#5

เจียวซิ่น “ ท่านหญิงชุนฮวา…!!”

อ้ายเหม่ย “ท่านไปไหนมาเจ้าคะ งานเลี้ยงเริ่มนานแล้วนะเจ้าคะ”

เจียวซิ่น “ รีบพาท่านหญิงไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ…อ้ายเหม่ย”

หึๆ… เป็นอย่างที่ข้าคาดเดาไว้ไม่มีผิด นางกำนัลทั้งสองคนของข้า กำลังวุ่นวายกันอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

ชุนฮวา “พวกเจ้าไปรายงานเถอะว่าข้าป่วย ไม่อาจเข้าร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ได้”

เจียวซิ่น “ท่านหญิงป่วยหรือเจ้าค่ะ ข้าไม่รู้ได้อย่างไรกัน”

เจียวซิ่นนางเอามือมาวางทาบที่ใบหน้าข้าอย่างแผ่วเบา

เจียวซิ่น “อ้ายเหม่ย…จริงด้วยท่านหญิงตัวร้อน”

ข้าแอบยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางตื่นตกใจของเจียวซิ่น

อ้ายเหม่ย “เดี๋ยวก่อนเจียวซิ่น มีกลิ่นเครื่องดื่มติดตัวท่านหญิงมานะ”

ข้ายกมือขึ้นปิดปากขำเล็กน้อยโดยไม่ออกเสียง โดนอ้ายเหม่ยจับได้เสียแล้วสิ อ้ายเหม่ยเข้าใจในเจตนาของข้า แต่นางแอบทำหน้ามุ้ยด้วยความสงสัย ว่าทำไมข้าถึงแกล้งป่วยเป็นแน่แท้ แต่นางก็รักษามารยาท หักห้ามใจไม่ให้ซักถามผู้เป็นนายสินะ อืม…ถูกอบรมมาได้ดีเชียว

อ้ายเหม่ย “เจ้าค่ะ ข้าจะไปรายงานเดี๋ยวนี้”

ข้ามองตามอ้ายเหม่ยที่รีบร้อนออกไป และหันกลับมามองเจียวซิ่น นางเองทำหน้าสงสัยเช่นกัน แต่คงไม่กล้าถามข้า

ชุนฮวา “ พวกเจ้าเตรียมน้ำร้อนไว้ใช่ไหม “

เจียวซิ่น “เจ้าค่ะ เตรียมไว้นานแล้ว เดี๋ยวข้าไปดูให้นะเจ้าค่ะ ว่ายังอุ่นอยู่หรือไม่”

เจียวซิ่นกุลีกุจอเดินออกไป ด้วยเพราะข้าอยากจะอาบน้ำ เพราะมีกลิ่นเครื่องดื่มติดตัวมา อย่างที่อ้ายเหม่ยบอก

ข้าแช่ตัวลงในน้ำอุ่นค่อนข้างร้อน โรยด้วยกลีบดอกไม้หอมกรุ่น จนรู้สึกส่างกับอาการมึนเมานิดหน่อยของข้า แต่มันทำให้ตัวข้าร้อนขึ้นไปอีก ข้าจึงลุกขึ้นจากอ่างไม้ ที่มีเจียวซิ่นยืนเฝ้าอยู่หลังฉาก

เจียวซิ่น “ข้าช่วยนะเจ้าค่ะ”

ชุนฮวา “เจ้าเตรียมที่นอนไว้แล้วหรือ”

เจียวซิ่น “ท่านหญิงจะนอนเลยหรือเจ้าคะ ข้าจะไปเตรียมให้เดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

ข้าเปลี่ยนชุดแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง ที่เจียวซิ่นทำให้อุ่นเอาไว้แล้ว เสียงฝีเท้าอ้ายเหม่ยดังใกล้เข้ามา

นางกำนัลอาวุโส “ ขออภัยเจ้าค่ะท่านหญิง ข้ามาดูอาการของท่านเจ้าค่ะ”

นางกำนัลอาวุโสกลับมากับอ้ายเหม่ยด้วย นางสัมผัสที่แขนข้าเบาๆ แล้วจึงถอยออกไป

นางกำนัลอาวุโส “คงถูกลมมากไปหน่อย พรุ่งนี้ก็คงจะทุเลาลง เจ้าสองคนดูแลท่านหญิงเจ้าให้ดี”

“…เจ้าค่ะ…”

พอนางกำนัลอาวุโสกลับไปแล้ว ข้าเอาผ้าชุบน้ำธรรมดา มาเช็ดหน้าเช็ดตัวระบายความร้อน เจียวซิ่นกับอ้ายเหม่ย หัวเราะกันคิกคัก ชอบอกชอบใจ ที่นางกำนัลอาวุโสโดนข้าหลอกเอาได้…

ข้าเตรียมตัวที่จะเข้านอน เพื่อจบกิจวัตรประจำวันของสตรีชั้นสูงในวังแห่งนี้ ไปอีกหนึ่งวัน ถึงเวลาที่ข้าต้องหลับตานอนเสียที…แต่…หึ…ถ้าต้องเข้านอนแต่หัวค่ำเพื่อผิวพรรณที่สดใสสวยงาม มันคงไม่ใช่ข้า ดึกลงจนเสียงงานเลี้ยงเงียบไป ข้าลุกขึ้นมาเดินด้วยฝีเท้าบางเบา สองนางกำนัลก็หลับใหลลง ด้วยคงเพราะเหน็ดเหนื่อยในช่วงยามกลางวัน ข้าจะให้ยาบำรุงกำลังแก่พวกนางสักหน่อย มันไม่มีพิษภัยอะไร เพียงแต่แค่ทำให้หลับใหลเป็นตายเท่านั้นเอง ข้าเปลี่ยนชุดอย่างที่เคย แล้วรีบเยื้องย่างอย่างบางเบาราวกับขนนก กระโจนตัวลอยเบาแทรกแหวกอากาศ พรางตัวในความมืด จุดประสงค์เพื่อออกนอกวัง

…โจรที่จับได้เมื่อสองเดือนก่อน ท่านพ่อข้าได้ทำการสอบปากคำแล้ว ได้ความว่า…พวกมันเที่ยวตะเวน ไปตามเมืองต่างๆที่ห่างไกลจากเมืองหลวง เพื่อเข้าปล้นเอาข้าวของมีค่า มาขายให้กับพ่อค้าที่เมืองหลวง และพ่อค้าคนนี้ เหมือนจะรู้ที่มาของสมบัติพวกนั้นดี แต่ก็ยังรับซื้อไว้ พ่อข้าจะส่งฎีกามาถวายฮ้องเต้ในเรื่องนี้ แต่ท่านที่ปรึกษาได้ยั้งเอาไว้ก่อน ท่านแนะนำว่าควรหาหลักฐานหรือระบุตัวผู้รับซื้อให้ได้ก่อนจะดีกว่า จึงส่งฎีกาถวาย ไม่อย่างนั้นมันจะดูขาดความน่าเชื่อถือไป ซ้ำ…ยังดูเหมือนกับทำงานไม่จบกลับส่งต่อมาวังหลวงแทน ข้าเองที่รู้ตัวอยู่แล้ว ว่าจะต้องเข้ามาร่วม การคัดเลือกนางสนมในเมืองหลวง ข้าจึงอาสาจะสืบเรื่องนี้ให้ท่านพ่อเอง…

ทันทีที่ข้ารอดพ้นสายตาของเหล่าทหารออกมาได้ ข้าก็ต้องตะลึงงันเป็นอย่างมาก…ที่นี่สมกับเป็นเมืองหลวงของแคว้นจริงๆ ผู้คนยังเดินกันขวักไขว่ แม้จะเริ่มดึกแล้ว ความมืดที่ข้าคิดจะแอบซ่อนแฝงตัว กลับสว่างไสวไปทั่วเมือง จนชุดดำของข้ามันโดดเด่นขึ้นมาแทนที่จะพรางตัวได้ หึ…ข้านี่บ้านนอกโดยแท้ทีเดียว ข้าจำเป็นต้องเปลี่ยนแผน หาชุดบุรุษที่ดูเหมาะสม และเร้นกายไปกับผู้คนแทน

เมืองหลวงแห่งนี้มันน่าภิรมย์นัก บ้านช่องเรือนชานร้านอาหาร ดูใหญ่โตสวยงาม ผิดกับเมืองเล็กๆของข้าลิบลับ

หญิงคณิกา “นายท่าน แวะพักดื่มน้ำดื่มทา ที่หอข้าหน่อยไหมเจ้าคะ วันนี้ชุนฮวาของเราว่างอยู่เจ้าค่ะ”

เอ๊ะ…ชื่อเดียวกับข้ารึ…นางเป็นใคร ข้าจำต้องเดินตามนางผู้นั้นมาอย่างว่าง่าย ด้วยอยากรู้จักชุนฮวาหญิงผู้มีชื่อเดียวกัน

หญิงคณิกา “เชิญท่านนั่งที่ตรงนี้ก่อนนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าตามนางมาให้”

ทันทีที่ข้านั่งลง ทั้งอาหารเครื่องดื่มก็ตามมาวางตรงหน้าข้าทันที สายตาข้ากวาดมองไปรอบๆ บุรุษทั้งหลายต่างนั่งคุยนั่งดื่มคลอเคลียกันกับเหล่าสตรีเลอโฉม ข้ารินครื่องดื่มใส่ถ้วยเล็กๆ แล้วยกขึ้นดื่ม สร้างอารมณ์ให้เกิดความเพลินเพลิน กับสถานที่…ที่ไม่คอยคิดว่าจะเข้ามาเลยจริงๆ

ชุนฮวาคณิกา “นายท่าน ข้าชุนฮวาเจ้าค่ะ”

เครื่องดื่มข้าพุ่งออกนอกปาก ด้วยภาพที่กระชากใจข้านัก ชุนฮวานางนี้ มีอายุน่าจะราวๆสามสิบแล้วเห็นจะได้ นางผิวขาวแต่ร่างกายอิ่มน้ำ หน้าตานางน่ารักแบบสาวเจ้าเนื้อ หึๆๆ…ข้าโดนหลอกซะแล้วหรือ หึๆๆ

ชุนฮวาคณิกา “ตายแล้วข้าเช็ดให้นะเจ้าคะ”

ข้ายิ้มให้นาง นางช่างเก่งนักที่สามารถทำให้ข้าแปลกใจได้ถึงขีดสุด จนเสียอาการเยี่ยงนี้ แต่ข้ากลับอารมณ์ดีขึ้นมา

ชุนฮวาคณิกา “ ข้ารินให้เจ้าค่ะ ท่านจะเปลี่ยนคนก็ได้นะเจ้าคะ ข้าเข้าใจท่าน”

ข้าส่ายหัวยิ้มให้ และเอามือตีข้างๆที่นั่งของข้า เพื่อเป็นการแสดงให้นางเห็น ว่าข้าไม่ได้รังเกียจนางแม้แต่น้อย นางยิ้มกลับให้ด้วยความดีใจ รีบเข้ามานั่งใกล้ๆข้าทันที หึๆๆ…ข้าเข้ามาที่นี่ก็เพราะเจ้า จะไล่ไปได้ยังไงกันชุนฮวา

ชุนฮวาคณิกา “ขอบคุณเจ้าค่ะ นายท่านไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมเจ้าคะ ข้าไม่คุ้นหน้าท่านเลย”

ข้าหันกลับไปมองนาง และพยักหน้าให้ พยายามจะไม่เปล่งเสียงออกมา ด้วยตัวข้านั้นเป็นหญิง

ชุนฮวาคณิกา “ ท่านเป็น …สตรีสินะเจ้าคะ”

ปรู๊ด!!…เครื่องดื่มกระจายออกจากปากข้าอีกครั้ง กับคำพูดที่ถูกต้องของนาง นางเอาผ้ามาเช็ดให้อีกที

ชุนฮวาคณิกา “อิอิ…ข้าไม่บอกใครหรอกเจ้าค่ะ ท่านพูดเพียงเบาๆกับข้าได้”

ชุนฮวา “เจ้ารู้ได้เช่นไร”

ชุนฮวาคณิกา “แหม…ท่านเจ้าคะ ข้าได้เห็นท่านใกล้ๆ ไรหนวดไรเคราก็ไม่มี ใบหน้างดงาม รูปร่างท่าทาง ยังไงข้าก็ดูออกเจ้าค่ะ ทำไมท่านถึงเข้ามาหละเจ้าคะ”

ชุนฮวา “เพราะชื่อเจ้าเหมือนกับ…เออ…ลูกพี่ลูกน้องของข้า”

ชุนฮวาคณิกา “อิอิ…ท่านเลยเข้ามาดูสินะเจ้าคะ”

ชุนฮวา “ไหนๆก็มาแล้ว นั่งสักพักก็คงดี เจ้าก็อยู่ดื่มกับข้าสิ”

ข้าที่มีชุนฮวานั่งดื่ม และคุยเรื่องเกี่ยวกับเมืองหลวงให้ข้าได้ฟัง เพราะข้าบอกว่าข้ามาจากต่างถิ่น ทันทีสายตาข้าก็เหลือบไปเห็นผู้ที่เข้ามาใหม่ เอ๊ะ!!… นั่นมันขันที คนเมื่อกี้นี้นี่นา…!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***