วันนี้โรงเรียนปิด
ตืต~~~~~~~ ตืต
ฮัลโหลว~สวัสดีค่ะอาโอยพูด : เสียงอาโอยตอบ
ใครบางคน: อาโอยรีบมาเร็วพวกมารมาแล้ว
อาโอย: ห้ะะะะะ
อาโอย: อะไรนะ คะเดี๋ยวรีบไป
ที่เกิดเหตุการณ์
มาร: เฮ้ย~~พวกเทพนี่ไม่เห็นเก่งเลยว่ะ
อาโอย: เฮ้ย~อย่าดูถูกพวกเราสะดีกว่านะยะ
อาโอย: เดียวแม่ตบหัวหลุดเลย
มาร: ใครนี่
มาร: น้าจะเป็นกำลังเสริม
อาโอย: ป่าวหรอกยะ
ระหว่างที่พวกเขาสู้กันนั้นก็เกิดประกายแสงบางอยางขึ้นแล้วหายไป
มาร: เฮ้ยยยยย ??? อะไรนะ
เเสงนั้นทำให้ทุกคนตกใจและเกิดความคิดขึ้นและอาจจะเป็นสิ่งที่พวกเขาคิด
หรือว่าจะเป็นราชาจอมมาร : ใครบางคนพูด
ทางฝั่งริฮิโตะเองที่ไม่รู้ว่าเองมีพลังก็ยืนเอ๋อไปเลยสิคะ
ริฮิโตะ: ??!!?อะไรนะเกิดอะไรขึ้นกับฉันทำไมรู้สึกมีกระแสไฟฟ้ารอบตัว แล้วฉันไม่ถูกช็อคด้วยอะไรหว่านี่(นับวันยิ่งเกิดสิ่งแปลกๆขึ้นกับตัว) แล้วนี่มันอะไรกันอยู่ๆฟ้าก็ฝ่าลงมาสะงั้น เฮ้อ~~
มิเร: ริฮิโตะ!!เป้นอะไรไหม(เหนื่อยจังวะ)
ริฮิโตะ: คุณมิเร! คุณมาได้ไง
มิเร: ห้ะ~~
ริฮิโตะ: ก้คุณบอดว่าจะไปเกียวโตนิแล้วมาได้ไง
มิเร: เออ~~ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
ริฮิโตะ: อธิบายมาสะ ผมอยากรู้ ก่อนที่ผมจะไม่พูดกับคุณ
มิเร: ได้~เเต่ต้องรับให้ได้นะ เพราะสิ่งนี่มันติดตัว
เทอมาตั้งแต่เกิด
ริฮิโตะ: อะไรติดตัวมาผมไม่เข้าใจ
มิเร: งั้นฉันจะเริ่มอธิบายละนะ
ริฮิโตะ: ครับ
มิเร: คือเทอเป้นราชาจอมมารกลับชาติมาเกิดแล้วเทอก้ยังไม่รู้แต่พวกฉันได้ส่งเทพตนหนึ่งมาตามหาเทอซึ่งเทพตนนั้นก็คือ อาโอย นักเรียนใหม่ที่นั่งข้างนายนั้นและแต่ อาโอย นั้นไม่ได้แข็งแกร่งอะไรเลยสัมผัสพลังของนายไม่ได้
และตอนนี้พลังนายถูกปลุกขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว
ริฮิโตะ: อาโอยที่ว่ามานั้นคือ
มิเร: ใช่อยางที่นายคิดนั้นและ
ริฮิโตะ: แล้วผมก้เป็นราชาจอมมาร
มิเร: ใช่แล้วละ
ริฮิโตะ: แต่ผมใช้พลังไม่เป็นหรอก
มิเร: ไม่เป็นไรเดียวให้อาโอยฝึกให้(นายโอเคใช่ไหม)
ริฮิโตะ: ครับผมโอเคมั้ง
มิเร: ดีมากกกกกกกกกจ้ะะะ
ริฮิโตะ: แต่พ่อแม่ผมละจะปลอดภัยไหม
มิเร: ไม่ต้องห่วงหรอกฉันให้คนไปดูแลพ่อกับแม่นายที่ต่างประเทศแล้ววางใจได้เลย😁😀❤
ริฮิโตะ: ครับ
ทางฝั่งอาโอย
มาร: เฮ้ยยยย ถอยก่อนวะพวกมันมาเยอะ
เทพ: เดี๋ยวสิไหนบอกว่าพวกนายเก่งไม่ใช่หรอ
มาร: ฝากไว้ก่อนเถอะ
อาโอย: ไม่ใช่ธนาคารยะไม่รับฝาก😋
มิเร: นี่พวกเทอฉันพาเขามาแล้ว
อาโอย: (ต้องหลบ)
มิเร: ไม่ต้ิงหลบหรอกอาโอยคุงฉันบอกหมดแล้ว
ริฮิโตะ: ใช่ยัยเตี้ย
อาโอย: อะไรนะ!!! ฉันไม่ได้เตี้ยสักหน่อย ฉันสูงตั้ง178นะ
ริฮิโตะ: สูงได้แค่เนี้ยฉันสูงตั้ง195นะ
อาโอย: นี่คนหรือเสาไฟฟ้าสูงตั้งขนาดนี้
ริฮิโตะ: เทอว่าไงนะยัยบ้า
อาโอย: อะไรนะว่าฉันบ้าหรอนายนะบ้ากว่าฉันอีก
ริฮิโตะ: เธอก็ไม่ต่างจากฉันหรอก
มิเร: เอาหน่ายังไงพวกเธอก็ต้องฝึกด้วยกันดีกันไว้ดีกว่านะ
อาโอย: อะไรนะฉันต้องฝึกกับหมอนี่
ริฮิโตะ: ใช่
อาโอย: ก็ได้ยะ (ชิไม่สบอารมณ์เลย)
จินจิน: ทะเลาะกันเหมือน ผัวเมียเลยเนาะ
ใครบางคน: ใช่
แล้วก็พูดพร้อมกัน
อาโอย: ไม่ใช่ยะ
ริฮิโตะ: ไม่ใช่
มิเร: หรอ
อาโอย: เอ่ออออออ
มิเร: ร้อนตัวอบบนี้นะทำไม
อาโอย: ไม่รู้จะพูดอะไรกับคุณแล้ว
ริฮิโตะ: ใช่(อาโอยพูดถูก)
มิเร: สุดท้ายฉันก็ผิด
จินจิน: น่าจะรู้
มิเร: จ้าาาาาาจินจิน
อาโอย: งั้นฉันจะพานายไปฝึกเคไหม
ริฮิโตะ: อืม
อาโอย: (เย็นชาจังเลยหมอนี่)
ริฮิโตะ: ทำหน้าอย่างนั้นเทอกำลังนินทาฉัน
อาโอย: เออออออออออน่าจะใช่
มิเร: เอาเถอะน่าาาาาา ไม่ต้องทะเลอะกัน
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
โปรดติตามตอนต่อไป😍😅😄
ถ้าพิมผิดตรงไหนต้องขอโทษด้วนน่าาาา__🙏
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
Comments