ตอนที่ 2

ตอนที่2 คู่หมั้นหักหลัง

ตอนที่เธอมาถึงคฤหาสน์พึ่งจะเจ็ดโมงเช้า เธอคิดว่าช่วงนี้ธนชาตคงงานยุ่ง ต้องเหนื่อยมากแน่เธอค่อยๆกดรหัสที่ประตูเล็ก แล้วเดินเข้าไปเบาๆ วางกระเป๋าเดินทางไว้ที่หน้าประตูห้องโถง จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปด้านบน

เธอเหนื่อยแล้ว เหนื่อยมากๆ เธออยากจะกระโดดเข้าไปร้องไห้ในอ้อมอกของธนชาตสักพัก เธอค่อยๆ ผลักประตูห้องนอนออกหวังว่าจะเห็นหน้าของธนชาตที่หลับอยู่แต่ว่า

สิ่งที่ปรากฏในม่านตาเธอนั้น.. กลับทำให้เธอโมโหยกใหญ่ ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอกอดอยู่กับเด็กสาว และเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือตมิสาน้องสาวต่างแม่ที่อายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี ทั้งสองดูเหมือนกับผ่านค่ำคืนอันบ้าคลั่งมาด้วยกัน

เสื้อผ้ายับยู่ยี่ใต้เตียงและบรรยากาศที่ปวดใจ ทำให้ชวนป้องปากไว้แน่น มีเพียงดวงตาทั้งคู่ที่เบิกโต เธอเกือบจะพังประตูออกไปงานแต่งอีกหนึ่งอาทิตย์นั้น เธอส่งข้อความให้กับคนที่บ้านและธนชาต หลังจากที่เธอฝ่ายเดียวประกาศยกเลิกงานแต่งเธอก็ หายตัวไปเลย

5 ปีต่อมา

โถงในสนามบิน หญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ จูงมือเด็กผู้ชายน่ารักตัวเท่าเอวคนหนึ่งก้าวเดินออกมาอย่างไม่รีบร้อนภายใต้ความสวยเรียบๆ ยังปรากฏกลิ่นอายความเรียบหรู กล้ามเนื้อผิวหนังที่อ่อนช้อย ดวงตาที่แวววาวเธอกลายเป็นจุดสนใจของฝูงชนไปแล้ว

เธอจูงเด็กชายตัวน้อยอยู่ สายตาของผู้เดินทางทั่วไปจับจ้องมา เสื้อเชิ้ตสีดำสุดหล่อคู่ กับกางเกงยีนส์สีเข้มสุดเท่ รองเท้าเล่นบอลคู่เล็กๆ สีเทา ใบหน้ารูปไข่เล็กๆหน้าตาได้รูปทรงปริมาตร ผิวขาวนวลละเอียด ผม หนานุ่มสีดำที่คลุมหน้าผากขาวๆ อายุแค่นิดเดียว แต่กลับเหมือน นายแบบบนรันเวย์ที่สะดุดตาที่สุดเห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงเด็กอายุสี่ขวบมองไปรอบๆ นั้นอารมณ์ภายในจิตใจไหลพรั่งพรูออกมา

"หม่ามี้ คุณตาจะชอบผมมั้ยฮะ?" เจ้าหนูน้อยเงยหน้าไปทางหม่าม กับคุณตาที่ไม่เคยเจอหน้ากันเลยทำให้เขาสงสัย

"ต้องชอบสิจ๊ะ" ชวนหัวเราะพร้อมกับลูบศีรษะด้านหลังของลูกชาย

ตอนนั้นเธอฝากเพียงข้อความไว้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนยันจะยกเลิกงานแต่งครั้งนั้น ทำให้ความสัมพันธ์ที่มีมาเป็นร้อยปีของสองตระกูลทั้งตระกูลนันทพิวัฒน์กับตระกูลเจริญกิจะราเกิดความอึมครึมขึ้นอย่างมาก ตอนนั้นคุณพ่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ระดับที่ไม่พูดกับเธอเป็นปี ยิ่งหลังจากที่เธอคลอดลูกยิ่งทำให้ท่านผิดหวังอย่างสุดใจ

ยิ่งแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่คอยเป่าหูท่านด้วยแล้ว ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อยิ่งแย่ขึ้นไปอีก คิดว่าเธอเป็นคนเหลวไหล ไม่รู้จักระมัดระวัง เธอกลับมาครั้งนี้ ตลอดห้าปีไม่เคยกลับบ้านเลย แต่ทว่าเวลาทำให้ท่านใจกว้างกับลูกสาวคนนี้ขึ้นแล้ว เธอมักจะส่งรูปของ ตนเองกับลูกมาให้ท่านดูเสมอ

สามวันก่อน ท่านไม่สบาย จึงเป็นฝ่ายโทร.หาเธอก่อน บอกให้กลับบ้าน แถมยังให้พาหลานชายของท่านมาให้ดูด้วย ชีวิตในต่างประเทศห้าปีทำให้ชวนีลืมเรื่องราวต่างๆของห้าปีก่อน

ตอนนี้ชีวิตของเธอมีเพียงโลกของเจ้าหนูน้อยเท่านั้น เรื่องในอดีตเหล่านั้นเธอไม่อยากจะสนใจอีกแล้วแท็กซี่จากสนามบินมาถึงบ้านนันทพิวัฒน์

ขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ที่อลังการของบ้านนันทพิวัฒน์ ชวนีถอนหายใจเล็กน้อย บ้านหลังนี้ตั้งแต่คุณแม่จากไปก็ไม่สมบูรณ์แบบเหมือนเดิมอีกแล้วชญาภาได้พาลูกสาวของเธอเข้ามาอยู่อย่างเปิดเผย หลังจากที่คุณพ่อแต่งงานกับคุณแม่สามเดือน หลังจากนั้นข่าวที่ว่าเลี้ยงดูลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอกก็แพร่ออกมาเธอเคยเกลียด เคยดิ้นรน แต่คุณแม่ก็จากไปแล้ว

เธอที่เป็นลูกสาวทำได้เพียงแค่ยอมรับเรื่องนี้อย่างเงียบๆ แต่ทว่าบ้านหลังนี้ เธอได้ค่อยๆ กลายเป็นคนนอก "หม่ามี.....กำลังคิดอะไรอยู่หรอฮะ?" เสียงเด็กชายที่อยู่ข้างๆ ถามขึ้น

ชวนีดึงสติกลับมา คลี่เรียวปากยิ้ม ย่อตัวลงจัดหมวกให้ลูกชาย "อีกหน่อยเข้าไปแล้วจำไว้ว่าต้องทักทายคนรู้มั้ย"

"อืม ผมรู้ฮะ" เจ้าหนูน้อยฉีกยิ้ม ดวงตาที่เหมือนดาวทั้งสองดวง งามจนทำให้คนตะลึง

หลังจากที่คลอดลูกคนนี้ ชวนี้ก็หายโกรธคนเลวนั้น ลูกชายเธอนับวันยิ่งดูดี แต่ว่ารูปร่างหน้าตากลับไม่เหมือนเธอเลยนี่สิทำให้เธอไม่รู้จะพูดยังไงไม่ว่าจะยังไง ลูกเป็นของเธอเพียงผู้เดียว ส่วนคนเลวคนนั้น ชาตินี้เธอไม่อยากจะเจออีกต่อไป

ชวนียืนขึ้น กดกริ่งไม่ทันนาน คนใช้ที่มาเปิดประตูพูดอย่างประหลาดใจ "คุณหนูใหญ่ ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว โอ้ นี่คงจะเป็นคุณชายน้อยสินะคะ หน้าตาดูดีจริงๆ

"คุณพ่อฉันอยู่บ้านมั้ย?"

"อยู่ค่ะ คุณผู้หญิงกับคุณหนูรองก็อยู่..." รอยยิ้มของคนใช้ด้านหลังออกจะฝืดๆ

ชวนีไม่ได้สนใจความเป็นอยู่ของแม่ลูกคู่นี้อีกแล้ว เธอเพียงแค่พาลูกชายกลับมาหาคุณพ่อเท่านั้นชวนีจูงเจ้าหนูน้อยไปทางประตูห้องโถง บนโซฟาในห้องโถง ฌายินพ่อของเธอกำลังชงชาอยู่ พอเงยหน้าไปเห็นแม่ลูกคู่หนึ่ง เดินเข้ามา ก็รีบวางแก้วชาลุกขึ้นทันที

"พ่อ หนูกลับมาแล้วค่ะ" ชวนีรีบทักทายเขา เพราะเธอเป็นลูกสมควรวางอคติลงก่อน

"เฮ้ กลับมาก็ดีแล้ว" ฌายินมองดูลูกสาวคนโตนับวันยิ่งสวยขึ้น

สายตาของ เขาค่อยๆเหลือบไปมองเด็กน้อยผู้ชายที่อยู่ข้างเธอ จากในรูปก็น่าจะรู้ว่าหลานหน้าตาเป็นยังไงแล้ว แต่ว่าพอเห็นหลานชายตัวน้อยที่ทั้งน่ารักทั้งหล่อคนนี้ตัวเป็นๆ แล้ว ทำให้เขาตื่นเต้นขึ้นมา "หนูคงเป็นธันวาสินะ"

"สวัสดีฮะคุณตา" ธันวาโค้งตัวลงทักทายเขาอย่างมีมารยาท

"เฮ้....มาสิ เข้ามาให้ตาดูหน่อยซิ" ใจของฌายินอ่อนลงเสียแล้วเจ้าหนูน้อยกระโจนเข้าไปในอ้อมอกของฌายินทันที ฌายินกอดเขาไว้สักพัก แล้วสังเกตดูเจ้าหนูน้อยอย่างละเอียด จากนั้นยักคิ้วอย่างภาคภูมิใจ "คิ้วของเด็กคนนี้เหมือนฉันนะเนี่ย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***