ความผิดของข้าไม่ใช่นาง2

"อู๋เฉิง อย่าเจ้าอย่าทำเข้า ฮือออปล่อยเจ้าเถอะ"เหมยลี่พูดห้าม

ตอนนี้ห้องพระโรงกับเงียบกริบฮ่องเต้นั่งมองกับเหตุต่างๆ

"มันเป็นความผิดเจ้าทั้งสองคนนั้นและ ฮูหยินไปข้ารักเจ้ามาก มากเสียจนสามารถทำทุกอย่างได้แต่เจ้ากลับไม่เห็นความรักของข้าเลย ส่วนท่านพี่ข้าเกิดมาข้าก็มีแต่ท่าน ท่านดีกับข้ามาก มากเสียจนข้าหลงเชื่อข้ามีอะไรปรึกษาท่านตลอดเพราะท่านคือพี่ชายที่ข้ารัก แต่ท่านกับนาง ทำลายทุกสิ่ง5555" อู๋เฉินพูดดวงสายตาที่ว่างเปล่าเหมือนคนสติเรื่อนรอย

"ข้าเจ็บ และข้าอยากให้พวกท่านเจ็บบ้าง"เมื่ออู๋เฉิงพูดจบก็ปล่อยมือจากคอพี่ชายก่อนที่จะใช้เวทมนตร์ดึงร่างเด็กน้อยจากแม่เข้าหาตนก่อนจะมองเด็กสาวด้วยความเกลียดชั่ง

"อู๋เฉิงเจ้าปล่อยนางเดี๋ยวนี้ นางไม่เกี่ยวปล่อยลูกข้า" เฉิงมู่พูดพร้อมน้ำตาคลอ

"ปล่อยนางเถอะข้าขอร้อง"เหมยลี่ผู้เป็นแม่ก็น้ำตาลไหลไม่แพ้กัน

"หึ ถ้าปล่อยมันจะสนุกอะไรกันท่านพี่ ข้าแค่อยากดูหน้าหลานสาวของข้าเท่านั้น หน้าเกลียดสินดี" อู๋เฉินมแงหน้าเด็กสาวก่อนจะเห็นดวงตาสีแดงที่ประกายจากข้างใน

"เด็กน้อยโตมาเจ้าคงเก่งเหมือนเจ้าสินะและคง..." อู๋เฉินจ้องหน้าสาวน้อยไว้อย่างนั้นก่อนจะพูดขึ้น

"โตมานางคงเก่งกาจไม่เบา ข้าเลยคิดว่าถ้าลองปิดผนึกพลังเซียนของนางเจ้าว่าดีไหม"

"ไม่มันไม่ใช่ความผิดของนางมันเป็นความผิดของข้าอย่าทำอะไรนางเลย"

"ข้าจะใช้พลังมารผนึกพลังเซียนของเจ้า

นับจากนี้นางจะไม่มีความรู้สึกรักพลังเซียนด้อยค่า เมื่อใดที่ปลดผนึกของนางจะเจ็บปวดด้วยความรักและพลังมารตีกลับสู่นาง"

อู๋เฉิงยกยิ้มก่อนจะมองหน้าของพี่ชายที่มองลูกสาวอันเป็นที่รักจนตาค้างน้ำตาจากผู้เป็นพ่อค่อยไหลริน

แต่ตอนนี้เด็กสาวกับนอนหลับไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น

อู๋เฉินเมื่อสาปสาวน้อยเสร็จก็หายไปโดยปริยาย

"หรงเอ๋อร์ ฮือฮา หรงเอ๋อร์พ่อทำผิดต่อเจ้า"

ผู้เป็นพ่อและแม่วิ่งมากอดเด็กสาวที่นอนหลับอยู่บนพื้น บนหร้าผากกับปรากฏลอยดอกฝูหรงกลางหน้าผาก

"ต่อจากนี้ไปแม่จะเลี้ยงเจ้าให้ดีที่สุด"

"เมื่อเรื่องมันเกิดก็ต้องมีทางแก้ ข้าจะปกป้องลูกและเจ้าเองฮูหยินของข้า"