จุดเริ่มต้นและจุดจบ

ในแต่ละวันมักจะมีคนๆนึงที่ทำให้เรายิ้มได้ แต่โลกมักไม่ได้ใจดีกับคนที่ทำให้คนอื่นมีความสุข ถึงอย่างนั้นคนประเภทนั้นมักสร้างรอยยิ้มให้คนอื่นได้เสมอ ต่างกับคนอีกประเภทนึงที่มักจะไม่มีรอยยิ้ม แต่กลับมีความสุขและคนสำคัญได้อยู่ทุกเมื่อ.....

ซันนี่เด็กสาวในแทบชนบท เป็นเด็กผู้หญิงที่นิสัยไม่สมกับชื่อของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ซันนี่มักไม่พูดถ้าไม่จำเป็นและเย็นชาใส่คนอื่นอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั้งครอบครัวของเธอเอง มีเพียงคนเดียวที่มักจะได้เห็นรอยยิ้มอันน่ารักของเธอ และเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถคุยกับเธอได้

เขามักจะเป็นศูนย์กลางของเหล่าผู้คนจำนวนมากและให้ความสุขแก่คนเหล่านั้น "มูล" เพื่อนสนิทของซันนี่ตั้งแต่ยังเด็ก เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ซันนี่วามารถไว้วางใจได้และมักจะช่วยเหลือได้ในทุกเรื่อง

เพราะอย่างนั้นจึงทำให้ซันนี่หลงรักมูลอย่างสุดหัวใจ แต่เธอก็ไม่เคยบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้กลับมูล จนถึงวันเรียนจบมัธยม....

ซันนี่ยืมรอมูลอยู่ที่ป้ายรถเมย์เพื่อหวังจะบอกความในใจให้กับเขาได้รับรู้ มูลที่กำลังวิ่งมาด้วยความตื่นเต้น ซันนี่ตะโกนบอกให้มูลหยุดและยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของเธอ ถึงแม้มูลจะสงสัยเล็กน้อยแต่เขาก็ทำตามที่ซันนี่บอก

ซันนี่รวบรวมความมั่นใจแล้วหันไปทางมูล เธอตะโกนด้วยสีหน้าอันตื่นเต้น "ฉันชอบนายนะมูล" ซันนี่หลับตา เมื่อเธอทำใจลืมตามาอีกครั้งก็พบว่ามูลยืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว

"ฉันรู้น่า"มูลยิ้มพร้อมกับจูงมือซันนี่ขึ้นรถเมย์ เขาพาเธอนั่งในที่นั่งที่ว่างพร้อมกับจับมือเธอไว้ ซันนี่มองหน้ามูลพร้มกับยิ้มอันน่ารักและมีเสนห์ของเธอ

มูลหันมามองหน้าเธอ พร้อมกับเสียงอันแผ่วเบาที่กำลังเอ่ยคำออกมา "ฉันเองก็.....ฉันเองก็----"

ซันนี่ตื่นขึ้นมาในเตียงนอนณโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ฉันหันมองไปทางซ้ายและขวา ก่อนจะเอ่ยถามกับพยาบาลถึงคนที่เธอรัก พยาบาลทำได้เพียงบอกให้เธอพักผ่อนก่อน เช้าวันต่อมาตำรวจได้เล่าให้กับเธอฟังเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด

หลังจากที่มูลและซันนี่ขึ้นรถเมย์ได้ไม่นาน ได้มีรถบรรทุกคันนึงขับฝ่าไฟแดงด้วยความเร็ว เมื่อนั้นรถเมย์และรถบรรทุกได้ประทะกัน และจากคำให้การของคนในรถเมย์ที่รอดชีวิตและคำสันนิฐานของเจ้าหน้าที่ คาดว่าก่อนที่รถเมย์จะชน มูลได้เอาตัวของตัวเองบังร่างกายของซันนี่ไว้ และตอนที่พบตัวของซันนี่ก็เห็นว่ามูล กำลังโอบกอดและปกป้องซันนี่ไว้อยู่

เมื่อซันนี่ได้ฟังเช่นนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลลิน ตำรวจบอกกับซันนี่ว่า ตอนนี้อาการของมูล เปรียบเหมือนเจ้าชายนิททาที่หลับไหลไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อใด

หัวใจของซันนี่แตกสลาย ในทุกๆวันเธอทำได้เพียงเฝ้ารอวันที่เขาจะตื่นจากการหลับไหล เวลาผ่านไปเดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า

จนวันหนึ่งหลังจากนั้น 10 ปี มูลเจ้าชายนิททาก็ลืมตาตื่น มาพบกับความอบอุ่นจากมือของคนที่คุ้นเคย "อะไรกัน คุณหมอมานอนจับมือคนไข้อย่างนี้จะได้หรอ" เสียงที่คุ้นเคยของมูลทำให้ซันนี่ตื่นขึ้น

เมื่อซันนี่ได้เห็นหน้าของมูล น้ำตาของเธอได้ไหลลินอีกครั้งหลัง เธอโอบกอดเขาไว้ ทั้งสองได้นั่งคุยกันอยู่สักพัก ซันนี่พยายามถามถึงคำพูดของมูลในตอนนั้น แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยถึงมันในช่วงระยะเวลา4วัน

ในระยะเวลา4วันซันนี่มีความสุขเอามากๆ เช้าวันที่5 ในระหว่างที่ซันนี่กำลังเดินทางไปที่โรงพยาบาลตามปกติ ได้มีสายจากพยาบาลคนหนึ่งโทรเข้ามาหาเธอ หลังจากที่เธอรับสายก็พบว่า คนที่กำลังพูดอยู่คือมูล "สิ่งที่เธอเฝ้าถามฉันตลอด4วันที่ผ่านมา ฉันจะบอกเธอก็ได้...คือว่า ฉันเองก็รักเธอเหมือนกันนะ" หลังสิ้นสุดเสียงนั้น ก็ตามมาด้วยเสียงของผู้คนมากมายกำลังชนลมุน

ไม่นานนักพยาบาลเจ้าของเครื่องก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นครอน "คุณหมอคะ คะ...คือ คุณมูลเสียชีวิตแล้วค่ะ" มือถือของซันนี่ตกลง ซันนี่เดินด้วยร่างกายที่ไร้สติ ระหว่างนั้นมีรถเมย์สวนมาด้วยความเร็ว แต่ด้วยซันนี่ที่กำลังช็อกและเสียใจ เธอทำได้เพียงหันไปมองและยิ้มให้กับความตาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***