ตอน ไปครั้งแรกก็จะวุ่นวายแบบนี้และ

08:45วันที่เก็บของไปฝึก

ณ บ้านอาโอย

อาโอย: เหนื่อยจังที่ต้องไปฝึกกับหมอ แต่ยังไงฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วย(ที่ปฏิเสธไม่ได้เพราะเป็นคนที่ปฏิเสธคนไม่เป้น😭)

แล้วต้องเอาอะไรไปบางว่ะลืมหมด

อ่ออออออออออออ(นึกอออกแล้ว)

เหนี่อยใจกับตนเอง การเป้นเทพใครว่าง่ายไม่ใช่ยะ แล้วต้องไปรับหมอนั้นอีก แล้วบ้านอยู่ไหนอ่ะ

โทรไปหามิ้นดีกว่าแลเวต้องถามว่าบ้านหมอนั้นอยู่ไหน(มิ้นเพื่อนอาโอย ชื่อเต็มคือเปเปอร์มินต์)

เปเปอร์มินต์: ฮัลโหลววววววจ้าาาเพื่อนรักมีอะไรไหม

อาโอย: คืออออออ

เปเปอร์มินต์: อะำรอ่ะลากสะเสียงยาวเชียว

อาโอย: เทอมีที่อยู่ของริฮิโตะป่ะเป

เปเปอร์มินต์: ถามทำไม

อาโอย: คืออ ไม่ต้องถามหนอกเอามา

เปเปอร์มินต์: ได้

อาโอย: ส่งโลมา

เปเปอร์มินต์: จ้ะอะ

อาโอย: ขอบใจอ่ะ(บ๊ายบาย)

เปเปอร์มินต์: อะไรของยัยนี่นะหรือว่าแอบชอบริฮิโตะ

อาโอย: เฮ้ยยย ได้ยินนะฉันยังไม่ได้วางสะหน่อย

เปเปอร์มินต์ : หรอนึกว่าวางแล้ว

อาโอย: ตอนนี่วางแล้ว

หลังจากวางไปอาโอยก็เตรียมของงไปรับริฮิโตะ

อาโอย: เฮ้ออออ ในที่สุดก็เสร็จอะไรมันเยอะขนาดนี้เนี่ยยยยย

นะทางไปรับริฮิโตะ

อาโอย: ว้าววววววววว วิวดีมากดูยังไงก็ไม่เบื่อจัง

สวยมาก มีต้นไม้ มีดอกไม้ มีผีเสื้อ มีแมลง มีอะไรมากมายจัง ฉันพึ่งได้เห็นอะไรแบบนี้

เหมือนในนิยายอะ

13:09ณ บ้านริฮิโตะ

ริฮิโตะ: อ่าวว มาแล้วหรอ

อาโอย: อืมมม นายไม่บ่นหรอ

ริฮิโตะ: ไม่เลย จะบ่นทำไมเทอไม่ได้ทำอะไรผิดสะหน่อย

อาโอย: ก็ที่ฉันมาสายไง

ริฮิโตะ: หรอ แล้วเทอรู้จักบ้านฉันได้ไง

อาโอย: ก็ถามเปเปอร์มินต์ไง

ริฮิโตะ: ยัยนั้นไม่ถามหรอ

อาโอย: ก็ถามอยู่อะไร แต่ฉันไม่ตอบอ่ะ

ริฮิโตะ: (ยัยนี่น่ารักจัง)คิดในใจ ไม่สิ (ส่ายหัว)

อาโอย: นายเป็นอะไร

ริฮิโตะ: ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร

อาโอย: งั้นเราไปกันเลยไหมละเดี๋ยวมันจะค่ำก่อน

ริฮิโตะ: ได้

ในขณะเดินทาง ก็ได้เจออะไรใหม่ๆเยอะแยะเลย เจอในสิ่งที่พวกเขาไม่เคยเจอมาก่อน

😓เฮ้ออออออ ถึงสักทีนั่งจนปวดตัวหมดแล้วนี่(อาโอยพูด)

ริฮิโตะ: อย่าบ่นน้าาาา เธอคิดว่ามีแค่เธอคนเดียวหรือไงที่ปวดอ่ะ

อาโอย: นายปวดตัวด้วยหรอเห็นนั่งนิ่งไม่เปลี่ยนท่านั่งสักทีก็นึกว่าไม่ปวด

ริฮิโตะ: ปวดสิแต่ขยับไม่ได้เพราะใครบางคน

อาโอย: นายว่าฉันหรอห้ะะ

ริฮิโตะ:ฉันก็ยังไม่พูดสักหน่อยว่าเป้นเธอ

อาโอย: ก้มีแค่นายกับฉันจะให้มีใครอีก ก้นั่งมาด้วยกันถ้าไม่ได้ว่าฉันแล้วจะไปว่าหมาที่ไหนห้ะ

ริฮิโตะ: แถวนี้มีหมาด้วยหรอ

อาโอย: นายอยากโดนสักหมัดไหม

ริฮิโตะ: ไม่ (ฉันไม่ชอบ.ช้กำลังเพราะฉันไม่ได้เป้นคนชั้นต่ำ)

อาโอย: นายว่าฉันเป้นคนชั้นต่ำหรอ

ริฮิโตะ: แล้วฉันว่าใครละก้อยู่ด้วยกัน

อาโอย: 🤯🤬🤯🤬🤬🤬🤬🤬

ริฮิโตะ: อะไรโกรธหรอ

อาโอย: ป่าว

ริฮิโตะ: ก็เห็นอยู่ว่าโกรธ

อาโอย: ฉันโกรธแล้วไปหนักบนหัวนายหรือไงยะ

ริฮิโตะ: ก็ได้ๆๆ ฉันขอโทษละกันถือว่าหายกันนะ

อาโอย: เอออออ ก็ได้ฉันไมม่โกรธก็ได้

ณ 23:09มันก็ได้เวลาที่พวกเขาจะนอนแล้วและในตอนนั้นมันก็มืดมากด้วยจนไม่รู้ว่าใครคือใครเต้นส์ไหนกันแน่ที่เป็นของพวกเขาและสุดท้ายก็ไม่รู้ว่าเต้นส์ตนเองอยู่ไหน(เอ้าหาต่อไปสู้)

อาโอย: นี้นายเห็นเต้นส์ป่ะ

ริฮิโตะ: ไม่เห็นฉันมองอะไรไม่ถนัดเลย

อาโอย: ฉันก็เหมือนกันแล้วเราต้องทำไงต่อนี่จะนอนก็นอนไม่ได้ด้วย

ริฮิโตะ: นั้นสิ

งั้นก็พอแค่นี่ก่อน

โปรดติดตามตอนต่อไป😀😁รอลุ้นว่าพวกเขาจะกาเต้นส์เจอไหม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***