ตอนที่2ท้าทาย

รู้สึกตัวนิดๆตอนหลังโดนเตียงนุ่มๆ แต่ก็รู้สึกใจเต้นแรงกับบางสิ่งที่วนเวียนตรงซอกคอมันทั้งจั๊กจี้และเจ็บแสบนิดๆ ทำให้รู้สึกมีอารมณ์แบบนั้น ผมไม่ปฏิเสธคนร่างสูงแต่กลับโอบกอดคนที่คร่อมร่างผมอย่างแนบแน่นมือคนๆนั้นลูบไล้ร่างกายผมไปมา มือผมจับไปที่กางเกงคนนั้น ริมฝีปากอุ่นๆได้รสชาติเหล้าอันขมประกบมาที่ริมฝีปากผมบดขยี้เบาๆก่อนจะใช้ลิ้นตัวเองดุดันเข้ามาในปากผม ผมเองก็อยากโชว์สกิลเรื่องบนเตียงจึงผลักเขาออกแล้วคร่อมร่างนั้นผมใช้ริมฝีปากนิ่มๆกัดเม้มไปทั่วที่หน้าอกคนๆนั้น

เพียงไม่นานเสื้อผ้าก็โยนกองไปข้างเตียงฉากเร้าร้อนที่จะเริ่มทำตัวผมสั่นนิดๆ นี่จะเป็นครั้งแรกของผม

 ฝ่ามือใหญ่อุ่นๆประกบกับฝ่ามือผมก่อนบีบแน่น 

"ไม่เจ็บหรอกครับผมสัญญา"เสียงกระเสร่ากระซิบข้างหูผมเสียงคุ้นๆ ก่อนบรรจงจูบและเราสองก็.....(ออกอากาศไม่ได้)

(คนอ่านรู้แหละเนอะว่าเขาสองคนมีซัมติงกันอ่ะ🤭🤭)

ที่นี่คือที่ไหนใช่ที่นั่นรึป่าวทำไมมันทั้งนุ่มทั้งอุ่นผมขยับตัวเบาๆก่อนมือคลำหาหมอนข้างที่..แข็งเห้อ~หมอนข้างไม่เข้าพวกเลยมือลูบคลำหมอนข้างไปมารู้สึกเหมือนหมอนข้างมีชีวิต...!!!หมอนข้างมีชีวิต...เมื่อคืน!!

"โอ๊ยย~"พอรีบเด้งตัวขึ้นมารู้สึกเจ็บแปล๊บไปแล้วปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลย~พอจำเรื่องได้รางๆแต่ว่าแต่ใครนะที่เรานอนด้วยน่ะ

"นอนต่อสิยัง'เจ็บ'อยู่นี่น่า"เน้นคำมาแบบนี้เสียงแบบนี้ผมหันไปมองคนที่นอนหลับตาอยู่ เทมปา!!!ผมกำลังสติจะแตกแต่ก็เจ็บอย่างที่เขาพูดจริงๆผมค่อยๆลุกจากเตียงช้าๆผมเกลียดเขาผมยอมรับว่าเมาแต่ไม่ขึ้นว่าจะเป็นเจ้าหนี้ตัวเองและเขายังเป็นเพื่อนร่วมคลาสเรียนด้วย

แต่ช๊อคกว่าที่หันไปเห็นแผงอกอันเปลือยเปล่า ซิคแพคที่น่าลูบไล้ แต่แผงอกเขามีแต่รอยแดง ช๊อคคูณสองเห็นรอยแดงตามร่างกายตัวเองมีรอยเขียวเป็นจ้ำบางที่ก้มลงมองเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายที่พื้น OMG~😭เกิดอะไรขึ้นบ้างล่ะเนี่ยยยยย!!!

ณ คลาสเรียน

ลากร่างกายอันไร้วิญญาณมาเรียนจนได้

"แกๆเห็นข่าวที่ลงไฮโซนิวส์รึป่าวมีคนภ่ายภาพตอนเทมปาหิ้วผู้ชายคนนึงออกจากผับอ่ะยังไม่มีใครรู้ชะตาเลยว่าคนโดนหิ้วยังอยู่ใช่มั้ย น่าสงสารเนอะ"ยังอยู่ นั่งตายซากอยู่นี่ไง กลุ่มสาวๆจับกลุ่มคุยกันเรื่องคนดังและคุยเรื่องที่ผมอยากจะลืมด้วย

"นี่จะว่าไปรูปร่างผู้ชายที่โดนหิ้วทรงผม ผิวพรรณ เหมือนพีทเลยนะ"ก็ฉันเองแหละ(•\=•)เป็นหมอดูรึไงเนี่ย ผมเลยก้มลงเล่นเกมในโทรศัพท์ระหว่างรออาจารย์มาสอนแต่ก็ยังนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วรู้สึกแปลกๆจัง

"สวัสดีครับน้องๆ"เสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นหน้าชั้นเรียน สาวๆซุบซิบเขินอาย รุ่นพี่ที่แสนฮอตพอๆกับเทมปาแถมเขายังมีความคล้ายคลึงกันความเพอร์เฟ็คแต่ที่แน่ๆรุ่นพี่คนนี้นิสัยดี ดูอบอุ่นกว่าเทมปาเยอะ 

"วันนี้พวกพี่จะมาดูแลพวกเรานะครับพอดีอาจารย์ติดประชุมนะครับ งั้นใครมีงานการบ้าน ค้างหรือสงสัยบทเรียนไหนถามพวกพี่ได้นะ"

"ครับ/ค่ะ"

หิวจังตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยหิวจังลองดูในกระเป๋าสะพายดีกว่าว่ามีอะไรลองท้องบ้าง....นี่ไง!!!ดีนะยังมีขนมพกมาบ้างกินซะหน่อยดีกว่า 

"อร่อยมั้ย"อาย่อยยยย งั่มๆ 

"รุ่นพี่!"

"ตกใจอะไรขนาดนั้นหิวเหรอ~เรียกว่าพี่คีตะก็ได้นะ"

"ครับ"ใบหน้าเทพบุตรชัดๆเล่นมายืนมองใกล้ๆ อายเป็นนะเว้ยยย

"ฉันได้ข่าวนายจากเทมปา"

"..."ข่าว?อะไร ข่าวที่ต้องมาเป็นคนขัดดอกหรือข่าวที่เมื่อคืน....ม่ายยยย สะบัดหัวไปมา เทมปาเอาเรื่องแบบนี้ไปพูดได้ยังไง มันทั้งน่าโมโหและอับอาย พูดไม่ทันขาดคำเจ้าหนี้ก็เดินเข้ามาผมมองเขาที่กำลังเดินตรงมาทางผม เขาหยุดที่โต๊ะผมมองพี่คีตะก่อนมองมาที่ผม เขายิ้มมุมปากเบาๆนี่แสดงว่าเขาบอกพี่คีตะจริงๆนะสิ ต่อไปเพื่อนๆคงรู้หมด

"เทมปาเรามีเรื่องต้องคุยกัน!"ผมพูดเสียงแข็งก่อนลุกเดินชนไล่เขาไป เขาเดินตามมาติดๆก่อนหยุดที่กลางสนามบอลที่มีคนอันน้อยนิด

"มีอะไรก็พูดมา"

"นายบอกพี่ชายนายเรื่องฉันทำไม!"

"อายเหรอหรือนายชอบพี่ฉันล่ะ"ชอบ?

"แค่รู้กันสองคนก็พอแล้วฉันไม่ได้ชอบพี่ชายนาย"

"งั้นจะกลัวอะไรล่ะตัวก็เสียมาแล้วนี่^^"

"หยุดพูดเรื่องที่โคตรเลวได้มั้ยวะ!"

"เลวเหรอวะ!ทั้งๆที่นายเองไม่ปฏิเสธเนี่ยนะ"

"ฉันเกลียดนายเทมปานายรู้นายมีสติแต่นายกลับเลือกที่จะทำเรื่องบ้าๆกับฉันที่เมา"ผมตรงเข้ากำคอเสื้อเขา

"จะเกลียดก็เรื่องของนายนะแต่หัดยอมรับความจริงซะบ้าง อย่าลืมว่านายยังเป็นทาสขัดดอกอยู่นะ!"เขาพูดเสียงดังมากจากที่คนไม่สนใจผู้คนที่เบาบางหันมาดูเราสองคนที่ยืนกลางสนามถึงพวกเขาจะไม่ค่อยได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็คงคิดว่าผมรนหาที่ตายไปมีเรื่องกับเทมปา

"ความจริงที่น่าขยะแขยงฉันไม่ยอมรับ นายมัน แมร่ง!ก็ดีแต่ข่มคนไม่มีทางสู้ เก่งแต่ตอนมีลูกน้อง ที่บ้านมีปัญหาครอบครัวรึไง!"

"ว่ายังไงนะ!...กูถามว่ามึงพูดว่าอะไร!!"

เขากำคอเสื้อผมคืนก่อนกระชากผมเข้าไปใกล้

"กูไม่พูดแล้ว!! ปล่อย"ผมปล่อยคอเสื้อเทมปาก่อนผลักเขาออก 

"ใครกันแน่ที่บ้านมีปัญหา นายอยู่กับพี่ชายนายนี่นา" ไม่ทนอีกต่อไป

ผัวะ!ผมต่อยเทมปาเต็มแรงเขาหน้าหันเลยก่อนที่จะหลับมาเช็ดเลือดที่มุมปากช้าแต่สายตาเขาเองก็น่ากลัวเช่นกัน พวกคนที่อยู่แถวนั้นตกใจสุดๆ 

"ฉันไม่เหลือแม้กระทั่งมิตรภาพให้คนร่วมโลกอย่างนาย อยากฆ่าฉันก็เชิญ ฆ่าเลย"ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

"หึ!ฉันฆ่านายแน่แต่ไม่ใช่ที่นี่ทาสเสนอฉันสนอง ชอบจังคนท้าทาย เตรียมใจดีๆล่ะ"

พรึ่บ!!!

"ปล่อยนะ!มันเจ็บนะเว้ยบอกให้ปล่อย!"

มันกระชากข้อมือผมก่อนดึงผมให้เดินตามฝ่ามือเข้าที่จับข้อมือผมแน่นจนเจ็บข้อมือผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งเขาแทบลากผมซะด้วยซ้ำผู้คนที่มองแต่ไม่ได้ช่วยผมเลยก่อนมีรถหรูมารับผมโดนผลักเข้าไปในรถ 

"อย่าให้ฉันร้าย นายจะได้ตายสมใจแน่ๆ"

ณ ในรถ

"นายจะพาฉันไปไหนฉันยังมีเรียนอยู่นะ"

เอี๊ยดดด!!เบรครถที่กระทันหันทำเราสองคนตกใจ...สามคนละกันรวมคนขับด้วย-..-

ผู้ชายยืนขวางหน้ารถก่อนเดินตรงมาทุบกระจกด้านข้างเทมปา พี่คามินนั่นเองเขาดูโกรธมาก เทมปายิ้มมุมปากก่อนจะเอามือมารั้งท้ายทอยผมอย่างแรงแล้วพุ่งเข้าจูบปากผมเขาบดขยี้ริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บนั่นยิ่งทำให้พี่คามินทุบแรงขึ้น คนขับรถรีบลงเพื่อไปห้ามปรามพี่คามิน มือผมพยายามดันอกเอาออกแต่ยิ่งดันผมยิ่งรู้สึกเจ็บริมฝีปากน้ำตาที่จู่ๆก็ไหลเพราะความเจ็บปวดมันทำให้ผละออกจากผมแล้วหันไปมองพี่คามินที่โดนลูกน้องเขาจับไว้ คนขับรถรีบขับออกไป

"พี่คามินนนน"ผมร้องตะโกนก่อนหันกลับไปดูพี่คามินที่พยายามจะสู้กับลูกสมุนของเทมปา

"เห้อ~แย่จังเลยมีคนทำฉันโมโหนี่นา^^"

"ปล่อยพี่ชายฉันเถอะ"

"รู้สึกใกล้ตายยังล่ะ...อย่าพึ่งขาดใจตายก่อนล่ะเพราะนี่แค่พึ่งเริ่ม นายทำให้ฉันโกรธมากเท่าไหร่พี่ชายนายยิ่งเจ็บมากเท่านั้น"

"ปล่อยพี่ฉัน ฉันขอโทษแต่ปล่อยเขาไปเถอะฉันขอร้อง ฉันทำให้นายโกรธนายจะฆ่าฉันเลยก็ได้ฉันยอม แต่ปล่อยพี่ชายฉันไปเถอะนะ"

พี่ชายที่ติดการพนันแต่เป็นพี่ชายที่ฉันรักมากที่สุดเรามีกันแค่สองคนพี่น้อง พี่คามินเกเรก็จริงแต่ไม่เคยทำผมเดือดร้อนนะ พ่อแม่ของเราเสียชีวิตเมื่อตอนพี่คามินอายุได้19ปีผมอายุได้16ปี การเสียชีวิตของพ่อแม่เกิดจากเบรครถแตกก่อนพุ่งเข้าชนโกดังสินค้าของบริษัทที่ท่านทั้งสองมีหุ้นส่วนในบริษัทใหญ่โตแห่งนี้ไม่มีแม้แต่ดอกไม้แสดงความเสียใจแต่ให้เงินกับอาผมมาก้อนโตอาจึงให้เงินนั่นกับพี่คามินไม่นานบ้านที่เคยอยู่ต้องโดนยึดจากการกู้เงินธนาคาร พี่คามินจึงพาผมมาอยู่คอนโดและใช้เงินนั่นส่งผมและตัวเองเรียนพอม.4 ผมเริ่มอยากมีงานพิเศษทำเพื่อหารายได้จะได้ช่วยลดภาระค่าใช้จ่าย (คุณหนูตกอับอ่ะ)

"เอาอย่างงี้นะถ้านายยอมเจ็บแทนพี่นายฉันจะปล่อยเขาไป"มีพี่คนเดียวยอมหมดแหละวินาทีนี้

"ตกลง"ผมหันไปมองทางเรื่อยๆ 

รถเลี้ยวเข้าจอดที่คอนโดสุดหรู เขาลงจากรถไปมีผมที่ยังนั่งอยู่บนรถเท่านั้น เอาจริงๆยังไม่พร้อมตายเลยนะ ยังไม่พร้อมตายจริงๆอ่ะไม่ลงได้มั้ยเนี่ย~ที่บอกว่า'ฆ่าฉันเลย'จำมาจากละครเลยลองพูดให้ดูเท่ปนน่าสงสาร (แต่เจ้าหนี้ไม่สงสาร)

"ลงมาสิ"

"ฉันไม่ลงไปไหนทั้งนั้น."

"บอกให้ลงมาไงล่ะ อย่าให้พูดซ้ำหลายรอบนะเพราะพี่นายยังไม่รอดสายตาลูกน้องฉัน"

ในลิฟท์

"อื้อส์~"

เสียงอู้อี้ในลำคอของผมไม่สามารถหยุดร่างสูงใหญ่ตรงหน้าได้ริมฝีปากเขาบดขยี้เบาๆมาที่ริมฝีปากผมตั้งแต่เข้ามาในลิฟท์(ลูกน้องเขาแยกย้ายกันกลับหมดแล้ว)เขาไม่หยุดรุกรานผมเลยที่ทั้งตีทุบเขาพยายามผลักเขาออก นั่นยิ่งทำให้เขายิ่งสนุก 

"พอเถอะ"ผมพูดขณะที่พยายามดิ้นรนหนีจากเหตุการณ์บ้าๆนี่ มันจะไม่มีครั้งที่สองมือผมที่โดนเทมปาจับขึงแน่น รู้สึกหายใจไม่เต็มปอดยังไงก็ไม่รู้

ตึ๊ง!!!!!ลิฟท์เปิดออก เทมาปาเลยหยุดก่อนจะดึงข้อมือให้ผมตามมา

"ได้เวลาสนุกแล้วสิ^^"

พอถึงห้องเทปมปาก็กระชากตัวผมก่อนปลิวติดกำแพงเจ็บหลังเลยแรงกระแทกไม่ใช่น้อยนะโว้ยยยย!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***