เมื่อถึงคอนโดพีทก็รีบขึ้นลิฟต์ตรงไปที่ห้องของเดียร์แล้วกดกริ่งทันที สักพักเดียร์ก็เปิดประตู
"เดียร์เป็นอะไรหรือป่าว..น้าเบิ้มบอกพี่ว่ามีคนไปทำร้ายเดียร์ที่ตลาด"
พีทรีบเข้ามาจับตัวของเดียร์แล้วมองสำรวจไปจนทั่ว
"เดียร์ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ..น้าเบิ้มนี่นะ..น่าตีจริงๆ"
เดียร์งงๆและแปลกใจที่เห็นพีททำท่าทางตกใจมากและเข้ามาจับตัวของเธอเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยถูกตัวเธอเลยสักครั้ง
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว..และทำไมไม่รับสายพี่ล่ะ...พี่เป็นห่วงจะแย่รีบขับรถจนแทบจะฝ่าไฟแดงเลยนะ"
"ขอโทษค่ะ..เดียร์ลืมมือถือไว้หน้ารถน่ะค่ะ..เอ่อ..พี่พีทปล่อยเดียร์ได้แล้วล่ะค่ะ"
"เอ่อ..คับ..พี่ขอโทษ..พี่ตกใจน่ะ"
พีทปล่อยมือจากตัวของเดียร์ เขาเห็นหน้าของเธอมีสีระเรื่อนิดๆ
"พี่พีทเข้ามาก่อนสิคะ..แล้วนี่..พี่พีทไม่ทำงานหรือคะ"เดียร์เริ่มเขิน
"พอพี่รู้เรื่องเดียร์..พี่ก็รีบมาเลย..เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเดียร์หรอก"
"เอ่อ..แล้วกินข้าวกลางวันหรือยังคะ"
"ยังเลย..ใครจะกินลงล่ะคับ..คนที่รักถูกทำร้ายทั้งคน"พีทยิ้ม เขาจ้องหน้าของเดียร์ที่มีสีแดงนิดๆที่แก้ม
"เอ่อ..คือ..เอ่อ..พี่พีทไปนั่งก่อนค่ะ..เดียร์ทำก๋วยเตี๋ยวลุยสวนไว้..จะไปเอามาให้กินค่ะ"
เดียร์พูดโดยไม่มองหน้าพีทแล้วรีบเดินเข้าไปในครัวทันที โอ้ย!เขาจะพูดให้เธอเขินทำไมหลายหนเนี่ย!เดียร์คิด
สักพักเดียร์ก็เอาก๋วยเตี๋ยวลุยสวนมาวางลงให้พีท แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปในครัวอีกรอบ
"เดียร์ไม่กินด้วยกันเหรอ"
"พี่พีทกินก่อนเลยค่ะ..เดี๋ยวเดียร์กิน..พี่พีทจะได้กลับไปทำงาน"
"ไม่ยอมมานั่งกินเป็นเพื่อนพี่..แถมยังจะรีบไล่พี่อีกเหรอเนี่ย..น่าน้อยใจนะ..พี่อุตส่าห์รีบมาเพราะเป็นห่วง"พีททำหน้าตาน้อยใจ
"ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยค่ะ..เดียร์กินด้วยก็ได้..และอีกอย่างเดียร์ไม่ได้ไล่นะคะ..แต่พี่พีทต้องไปทำงานจริงๆ..แล้วก็ขอบคุณมากที่เป็นห่วงค่ะ..หายน้อยใจได้แล้วนะคะ"เดียร์เดินไปเอาก๋วยเตี๋ยวมานั่งลงตรงข้ามพีท
"ถ้าเดียร์ไม่ได้ไล่..งั้นพี่ไม่ไปทำงานแล้วล่ะ..จะอยู่เป็นเพื่อนเดียร์และไปส่งเดียร์ทำงานด้วย"
"ทำไมล่ะคะ..โดดงานบ่อยๆไม่ดีนะ"
"พี่แค่อยากอยู่ใกล้ๆเดียร์น่ะ..นะคับ..นะ..นะ"
"ตามใจเถอะค่ะ..ดื้อตลอดนั่นแหละ"
เดียร์ว่าแต่อดดีใจไม่ได้ เขาดีกับเธอจริงๆ พอรู้ว่าเธอโดนทำร้ายก็รีบมาหาแล้วยังทิ้งงานมาเพราะเธอ แล้วจะไม่รักเขาได้ยังไงล่ะ
กริ๊งๆเสียงกริ่งที่หน้าห้องของเดียร์ดังขึ้น
"เดี๋ยวพี่ไปดูให้เอง.."
พีทบอกแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เขามองที่ตาแมวก่อนจะเปิดประตูออก
"อ้าว!พี่พีทนี่..มาเร็วกว่าช่าอีกนะคะ..เดียร์ล่ะคะ..เป็นยังไงบ้าง"ชาช่าถาม เธอมาพร้อมกับชัยและแอนดิว
"เข้ามาก่อนสิ..เดียร์ไม่เป็นอะไรหรอกช่า"พีทบอก
"นี่พอน้าเบิ้มโทรไปบอกยายช่า..พวกกูก็ออกมากันเลยนะ..ว่าแต่มึงบินมาหรือไงวะ..บริษัทมึงอยู่ไกลจากที่นี่มากกว่าที่บ้านกูอีกนะ"ชัยถาม
"เออสิวะ..กูขับรถแถบจะไม่ได้เหยียบเบรคเลยมึง..กูห่วงจนบอกไม่ถูก"พีทบอก
"พี่ช่า..พี่ชัย..พี่แอนดิว..มาได้ยังไงคะหรือน้าเบิ้มโทรไปบอก...มาค่ะนั่งลงก่อน"เดียร์ถามยิ้มๆ
"ใช่แล้วเดียร์..พวกพี่เป็นห่วงเลยรีบมาดู..แต่ก็ไม่ทันคุณพีท..ที่อยู่ไกลกว่าแต่ถึงก่อน"แอนดิวพูดยิ้มๆ
"เลยทำให้ลำบากกันไปหมด..มาค่ะกินก๋วยเตี๋ยวลุยสวนกัน..เดียร์ว่าจะเอาไปให้ที่ร้านแต่มากันแล้วก็กินกันเลยนะคะ"เดียร์เดินไปยกก๋วยเตี๋ยวมาให้กับทุกคน
"เพิ่งถูกทำร้ายมาแท้ๆ..ยังจะมีอารมณ์ทำอะไรกินอีกนะ..เด็กดื้อเอ๊ย!"ชาช่าว่ายิ้มๆ
"เดียร์ไม่ได้เป็นอะไรสักนิด..แค่ได้ออกกำลังนิดหน่อยค่ะ"เดียร์ยิ้ม
"จ้าๆ..แล้วตกลงว่าจับพวกนั้นได้มั้ย"ชาช่าถาม
"พวกนั้นหนีไปได้ค่ะ"เดียร์บอก
"น้าเบิ้มบอกว่าให้คนตามไปดูแล้ว..จะได้รู้ว่าใครเป็นคนสั่ง..ถ้ารู้พี่จะไม่ปล่อยไว้แน่ๆ...ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม"พีทบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
"ช่าก็ด้วยค่ะ..คนที่กล้าส่งคนมาทำร้ายน้องสาวของช่า..ช่าก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน"ชาช่าบอก
"เอ่อ...เดียร์ว่า..ปล่อยๆเขาไปเถอะค่ะ..เดียร์ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"
เดียร์รู้ว่าเป็นใครที่ส่งคนมาทำร้ายเธอ..จึงไม่อยากให้พีทกับชาช่าทำร้ายหรือเกลียดคนๆนั้น
"เดียร์..พี่ยอมได้ทุกเรื่อง..แต่เรื่องนี้..พี่ไม่ยอม..ไม่ต้องพูดแล้ว..พี่ไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ..ถ้าเดียร์ยังรักและนับถือพี่..เรื่องนี้ห้ามขอ"
ชาช่ามองหน้าเดียร์ตรงๆ เธอรู้ว่าเดียร์รู้ว่าเป็นฝีมือของใครจึงไม่อยากให้เธอทำอะไร แต่เธอไม่มีวันยอม
"ค่ะ..เดียร์ไม่พูดแล้วค่ะ..ขอบคุณนะคะ..สำหรับความรักที่พี่ๆมีให้เดียร์"เดียร์ยิ้ม
"ความรักของพี่ๆสามคนคงไม่เท่าของ..ไอ้พีทคนเดียวหรอกเดียร์..เชื่อพี่เถอะ"ชัยยิ้ม
เดียร์มองหน้าพีทก็เห็นว่าเขามองมาด้วยสายตาที่บอกว่ารักเธอมากแค่ไหน นั่นจึงทำให้เธอต้องก้มหน้าหลบสายตาของเขา หน้ามีสีระเรื่อขึ้นอยากยากจะควบคุมได้
"เดียร์ไปเอาน้ำมาให้นะคะ"
เดียร์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น เธอถอนหายใจออกมายาวมากเพื่อปรับความรู้สึกของตัวเองให้เข้าที่แล้วจึงเดินถือขวดน้ำออกไป
ชัยหันไปยิ้มให้พีท ชาช่าและแอนดิวเพราะทุกคนเห็นเหมือนกันว่าเดียร์เขินจนหน้าเปลี่ยนสี พีทถึงกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
"พี่ๆน้ำค่ะ"เดียร์บอกพร้อมกับส่งขวดน้ำและแก้วให้
"น้ำอะไร..ทำไมถึงมีสีเขียวจางๆล่ะเดียร์"แอนดิวถาม
"น้ำใบเตยลอยดอกมะลิค่ะ"เดียร์ยิ้ม
"อืม..หอมดีจังเลย"พีทชม
"ใช่..พี่ขอเอาไปดื่มที่บ้านบ้างสิ"ชาช่าบอก
"พี่ก็ขอด้วยนะ"พีทยิ้ม
"ได้ค่ะ..แล้วพี่ๆมากันหมดอย่างนี้..แล้วใครเปิดร้านล่ะคะ"เดียร์ถาม
"วันนี้พี่ไม่เปิดร้านหรอกเดียร์..เดียร์ถูกทำร้ายทั้งคน..พี่จะเปิดร้านได้ยังไง"ชาช่าบอก
"หา!..ยายช่า..ใครบอกว่าพี่ปิดร้าน"ชัยโวย
"ช่าบอกอยู่นี่ไงคะ..หรือพี่ชัยจะขัดคะ"ชาช่ามองหน้าชัยทันที
"อ้อ!..จ้าๆพี่จะกล้าขัดใจน้องสาวที่น่ารักได้ยังไง.."ชัยยิ้มนิดๆ
"จริงๆแล้ว..เดียร์ก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย..ไปทำงานได้นะคะ"เดียร์บอก
"ไม่คือไม่..ใครกล้าขัด"ชาช่าบอกเสียงจริงจัง
"ค่ะๆ..ไม่ขัดค่ะ..พี่สาวคนสวย..อย่างอนนะ"เดียร์กอดเอวของชาช่า
"ไม่งอนก็ได้..ยายเด็กดื้อ"ชาช่ายิ้ม
"ถ้าไม่เปิดร้านแล้วเราจะทำอะไรกันดีล่ะ"ชัยถาม
"ช่าว่า..จะชวนทุกคนไปห้างหาซื้ออะไรมาทำกินที่ห้องของเดียร์นี่ล่ะค่ะ..ดีมั้ย"ชาช่ายิ้ม
"พี่เห็นด้วยนะ..เดียร์ทำอะไรกินก็อร่อย..เอาตามนั้นนะ"พีทบอก
"เออ..สำหรับมึงน่ะ..ไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวกับเดียร์ก็ดีหมดนั่นแหละ"ชัยยิ้ม
"งั้น..เราก็ไปกันเลยดีกว่าค่ะ"
เดียร์ชวนทุกคนเพราะคำพูดของชัยกับพีททำให้เธอเริ่มเขิน
"งั้น..เดียร์ไปกับพี่นะ..ไปๆกันได้แล้ว"พีทบอก
ทุกคนจึงพากันไปที่ห้างใกล้ๆเพื่อซื้อของ พีทคอยเดินตามเดียร์ชวนคุยและหยิบเลือกของพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ชาช่า แอนดิวและชัยพากันยิ้มให้กันแล้วปล่อยให้ทั้งสองคนเดินด้วยกันตามลำพังโดยไม่เข้าไปเดินด้วย
เมื่อเลือกของที่จะไปทำอาหารแล้วก็เดินออกมาตรงที่ขายของทั่วไป พีทเห็นร้านที่ทำพวงกุญแจเป็นคำพูดต่างๆ เขาจึงเข้าไปสั่งทำตั้งใจจะเอาให้เดียร์ ไม่รู้ว่าจะยอมใช้หรือป่าว
เมื่อกลับมาถึงคอนโดทุกคนก็ช่วยกันทำอาหาร เดียร์เป็นคนปรุง ชาช่าเป็นลูกมือส่วนพีท ชัยกับแอนดิวเป็นคนชิม พีทคอยหยิบผลไม้ป้อนให้เดียร์บ่อยๆ แอนดิวก็คอยป้อนชาช่าเหมือนกัน ทุกคนมีความสุขและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนกระทั่งอาหารเสร็จก็พากันกินแล้วเก็บล้าง จึงได้นั่งคุยกันต่อ
เดียร์เดินออกไปยืนที่ระเบียงมองออกไปที่ความมืดข้างหน้า พีทเดินตามมายืนข้างๆ
"ออกมาทำไมล่ะ..หรือคิดอะไรอยู่"พีทถาม
"นิดหน่อยค่ะ..แล้วพี่พีทออกมาทำไมล่ะคะ"
"พี่..เอ่อ..พี่มีของจะให้น่ะ"
"อะไรคะ..คราวก่อนพี่พีทให้กระเป๋ามา..เดียร์ยังไม่ได้ให้อะไรตอบแทนเลย"
"พี่ไม่ได้อยากได้อะไรตอบแทน..แค่ได้เห็นคนที่พี่รักมีความสุขก็พอแล้ว"
เดียร์หันไปมองหน้าพีทแล้วหันกลับมามองไปข้างหน้าเหมือนเดิมเมื่อเห็นสายตาที่เขามองมา
พีทอมยิ้มเมื่อเห็นเดียร์หลบตาของเขา
"นี่คับ..ของที่พี่จะให้เดียร์..พี่อยากให้เดียร์ใช้มันด้วยจะได้มั้ย"
พีทส่งพวงกุญแจที่มีตัวหนังสือภาษาอังกฤษเป็นตัวPอยู่ในหัวใจสีแดงให้
เดียร์รับพวงกุญแจมาแล้วพอเห็นตัวหนังสือก็มองหน้าพีทอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอไม่หลบสายตาของเขา
"แน่ใจเหรอคะ..ที่ให้มาน่ะค่ะ"
"แน่ใจ..มากที่สุด..พี่ฝากหัวใจของพี่ไว้ที่เดียร์นะ..พี่ไม่รับคืนไม่ว่าเมื่อไหร่..และถึงแม้ว่าเดียร์จะไม่รักพี่ก็ตาม"
"เดียร์จะรับฝากไว้ก่อนนะคะ..และจะใช้ด้วย..ถ้านิสัยดีก็จะเก็บรักษาไว้...แต่ถ้านิสัยไม่ดี...เดียร์จะโยนทิ้งแน่ๆค่ะ"
"ขอบใจนะ."
พีทยิ้มอย่างน้อยเดียร์ก็ยังรับไว้
"คุยอะไรกันคะ"ชาช่าเดินมาถาม
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..เออ..พี่ช่าคะแล้วพรุ่งนี้เจอกันที่ไหน..แล้วกี่โมงคะ"เดียร์ถาม
"พรุ่งนี้พี่จะมารับเดียร์เอง..สัก10โมงเช้านะ"ชาช่าบอก
"จริงๆ..ไปเจอกันที่ห้างก็ได้ค่ะ"เดียร์บอก
"ให้ช่ามารับน่ะดีแล้ว..พี่เป็นห่วง"พีทบอก
"ก็ได้ค่ะ"เดียร์ยอมเพราะรู้ว่าพีทเป็นห่วงจริงๆ
"งั้น..พรุ่งนี้เจอกันนะ..พี่กับพี่ชัยและแอนดิวจะกลับแล้วนะ"ชาช่าบอก
"พี่ก็กลับเหมือนกัน"พีทบอก
"พี่พีทจะรีบกลับไปไหนล่ะคะ..ห้องอยู่แค่นี้เอง"ชาช่าพูด
"เดียร์เป็นผู้หญิงแถมอยู่คนเดียว..พี่เป็นผู้ชายไม่ควรอยู่..ถ้าใครรู้มันจะไม่ดี..และนี่ก็ดึกแล้วด้วย"พีทบอกท่าทางจริงจัง
"ค่ะ..จริงด้วย"ชาช่าบอก
"เดียร์พี่กลับก่อนนะ"ชัยบอก
"ค่ะ..แล้วพรุ่งนี้เจอกันค่ะ..ขับรถกลับดีๆนะคะ"เดียร์บอก
"พี่กลับห้องแล้ว..ฝันดีนะ"พีทบอก
"ฝันดีค่ะ..ขอบคุณนะคะ..สำหรับทุกอย่าง"เดียร์ยิ้ม
เดียร์ยืนรอจนชัย ชาช่ากับแอนดิวลงลิฟต์ไปแล้วถึงได้เข้าห้อง เธอเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วหยิบพวงกุญแจที่พีทให้ออกมาดูแล้วยิ้ม ฝากหัวใจไว้ที่เธองั้นเหรอแล้วเขาจะรู้มั้ยว่าเธอก็ฝากหัวใจไว้ที่เขาเหมือนกัน สักวันเธอจะบอกเขา
วันรุ่งขึ้นเดียร์ทำอาหารเช้าไปแขวนให้พีทที่ห้องเหมือนเดิมแล้วก็กลับมาทำอะไรต่อที่ห้องเพื่อรอชาช่ามารับ
LINE
พีท:ขอบใจสำหรับอาหารเช้านะ
เดียร์:ค่ะ
พีท:ออกไปกับช่า..ระวังตัวด้วยนะ..พี่เป็นห่วง
เดียร์:ค่ะ..รู้แล้ว..ไปทำงานหรือยังคะ
พีท:กำลังลงลิฟต์คับ
เดียร์:ขับรถดีๆนะคะ
พีท:เป็นห่วงพี่ด้วยเหรอ
เดียร์:ก็..ค่ะ
พีท:ดีใจจัง..ขอบใจนะ..แล้วเจอกัน
เดียร์:ค่ะ
เดียร์ยิ้ม เธอแค่อยากแสดงออกมาบ้างให้พีทได้รู้แต่บางทีมันก็อายจนบอกไม่ถูก
พีทเมื่อมาถึงที่บริษัทก็รีบทำงานต่อทันที
ครืด..ครืดมือถือส่วนตัวดังขึ้น
"คับ..น้าเบิ้ม"
"ผมจะโทรมาบอกเรื่องคนที่ทำร้ายคุณหนูเมื่อวานน่ะคับ..ผมรู้ตัวคนบงการแล้วและได้ถ่ายรูปไว้ด้วย..ผมจะส่งให้ทางไลน์นะคับ"
"ใครคับ..น้าเบิ้ม"
"คุณนาริษาคับ"
"เหมือนที่ผมคิดไว้จริงๆ..แล้วน้าเบิ้มบอกใครหรือยังคับ"
"ยังคับ...ผมว่าต้องบอกให้คุณท่านทราบ..แต่ถ้าคุณหนูรู้เอาผมตายแน่ๆ"
"น้าเบิ้มบอกลุงวินไปเถอะคับ..ไม่ต้องถามเดียร์..เดี๋ยวผมจะบอกกับลุงวินเองว่าให้ทำเป็นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"
"ได้คับ..แล้วจะให้ผมบอกคุณหนูมั้ยคับ..เรื่องคุณษา"
"จริงๆผมว่า..เดียร์คงรู้อยู่แล้ว..แต่ไม่พูดมากกว่าคับ..เอาเป็นว่าถ้าเดียร์ไม่ถาม..น้าเบิ้มก็ไม่ต้องบอกหรอกคับ"
"คับ..งั้น..แค่นี้นะคับ"
"คับ"
พีทวางสายแล้วก็มีไลน์เข้ามาเป็นภาพษาที่กำลังนั่งคุยกับผู้ชาย3คนที่ดูก็รู้ว่าเป็นนักเลง พีทกำมือแน่น เขาโมโหมากที่ษาถึงกับจ้างนักเลงมาทำร้ายเดียร์ที่เป็นน้องสาวแท้ๆได้ลงคอ
"ตาพีท..หนูเดียร์เป็นไงบ้างลูก"พิศาลเดินเข้ามาถาม
"ไม่เป็นไรคับพ่อ"
"แล้วจับตัวคนที่ทำร้ายได้มั้ย"
"จับไม่ได้คับ..แต่น้าเบิ้มให้คนตามพวกมันไปและก็รู้แล้วว่าใครส่งพวกมันมา"
"ใครเหรอลูก"
"ษาคับพ่อ..น้าเบิ้มส่งรูปมาให้ผมด้วย"
"จริงเหรอเนี่ย..แล้วนี่จะเอายังไงต่อดีล่ะ"
"ผมก็ยังไม่รู้คับ..แล้วนี่พ่อบอกลุงวินหรือยังคับ..เรื่องที่เดียร์ถูกทำร้าย"
"บอกแล้ว..แต่พ่อก็บอกลุงวินแล้วว่าให้ทำเหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..เพราะหนูเดียร์ไม่อยากให้รู้น่ะ"
"คับพ่อ..แล้วพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะไปที่คอนโดหรือป่าวคับ..ช่าบอกว่าจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้เดียร์น่ะ"
"ไปสิลูก..ลุงวินก็ชวนพ่อกับแม่และอาชายด้วย"
"คับ..วันนี้ช่าก็พาเดียร์ไปซื้อเสื้อผ้าสำหรับทำงานน่ะ"
"เออ..ใช่..วันจันทร์นี้หนูเดียร์ก็จะมาทำงานแล้วนี่..ลูกเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วเหรอ"
"พร้อมแล้วคับพ่อ..นั่นน่ะโต๊ะทำงานของเดียร์คับ"
"อืม..ดีแล้ว..งั้นพ่อไปก่อนล่ะนะ"
"คับพ่อ"
พิศาลเดินออกไปแล้ว พีทยืนมองรูปเดียร์ที่ติดอยู่รอบห้องแล้วยิ้ม ไม่รู้ว่าถ้าเธอมาเห็นจะว่ายังไงบ้าง แต่หลังๆมานี้เธอก็เริ่มเขินมากขึ้นแล้ว เขาจะรอเวลาอีกสักหน่อยแล้วจะขอเธอเป็นแฟนจริงๆ
ษาเมื่อรู้ว่าคนที่ส่งไปทำร้ายเดียร์ทำงานไม่สำเร็จ จึงสั่งให้พวกมันออกห่างจากเดียร์ก่อนเพราะตอนนี้เดียร์คงรู้ตัวแล้ว และให้พวกมันรอคำสั่งจากเธอใหม่อีกที
วันอาทิตย์เดียร์ตื่นมาตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมทำอาหารให้คนที่จะมากินกัน เธอทำเสร็จไปหลายอย่างแล้ว
กริ๊งๆเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นเป็นพีทนั่นเอง เดียร์จึงเปิดประตูออก
"เข้ามาก่อนค่ะ..ทำไมมาแต่เช้าล่ะคะ"
"พี่จะมาช่วยเตรียมของไง"
"ไม่ต้องก็ได้ค่ะ..ไปนั่งเถอะ..เดียร์ทำได้ค่ะ"
"ไม่เอา..พี่อยากช่วย"
"เฮ้อ!..ค่ะ..ตามใจ"
เดียร์ถอนหายใจยิ้มๆ พีทจึงช่วยเธอหยิบและจัดเตรียมของจนเกือบจะเสร็จ กริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นอีก
"พี่ไปดูเอง"
พีทบอกแล้วเดินไปดูก่อนจะเปิดประตูออก
"สวัสดีคับลุงวิน อาชาย พ่อแม่เข้ามาก่อนคับ..เดียร์เตรียมของจะเสร็จแล้ว"พีทบอก
นาวิน เชิงชาย พิศาล วัลยา ชาช่า ชัยและแอนดิวจึงเดินเข้ามาในห้อง
"แล้วทำไมลูกถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะ"วัลยาถาม
"ผมมาช่วยเดียร์น่ะคับ"พีทบอก
"สวัสดีค่ะพ่อ อาชาย อาพิ อาวัล พี่ๆด้วย..นั่งก่อนนะคะ..อาหารเสร็จเกือบหมดแล้วค่ะ"เดียร์ยกมือไหว้แล้วยิ้ม
"พี่บอกแล้วว่าไม่ต้องทำไง..นี่พี่ก็แวะซื้ออาหารมาตั้งมากนะ"ชาช่าบอก
"ไม่เป็นไรค่ะ..งั้น..เดียร์เอาไปใส่จานให้"เดียร์บอก
"ไม่ต้อง..พี่ไปใส่เอง..เดียร์ไปทำอย่างอื่นต่อเถอะ"ชาช่าบอก
เดียร์จึงเดินเข้าไปในครัวกับชาช่าโดยมีพีทกับแอนดิวและชัยตามเข้าไปด้วย
"ผู้ชายเข้ามาทำไมคะ..ออกไปนั่งคุยกันข้างนอกเลยค่ะ"เดียร์บอก
"แต่พี่อยากช่วยนะ"พีทบอก
"ไม่ต้องแล้วค่ะ..จะเสร็จแล้ว..ไปนั่งข้างนอก..ห้ามดื้อค่ะ"เดียร์ยิ้ม
"ไม่ดื้อก็ได้..ไปไอ้ชัย..แอนดิว"พีทบอก
"แหม!เชื่อฟังดีจังนะโว้ย!เพื่อนกู555"ชัยแซว
"ขำอะไรกันเหรอตาชัย"พิศาลถาม
"ก็ลูกชายลุงพิ..เชื่อฟังเดียร์ดีจริงๆน่ะคับ..ผมไม่ค่อยเห็นมันจะยอมฟังใครเลยขำน่ะ"ชัยยิ้ม
"ดีแล้วล่ะ...ต่อไปแม่จะได้ไม่ต้องพูดมาก"วัลยายิ้ม
"อย่าแซวผมสิคับแม่"พีทยิ้มเขินๆ
"เขินเหรอ..มึง..555เออ!..เอาเข้าไป..กูเพิ่งจะเคยเห็นนี่ล่ะ"ชัยขำ
"มึงเลิกแซวกู..ไอ้ชัย..มึงเป็นเพื่อนกูนะ..ต้องช่วยกูสิ..ไอ้นี่"พีทบอก
ทุกคนจึงพากันขำ
"อาหารมาแล้วค่ะ..ขำอะไรกันคะ"ชาช่าถามยิ้มๆ
"ไม่มีอะไรหรอกช่า..มาพี่ไปช่วยยก"
พีทบอกแล้วเดินเข้าไปในครัว เขาช่วยยกอาหารออกมาจนหมด
"พ่อคะ..แล้วทำไมพี่ษาไม่มาด้วยล่ะคะ"เดียร์ถาม
ทุกคนจึงมองหน้ากันเพราะรู้กันหมดแล้วว่าษาจ้างคนมาทำร้ายเดียร์
"ษาออกไปเที่ยวกับอรนุชเพื่อนเค้าน่ะ.."
นาวินพูดสีหน้าเรียบเฉยนี่ถ้าษาไม่ใช่ลูกสาวของเขา เขาจะไม่ปล่อยไปแบบนี้แน่ๆ
"ค่ะ..งั้น..ทานกันเลยค่ะอาชาย อาพิ อาวัล พี่ๆด้วย"เดียร์ยิ้ม เธอรู้อยู่แล้วว่าษาไม่มีทางมาเจอเธอแน่ๆ
"แล้วเมื่อวานหนูช่าพาไปซื้อเสื้อผ้าได้มากมั้ยล่ะ..ลูก"นาวินถาม
"โอย..ลุงวินคะ..กว่าหนูจะพูดจนเดียร์ยอมซื้อชุดที่หนูเลือกให้ได้ก็เกือบบ่ายน่ะค่ะ"ชาช่าบ่น
"ทำไมล่ะ..หนูช่า"วัลยาถาม
"ก็เดียร์เลือกมาเองแต่ละชุด..เหมือนจะใส่ไปวัดเลยค่ะป้าวัล..ช่าเลยต้องเลือกให้เอง..แต่เดียร์ก็เกี่ยงว่า โป๊บ้าง..สั้นบ้าง..คอกว้าง..คอลึก..รัดรูป..กว่าจะยอมซื้อมาเล่นเอาช่าเกือบตายเลยค่ะ"ชาช่าว่ายิ้มๆ
"ก็มันจริงนี่คะ..ทำไมมันต้องแต่งขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้..แถมพี่ช่ายังให้ซื้อเครื่องสำอางค์มาอีกด้วยค่ะ"เดียร์ทำหน้างอ ทุกคนพากันยิ้ม
"เดียร์เหมือนเกิดในสมัยก่อนน่ะ..สมัยนี้เขาก็ต้องแต่งกันแบบนี้แหละ..แล้วเดียร์ยังต้องออกไปพบลูกค้ากับพี่พีทด้วยจะมาแต่งตัวเชยๆได้ยังไง...เครื่องสำอางค์ก็เหมือนกัน..เดียร์สวยอยู่แล้วก็จริง..แต่ก็ต้องเสริมลงไปบ้างนิดหน่อย..เข้าใจมั้ย..เด็กดื้อ"ชาช่าบอก
"ค่ะ..เข้าใจค่ะพี่สาว..บ่นตั้งแต่เมื่อวานจนหูชาแล้ว"เดียร์ยิ้ม
"งั้นลุงก็คิดถูกที่ให้หนูช่าไปช่วยยายเดียร์ซื้อเสื้อผ้า..ไม่อย่างนั้นได้ขายหน้าเขาแย่"นาวินยิ้ม
"พ่ออ่ะ..ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ..เดียร์จะไม่ให้พ่อขายหน้าหรอกค่ะ"เดียร์กอดแขนของนาวิน
"ไม่ต้องห่วงหน้าพ่อ..ห่วงหน้าตาพีทเถอะ..เลขาก็เปรียบเสมือนหน้าตาของบริษัทนะ...เพราะอย่างนั้นลูกต้องคิดถึงคนที่ร่วมงานด้วย..เข้าใจมั้ย"นาวินบอก
"ค่ะพ่อ..เดียร์เข้าใจแล้ว"เดียร์ยิ้ม
พีทมองเดียร์แล้วยิ้ม เขาอยากจะเห็นเหมือนกันว่าเธอจะแต่งตัวออกมายังไง
"เอ่อ..ลุงวินคับ..ผมว่าจะให้เดียร์ไปและกลับบริษัทพร้อมกับผมเลย..จะได้ไม่ต้องเอารถไปอีกคันน่ะคับ"พีทบอก
"ลุงเห็นด้วยนะ..เพราะอยู่ที่เดียวกันอยู่แล้ว..และเลขาส่วนตัวก็ต้องไปด้วยกันทุกที่..อย่างนี้สะดวกกว่า"นาวินบอก
"วัลก็คิดอย่างนั้นค่ะ..ลูกต้องดูแลน้องดีๆนะ"วัลยาบอก
"แต่..ว่า"เดียร์จะแย้ง
"เอาตามนั้นเลย..ห้ามดื้อ..ชอบดื้อตลอด"ชาช่าสรุปให้เมื่อเห็นเดียร์จะแย้ง
"ค่ะ..ก็ได้"เดียร์บอก
"แล้วถ้าหนูไม่ว่างก็ไม่ต้องเข้าบ้านก็ได้นะลูก..ถ้าพ่อคิดถึง..พ่อจะมาหาเอง..ส่วนป้านิ่มกับคนอื่นๆเอาไว้พ่อจะให้ลุงสมพามาหาลูกนะ"นาวินบอก
"ค่ะพ่อ..ขอบคุณนะคะ"เดียร์ยิ้ม
หลังจากกินอาหารกันเสร็จแล้ว ทุกคนก็ช่วยกันเก็บและทำความสะอาด เหลือแค่นาวิน เชิงชาย พิศาลกับวัลยาที่นั่งคุยกันอยู่
"แล้วมึงจะเอายังไงวะ..เรื่องหนูษา"เชิงชายถาม
"เฮ้อ!..ตอนนี้ก็ให้คนคอยตามดูอยู่ว่า..ษาติดต่อกับใคร..ยังไง..กูบอกไม่ถูกเลยว่ะ..ทำไมมันถึงเป็นไปได้ขนาดนี้วะ..กูไม่คิดว่าษาจะกล้าส่งคนไปทำร้ายเดียร์ได้..แค่ทำลายของที่เดียร์ชอบกับชอบว่าเดียร์..กูก็ว่าหนักแล้วนะ"นาวินทำหน้าไม่สบายใจ
"ใจเย็นๆ..มึง..ตอนนี้เราคงได้แต่ระวังและป้องกันหนูเดียร์ไว้ก่อน..ส่วนเรื่องหนูษาก็ต้องไม่ให้ทำอะไรที่มันจะมากไปกว่านี้"พิศาลจับมือของนาวิน
"นี่กูก็ให้คนไปติดกล้องวงจรปิดโดยไม่ให้ษารู้ไว้จนทั่วบ้านแล้ว..เผื่อวันไหนยายเดียร์เกิดกลับไปบ้าน..แล้วยายษาทำอะไรกูจะได้รู้ด้วย"นาวินบอก
"ดีแล้วล่ะ..ส่วนตอนอยู่ข้างนอก..ดีที่มียายช่า ตาชัยกับแอนดิวและตาพีทคอยดูแล..แล้วยังมีการ์ดที่มึงส่งมาดูแลด้วย..ตอนนี้เวลาไปทำงานก็ไปกับตาพีทก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นไปอีก"เชิงชายบอก
"แล้วนี่มึงจะไปขอยายเดียร์เมื่อไหร่วะ"นาวินถาม
"เจ้าพีทบอกว่าให้หนูเดียร์ไปทำงานที่บริษัทก่อน..กูว่าคงจะไม่นานหรอกว่ะ..ดูนั่นสิ..วิคงสมหวังในไม่ช้านี้ล่ะ"พิศาลพูดแล้วพยักหน้าไปข้างในครัว
ทุกคนมองตามก็เห็นพีทคอยช่วยเดียร์เก็บทำทุกอย่าง แล้วก็เห็นพีทป้อนผลไม้ให้เดียร์ด้วย จึงพากันยิ้มอย่างพอใจ อย่างน้อยๆถึงจะมีเรื่องร้ายๆแต่ก็ยังมีเรื่องที่ดีๆด้วย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments