ตอนที่2 จะหยิ่งไปไหน

ระหว่างเชนกับอะตอมจะกลับบริษัทของตนหลังประชุมเสร็จแล้วนั้น ก็ถูกเสียงหนึ่งร้องทัดทานไว้ มาจากด้านหลัง

"คุณเสกครับรอก่อนครับ"

ทั้งสองหันมาทางเสียงนั้นพร้อมกัน เมื่อทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่หน้าบริษัทพอดี เป็นเชนนั่นเอง

"คือ ท่านประทานอยากนัดคุณสองคนทานข้าวเป็นการส่วนตัว คุณสองคนพอจะสะดวกไหมครับ คือทางเรามีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยน่ะครับ"

เชนพูดอย่างมีมารยาทกับคนทั้งสอง แต่ทั้งสองถึงกับงง เพราะรู้ในข่าวลือดีว่า บอสคนนี้หยิ่งแค่ไหน ถ้างานไม่สำคัญกับเขาจริง เขาจะไม่ยอมลดตัวลงมาคุยด้วยเลย

"เอ่อ ถือว่าเป็นเกียรติกับพวกเราสองคนมากครับ เราสองคนยินดีครับ"

เป็นเสกที่ตอบรับคำเชิญนี้ อะตอมเองก็ยังคงยืนทำหน้างง

ถึงอะตอมจะเป็นคนสดใสร่าเริง เรียนเก่ง ได้ถึงเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แต่เพราะความใสซื่อ ท่าทีภายนอกของเขาจึงดูเหมือนไม่ค่อยทันคนสักเท่าไหร่ เขาจึงได้แต่ยิ้มหวานมีเสน่ห์ประจำตัวของเขาออกไปเท่านั้น

"งั้นเดี๋ยวผมแชร์โลเคชั่นให้นะครับ แล้วเราไปเจอกันที่นั่นอีกครึ่งชั่งโมง"

เชนพูดแล้วเดินจากไป เมื่อคนทั้งสองพยักหน้ารับรู้เข้าใจตรงกันเรียบร้อยแล้ว

"จะดีหรอพี่ ผมว่ามันแปลกๆอยู่นะ"

อะตอมถามเสกพร้อมทำสีหน้ากังวล ในความไม่แน่ใจในคนคนนี้ ที่เขาจะได้ร่วมงานด้วย ซึ่งเป็นงานแรกของเขา เมื่อขึ้นรถมาแล้ว เสกเป็นคนขับ

"ทำไมอ่ะ เราคิดว่ายังไงหรอ พี่ว่ามันเป็นโอกาสดีนะ ที่จะได้คุยกับเขาเป็นการส่วนตัว เพราะทางเราทำผิดกับเขาไว้เยอะเลย ดีแค่ไหนที่เขารับข้อเสนอของเราให้เราได้แก้ตัวใหม่อีกครั้งง่ะ"

เสกพูดให้อีกคนได้คิด ซึ่งมันเป็นทางออกที่ดีของบริษัทเขาในตอนนี้ คือต้องยอมฝ่ายนั้นไปก่อน

"มันก็ใช่ ก็เพราะเราทำผิดกับเขาไง ทำไมเขายังให้โอกาสเราอีกอ่ะ แถมยังนัดคุยส่วนตัวอีกผมว่า... ไม่รู้สิ ผมรู้สึกแปลกๆยังไงบอกไม่ถูกอ่ะ"

เซ้นของอะตอมทำงานเพราะรู้สึกแปลกๆจริงๆ ยิ่งสายตาของเขาที่มองตนนั้น มันแปลกมาก ซึ่งเขาเองก็รู้ดีว่าตนเป็นที่สนใจของใครหลายๆคนอยู่แล้ว ิแต่เขาก็ไม่เข้าใจสายตาแบบนี้ของอีกคนอยู่ดี

"เอาน่าอย่าคิดมาก พี่ว่าเราคิดมากไป พี่อยู่กับเราตรงนี้คอยช่วยเราเต็มที่อยู่แล้ว ไม่งั้นจะมีผู้ช่วยไว้ทำไมถูกไหม"

เสกเป็นรุ่นพี่ที่สนิดของอะตอม และทำงานที่บริษัทของพ่อเขามาหลายปี และเป็นผู้ช่วยของอะตอม ซึ่ง อะตอมเข้ามารับผิดชอบโปรเจคนี้ทันทีเมื่อเรียนจบ

เพราะบริษัทกำลังเดือดร้อน จากนักออกแบบคนก่อนซึ่งเป็นญาติห่างๆของพ่อและบริษัทสายฟ้าโปรดักชั่นเป็นของพ่อของอะตอมนั่นเอง

"มันก็จริง ผมก็เข้าใจแต่ว่า..."

"หยุด เลิกคิดมากได้แล้ว แล้วทำหน้าให้มันดีๆซะนะ ก็อาเราเล่นโกงพ่อเราไว้ซะขนาดนั้น ฝ่ายนั้นไม่ฟ้องเราก็บุญแล้ว ดีนะเขายังรับข้อเสนอของเรา โอกาสเรายังมี ไม่ว่าเขาจะมาไม้ไหน เราก็ต้องยอมเขาไปก่อน เพื่อให้ชื่อเสียงพ่อเราไม่เสียหายไปมากกว่านี้ มีพี่อยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัว พี่ซับพอร์ตเราเต็มที่อยู่แล้ว มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ คิดว่ามันคือโอกาสของเราพอ โอเคนะ"

อะตอมไม่มีทางเลือกเพราะคนที่เขาเรียกว่าอาและนับถือเขา มองเขาเป็นไอดอนมาตลอด พังพ่อเขาลงกับมือ โดยการออกแบบผิดไปจากเดิม แล้วยังโกงเงินส่วนหนึ่งของพ่อเขาไปอีก เพื่อทำลายพ่อเขาเพราะความอิจฉา

จึงเป็นหน้าที่ของอะตอมที่ต้องเข้ามาแก้ไขปัญหานี้และกอบกู้ชื่อเสียงของพ่อเขากลับมา ไม่ว่าเขาจะต้องเจอกับอะไรต่อจากนี้ไปเขาต้องยอมรับมัน

ถึงเขาจะมีฝีมือในด้านนี้มาโดยตรงจนทุกคนยอมรับแต่ก็ทำให้เขาเป็นกังวลอยู่ดี เพราะเขาประสบการยังน้อย

เมื่อมาถึงร้านหรูที่นัดกันไว้ ฝ่ายนั้นก็มาถึงก่อน มันจึงทำให้อะตอมโดนเสกบ่น

"เห็นไหมเรามาช้าอ่ะ แล้วก็ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้ไหม ยิ้ม ใช้รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของเราให้มันเป็นประโยชน์"

เสกบ่นให้อะตอมก่อนเดินมาถึงโต๊ะ ที่คนทั้งสองนั่งรออยู่แล้ว อตอมจึงฝืนยิ้มอ่อนๆแล้วยกมือไห้วขอโทษริว เมื่อเสกเอ่ยปากขอโทษแทนตน

"ขอโทษนะครับที่เราสองคนมาช้า คือเราไม่คุ้นเส้นทางน่ะครับ"

"ไม่เป็นไรครับพวกเราก็พึ่งมาถึง"

เชนเป็นคนกล่าวแทน แต่ริวยังคงนั่งนิ่งอยู่แล้วจ้องหน้าอะตอมไม่วางตา ทำเอาอะตอมหายใจหายคอไม่สะดวก ทำตัวไม่ถูก

"สั่งกันได้เต็มที่เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ ท่านประทานเลี้ยงเอง เพื่อเป็นการขอบคุณที่คุณทั้งสองช่วยแก้ไขโปรเจ็คนี้ให้เรา ไม่ปล่อยพวกเราทิ้งกลางทาง เพราะถ้าหาเจ้าใหม่ตอนนี้เราคงหาไม่ทันแน่"

เชนบอกจุดประสงค์ที่เลี้ยงข้าวทั้งสองในวันนี้

"ขอบคุณนะครับ ทางเรามากกว่าที่จะต้องเลี้ยงขอโทษฝ่ายคุณ เพื่อไถ่โทษกับงานที่ผิดพลาดในครั้งที่ผ่านมา"

อะตอมเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้างเพื่อแสดงความรับผิดชอบ กับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้เขาไม่ได้เป็นคนก่อก็ตาม

"ไม่เป็นไรครับ ทางเราทราบมาว่าไม่ใช่ความผิดของพวกคุณโดยตรง ทางเราเข้าใจครับ"

เชนยังเป็นคนสื่อสารกับคนทั้งสอง ริวยังคงนิ่งอยู่

ทำเอาอะตอมเชื่อในข่าวลือนั้นซะสนิดใจ 'เขาจะหยิ่งไปไหนวะ ตั้งแต่เข้ามาในร้านเขายังไม่เอ่ยปากพูดออกมาสักคำ เอาแต่นิ่งจ้องเราอยู่ได้'

อะตอมคิดในใจ พลานทำหน้ามุ่ย ซึ่งมันเพิ่มความน่ารักของคนตัวเล็กให้น่ามองเพิ่มขึ้น จนริวที่มองอยู่ไม่วางตา อะตอมจึงคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้มันดูอึดอัดซะจริง

เมื่ออาหารถูกเสริฟและทั้งหมดเริ่มทานไปได้สักพัก ริว ก็ได้กล่าวออกมาบ้าง

"งานนี้ผมต้องพึ่งพวกคุณแล้วล่ะ ฝากด้วยนะครับ ถึงจะไม่ใช่โปรเจคที่ใหญ่โตอะไร แต่ผมไม่อยากเสียชื่อเสียงเพราะเรื่องเล็กๆแค่นี้ คุณคงเข้าใจนะครับ"

ริวพูดเค้นเสียงต่ำ แล้วจ้องไปที่หน้าของอะตอมเหมือนคาดโทษ และข่มอีกคนไปในที และเหมือนตอกย้ำความผิดพลาดของบริษัทของเขาที่ผ่านมา

อะตอมรู้ดีเพราะมีคดีติดตัว จึงได้แต่คิดในใจ

'กูจะลอดไหมวะเนี้ย'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***