รักหรอกจึงหยอกเล่น

แสงแดดสาดส่องเข้ามาให้ห้อง แสงอุ่นๆกระทบกับหน้าจนตื่น แต่นี้มันคือที่ไหนกันไม่เหมือนกับห้องของเราเลย รูปร่างผู้ชายแต่เราเป็นผู้หญิงนะ ผมสีดำล้วน นัยตาสีแดงสด... หรือว่าเรามาอยู่ในนิยายที่แต่งเองงั้นหรอเนี่ย 

"คงไม่ใช่หรอก มันต้องเป็นแค่ฝันแน่ๆ" สีหน้าตกใจเมื่อนี้มันไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความจริง แต่จะทำยังไงได้ล่ะมันไม่มีวิธีที่ทำให้กับโลกเดิมได้หรอก คงได้ใช้ร่างนี้ตลอดชีวิตแน่ๆ 

"ตื่นแล้วหรือครับ ท่านหัวหน้า" 

"เจ้าเป็นใครงั้นหรอ คนแปลกหน้า!?" สีหน้าของใครดูจะสับสนมาเลย ยังมีเอียงคอนิดๆด้วย 

"ท่านไนลอน ทำไมถึงถามแบบนั้นหรือครับ หรือว่าท่านสูญเสียความทรงจำไป!??" 

ไนลอน ชื่อแปลกดีแฮะเป็นตัวประกอบหรือเปล่าเนี่ย หลงมาทั้งทีทำไมไม่เป็นตัวละครสำคัญๆเลยวะ แต่ก่อนมาจะเข้ามาในร่างนี้ครั้งสุดท้ายที่จำได้ 

หลังกลับมาจากบริษัทนิยาย โดยปกติแล้วจะนั่งรถส่วนตัวกลับบ้านแต่ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงไม่เอาไป ก็เดินไปเรื่อยๆก็ไปพบเจอกับคู่ปรับหน้าปากซอยนั้นคือหมา พอดีเห็นก็ใส่ทันทีเลยวิ่งแทบบบไม่ทัน ดูเหมือนว่ามันไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ 

เราเองก็ไม่ได้มองอะไรหรอก แต่ข้างหน้าเรามันเป็นต้นไม้ใหญ่ น่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น เรียบร้อยน็อคคาที่ ยิ่งคิดแล้วอีเวรเป็นเพราะหมาแท้ๆถึงได้มาอยู่ในร่างนี้ ถ้ากลับไปได้นะเสร็จกูแน่... 

ถ้าโชคดีจะได้เจอกับพระเอก นางเอก ตัวร้ายไหมเนี่ย อยากจะเห็นหน้าจริงๆจังเขินนะเนี่ย เพราะมีแผนจะวาดลงเว็บตูนอยู่หน้าตาแต่ละคนหล่อมว๊าก

"ไนลอน เจ้าทำหน้าตาแบบนั้นทำไม กลุ้มคิดอะไรอยู่" 

เสียงใครกันเนี่ย พอมองขึ้นไปลูกตาแทบจะหลุดออกมา น...นะ...นั้นมันพระเอกของเรื่องนี่นี้ว่า ในเนื้อเรื่องเป็นคนที่เย็นชามากที่สุด ซึ่งตรงข้ามกับตัวร้ายเป็นคลั่งรักมาก แต่หน้ามันเป็นแบบนี้หรอวะ

"ฝ่าบาท กระหม่อมคิดเรื่อยเปื่อยพ่ะย่ะค่ะ" 

"เอ่อ... เจ้าตื่นสายรีบไปซ้อมดาบได้แล้ว เป็นถึงหัวหน้าอัศวินอย่าขี้เกียจให้มากล่ะ" พูดด้วยน้ำเสียงแลดูน่ากลัวจัง เป็นถึงองค์รัชทายาทคำพูดเหมือนคน... คน? อะไรวะนึกไม่ออก 

"ท่านหัวหน้า ไม่ได้เสียความทรงไปหรือครับ" 

"เจ้าว่าไงนะ!!! พูดอีกทีสิ!!!!" 

"ก็ตอนนี้กระหม่อมเข้ามาให้ห้องของท่านหัวหน้า อยู่ดีๆก็พูดว่า 'เจ้าเป็นใครงั้นหรอ คนแปลกหน้า!?' " 

ชิบหายแล้วจะไปบอกทำไมวะเนี่ย แต่ทำไมมันรู้สึกเวียนหัวจัง เวียนจนสติเริ่มจะหายไป... ///ล้มลงไป อุตส่าห์ตื่นขึ้นมาแล้วนะยังจะมาเวียนหัวอีกดูสิคนเรา

"ท่านหัวหน้า!!!! เป็นอะไรไหมครับ ทำไมร่างกายร้อนได้ขนาดนี้ เอางั้นดีครับฝ่าบาท??" 

"ปล่อยมันไป ข้าไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไปตามหมอมาเองรักษาให้หาย หายแล้วให้มาราชวังเข้าใจไหม" 

"เข้าใจครับ"  

"หลับเป็นตายเลยนะ ยัยบ๊องไนลอน" คำพูดดูน่ารักแต่หน้าตาไร้อารมณ์ฝุดๆๆ 'เป็นหัวหน้าอัศวินแต่ขึ้นไข้ใช้ไม่ได้จริงๆ' 

"ทะ...ทำไมฝ่าบาทถึงตรัสแบบนั้นครับ" 

"ยุ่งนอนๆไปหายแล้วให้มาที่ราชวังด้วย" 

"ขี้เกียจไปครับ อยากพักผ่อนบ้าง" พูดโดยไม่คิดเหมือนเห็นฝ่าบาทเป็นเพื่อน สายตาของความเป็นห่วงของฝ่าบาทเริ่มเป็นสายตาเย็นชา 

"อยากจะพักผ่อนใช่ไหม เดี๋ยวได้พักยาวๆแน่" หลังจบประโยคนั้นบรรยากาศในห้องมันเย็นๆลงอย่างบอกไม่ถูก แววตาคู่นั้นกับมีดที่ไปเอาจากไหนก็ไม่รู้มาพร้อมกับกระซิบข้างหูว่า 

"ดูเอาไว้ข้าถืออะไรไว้อยู่ พลาดขึ้นมาได้พักยาวๆตามที่เจ้าบอกมาเป็นแน่" สัดเอย!!!! โรคจิตนี่ว่ากูเป็นคนแต่งให้เป็นคนแบบหรอวะ จำได้ว่าเป็นเย็นชาอย่างเดียวนิ บักห่า!!!! 

"ลองทำดูสิครับ ท่านกล้าลงมือกับหัวหน้าอัศวินคงมีเรื่องใหญ่โตตามมาแน่" พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่หน้าเขา....เอ่อ 

"555แค่หยอกเอง อย่าไปคิดมาก็แล้วกันเรื่องนี้" 

"ไนลอน นอนให้มันเยอะๆล่ะ ข้าเห็นน่ะว่าเมื่อคืนฝึกดาบท่ามกลางสายฝน ถึงมีคนบอกให้หยุดฝึกเจ้าก็ไม่ฟังยังจะทำต่อไปเรื่อยๆน่าละอายใจจริงๆ" บ่น บ่น บ่น น่าเบื่อชิบหายคนแบบนี้แถมยังจะละอายใจทำไมตัวเองไม่ได้ทำซะหน่อย 

"ฝ่าบาท ไปไกลๆได้แล้วครับ คนต้องการพักผ่อนถ้าผมหายแล้วจะไปราชวังทันทีนะครับ" 

"อย่าพึ่งตายก็แล้วกัน เดี๋ยวไม่มีคนให้แกล้ง5555 " โดนแกล้งบ่อยหรอเนี่ย นิสัยไม่ดีเลยโว้ยยยย

เห้อชีวิตเอาน่าเศร้า โดยแกล้งที่โลกนั้นยังไม่พออีกหรอมาโลกนี้ก็โดนแกล้งอีก เฮงซวยแท้ๆ ฮือ ฮือฮือ 

-------------------------------------------------------- 

"ไหนบอกว่าเสียความทรงจำไง โกหกกันหรอคงไม่หรอก ว่าแต่คำว่าโกหกมันหมายถึงอะไรกัน!?" 

ในโลกนี้ไม่เคยมีคำโกหก ทุกคนล้วนพูดความจริงหมดเพราะอย่างนี้เข้าทางนางเอกเลย เลือกที่จะหลอกเฉพาะคน ยกเว้นคนเดียว ผัวจ๋าจอมคลั่งรัก

เหมือนยิ่งอยู่ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่เลยโดยเฉพาะกับอลัน หาเรื่องอยู่นั่นแหละรำคาญจริงๆ ในอนาคตเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆผมรับประกันจากผู้แต่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***