หลังจากงานเลี้ยงจบลง ตอนนี้ซินเทียร์กำลังเตรียมเข้าเรียน ก็เพราะว่าวันนี้เป็นวันเปิดเรียน เมื่อเธอเปิดประตู ก็ได้วิ่งไปด้วยความรีบร้อนเลยไปชนเข้ากับมีอาที่กำลังเตรียมตัวไปเรียนเหมือนกัน จนทั้งสองได้มีปากเสียง เเต่ที่ต้องมาห้ามทั้งสองคืออาจารย์เจ้าของหอ จนทั้งสองต้องรีบไปเรียนเพราะว่าตอนนี้มันสายแล้วทั้งสองก็ไปถึงห้องเรียนได้แบบหวุดหวิด เเละเมย์ที่เห็นที่เห็นทั้งสอง ก็อดขำไม่ได้ เพราะทั้งสองต่างไม่ชอบขี้หน้าของกันเเละกัน
เเต่ทันใดนั้น ชายหนุ่มคนหนึ่งได้เดินเข้ามาเเล้วมานั่งเเทรกกลางระหว่างทั้งสอง จนทั้งสองต่างมองหน้าชายคนนั้นด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
“นี่ นายเป็นใคร เเล้วมานั่งที่ตรงนี้ได้ไง” ซินเทียร์เอ่ยถามชายผู้นั้น เมื่อเขาหันมามองเธอด้วยสีหน้าอย่างสงสัย เขาจึงตกใจและรีบแนะนำตัวให้ฝ่ายหญิงนั้นรู้จัก
“ผมเหรอ… ผมชื่อ... โอกามิ โคงะ เเห่งบ้านพยัคฆ์ แล้วนี่ใช่ซินเทียร์ใช่หรือเปล่า ส่วนเจ้าหญิงตกยากคนนั้นชื่อมีอาหรือเปล่าล่ะ” เขาแนะนำชื่อของเขาให้เธอทั้งสองคนได้รู้จัก
“ใช่ ฉันคือซินเทียร์ ดรากูลนีล เรียกฉันว่า ‘ซินเทียร์’ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักกันนะ” ซินเทียร์นั้นก็แนะนำตัวเองอีกเช่นกัน แต่เธอก็คงคิดว่าเขาแค่อยากรู้จักกับเธอหรือต้องการมาทำอะไรกันแน่ แต่มีอาก็...
“ฉันชื่อมีอา แล้วนายมาว่าฉันแบบนี้ ไม่เป็นการเสียมารยาทไปหน่อยเหรอ” ลึกๆแล้วเธอก็โกรธชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่น้อยเช่นกันที่เขาอาจจะพูดอะไรไม่คิดทั้งๆที่ต่างฝ่ายต่างก็เพิ่งจะรู้จักกันเมื่อไม่นานมานี้เอง
“ยังไงผมก็ต้องขอโทษมีอาด้วยนะครับ ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจใครหรอก ผมอยากจะผูกมิตรกับใครหลายๆคนที่นี่อีกเยอะเลยด้วยซ้ำไปนะ”
“โคงะ นายมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย ยังไงฉันก็ต้องขอโทษเเทนโคงะด้วยนะ อ้อ… ฉันมีชื่อว่าโกเอ็น มินามิ มาจากบ้านเต่าน่ะ” โกเอนที่เข้ามาขัดจังหวะแบบกระทันหัน
“อืม...เอาเป็นว่าตามนั้นแหละมั้ง เธอเลิกบ่นเป็นเเม่ได้ไหม”
“ก็เพราะเเบบนี้ไงก็ทิ้งเธอไม่ได้หรอก”
“เอ่อๆ เชิญบ่น ตามสบายเลย”
ในขณะเดียวกันที่โคด้า อดีตราชินีน้ำเเข็งก็กำลังถูกรักษาโดยไกอา เเละหลังจากนั้นโคด้าก็ได้สติขึ้นมา ตื่นมาในสภาพผ้าพันเเผลเต็มตัว ภายในห้องเต็มไปด้วยสมุนไพรเเละยารักษามากมาย เเต่สิ่งที่โคด้าได้เห็นเป็นสิ่งเเรกคือ เด็กสาวกำลังยกอาหารมาให้ เมื่อเด็กสาวได้เห็นโคด้าฟื้นขึ้นมา เธอก็ได้เรียกไกอาด้วยความยินดีราวกับว่าสวรรค์ยังเมตตาอยู่
“คุณไกอาคะ คุณไกอา เธอฟื้นเเล้ว”
“เอ่อๆ โวยวายอยู่ได้ ยัยบ๊องเอ้ย” ไกอานั้นได้แต่หัวเสีย ไม่รู้ทำไมถึงได้โวยวายกันอยู่เนี่ย
“ท… ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย เเล้วพวกเธอเป็นใคร” โคดานั้นก็งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอเพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่นาน ส่วนไกอานั้นก็แนะนำตัวเองและลูกศิษย์ของเธออีกคนให้อีกฝ่ายนั้นรู้จัก เอาจริงๆ ศิษย์ของเธอก็มีอยู่ไม่น้อยเลยนะ
“ฉันชื่อไกอา ฉันเป็นหมอ ส่วนยัยบ๊องนี้มีชื่อว่ามาริ ยัยนี่เป็นลูกศิษย์ของฉันเองแหละ”
“ราจีน่า โคดา อดีตราชินีเเห่งรามิทิส เเต่ช่างมันเถอะเเต่ก็ต้องขอขอบคุณมากเลยนะ” อันเป็นว่าอดีตราชินีผู้นี้ก็เสมอภาคกับทุกๆ คนแล้วล่ะสิ ในสายตาของผู้เป็นอาจารย์ แต่ตอนนี้ทั้งสามคนก็ต่างคนต่างก็พูดคุยกันด้วยความเป็นกันเองโดยที่ไม่ได้สนใจยศถาบรรดาศักดิ์หรือภาระหน้าที่อะไรเลย...
“ช่างมันเถอะ เรื่องยศถาบรรดาศักดิ์นั่นก็อย่าไปสนใจมันให้มากนักเลยนะ ฉันไม่ถือหรอก”
“แล้วไอ้ที่เธอสูบคืออะไรเหรอ มันหอมดีนะ ทำไมมันรู้สึกสบายใจดีจริงๆ นะ แล้วเธอคิดค่ารักษามั้ยละเนี่ย”
“จ้า เเล้วใครรักษาให้เธอฟรีๆ เหรอจ๊ะ หายเเล้วช่วยทำงานให้ด้วยนะ ฟู…..นี่ มาริ เอาอะไรให้โคด้ากินหน่อยสิ ฟู…...อ่ะ ที่สูบนี้คือสมุนไพรที่ปรุงขึ้นมาเองเป็นของธรรมชาติเรียกว่าอีวามีสรรพคุณบำรุงเลือด เเละคลายเครียดได้ดีเลยละ” ไกอานั้นได้แค่อธิบายในสิ่งที่อีกฝ่ายจะต้องมาช่วยทำงานให้เธอเป็นค่าตอบแทนสำหรับการรักษาครั้งนี้… ใช่แล้วล่ะ หลังจากการรักษาก็ต้องทำงานแลกล่ะสิ…
“เป้าหมายของเธอคืออะไรเหรอ?” โคด้าถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยอีกครั้ง
“ฉันอยากสร้างโพชั่น ไร้สีขึ้นมา เพื่อให้ผู้คนพ้นจากอาการบาดเจ็บ จะได้ไม่มีใครเศร้าอีกเลย” ไกอาก็อธิบายเรื่อยๆเมื่ออีกฝ่ายถามเธอมา… เธอก็ต้องให้ความรู้กลับไปสิ…
“ไอ้ยาในตำนานนั้นนะเหรอ โอ้ย ฮะๆๆฮ่าๆ เเต่มันก็ยิ่งใหญ่ดี สมเป็นหมอดีนะ”
“เธอจะร่วมมือกันมั้ย ถือว่าเเทนค่ารักษาแล้วกัน” ไกอาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ล้อเล่น แต่อย่างไรก็ตาม โคดาก็ต้องตอบแทนเธออยู่แล้ว ถ้าหากว่าวัดจากสามัญสำนึกแหละนะ
“เอาสิ เป็นการตอบแทน สำหรับเรื่องที่ช่วยชีวิตฉันไงไม่ต้องคิดมาก” ยังไงก็ต้องตอบตกลงอยู่แล้วล่ะเนอะ
โครกครากๆ เสียงท้องของโคดาที่ดังขึ้นจนทั้งสองได้ยินจนมาริไปยกอาหารมาให้โคด้า ส่วนไกอาก็ยังสูบไปป์อย่างสบายอารมณ์โดยที่โคดายังนอนเจ็บอยู่ เเต่ก็ลุกขึ้นมากินข้าวอย่างเต็มคาบ
ในขณะนั้นเอง เมย์กับซินเทียร์ก็พากันมากินอาหารมื้อกลางวันด้วยกัน แต่พอทั้งสองสาวเจอหญิงสาวผู้เพื่อนเดินผ่านมา พวกเธอจึงชวนอีกฝ่ายมานั่งพักกลางวันด้วยกัน
“ มีอา มานั่งกินข้าวด้วยกันตรงนี้สิ”
“อีอาเอ๋อ อาอังอ้วยอัน” ซินเทียร์พูดในขณะที่ตนยังเคี้ยวอาหารอยู่ ซึ่งทำให้มีอานั้นอึดอัดกับการกระทำที่ดูเหมือนกับคนธรรมดาๆ ที่ไม่ได้ถูกอบรมสั่งสอนเรื่องมารยาทต่างๆทางสังคม ส่วนเมย์นั้นก็เกรงว่าอาหารที่ยังคงอยู่ในปากนั้นเลอะซินเทียร์จนได้... แทนที่จะกลืนให้เสร็จก่อนไหมล่ะ
“โธ่… เลอะหมดเลยไหมล่ะซินเทียร์ ค่อยๆกินก็ได้”
“กลืนลงไปก่อนสิ แล้วค่อยคุย เฮ้อ... สามัญชนก็เเบบนี้แหละ ทำตัวให้เหมาะสมกับคำทำนายหน่อยสิ”
“ไม่เอาน่า ยังไงก็ดีๆกันไวเถอะ เรามากินข้าวให้อร่อยกันเถอะ”
“มานั่งด้วยกันเถอะ” ซินเทียร์
ในขณะที่สามสาวกำลังจะกินข้าว เเต่ก็มีคนมีมาเเกล้งมีอา โดยการที่ฝ่ายนั้นก็เอาเเก้วน้ำเทลงหัวแถมยังลามไปหาซินเทียร์โดยที่ทั้งสองก็เริ่มมีอารมณ์กับเรื่องนี้จึงเกิดเรื่องขึ้น
“แกทำอะไรของแก อยู่ดีๆก็เอาน้ำมาเทใส่หัวชาวบ้าน”
“อุ๊ย... ฉันขอโทษนะแก... พอดีว่าแก้วมันหลุดมือน่ะ แล้วยายเด็กมังกรนี่ก็เหม็นสาบจริงๆ ไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่หรอก ส่วนแกน่ะก็แค่องค์หญิงสิ้นอาณาจักรเท่านั้นแหละ ฮะฮะ แกมันน่าสงสารจริงๆเลยเนอะ” อีกฝ่ายนั้นแกล้งทำหน้าใสซื่ออีกครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้ามีอา เมย์และซินเทียร์ แต่เอาจริงๆ มันไม่มีใครพอใจหรอกที่จู่ๆจะมีคนมาเทน้ำใส่หัวคนอื่นแบบนี้...
“แล้วแกเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาแกล้งมีอาอีก ถ้าเเกยังไม่ขอโทษอีกละ เเกจบไม่สวยแน่นอน” ซินเทียร์ผลักตัวอีกฝ่ายไปให้พ้นมีอา จริงอยู่ที่พวกเธอทั้งสามคนก็ไม่อยากมีเรื่องกับใคร แต่มีคนมาแกล้งมีอาก่อนเนี่ยสิ เป็นใครๆก็ต้องเดือดเนื้อร้อนใจอยู่แล้วล่ะ ที่มีคนมาทำอะไรแบบนี้ใส่
“แล้วทำไมต้องขอโทษพวกแกละ ไอ้พวกชั้นต่ำ” แต่ต่อให้ขอโทษ อีกฝ่ายก็ไม่เลิกทำร้ายมีอาหรอก แต่เมย์กับมีอาก็คงสัมผัสได้แหละว่าบุคคลตรงหน้านั้นเกลียดพวกเธออย่างกับอะไรดี ซินเทียร์จึงกำหมัดแน่นแล้วชกไปที่หน้าของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง
ผัวะ!!!!
เท้าออกมาเต็มเเรงจนอีกฝ่ายลงไปนอนกับพื้นจนเมย์ต้องห้ามซินเทียร์ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากว่านี้ เเต่ภายในใจของมีอาเริ่มยอมรับซินเทียร์ขึ้นมาทีละนิดๆ
“ช่างก่อเรื่องดีจริงๆ เลยนะ”
จากเหตุการณ์นี้ซินเทียร์จึงต้องถูกทำโทษโดยการให้อดมื้อเย็นจากอาจารย์ฟูเอโกเลออน ที่กำลังจับหัวด้วยมือที่ห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิง
“เดี๋ยวค่ะ ที่ซินเทียร์ทำไปเพราะช่วยฉัน”
“งั้นก็รับโทษไปด้วยกันนะเพราะอยู่บ้านเดียวกัน ถึงทำไปเพราะเหตุผลก็เถอะ ส่วนยัยหนูที่นอนตรงนั่นอยู่บ้านไหนนะขอดูหน่อยละกัน บ้านวิหคสินะ ต้องบอกเจ้านั้น หน่อยละกัน เอาเป็นว่าเด็กของฉันจัดการเอง”
“ม….ไม่…...นะ”
“ต้องทำใจนะ ดันก่อเรื่อง ก็ต้องกินเยอะๆนะตอนเย็นจะได้ไม่หิว เดี๋ยวถ้าหิวมาที่หอฉันนะ ทั้งสองคน” เมย์ก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะเห็นอกเห็นใจเพื่อนมากแค่ไหนเลยก็ตาม ทั้งซินเทียร์และมีอาก็ต้องถูกลงโทษจากอาจารย์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทั้งๆที่คนในบ้านวิหคนั้นหาเรื่องก่อน แต่ฝั่งของตนก็ต้องถูกลงโทษเพราะมีเรื่องกับคนอื่นไง...
“ขอบใจนะเมย์ มีอาเรามาอดมื้อเย็นด้วยกันมั้ย” ซินเทียร์นั้นก็หันมาชวนมีอารับบทลงโทษจากอาจารย์ด้วยกัน ก็พวกเธอทั้งสองรับผิดด้วยกันไม่ใช่หรืออย่างไรล่ะ
“ก็อุส่ามาปกป้องฉันนี่ เเต่ถึงอย่างนั้นก็เกลียดขี้หน้าอยู่ดีแหละ เด็กอะไรเนี่ยน่ารักชะมัด”
ใช่แล้วแหละ มิตรภาพระหว่างสามสาวนั้นก่อตัวขึ้นจากเหตุการณ์ครั้งนี้... แต่ถึงแม้ว่ามีอาในช่วงแรกๆจะไม่ค่อยชอบซินเทียร์สักเท่าไหร่ แต่เธอก็เริ่มเปิดใจกับอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ ในขณะที่ซินเทียร์ก็เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนอื่นๆ โดยที่ไม่มีเอนและรินเนะคอยดูแล
หลังจากนั้นทั้งสามไปเรียนในคาบเรียนนี้เป็นของอาจารย์เมเลโอน่าเป็นการสอนเกี่ยวประเภทของเวทมนตร์เเละพูดถึงการใช้มานาสกิน
“วันนี้เราจะเรียนเรื่องมานาสกิน ใครรู้ช่วยตอบหน่อยสิ”
“ค่ะ… คือการเอาพลังเวทห่อหุ้มร่างกายเปรียบเสมือนเกราะที่มองไม่เห็นค่ะ” เด็กสาวชื่อเมย์ตอบอาจารย์ไปด้วยความมั่นใจ
“เอาละนั่งไปได้ ต่อไปคือการปฏิบัติ งั้นขอเป็นคุณซินเทียร์”
หลังจากนั้น อาจารย์หญิงจึงเรียกซินเทียร์ให้ขึ้นมาทำการโชว์การใช้มานาสกิน โดยที่ระหว่างนั้น เธอเองก็นึกถึงคำสอนของราชามังกรผู้เป็นพ่อของเธอ
“การห่อหุ้มเวทหรือที่เรียกว่ามานาสกินให้นำเวทธรรมชาติมาห่อไวจะดีกว่าจะได้ไม่เปลื่องเวทที่มีอยู่”
"ไอ้ที่พ่อสอนนี้เอง เริ่มเลยละกัน…"
“สุดยอดเลย เทคนิคชั้นสูงชัดๆ... เป็นการใช้เวทธรรมชาติ ใครกันนะที่เป็นคนสอนเธอ” ฝ่ายที่เป็นอาจารย์นั้นเอ่ยชมเด็กสาวที่เพิ่งจะโชว์การใช้มานาสกินเมื่อสักครู่ด้วยความแปลกประหลาด อีกทั้งยังไม่คิดเลยว่าเป็นเพียงแค่เด็กนักเรียนที่เพิ่งจะผ่านอะไรมาไม่นาน ถึงแม้ว่าเด็กสาวจะเป็นแค่เด็ก แต่การใช้พลังของเธอนั้นค่อนข้างน่าทึ่งเช่นกัน
“พ่อของหนูเองค่ะ ท่านเป็นคนสอนให้” เธอตอบอาจารย์ไปอย่างภาคภูมิใจ ที่มีพ่อเป็นถึงราชามังกร
“คงเก่งน่าดู ถึงขั้นใช้เวทธรรมชาติได้”
หลังจากนั้นเวลาได้ผ่านไป คลาสเรียนก็ได้หมดลงเเละทุกคนก็ได้เเยกย้ายกันไปพักตามบ้านของตน จนกระทั่งซินเทียร์ได้ไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีหน้าตาเหมือนกับราชามังกรเเห่งจุดจบ
“อะ ขอโทษนะคะ พ่อ!!! มาได้ไง” เธอตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมล่ะเหรอ แทนที่คนๆนั้นจะเป็นพ่อของเธอ แต่เขากลับคือ...
ราชามังกรขาว…
“ใครพ่อเธอ มิทราบ อ้อ รู้เเล้วเป็นลูกของเจ้าบ้านี้เอง ข้าคือราชามังกรขาว บิลเดอร์ดราก้อนต่างหากละ เอาเถอะ ยังไงข้าก็ยินดีที่ได้เจอเจ้า” เด็กสาวก็คงไม่ใช่ลูกของเขาสิท่า เป็นเพียงหลานคนหนึ่งของเขา แต่ทำไมเขาถึงเรียกผู้เป็นพ่อของเธอแบบนั้นกันล่ะ
“แล้วทำไมลุงถึงเรียกพ่อแบบนี้เหรอคะ”
“ข้าเกลียดขี้หน้ามัน คิดๆเเล้วก็ยังเกลียดเข้าไส้เลย” คนโตกว่าพูดแกมหัวเราะ ทำเอาฝ่ายที่อ่อนวัยกว่านั้นก็อดยิ้มไม่ได้เช่นกันถึงแม้ว่าจะต้องเจออะไรอีกก็ตาม แต่พ่อของเธอก็คงหนักกว่านั้นล่ะ
“เอิ่ม...พ่อเราคงไม่ใช่ย่อยเลยเเฮะ”
“รินเนะเป็นไงบ้าง ยัยนั้นสบายดีมั้ย” เขาถามถึงราชินีมังกร ผู้เป็นแม่เลี้ยงของเด็กสาว
“ก็ยังคงสบายดี เเต่ยังทำตัวงอเเงเหมือนเดิม” เธอคงได้แค่ตอบอีกฝ่ายไป ซึ่งในความคิดของชายวัยกลางคนผู้นั้น ที่ถึงแม้ว่านางจะเป็นราชินีมังกร แต่นางก็ยังมีนิสัยขี้งอแงแบบเด็กๆ อยู่เหมือนเดิม
“สมเเล้วที่เป็น ยัยนั่น ว่างๆจะเยี่ยมหาเจ้าบ้าเเละยัยบ๊องนั่น ข้าขอตัวไปก่อนนะ” ชายผู้นั้นจึงขอตัวกลับไปโดยทิ้งเด็กสาวไว้ตรงนั้น เด็กสาวก็ได้เอ่ยคำอำลาไปก่อนที่จะแยกจากกัน...
“ลาก่อนนะคะ คุณลุง”
ตกเย็น ซินเทียร์ก็กำลังถูกลงโทษโดยการอดมื้อเย็น เเต่ก็ยังดีที่มีมีอาที่มาโดนทำโทษด้วยกัน เเม้เสียงท้องจะดังสักเพียงใด ทั้งสองสาวต่างก็มองหน้ากัน เเละหลังจากนั้นมีอาก็เริ่มได้ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าที่เกาะกุมจิต ก็ได้ร้องไห้ออกมาแบบไม่อายใคร เเละซินเทียร์ตอนนี้ก็ได้กอดประโลมให้ความเศร้าของมีอานั้นจางลง
โครก…...คราก……..
“หิวจังนะ หิวๆ โคตรหิวเลย” ซินเทียร์ได้แต่บ่นงึมงำๆ คงทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องทนอยู่แบบนั้น
“อย่าบ่นสิ ยิ่งบ่นก็ยิ่งหิว นี่ซินเทียร์ เธอเคยสูญเสียใครมั้ย” มีอานั้นถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเศร้าๆ
“ก็ไม่รู้สินะ เพราะเกิดมาก็อยู่กับพ่อมังกรของฉันเเล้ว เเต่ยังมีคนที่ยังรักฉันอีกเยอะเลยแหละ” มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่วันนี้เธอจะไม่เคยสูญเสียอะไรไป เพียงแต่ชีวิตเธอนั้นยังมีคนที่รักเธอจริงๆ อีกมากมาย แต่มีอากลับไม่ใช่แบบนั้น เธอต้องสูญเสียในหลายอย่างและก็ต้องปรับตัวให้เป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง เช่นเดียวกับซินเทียร์
“ฉันชักอิจฉาเธอแล้วสิ เเต่ว่า….ฉ...ฉันไม่มีที่ให้กลับเเล้วละ ฮ...ฮึก”
“ฉันร้องไห้เป็นเป็นเพื่อนได้มั้ย”
“ฮึก...ฮือ…..ขอบใจนะ ที่ยอมรับฟังฉัน”
หลังจากนั้นมีอาได้ระบายทุกอย่างออกมากทั้งความเศร้าความอัดอั้นตันใจจนไม่เหลืออะไรค้างคาใจจนทั้งสองก็ได้เผลอหลับไปทั้งๆที่ยังกอดกันอยู่
ในขณะเดียวกัน ฟูเอโกเลออนกำลังยืนมองด้วยความเอ็นดูของทั้งสอง ในขณะที่ซินเทียร์กำลังหลับก็ฝันเห็นผู้หญิงคนเดิมเเต่คราวนี้กลับเห็นใบหน้าที่ชัดเจน เเต่ใบหน้านั้นมันกลับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยเเละอบอุ่นในเวลาเดียวกัน หลังจากนั้นซินเทียร์ก็ได้สะดุ้งตื่นมาเพราะมีอาปลุกขึ้นมา เพราะว่าวันนี้ก็ต้องไปเรียน
“ตื่นได้เเล้วซินเทียร์!!!”
“อืม….ขออีกเดี๋ยวสิคะพ่อ”
“มันสายเเล้วนะ!! เดี๋ยวเราก็โดนอาจารย์ฟูเอโกเลออนเล่นเอาหรอก”
“เวรเเล้ว สายเเล้วนี้หว่า เดี๋ยวนะข้าวเช้าละ” ซินเทียร์ถึงกับสะดุ้งตื่น เธอจึงรีบลุกจากที่นอนอย่างไวจนลนลานไปหมด อาหารเช้าของเธอล่ะไปไหนกัน…
“ไปกินที่โรงอาหารเเล้วกัน เร็วเข้า”
หลังจากนั้นทั้งสองรีบไปเรียนโดยที่มีคนจับมองเเละเขาต้องการอะไรกัน เเละเขาเป็นใครกันเเน่นะ โปรดติดตามตอนต่อไป
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 22
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments