายตอนงานศพของพ่อกับแม่ ลุงแมคบอกว่ายังหาตัวคนที่โกงเงินของบริษัทไม่ได้พร้อมกับเอาบัญชีเงินฝากในชื่อของรียามาให้บอกว่าเงินส่วนนี้ไม่ได้ถูกยึดไปเพราะเป็นชื่อของรียาที่พ่อกับแม่ได้ฝากไว้ให้แล้วลุงแมคก็บอกว่าได้ฝังศพพ่อกับแม่ไว้ที่นี่รียาจึงมาเพื่อเคารพศพพ่อกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย

"รียาขอโทษนะคะ..ที่ไม่ได้กลับมาช่วยพ่อกับแม่ทำงาน..ขอโทษค่ะฮือ..ฮือ!"รียาก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด

ผ่านมานานหลายชั่วโมงรียาจึงค่อยๆหยุดร้องไห้

"รียาสัญญาค่ะ...ว่าจะหาคนที่โกงบริษัทของเราให้ได้..หลับให้สบายนะคะ...รียารักพ่อกับแม่ค่ะ"รียายืนขึ้นมองรูปพ่อกับแม่ที่หน้าหลุมศพพร้อมให้คำสัญญาด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น

หลังจากที่ให้คำสัญญากับหลุมฝังศพของพ่อกับแม่แล้ว รียาก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะไปที่คอนโดของคริสเพราะตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน บ้านของเธอก็ถูกยึดและวางขายไปแล้วคงต้องไปอยู่กับคริสก่อนชั่วคราว มันคงไม่เป็นไรเพราะเธอกับคริสก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว

เมื่อมาถึงคอนโดของคริส รียาก็เดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่คริสอยู่ พอไปถึงหน้าห้องก็ไม่ได้เคาะประตูเพราะเธอมีคีย์การ์ดห้องของคริสอยู่แล้วจึงเปิดประตูเข้าไปได้เลย

เมื่อเข้ามาภายในห้องรียาก็เห็นที่พื้นมีเสื้อผ้าทั้งของผู้หญิงและผู้ชายรวมถึงชุดชั้นในที่ถูกถอดโยนทิ้งไว้เกลื่อนไปหมด  แล้วยังได้ยินเสียงผู้หญิงและผู้ชายที่ร้องครวญครางดังออกมาจากในห้องนอนที่ประตูปิดไม่สนิท เธอใจเต้นแรงมือไม้สั่นไปหมดแต่ก็กลั้นใจเดินไปยืนฟังเสียงที่หน้าประตูห้องนอนโดยที่คนข้างในมองไม่เห็น

"พี่คริสขา..กีวี่เสียวค่ะ..อื้อ..อ๊า!"

"พี่ก็เสียว..อีกนิดนะคับ..ที่รัก"

"อ๊ะ..อ๊ะ..ไม่ไหวแล้วค่ะ..อือ!"

"พี่ก็ไม่ไหว..พร้อมกันนะคับ"

"อื้ม..อร้ายยย!..กรี้ดดด!"

"อ่า..อื้ม..อ๊าาาา!"

"ที่รักสุดยอดมากเลยนะ..พี่รักกีวี่นะคับ"

"กีวี่ก็รักพี่คริสค่ะ..ว่าแต่พี่คริสจะบอกยายรียาเรื่องของเราเมื่อไหร่ล่ะคะ"

"เดี๋ยวเธอกลับมา..พี่จะบอกเองคับ"

"จริงๆนะคะ..กีวี่กลัวว่าพี่คริสจะเปลี่ยนใจอ่ะ!"

"พี่ไม่เปลี่ยนใจหรอกคับ...พี่รักกีวี่คนเดียว..พี่ไม่เคยรักรียาเลยนะ..ที่พี่ยอมเป็นแฟนกับรียาเพราะอยากได้เงินกับบริษัทของพ่อเธอแค่นั้น..แล้วตอนนี้พี่ก็ได้มาแล้ว..พี่ก็ไม่มีอะไรต้องแคร์อีกแล้วคับ..เชื่อพี่นะคนดี"

"กีวี่เชื่อพี่คริสค่ะ...กีวี่อยากเห็นหน้ายายรียาตอนที่รู้ว่าพ่อกับแม่ฆ่าตัวตายเพราะอายแถมบริษัทก็ไม่มีอีกแล้วว่าจะเสียใจสักแค่ไหน..หึหึ"

"ช่างเธอเถอะคับ..ไม่เกี่ยวกับเรา..พี่ว่า...เรามาต่อกันดีกว่านะคับ..ของพี่มันพร้อมอีกแล้ว"

"อา..ซี้ด..พี่คริส..อืมม"

รึยาที่ยืนฟังอยู่หน้าประตูกำมือทั้งสองข้างจนแน่น น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแต่ไม่มีเสียงร้องออกมา คนที่เธอรักสองคนทรยศหักหลังและทำร้ายเธอกับครอบครัวได้อย่างเลือดเย็นมาก คริสคือคนที่เธอรักส่วนกีวี่คือเพื่อนรักคนเดียวของเธอ ทำไมนะ! ทำไม! ทำไมต้องทำกันขนาดนี้

รียาเดินลากกระเป๋าออกมาจากห้องของคริสด้วยน้ำตาอาบแก้มดวงตาแดงก่ำ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจะไปที่ไหนหรือทำอะไร ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไปจนตั้งรับไม่ทัน ไหนพ่อกับแม่ที่ตายจากไป คนรักกับเพื่อนแอบได้เสียกันแถมรวมหัวกันโกงทำให้ครอบครัวเธอต้องโดนฟ้องล้มละลาย พ่อกับแม่ต้องมาฆ่าตัวตายทุกอย่างเป็นเพราะเธอคนเดียว ถ้าเธอไม่เอาคริสเข้าไปทำงานที่บริษัทของพ่อทุกอย่างคงจะไม่เป็นอย่างนี้

รียาเดินไปอย่างไม่มีจุดหมายตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้มืดมาตั้งนานแล้วก็ยังไม่หยุดเดิน เธอเดินมาจนถึงสะพานข้ามแม่น้ำขนาดใหญ่ เมื่อเดินขึ้นมาถึงกลางสะพานก็หยุดเดินก่อนจะยืนหันหลังให้กับถนนเอามือสองข้างจับราวสะพานแล้วมองออกไปที่แม่น้ำกว้างใหญ่ข้างหน้า

"พ่อขา..แม่ขา..รียาขอโทษ!!ฮือ..ฮือ..ฮึก!!..ยกโทษให้รียานะคะฮือ..ฮือ"รียายืนร้องไห้อย่างไม่หยุดเพราะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง

ที่บริษัทH วันนี้อเลนทำงานจนเกือบจะ4ทุ่มแล้วถึงได้นั่งรถเพื่อกลับบ้าน โดยมีคนขับรถให้แล้วมีแดนนั่งข้างหน้าคู่ไปกับคนขับ ส่วนตัวเขานั่งที่เบาะหลัง

ขณะที่นั่งรถไปอเลนก็มองออกไปทางด้านหน้ารถเรื่อยๆจนกระทั่งรถกำลังวิ่งขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำใหญ่ สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับร่างของหญิงสาวสวมใส่ชุดเดรสสีชมพูที่ยืนเกาะราวสะพานหันหน้าออกไปทางแม่น้ำแถมข้างๆตัวยังมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่อีกหนึ่งใบด้วย

อเลนอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมดึกขนาดนี้แล้วยังมีหญิงสาวหุ่นดีๆมายืนอยู่บนสะพานที่ทั้งมืดทั้งเปลี่ยวคนเดียว แล้วก็ยังแปลกใจตัวเองด้วยที่เขากลับสนใจหญิงสาวคนนี้ทั้งๆที่ยังไม่ได้เห็นหน้า ธรรมดาแล้วเขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเพราะส่วนมากจะมาเสนอให้จนถึงที่เอง  แต่หญิงสาวคนนี้ทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้

ขณะที่รถของอเลนกำลังจะขับผ่านหญิงสาวไป  หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังปีนขึ้นไปบนราวสะพาน

"เฮ้ย!..จอดรถ!!"อเลนสั่งเสียงดังอย่างตกใจ

คนขับรถจอดรถทันทีที่คนเป็นนายสั่ง

"มีอะไรคับนาย!?"

แดนหันมาถามแต่ไม่ทันเพราะอเลนเปิดประตูวิ่งลงจากรถตรงไปที่หญิงสาวคนนั้นแล้ว แดนจึงลงจากรถวิ่งตามนายไปด้วย

"นี่คุณ!!จะบ้าหรือป่าว..เดี๋ยวก็ตกลงไปตายหรอก"อเลนพูดดุๆเสียงดังพลางเอามือดึงตัวหญิงสาวลงมาจากราวสะพานอย่างง่ายดายเพราะตัวของเธอเล็กนิดเดียว

"ปล่อย!..ปล่อยรียานะ..รียาอยากตาย..ปล่อย!ฮือ..ฮือ..ฮือ!!"รียาเงยหน้าบอกคนที่เข้ามาดึงตัวเธอเอาไว้ด้วยใบหน้าที่มีแต่น้ำตา นัยต์ตาบวมแดงก่ำอย่างคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"คุณไม่สงสารพ่อกับแม่บ้างหรือไง..ถ้าคุณตายไปแล้ว..พวกท่านจะทำยังไงห๊ะ!!"อเลนดุเสียงเข้ม

เมื่ออเลนเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังจะกระโดดสะพานใกล้ๆชัดๆทำให้อึ้งไปเลย คนอะไรวะ!สวยชิบ!ขนาดร้องไห้จนตาบวมยังสวยน่ารักขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นสาวสวยมาก่อนแต่ไม่เคยมีใครที่ทำให้เขาใจเต้นแรงได้อย่างนี้ เขาอยากรู้จริงๆว่าอะไรทำให้สาวน้อยคนนี้ต้องร้องไห้เสียน้ำตาขนาดนี้

"ไม่มีแล้ว..ฮึก..ฮือ..พ่อแม่..ไม่อยู่แล้ว..รียาไม่เหลือใครอีกแล้ว..ฮือ..ฮือ..พ่อขา..แม่ขา..รียาขอโทษ...รียาขอ...ทะ..วูบ!!"รียาพูดไม่จบก็หมดสติไปในอ้อมแขนของอเลน

"คุณ..คุณ..ตื่นสิคุณ"

อเลนเขย่าเรียกรียาอย่างตกใจที่เห็นเธอหมดสติไป ก่อนจะอุ้มตัวเธอขึ้นแนบอกแล้วเดินกลับไปที่รถ

แดนจึงเดินลากกระเป๋าเดินทางของรียาตามไปที่รถ ก่อนจะเปิดประตูด้านหลังให้อเลนอุ้มรียาเข้าไปนั่ง ส่วนเขาเอากระเป๋าไปเก็บที่ท้ายรถแล้วกลับมานั่งข้างคนขับ

"กลับบ้าน"อเลนสั่งเสียงเรียบๆ

แดนมองหน้าเจ้านายหนุ่มแบบงงๆ เขากับลูกน้องทุกคนรู้ว่าเจ้านายไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปที่บ้านเลยสักคน แต่กับผู้หญิงที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกเจ้านายกลับจะพากลับบ้านด้วยหรือเจ้านายของเขาจะเจอคนที่ใช่กันนะ!  แต่ถึงจะสงสัยก็ไม่กล้าถามจึงได้แต่นั่งไปเงียบๆ

อเลนนั่งมองสำรวจหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด เธอมีผิวที่ขาวมาก ใบหน้าเรียบเนียนไร้สิวฝ้า จมูกโด่งรั้นนิดๆ ปากอิ่มสีชมพูเป็นกระจับน่าจูบ แก้มป่องๆน่าฟัด แถมนัยต์ตาที่เขาเห็นตอนที่เธอยังไม่หมดสติก็คมสวยมีประกาย ร่างกายที่อยู่ในอ้อมกอดก็นุ่มนิ่มจนเขาตัดใจวางตัวเธอไม่ลงจนต้องอุ้มไว้ในอ้อมกอดอย่างนี้

อเลนตั้งใจว่าจะไม่ยอมปล่อยสาวน้อยคนนี้ไปจากเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็จะต้องเอาตัวเธอมาไว้ข้างกายมาเป็นของเขาคนเดียวให้ได้ เขาจะไม่มีวันยอมให้เธอไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนไหนอีกนอกจากเขาเท่านั้น

"แดน..ดูในกระเป๋าสะพายของเธอสิ..ว่ามีอะไรบ้าง!?"อเลนสั่ง

"คับนาย...มีกระเป๋าสตางค์..พาสปอต..สมุดบัญชีธนาคาร..โทรศัพท์..และก็เครื่องสำอางค์นิดหน่อยคับ"แดนบอกหลังจากเปิดกระเป๋าของรียาดูแล้ว

"เธอชื่ออะไร?"อเลนถาม

"ชื่อนางสาวรียา..ธัญญไพศาลคับนาย"แดนพูด

"ธัญญไพศาล!..นี่มันนามสกุลของนายรีเจนท์เจ้าของบริษัทRที่ถูกฟ้องล้มละลายไปเมื่อเดือนที่แล้วใช่มั้ย?"อเลนถาม

"ใช่คับนาย..และนายรีเจนท์กับภรรยาก็เพิ่งจะฆ่าตัวตายไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี้ไงคับ..นายยังไปร่วมงานศพเลย"แดนบอก

"หรือนี่จะเป็นลูกสาวของนายรีเจนท์วะ!..แต่ทำไมตอนกูไปงานศพถึงไม่เคยเห็นเธอเลยล่ะ!?"อเลนบอก

เขารู้จักกับนายรีเจนท์เพราะทำธุรกิจเหมือนกันเคยเจอกันตามงานต่างๆหลายครั้ง แม้จะไม่ค่อยได้สนิทสนมกันมากนักแต่ก็ไม่ได้เป็นศัตรูกันจึงออกจะแปลกใจที่ไม่เคยเห็นสาวน้อยคนนี้เลย

"มึงไปสืบเรื่องของนายรีเจนท์กับผู้หญิงคนนี้มาให้หมดทุกเรื่อง..แล้วเอามาบอกกูให้เร็วที่สุด!"อเลนสั่ง เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรียาถึงทำให้ต้องเสียใจจนถึงกับต้องฆ่าตัวตาย

"คับนาย"

แดนรับคำนี่เป็นอีกครั้งที่เขางง เจ้านายของเขาไม่เคยเข้าไปยุ่งกับเรื่องของใครมาก่อนแต่พอเป็นเรื่องของหญิงสาวคนนี้กลับให้เขาไปสืบมาให้

อเลนก้มดูใบหน้าสวยที่มีคราบรอยน้ำตาเต็มไปหมด ก่อนจะใช้มืออีกข้างเช็ดคราบรอยน้ำตาให้รียาอย่างเบามือ เขาโน้มตัวลงไปจูบเบาๆที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาของหญิงสาว เขาจะไม่ยอมให้เธอต้องร้องไห้หรือเสียน้ำตาอีกแล้วใครที่มันทำให้เธอต้องร้องไห้หรือเสียใจ เขาจะเอาคืนแทนเธอให้อย่างสาสมเลยทีเดียว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***