เรื่องร้ายๆในเวลาดี

เมี่อการสอบสิ้นสุดลง งานฉลองกำลังเริ่มขึ้น คนที่สอบผ่านต่างฉลองกันด้วยความสนุกสนาน ซึ่งเหล่านักดนตรีกำลังโหมจังหวะดนตรีที่เร้าใจจากวงสกินเฮด และเป็นการผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าจากการสอบ แต่ตอนนี้ซินเทียร์กำลังกินอาหารอย่างเพลิดเพลินกับอาหารในงานอย่างเต็มที่ ซึ่งในมือของซินเทียร์เต็มไปด้วยของกินมากมายจนทุกคนมองด้วยสายตาที่ตะลึงไปตามๆกัน เมื่องานเลี้ยงผ่านไปสักพักหนึ่งมีเสียงเคาะไม้เท้าได้ดังกึกก้องเต็มไปด้วยเวทมนตร์ ของเมอรินผู้ที่เป็นผู้อำนายการของโรงเรียนเเห่งนี้

กึกๆ เสียงไม้เท้าที่ดังก้องไปทั่วห้องโถง ทำให้นักดนตรีต้องหยุดบรรเลงเพลงลงไปเเต่ตอนนี้ซินเทียร์สิ่งที่ต้องทำคือ ต้องรีบกลืนอาหารโดยเร็วที่สุด

“เอือก...ป….ปู่ นี่ปู่เป็นผอ.ด้วยเหรอเนี่ย!?” ซินเทียร์ถึงกับตกใจเมื่อเห็นเมอรินที่ยืนอยู่บนอัฒจันทร์

“อย่าบอกนะว่า เธอรู้จักกับท่านเมอรินด้วยเหรอ?” เมย์ถามซินเทียร์ด้วยความส่งสัยเมื่อเห็นสีหน้าซินเทียร์

“จริง แถมรู้จักกับพ่อขอฉันละนะ” ซินเทียร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เจื่อนๆ 

“จริงเหรอเนี่ย? เเล้วอย่าบอกนะว่า คนที่พาเธอมาสอบก็คือท่านเมอริน” เมย์นั้นก็ถามอีกฝ่ายต่อไปอีก

“ใช่เเล้วละ เมย์”เธอตอบด้วยความตกใจ

“ขอเเสดงความยินดีให้ผู้ที่ผ่านการสอบทั้งหมดเเม้จะมาเเพ้ในรอบสอง ก็อย่าได้เสียใจเลยก็ยังได้เข้าโรงเรียนนี้อยู่ดีเเต่เป็นนักเรียนห้องสอง การสอบที่ผ่านมานั้นก็เเค่บททดสอบเล็กๆเท่านั้น ต่อจากนี้จะเป็นการทดสอบด้วยการให้ทุกท่านไปทำภารกิจทุกๆ วันเสาร์เเละอาทิตย์จะได้รับรายได้จากภารกิจซึ่งโรงเรียนของเราได้ทำสัญญากับกิลด์เเฟรีเทลโดยการที่ให้นักเรียนสามารถทำภารกิจระดับดีลบจนซีบวก เเละต่อเเต่นี้เป็นประเด็นสำคัญที่ทุกท่านต้องทำคือการเลือกบ้านโดยใช้พิณเเห่งการคัดสรรเป็นผู้ที่เลือกบ้านให้” เมอรินแสดงความยินดีต่อเหล่าผู้สอบผ่านทั้งหมด 

หลังจากนั้นการเลือกบ้านก็ได้เริ่มขึ้น เเละตอนนี้เจ้าหน้าที่ได้เอาพิณเเห่งการคัดสรรออกมา ในขณะที่เหล่าเจ้าหน้าที่กำลังขนออกมาตัวของพิณซึ่งกำลังได้เล่นเสียงเพลงออกมาอย่างไพเราะเพราะพริ้งเป็นอย่างมากราวถูกบรรเลงโดยเทพอะพอลโล่มาบรรเลงให้ให้ฟัง เเต่มันกับเป็นเสียงที่ทำให้สงบอย่างน่าประหลาด เมื่อสิ้นเสียงพิณเเห่งการคัดสรรลง เมอรินจึงเริ่มประกาศขึ้นมาเพื่อให้เหล่าผู้ที่ผ่านเข้าสอบได้รับคำทำนายพร้อมกับบ้านพักที่เหมาะสมกับตนเอง

“ต่อจากนี้ จะเริ่มพิธีการได้ ณ บัดนี้ข้าขอเรียกขานนามพวกเจ้าทุกคน เเละคนเเรกที่ข้าขอเรียกชื่อเจ้า ซินเทียร์ ดรากลูนีล จงมารับห้วงทำนองที่เป็นของเจ้าซะ”

“ฉ...ฉันเหรอ จะต้องไปเเล้วงั้นเหรอ”

หลังจากนั้นซินเทียร์ก็เดินไปเเตะที่พิณอย่างประหม่าเเละเมื่อเธอได้สัมผัสกับพิณ คำทำนายของเธอก็ได้เอ่ยขึ้นมาเป็นบทเพลงอย่างไพเราะ

เสียงพิณก็ได้ดังขึ้นมา 

“จากบุตรสาวเเห่งมังกร สู่การเป็นราชินีที่ทรงพลัง เเละเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตา ดังนั้นเจ้าจงไปอยู่ที่บ้านมังกรซะ บุตรสาวเเห่งมังกร”ช่างเป็นที่น่ายินดีเสียจริงแต่คงมีคนไม่พอใจเป็นอย่างมากแน่นอน

เมื่อสิ้นสุดคำทำนายผู้คน ต่างก็แตกตื่นกับคำทำนายของพิณเป็นอย่างมาก มีทั้งคนยินดีเเละคนที่ไม่พอใจจนเมอรินจนต้องประกาศ เพื่อหยุดความวุ่นก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้

“เด็กคนนี้เหรอที่จะเป็นราชินี เนี่ยนะ” เสียงของ

“แต่เด็กคนนี้ก็เก่งนะ เเถมพลังเวทก็เยอะอยู่นะ”

“เราว่าเรื่องนี้มันก็น่ายินดีไม่ใช่เหรอ?”

“ใครมันจะยอมรับลูกของมังกรกันเหรอวะ”

เสียงของผู้คนกลุ่มหนึ่งต่างก็พูดถึงซินเทียร์ในแง่มุมที่ในบางครั้งก็อาจจะไม่ดีนัก จนชายชราที่คาดว่าน่าจะเป็นทั้งผู้ปกครองของเด็กสาวคนดังกล่าวนั้นก็เข้ามาขัดจังหวะของผู้คนในกลุ่มนี้

“เงียบไปซะ ต่อไปนี้ คนต่อไปซากระ เมย์ จงออกมารับห้วงทำนายของเจ้าซะ” ด้วยประกาสิตของจอมเวทสูงสุดจนผู้คนที่กำลังทะเลาะกันถึงกลับต้องเงียบลงไปจนสถานะสงบลงไป และได้ขานชื่อของเมย์เพื่อรับคำทำนายของตนเอง

เมื่อสิ้นเสียงของเมอริน หลังจากนี้เมย์เดินออกมาด้วยท่าทีนิ่งสงบจนผู้คนเเถว นั้นมองด้วยความงามของเธอจนมิอาจละสายตา เมื่อได้สัมผัสกับรูปปั้นเทพธิดาที่อยู่บนพินได้เอ่ยคำทำนายออกมาเป็นบทเพลงอย่างไพเราะเสนาะหูคนแถวนั้นต่างชื่นชมในความงามของเธอ เเละผิวของเมย์เธอขาวราวกับหิมะ และมีสีผมดังดอกซากุระ ผู้คนต่างมองด้วยความหลงใหลจนไม่อาจละสายตาเพราะตกตะลึงในความงามของเธอ 

“เจ้าควรอยู่คือบ้านวิหคอมตะ ผู้อัญเชิญเอ๋ย เจ้าจะได้เป็นผู้ที่มีความงามแบบวิหคอมตะ และชื่อของเจ้าจะได้รับการกล่าวขานตลอดไปดังนกฟีนิกซ์ที่ไม่มีวันตาย”คำทำนายที่สง่างาม ผู้คนต่างก็ยินดีในคำทำนายนี้เป็

“ ดูนั่นสิ เด็กคนนั้นอยู่บ้านวิหคอมตะด้วยละ ดีกว่าที่อยู่บ้านมังกรเลยนะเธอ

“เด็กคนนี้ผิวขาวมากๆ สวยมากเลยนะแก

“ไหนดูซิ อุ๊ยๆ ยายเด็กคนนี้ก็น่ารักน่าหยิกอยู่นะ ถ้าได้มาเป็นภรรยานี่จะดูแลเป็นอย่างดีเลย”

หลังจากการทำนายของเมย์เป็นที่สิ้นสุดลงนั่นเริ่มขานชื่อของผู้ที่ผ่านเข้าสอบรายต่อไป นั่นก็คือมีอาแห่งรามิทิส เมื่อมีอาสัมผัสกับพิณ แล้วตอนนี้พิณได้บรรเลงเพลงที่เศร้าโศกโศการาวกับตัวมีอากำลังจะสูญสิ้นทุกสิ่งอย่าง ช่างเป็นคำทำนายนี้มันเป็นลางร้าย เเต่ก็เเฝงไปด้วยความหวังในเวลาเดียวกัน

“เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ต้องกลายมาเป็นสามัญชนเจ้าสูญสิ้นบ้านเกิดแต่ในวันหน้าเจ้าจะได้เป็นราชินีที่กอบกู้และจะเป็นที่รักของปวงประชา จงไปอยู่บ้านมังกรซะมีอาแห่งรามิ”ช่างเป็นคำทำนายที่่น่าหดหู่เสียจริง

“มันเกิดบ้าอะไรขึ้น คำทำนายนี้ ทำไมฉันจะต้องเป็นสามัญชน พิณนี่มันมั่วแน่นอน ท่านเมอริน”มีอาที่แสดงความไม่ใจเป็นอย่างมากกับคำทำนายของพิณ

“ไม่หรอก เป็นพิณที่ไม่เคยทำนายพลาดแม้แต่ครั้งเดียวเพราะสิ่งที่มันทำนาย มักจะเป็นจริง ข้าขอแสดงความเสียใจด้วย” 

ตัดมาที่อาณาจักรรามิทิส

ในตอนนี้อาณาจักรรามิทิสกำลังแพ้สงครามให้แก่จัรวรรดิ์คูกะที่แข็งแกร่งมนำทัพโดยแม่ทัพอากิโตะที่ได้ชื่อว่าประกายแสงสีขาวแห่งการทำลายล้าง อาณาจักรรามิทิสก็หาได้ยอมแพ้ไม่ ได้ทำการปลุกใจทหารโดยที่ราชินีได้พูดให้แก่ทหารอาณาจักร 

 “จงลุกขึ้นมาไม่ใช่เวลามานั่งโอดครวญหรือรอความตาย จงลุกขึ้นสู้เรายอมตายดีกว่าไปเป็นเชลย แล้วจับอาวุธแล้วลุกขึ้นมาซะ จงหยัดยืนเพื่อในวันต่อไปของลูกหลานเรา และข้าขอสู้เคียงข้างพวกเจ้าเหล่าทหารเอ่ย”คำพูดปลุกใจของราชินีทำให้ตต่างรู้สึกฮึกเหิมพร้อมกับเสียงกู่ร้องที่ดังสนั่นไปทั้งสนามรบ

“เฮ้…..พวกเราจะลุกขึ้นสู้ จะไม่ยอมเเพ้  เฮ้……..”เสียงของเหล่าทหารที่พร้อมรบแม้สงครามนี้จะไม่ทางชนะก็ตาม

ทางคูกะเริ่มเตรียมกองกำลังเพื่อโค่นราชินีรามิทิส หลังจากศึกสงครามก็ได้สิ้นสุดลง และในตอนนี้ข่าวการล่มสลายของอาณาจักรรามิทิส  ได้ไปถึงหูมีอาก่อนที่ราชินีน้ำแข็งก่อนที่นางจะสิ้นใจ

“ อึก….ตัวข้าคงไม่รอดแล้วล่ะ เวทน้ำแข็งสุดท้ายปักษาน้ำเเข็งส่งสาสน์โลหิต มีอาลูกรัก เเม่คงไม่รอดแล้วล่ะ  เเม่ยังคงรักลูกเสมอ ขอโทษด้วยนะที่แม่ไม่เคยใส่ใจลูก ต่อแต่นี้อย่าเอาแต่ใจอีกละ ไม่มีใครตามใจเจ้าอีกแล้วนะ ดูแลตัวเอง

อึก….ไปได้”ราชินีได้ปล่อยนกน้ำแข็งตัวนี้ให้ไปถึงมีอา

“ข้าขอยอมรับว่าท่านเเกร่งจริง เเต่ว่าท่านยังสู้ตัวข้าไม่ได้หรอกแต่ข้าขอแสดงความนับถือต่อท่าน”แสดงความนอบน้อมต่อราชินีแห่งรามิทิส

 “ฮะฮะ ฮ่าฮ่า นี่สินะคือการตายที่ข้าพึงปรารถนาเยื่องนักรบ ข้าขอสู้จนกว่าข้าจะตายลงไป”ราชินีที่ได้พูดขึ้นมาด้วยเยือกเย็น แต่มันช่างดูสง่างาม และดูดุดันในเวลาเดียวกัน

“ข้าจะมอบความตายให้ท่านเอง ท่านช่างดูยิ่งใหญ่เสียจริง”อากิโตะที่ตั้งท่าดาบ เผด็จศึกให้จบลงไป

ฉัวะ!!! เสียงของคมดาบที่ตัดผ่านตัวของราชินีจนย้อมหิมะแถวนั้นให้เป็นสีแดงด้วยเลือดที่ไหลออกมา

เมื่อสงครามจบลง ราชินีน้ำแข็งที่นอนจมกองเลือดท่ามกลางกองหิมะสีขาวที่ถูกย้อมด้วยสีแดงเเละมันได้ถูกย้อมด้วยเลือดของราชินีน้ำแข็งที่ไหลนองเต็มพื้น ถึงแม้จะพ่ายแพ้ เเต่อากิโตะก็ได้ทำความเคารพในวีรกรรมที่กล้าหาญอย่างนอบน้อมเเล้วเดินจากไป

หลังจากนั้นตัวราชินีได้ปล่อยนกน้ำแข็งที่มีเลือดของตนออกไป ในขณะที่มีอากำลังทะเลาะกับเมอรินอยู่นั่นเอง เมื่อมีอาได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากนกเวทมนตร์ จนมีอาได้ต้องหลั่งน้ำตาเเละเดินออกไปอยู่คนเดียว

“ มีอา จะไปไหนเหรอ?”ซินเทียร์ที่กำลังเดินไปหามีอา

 “ปล่อยเขาไปเถอะ เดี๋ยววลาจะเยียวยาเองและ”

“ทำไมละเมย์ ฉันไม่ค่อยเข้าใจ?”

“เดี๋ยวสักวันเธอจะเข้าใจเอง”

แต่พิธีการยังคงดำเนินต่อไปจนเสร็จสิ้น ตอนนี้มีอาตัดสินใจสลัดความเศร้าโศกออกไปให้หมดเพื่อวันหน้าจะทำการกอบกู้อาณาจักร ซึ่งขณะเดียวกันราชินีน้ำเเข็ง ตอนนี้เธอกำลังสิ้นลมหายใจลง เเต่โชคยังดีที่มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ได้มาเจอเธอเข้า ก็ได้ทำการพาร่างกายที่บาดเจ็บของเธอไป แต่ในขณะเดียวกันที่มาริต้องพยายามพาไปรักษา โดยที่ไม่ให้ทหารของคูกะไม่ทันสังเกตุ

“ยังมีลมหายใจอยู่เเต่ถ้าปล่อยไว้คงตายเปล่า คงต้องพาไปรักษากับคุณไกอาก่อน”

ปังๆ เสียงเคาะประตูที่ดังลั่น มีหญิงสาวที่ถือไปป์เดินออกมาเพื่อมาพบกับเด็กสาวที่เรียกตนอยู่

“คุณไกอาคะ อยู่รึเปล่า คุณไกอา” เสียงของมาริที่เรียกผู้เป็นอาจารย์ด้วยสีหน้าที่แตกตื่นและความรู้สึกที่ร้อนรน  

“ ใครวะ... อ้อ..มาริจังเหรอ เเล้วนั่นใครกัน” ฝ่ายที่เป็นอาจารย์นั้นที่กำลังงัวเงียอยู่ก็พยายามพูดคุยกับอีกฝ่าย อย่างน้อยก็เบาใจแหละว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งเธอก็กำลังจะกล่าวถึงสถานที่ซึ่งไม่คิดว่า จะเป็นบ้านเกิดของใครสักคนที่เธอก็ไม่รู้จักคนๆนั้นเลย

“ฉันไปเจอที่สนามรบ เเถวๆ รามิทิส”

“เวรเเล้วไง เอาเถอะ เอาเข้ามาสิ จะรักษาให้” 

ในขณะนั้นเอง

“ นั่นไงๆ ยัยเจ้าหญิงตกอับ” เด็กสาวคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาอย่างสนุกปาก คาดว่าเธอก็คงเกลียดมีอาจนอยากจะกลั่นแกล้งเธอให้ร้องไห้ 

“ดูสิๆ ดูเเล้วน่าสมเพชจัง เเกล้งมันหน่อยเเล้วกัน” อีกคนก็สมทบต่างก็จงใจที่จะกลั่นแกล้งมีอาจนเธอนั้นเสียหาย โดยที่ฝ่ายที่ถูกกลั่นแกล้งนั้นอาจจะไม่รู้ตัวเลยก็ได้ เด็กสาวที่รู้สึกเกลียดมีอานั้นก็หยิบก้อนหินที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมือสักเท่าไหร่นั้นขว้างใส่หัวมีอาทันที…

“โอ้ย… แกทำบ้าอะไรของแกเนี่ย” มีอานั้นหันไปหาอีกฝ่ายตามทิศทางที่เธอนั้นถูกปาก่อนหินใส่ 

“ขอโทษนะ พอดีมือมันลื่นไปนิดหน่อยอะ” 

“พวกเราไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ ฮะฮะ” สองคนนั้นต่างคนต่างก็แกล้งขอโทษมีอาอย่างใสซื่อ แต่ที่แท้จริงแล้วก็จงใจที่จะกลั่นแกล้งเธอต่างหาก 

“พวกแกจงใจแกล้งมีอากันชัดๆ”

เอาไงล่ะ สองคนนี้ต่างคนต่างก็หน้าเหวอเมื่อเจอแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั้นมาหาพวกเธอถึงที่… คงเป็นใครไปไม่ได้ล่ะนอกจาก ‘ซินเทียร์’ ผู้ที่กำลังจะเป็นเพื่อนของมีอานั้นก็ได้เข้ามาขวางทั้งสองคน เพื่อหยุดการกลั่นเเกล้ง ต่อมาเธอก็เข้าช่วยโดยการใช้จิตสังหารขู่จนคนเหล่านั้นเกิดอาการหวาดกลัว 

“ถ้ามาทำอะไรกับมีอาอีก รับรองว่าพวกแกจะจบไม่สวยแน่”ด้วยสายตาที่ดุดันของซินเทียร์ ที่เหมือนกับว่ามังกรจ้องอยู่ ช่างน่ากลัวเสียจริง

“น...น่ากลัวจังเลยยายคนนี้นี่… ไปกันเถอะเราสองคน” อีกฝ่ายนั้นก็ได้พาเพื่อนของพวกเขากลับไป ส่วนทางฝั่งซินเทียร์ก็

“แกไปกันเถอะ… ไม่งั้นยายนี่จะโดนเล่นงานเอา”

“เป็นไงบ้าง มีอา ไม่เป็นไรใช่มั้ย พวกนั้นก็จริงๆ เลย อย่าให้เห็นอีกละเดี่ยวซัดให้กระเด็นไปเลย”

“ไม่ต้องมายุ่ง ขอบใจนะซินเทียร์” ถึงแม้จะปากแข็งไปหน่อยก็เถอะ แต่ในใจคงอยากขอบใจละสิท่า

“อุตส่าห์มาช่วย ทำหยิ่งไม่เข้าเรื่อง” ซินเทียร์พูดด้วยความไม่สบอารมณ์

 “ไม่หรอก เธอคงขอบใจนั่นเเหละเเต่คงไม่พูด” เมย์คงจับไต๋ได้ละมั้งสินะ

“ งั้นเหรอ...” ซินเทียร์เอ่ยถามมีอาขึ้น ถึงมีอาจะหยิ่ง แต่ก็ต่างคนต่างก็เป็นเพื่อนกันได้นี่ ส่วนเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปนั้นโปรดติดตามต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***