#3

แอ๊ด…เสียงเปิดประตูเพียงเบาๆดังขึ้นมา เพียงแค่นั้นก็สามารถปลุกข้าให้ตื่นขึ้น เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้นมาตอนสายโด่งของวันใหม่ ข้าอยากจะไปหานายกองเซียว ที่คงกำลังตรวจตราอยู่แถวตลาดกลางเมือง วันนี้เป็นอีกวันที่อากาศอบอุ่น ตามทางที่ข้าผ่านเดิน ตามสุมทุมพุ่มไม้ ที่มีแสงแดดลอดผ่านใบไม้บางๆลงมา ข้าแหงนมองท้องฟ้าที่มันเป็นสีฟ้ามากกว่าทุกวัน ข้าเดินมาเรื่อยๆจนหยุดชะงักที่บึงบัวกำลังออกดอกชูช่ออย่างสวยงาม ซึ่งมันอยู่ตรงกันข้ามกับหน้าบ้าน…หลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก ไม่เก่าไม่ใหม่ และมันเป็นที่ที่ข้าต้องเดินผ่านไปอยู่แล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจมองบ้านหลังนั้นเลย แต่เพราะข้าได้หยุดชมดอกบัวที่ล่อตาล่อใจ จึงทำให้ต้องมองเห็นอย่างช่วยไม่ได้ ข้าชมดอกบัวสวยงามเหล่านั้นอยู่สักครู่ แต่กลับเผลอไผลหันไปมองประตูหน้าบ้านเข้าจนได้ ข้าจึงตัดสินใจ…ว่าได้เวลาต้องเดินทางต่อไปได้แล้ว แต่ไม่ทันที่ข้าจะเดินออกไปได้ไกลจากริมบึง เสียงดังลักษณะของการเปิดอ้าประตูออก มันดังขึ้นจากด้านหลังข้า

คนงาน “เดินดีๆนะขอรับ คุณชาย”

ชงเหลิง “ขอบใจ ข้าไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับ”

คนงาน “ขอรับ คุณชาย”

ข้าไม่ได้หันกลับไปมองแม้แต่น้อย เพียงแต่ก้าวเท้าเดินสั้นๆและเดินช้าลง จนชงเหลิงสามารถเดินทันข้าได้ และเดินเลยผ่านหน้าข้าไป ข้าเดินตามหลังเค้าอย่างเงียบๆนิ่งเฉย ไม่ได้แสดงสีหน้าหรืออารมณ์ใดๆออกมา สังเกตเพียงท่าทางที่เดินอย่างเรียบร้อย ระมัดระวังทุกท่วงท่าในการเยื้องย่างก้าว รูปร่างสูงโปร่งแต่อ้อนแอ่นสะโอดสะอง ข้าไม่เคยเห็นเช่นนี้มาก่อน มันทำให้ข้าละสายตาจากแผ่นหลังกว้างแต่บอบบางของเค้าไม่ได้จริงๆ สายลมพัดผ่านมาเย็นสบาย เส้นผมยาวสีดำมันของข้า มันพลิ้วปลิวตามสายลม ข้าต้องใช้มือมาสางออกไปให้พบสายตา ข้าเดินช้าลงอย่างผิดปกติด้วยรู้ตัว แต่เพราะชงเหลิงเป็นผู้ชายที่เดินช้ามากกว่าบุรุษอื่นโดยทั่วไป อาการเดินเหลี่ยวหน้าแลหลัง แต่ละท่าทีแปลเปลี่ยนท่าทาง ให้เป็นกริยาในทีท่าต่างๆ ดูเค้าต้องใช้เวลาเข้ามาช่วยเหลือสักหน่อย ราวกับผู้เฒ่าผู้แก่ ทั้งที่น่าจะมีอายุน้อยกว่าข้า

ชุนฮวา “โอ้ย…”

หญิงในตลาด “ข้าขอโทษที่ชนคุณหนูเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

ชุนฮวา “ไม่เป็นไร เจ้าไปเถอะ”

หญิงในตลาด “ขอบคุณเจ้าค่ะ ขอบคุณ”

ข้าโดนหญิงวัยกลางคนเดินชนกลางตลาด แต่ในแววตาของข้าก็ไม่ได้แลไปที่นางเลย เพราะข้ากำลังเพ่งมอง ท่าเงอะงะ ทำหน้าตาสงสัย ในเรื่องที่คนปกติทั่วไปเข้าใจมันได้โดยง่าย แต่สำหรับชงเหลิงต้องใช้เวลาพูดจาพาที อธิบายอยู่เป็นพักๆกว่าเค้าจะพยักหน้ารับรู้ว่าเข้าใจ หึๆ…หึๆ… ชงเหลิงเดินเข้าไปในร้านขายเครื่องเขียนร้านหนึ่ง ข้าเองมองเห็นหน้าร้านที่ตกแต่งสวยงาม ข้าจึงเกิดสนใจเครื่องเขียนขึ้นมาอย่างกระทันหัน ทันทีที่ข้าก้าวเข้าไปในร้าน เพียงหางตาที่พอแลเห็นได้ เค้ากำลังเลือกดูแผ่นกระดาษอยู่อย่างขมักเขม้น ข้ายืนนิ่งๆมองตรงไปเพียงด้านหน้าเท่านั้น คนขายก็รีบเดินเข้ามาต้อนรับข้า เพื่อเปิดการเจรจาซื้อขายสินค้าอย่างไม่รอช้า

คนขาย “สวัสดีครับคุณหนู ต้องการกระดาษแบบไหนหรือขอรับ”

ข้าที่แยกความต่างของกระดาษไม่ออกเลย เพียงแค่รู้ว่ามันแข็งหรือนิ่มเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ชุนฮวา “ กระดาษสำหรับวาดภาพ”

คนขาย “ต้องนี่เลยขอรับ เป็นม้วนที่ดีที่สุดในร้านข้าเลยขอรับ ท่านลองจับเนื้อสัมผัสมันดูได้”

ชุนฮวา “ถ้าอย่างนั้น ก็เอาม้วนนี้แล้วกัน”

คนขาย “คุณหนูต้องการพูกันด้วยไหมขอรับ พู่กันขนเสือดาวอันนี้ คืนตัวได้ดีจึงควบคุมน้ำหนักได้ง่าย แต่มันค่อนข้างมีราคาสักหน่อยขอครับ”

ชุนฮวา “อืม…ก็ดี เอามาด้วยแล้วกัน”

ข้าคุยกันคนขายเครื่องเขียนอยู่ แต่ก็ยังเงี่ยหูฟังชงเหลิงอยู่ตลอดเวลา ทั้งเสียงฝีเท้า เสียงเปิดกระดาษ เสียงก้าวท้าวเดินไปเดินมาตลอดเวลา

ชุนฮวา “ข้าขอกระดาษและพู่กัน ที่พอจะเขียนได้ในตอนนี้ ได้หรือไม่”

คนขายเครื่องเขียน “ได้…ได้ขอรับ รอสักครู่นะขอรับคุณหนู”

ขณะที่คนขายเครื่องเขียน เข้าไปเอากระดาษกับพูกันตามที่ข้าขอ ข้ายังนิ่งทอดสายตาไปด้านหน้าเสมอ ไม่ได้มองชงเหลิงในระยะประชิดเลย ข้าตั้งใจฟังเสียงอากับกริยาของเค้ามากกว่า เมื่อคนขายเครื่องเขียน เอากระดาษมาให้ข้าแล้ว ข้าก็เขียนบางอย่างลงในกระดาษ แล้วส่งให้คนขาย คนขายพยักหน้าอย่างเข้าใจ ข้าจ่ายเงินและเพิ่มให้เค้านิดหน่อย แล้วจึงก้าวออกนอกประตูร้านมา ที่บริเวณใกล้ๆร้านขายเครื่องเขียนนั้น มีร้านขายเครื่องประดับ เครื่องประทินโฉมอยู่มากมาย ข้าก็เป็นหญิง ไม่แปลกที่ข้าจะวนเวียน เลือกซื้อข้าวของอยู่บริเวณใกล้ๆนั้น

ชงเหลิง “ข้าเอากระดาษม้วนนี้”

คนขาย “คือว่า…ตอนนี้ทางร้านข้าได้กระดาษมาใหม่ขอรับ พร้อมกับพู่กันที่เข้าชุดกัน แต่ข้ายังไม่อยากขาย กลัวว่าจะใช้ไม่ดีจริง ร้านข้าจะเสียชื่อเสียงเอาได้ คุณชายช่วยเอามันไปทดลองใช้ดูได้หรือไม่ขอรับ ถือว่าช่วยข้าน้อยหน่อยนะขอรับ”

ชงเหลิง “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ ข้าไม่เคยเจอเลย แต่ให้ข้าเอาไปใช้ได้จริงๆหรือ”

คนขาย “หากว่าท่านไม่ค่อยสบายใจ ครั้งหน้าที่ท่านมา ช่วยชื้อของข้าให้มากกว่าเดิมก็ได้นี่นะขอรับ”

ชงเหลิง “งั้นหรือ…ก็ไม่เสียหายอะไร งั้นครั้งหน้าข้าจะซื้อเป็นสองเท่า ครั้งนี้ข้าขอรับมันเอาไว้แล้วกัน”

คนขาย “ขอบคุณมากครับคุณชาย”

ชงเหลิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมาจากร้านแล้ว หึ…หึ และท่าทางเค้ากำลังจะกลับบ้าน ปล่อยเค้าเดินกลับไปคนเดียวแล้วกัน ข้าต้องแวะไปหานายกองเซียวหน่อยจึงจะกลับ ข้ามองตามหลังร่างนั้น ช่างสดใสไร้เดียงสา ไม่มีอะไรให้ผู้พบเห็นต้องไม่สบายใจ จนร่างเค้าเลือนหายไปท่ามกลางฝูงชนในที่สุด ข้าจึงลัดเลาะหลบหลีกผู้คนอย่างว่องไว…มุ่งหน้าไปหานายกองเซียวในทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***