แค่บังเอิญได้เจอ

....

..

.

สายของวันใหม่ นารีตื่นขึ้นมาด้วยอาการงง งวย ในคอนโดของชายที่เธอร่วมรักด้วยเมื่อคืน กว่าเธอจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบสว่าง เรียวแรงอันมหาศาลของผู้ชายคนนี้ที่ไม่ยอมปล่อยเธอให้พักผ่อนได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกดีไม่น้อยและเป็นแบบที่เธอชอบ ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในแผ่นอกแกร่งพยายามงัดแขนที่รั้งตัวเธอไว้ออกไปจากตัว

"คุณ...คุณคะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้น แบงค์ลืมตาขึ้นมาช้าๆพบกับใบหน้าสวยนั้นอีกครั้ง ความสว่างภายในห้องนอนของตอนกลางวันบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่จางหายไป ได้มองเห็นเรือนร่างอันงดงามนี้ชัดเจนขึ้น ผิวขาวผ่องที่นอนห่มผ้าขาวไว้ บนตัวมีรอยแดงอมชมพูปะปนเล็กน้อยคงเป็นฝีมือของเขา ถึงแม้จะเห็นเพียงเนินอกแต่ก็ทำให้ใจสั่นไม่น้อย แบงค์ละแขนออกจากร่างนั้นช้าๆถึงในใจจะยังเสียดายแต่เขาก็คงไม่มีสิทธิ์อะไร

"ฉันต้องกลับแล้วนะคะ" พูดจบนารีก็ลุกขึ้นไปห้องนํ้าพร้อมกับก้มหยิบเอาเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นเดินไป สายตาแบงค์ก็จ้องมองการกระทำของร่างบางนั้นด้วยตาละห้อยโดยที่ทำอะไรไม่ได้ นารีเดินออกมาจากห้องนํ้าแล้วมาหยุดที่หน้ากระจกบานใหญ่เพื่อเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง

"เอ่อ..คุณชื่ออะไรครับ" แบงค์กลั่นใจถามออกไปเพราะโดยปกติเขาไม่เคยถามชื่อคู่นอนของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว นารีมองเขากลับมาผ่านกระจกบานใหญ่ ใบหน้าหล่อนั่งมองเธอด้วยแววตาที่บอกไม่ถูก

"ทำไมหรอคะ ฉันว่าไม่จำเป็นหรอกค่ะ ถ้าถามชื่อก็ต้องตามมาด้วยขอเบอร์ ขอไลน์ ฉันไม่อยากมีปัญหาทีหลัง" คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอทำให้แบงค์สตั้นไปชั่วขณะ

"เอ่อ..แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหมครับ...!!"

"ฉันไปก่อนนะคะ"

นารีไม่ตอบคำถามของอีกฝ่ายแล้วเดินออกจากห้องไปเลย แบงค์ทิ้งตัวเองนอนราบลงบนเตียงนุ่มๆนี่อีกครั้งพรางคิดถึงบทรักอันเร่าร้อนที่เขาได้สัมผัสเมื่อคืน ความแตกต่าง เพียงสัมผัสผิวกายก็ทำให้เขาลืมไม่ลงยิ่งสัมผัสลึกเข้าไปถึงด้านในยิ่งทำให้เขาแทบคลั่งตายชะให้ได้ แบงค์หันมองเตียงที่ว่างเปล่าของอีกฝ่ายที่ยังมีกลิ่นนํ้าหอมที่เย้ายวนของเธอติดอยู่ ในใจก็สั่นขึ้นมาไม่หยุด

ทางด้านของนารีเมื่อเธอกลับมาถึงบ้านก็ล้มตัวเองนอนแผ่ไปบนเตียงด้วยความเพรีย บทรักของชายหนุ่มเมื่อคืนที่เหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว ทำให้เธอรู้สึกระบมไปไม่น้อย

กริ๊ง...กริ๊ง..

เสียงโทรศัพท์ที่ดังมากระแทกใบหูจากเพื่อนรักที่เธอละทิ้งไปตั้งแต่เมื่อคืน

"นารี...เมื่อคืนเธอกลับก่อนทำไมไม่บอกฉันล่ะปล่อยให้ฉันหาตั้งนาน

"ก็ฉันเมา..อีกอย่างก็เป็นฝีมือเธอนั่นแหละ แต่ฉันก็ขอขอบใจเธอน่าาาาา..."

"ห้ะ..นี่อย่าบอกนะว่าเธอได้หิ้วผู้ชายกลับไปด้วยอะ..ฮือ..ไม่ยอมอะฉันดิ้นตั้งนานแต่กลับไม่ได้อะไรเลยแต่แกแค่เมาแล้วนอนอยู่เฉยๆกลับได้อะ..ฉันไม่ยอม..ไม่ยอม.."

"นี่ไม่ต้องมาโวยวายเลย

"ฮือ..ก็ฉันอิจฉาแกนิ แต่วันนี้แกจะเข้ามหาลัยหรือเปล่าอะ

"ไม่อะฉันปวดไปทั้งตัวเลย ไอ้คนเมื่อคืนเล่นฉันชะเหมือนจะกินฉันเข้าไปทั้งตัว "

"โห้..ทำไมไม่เป็นฉันบ้าง ฉันอยากโดนกินบ้างอะแก ใครอะเดี๋ยวฉันไปดักรอเลย"

"ไม่รู้อะฉันไม่ได้ถาม แกก็รู้ว่าฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนที่นอนด้วยชั่วคราวเพราะไม่อยากมีปัญหา เท่าที่ครั้งก่อนๆ ที่เกาะแกะฉันไม่เลิกก็จะบ้าตายอยู่แล้ว"

"รู้จ้าก็เพราะอย่างนี้ไงที่เราต้องเปลี่ยนผับบ่อยๆจนเวียนจะครบทั่วทั้งผับที่มีอยู่แล้ว ก็เพราะเธอมันเสน่ห์แรงเกินต้านยังไงละจ๊ะ"

"ขอบใจจ้าเพื่อนรักที่ชม....แค่นี้นะฉันจะนอนแล้ว แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเขาไปเที่ยวที่คณะของเธอแล้วกัน"

พูดจบนารีก็ตัดสายไปแล้วล้มตัวลงนอนตามเดิม

ส่วนแบงค์ก็เข้าไปมหาลัยด้วยความอารมณ์ดีสุดๆ แบงค์เรียนคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา และรับจ๊อบเป็นครูสอนเทรนเนอร์ให้กับฟิตเนสชื่อดังแห่งหนึ่ง ด้วยเหตุนี้เองรูปร่างที่สมส่วนของแบงค์จึงเป็นที่ต้องตาต้องใจสาวๆทั่วทั้งมหาลัยเลยก็ว่าได้ ถึงขั้นถ้ามหาลัยจัดกิจกรรมแข่งกีฬาวันไหนถ้ามีชื่อของแบงค์เข้าร่วมทีมไหนมีหวังอัศจรรย์แทบหักเลยทีเดียว

"ไงเพื่อน..เมื่อคืนเป็นไงบ้างวะ" เพื่อนแบงค์ที่ชื่อบูโรที่จับมือกันไปเที่ยวมาเมื่อคืนถามขึ้นทันทีที่แบงค์เดินไปนั่งลงบนโต๊ะอาหารกลางวันของมหาลัย

"อะไร" แบงค์ตั้งใจพูดบ่ายเบี่ยงเพราะไม่อยากพูดเรื่องที่เกี่ยวกับเธอออกไป ต่างจากทุกทีที่เล่าให้เพื่อนสนิทฟังทุกอย่างไม่เว้นเเม้แต่ลีลาบนเตียง

"ก็สาวอวบอึ๋มคนนั้นไงเป็นไง เด็ดไหมวะ"

"อะไร..มึงไม่ต้องมายุ่งเลยเรื่องของกู"

"ไหงเป็นงี้วะ ทำไมมึงไม่เล่าให้กูฟังงะ นี่ถ้าเมื่อคืนกูไม่เกรงใจมึงละก็กูหิ้วหล่อนไปกินแล้ว เมาจนไม่ได้สติขนาดนั้น หรือมึงไม่ได้กินวะ ยอมรับมาเลย"

"ก็..ได้..แต่คนนี้ยกเว้นกูไม่อยากเล่าเรื่องของเธอให้คนอื่นฟัง"

"แหมมม...มีปกป้องว่ะแล้วหล่อนชื่อไร

"ก็..ไม่รู้..เธอไม่ยอมบอก"

"นี่ขนาดชื่อมึงยังไม่รู้ มึงยังจะปกป้อง นี่มึงเห็นผู้หญิงที่นอนด้วยกันแค่คืนเดียวสำคัญมากกว่าเพื่อนที่คบกันมาเป็นสิบปีอย่างกูหรอวะ"

"ไม่รู้ว่ะ..แต่กูรู้สึกแปลกๆ"

"แปลก..แปลกอะไร..ยังไง..นี่มึงเป็นอะไรหรือเปล่านี่ หรือมึงโดนหล่อนสูบร่างกายสูบวิญญาณไปแล้ววะ"

ไอ้บูโรมันลุกขึ้นสำรวจตัวแบงค์ไปรอบๆ

"ไม่ใช้..นี่มึงหยุดเลย แล้วคืนนี้เราไปผับนั้นอีกนะเดี๋ยวกูเลี้ยงเอง

"โห้..ใจปลํ่าด้วยว่ะ ได้อยู่แล้วมีคนเสนออย่างนี้มีหรอคนอย่างกูจะไม่สนอง หึหึ.."

แล้วตอนเย็นของวันนั้นแบงค์ก็พาเพื่อนคู่ใจไปที่ผับนั้นอีกครั้ง ในใจก็หวังจะได้พบเธอคนนั้นอีก จนเวลาผ่านไปก็ไม่มีวี่แววหรือแม้แต่เงาคนที่แบงค์รอคอย

"แบงค์....ไปดิ้นกันเถอะวะ สาวๆเพียบเลยมึงมีแต่เด็ดๆทั้งนั้น มึงดูคนนั้นสิ จ้องมึงนานแล้วนะกูสังเกตมาได้สักพักนึงแล้ว "

"ไหนวะ" แบงค์หันไปตามพิกัดที่ไอ้บูโรมันบอก สาวสวยยักคิ้วหลิ่วตาให้เป็นสัญญาณแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมาเพื่อเป็นการทักทาย แบงค์ก็ยกแก้วตอบเพื่อเป็นมารยาท

"สวยว่ะมึง มึงไม่เอา กูเอาเองก็ได้นะได้ปะ" แบงค์พยักหน้าให้กับเพื่อนสนิทเป็นคำตอบ

"ห้ะจริงดิ ไหงง่ายอย่างนี้วะเมื่อก่อนกูขอมึงแทบตายยังไม่ให้กูเลย"

"ไม่รู้ว่ะ กูเบื่อๆ"

"นี่มึงเป็นเอามากนะเนี่ย มึงจะมายึดติดกับผู้หญิงคนเดียวไม่ได้นะโว้ย ผู้หญิงน่ะผ่านมาแล้วก็ผ่านไปมึงอย่าทำให้ผู้หญิงคนเดียวมาทำให้มึงตายด้านอย่างนี้สิวะ

"กูเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือวะ"

"เออสิ"

"งั้นคนนี้กูเอา"

"เฮ้ย..มึงยกให้กูแล้วนะ ไหงมึงเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้วะ"

"ก็มึงบอกเองว่ากูกำลังจะตายด้านไม่ใช่หรอวะ..หึหึ.."

พูดจบแบงค์ก็ตรงดิ่งไปหาเป้าหมายทันที พร้อมกับชวนเธอเข้าไปในห้องนํ้าชายโดยไม่แคร์สายตาคนอื่นเพราะคนอื่นก็คงไม่สนใจอะไรที่ไม่ใช้เรื่องของตัวเองเหมือนกัน แบงค์ผลักเธอเข้าไปยังประตูห้องนํ้าแล้วล๊อกกลอนทันที ริมฝีปากเรียวเริ่มขบเม้นเบาๆลงบนเรียวปากแดง ปลายมือปัดป่ายไปตามเรื่อนร่างอันเย้ายวนแต่ความรู้สึกช่างแตกต่าง

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ฝ่ายหญิงสงสัยในการกระทำของแบงค์ที่อยู่ๆก็หยุดการกระทำลงกลางคันชะอย่างนั่น

"เอ่อ..เปล่าครับ...งั้นเรามาต่อกันเถอะ" พูดจบแบงค์ก็เริ่มลุกอีกครั้งแต่ยิ่งทำก็ยิ่งเหมือนตอกยํ้าความรู้สึกเมื่อคืน จนแบงค์เริ่มจะหัวเสียให้กับตัวเองรวมถึงใจกลางของตัวเองที่มันไม่ยอมทำหน้าที่ได้ดังใจ

"ถ้าไม่มีอารมณ์พอแค่นี้ก็ได้นะคะ" ฝ่ายหญิงพูดพร้อมกับผลักร่างออกแล้วเดินกระแทกกระทั้นออกไปจากห้องนํ้า แบงค์ถอนหายใจให้กับตัวเองไม่คิดว่าแค่ผู้หญิงคนเดียวจะทำให้เขาเป็นได้มากถึงขนาดนี้

"เป็นอะไรวะแบงค์ ทำไมเร็วจังงะ" ไอ้บูโรถามขึ้นมาทันทีที่เห็นแบงค์เดินมาหน้าตาบอกบุญไม่รับเต็มที

"ไม่มีอารมณ์ว่ะ กลับกันเหอะ" แบงค์ชวนกลับทันทีที่เดินมาถึง

"เอ้า..จะรีบกลับทำไมวะไม่รอผับปิดก่อนหรอ"

"กู..กูเมาน่ะ"

"ห้ะ...เมาเชี่ยไรเดินมาตรงขนาดนี้"

"เออน้าาาา...ก็กูบอกว่าเมาก็เมาสิ ถ้ามึงไม่กลับกูกลับก่อนนะ" แบงค์รีบเดินออกจากร้านทันที

"มึงกลับแล้วใครจะจ่ายวะ รอกูด้วย

หลังกลับบ้านมาได้แบงค์ก็เริ่มเครียร์กับตัวเองยกใหญ่ ทั้งความรู้สึก ทั้งภาพจำและใบหน้า กลิ่น เสียง จนต้องทำความสะอาดคอนโดกันเลยทีเดียว ทั้งผ้าปูเตียงที่ต้องเปลี่ยนสีใหม่ทั้งหมด ฉีดนํ้าหอมดับกลิ่นไปทั่วห้อง แม้กระทั้งห้องนํ้าจนไม่ได้หลับได้นอนกันเลยทีเดียว

############

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***