2.ยอมแพ้จริงๆหรอ

พยาบาล : คือว่า.......

พยาบาลกำลังพูดแล้วเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะพูดขึ้นมาอีกครั้ง

พยาบาล : ทำใจดีๆนะคะตอนนี้ แม่ของคุณเสียแล้วค่ะ

เมื่อผมได้ยินคำนั้น ปล่อยมือจากโทรศัพแล้วตัวทรุดลงนั่งกับพื้นทันที น้ำตาค่อยๆไหลออก

พยาบาล : คุณคะ ทางเราขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะเราช่วยสุดความสามารถแล้ว หัวใจเธอวายเฉียบพลัน

1 สัปดาห์ต่อมา...

ตอนนี้ผมอยู่งานศพแม่ ในงานศพของแม่นะนอกจากเพื่อนที่ทำงานของแม่ก็ไม่มีใครมาอีก คนรู้จักแม่ญาติพี่น้อง ผมยังไม่รู้เลยว่าคนพวกนั้นเป็นใครผมได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรอยู่คนเดียว

เพื่อนที่ทำงานแม่ : หนูเสียใจด้วยนะตอนฉันได้ยินข่าวก็ตกใจมากเลย แม่ของหนูขยันทำงานมากเขามักจะช่วยเหลือคนอนบ่อยๆ ฉันเสียใจด้วยจริงๆ

กัส : ครับ...

ผมตอบแบบส่งๆผมไม่แม้แต่จะหันไปมองคนที่คุยด้วยซ้ำไป ผมรู้สึกเศร้าว่างเปล่าสิ้นหวังกำลังนั่งถามตัวเองต่อไปเราจะทำยังไงดี แม่ของผมนั้นเธอเป็นแม่ที่ดี เธอไม่เคยบ่นแม้ตอนที่ตัวเองเหนื่อย มัดจะยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่เธอจะเสียชีวิตก็ยังเป็นห่วงผม ผมนั่งอยู่นานพอมองไปรอบๆก็ไม่มีใครอยู่แล้ว งานศพของแม่จบลง ผมกลับมาบ้านมาดูของที่แม่ให้ไว้ก่อนท่านเสีย พยาบาลบอกว่าตอนที่เขากำลังดูแลแม่อยู่ เขาเตรียมของสิ่งนี้จะมาให้ผม ตอนที่มาหาเขา แต่พอถึงตอนเช้าเขาก็เสียชีวิตไปตอนนั้นพอดี หัวใจหยุดเต้นเฉียบพลัน พยาบาลเลยเอาของสิ่งนี้มาให้ผมแทน

มันเป็นกล่องไม้ เปิดออกมาก็เป็นสร้อยคอที่แม่ชอบใส่อยู่ตลอดเวลา เป็นสร้อยรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวกับจดหมายฉบับหนึ่ง หน้าซองเขียนว่าจงเปิดจดหมายนี้ตอนที่ลูกคิดว่ามีความสุขมากแล้ว

ห๊ะ..ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่เครื่องหมายคำถาม?ทำไมแม่จะต้องเขียนจดหมายด้วย อย่างกับจดหมายลาตาย แม่รู้ว่าตัวเองจะตายหรอ มันแปลกตั้งแต่แม่เป็นลําคออักเสบ แต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับตัว และตอนเสียชีวิตหัวใจก็วายตาย ผมได้แต่ตั้งคำถามขึ้นมาในหัว

ผมวางกล่องไม้ลง นั่งเงียบอยู่คนเดียวอยู่นิ่งๆทั้งวัน เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านนั่งซึมอยู่ริมห้อง ไม่ออกไปไหน ผมได้ยอมแพ้กับชีวิตแล้ว

ผ่านไปได้สัก 1-2สัปดาห์ผมอยู่แต่ในบ้าน เอาแต่นั่งร้องไห้ อาหารแทบไม่กิน ทั้งวันเอาแต่นั่งอยู่เฉยๆตาเหม่อลอยมองผนัง เหมือนคนบ้า

"เห้อ...อยากตาย..ชะมัด"

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว ผมเดินไปที่ห้องครัว หยิบมีด มองไปมีดยืนคิดสักครู่........... ก่อนจะนั่งลงเอาหลังพิงกำแพงเอามีดจ่อไปที่คอ ใช่..ผมคิดดีแล้วละผมคิดเรื่องนี้มาได้1-2 สัปดาห์แล้ว ผมไม่เหลือใครที่ต้องมีเหตุผลในการใช้ชีวิตอยู่อีกแล้ว คำที่ผมให้สัญญากับแม่ทำไม่ได้แล้วละ

"ขอโทษนะครับ..... แม่"

ผมหลับตาลง มีดจ่ออยู่ที่คอ ง้างมีดออกกะจะแทงไปที่คอแรงๆ ในทีเดียวแต่.....

ผม....รู้สึกว่าเหมือนมีใครมาจับมือผมอยู่?

โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

1. เด็กหนุ่มคนนึง?

บทต่อไป

3 บุคคลปริศนา?