

รักหมดใจยัยเด็กดื้อ

 

16

เดียร์ทำอาหารจนเสร็จก็ให้คนงานยกเอาไปใส่ที่รถที่ลุงสมขับแล้วก็พาทุกคนไปหานาวิน

"ทุกอย่างเสร็จแล้วค่ะพ่อ..ไปได้แล้ว"เดียร์บอก

"แล้วจะขับตามกันไปทั้งหมดนี่เลยเหรอลูก"นาวินถาม

"นี่พี่พีท..จะไปด้วยหรือคะ"ษาถาม

"ใช่..พี่จะไปด้วย"พีทพูดแข็งๆ เขายังไม่พอใจกับคำพูดของษา

"งั้น..ษาไปด้วยนะคะ"

ษายิ้มแล้วทำท่าเหมือนจะเดินมากอดแขนของพีท แต่ชาช่ามายืนขวางไว้ก่อน

"สงสัยฝนจะตกใหญ่ล่ะมั้ง..งานนี้..เอ่อ..ช่าว่า..ลุงวินกับเดียร์ไปรถพี่พีทกับช่าและแอนดิวดีกว่านะคะ..เดียร์จะได้ไม่ต้องขับรถ..เพราะตื่นมาตั้งแต่เช้า..ส่วนพี่ชัยก็ไปกับษาก็แล้วกัน"ชาช่าบอก

"ดีเหมือนกัน..ลุงก็กลัวว่ายายเดียร์จะหลับในน่ะ"นาวินบอก

"งั้น..ก็ไปกันเถอะค่ะ..เดี๋ยวจะเลยเที่ยง"ชาช่ายิ้ม

ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปขึ้นรถ ษาไม่พอใจนักที่ต้องมานั่งรถไปกับชัย ส่วนเดียร์ก็รู้ว่าชาช่าพยายามกันษาให้อยู่ห่างๆจากพีท

เมื่อขึ้นรถแล้วก็ขับตามกันไป โดยรถที่ลุงสมขับมีป้านิ่มกับนุ่นนั่งไปด้วยและมีอาหารอยู่ท้ายรถ

เมื่อถึงบ้านเด็กกำพร้าก็มีคนดูแลออกมาต้อนรับ

"สวัสดีค่ะคุณนาวิน..บ้านเด็กกำพร้าราชวิถียินดีต้อนรับทุกคนนะคะ"

"คับ..วันนี้ผมกับลูกสาวและหลานๆเอาอาหารมาเลี้ยงเด็กเหมือนเดิมคับ..คุณครู"นาวินบอก

"ต้องเป็นอาหารฝีมือคุณนาเดียร์เหมือนเดิมใช่มั้ยคะเนี่ย"ครูยิ้ม

"ใช่ค่ะ..คุณครู"ชาช่ายิ้ม

"เด็กๆบ่นคิดถึงคุณนาเดียร์กันทุกคนเลยค่ะ..และพอรู้ว่าคุณนาเดียร์จะมาวันนี้ก็ดีใจกันน่าดู..เชิญเข้าไปข้างในกันก่อนค่ะ"ครูบอก

"พ่อกับพี่ๆเข้าไปก่อนนะคะ..เดียร์จะไปช่วยลุงสมกับป้านิ่มยกของไปจัดค่ะ"เดียร์บอก

"เดี๋ยวพวกพี่ช่วย"ชาช่าบอก

"พี่พีทคะ..เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ"ษาเดินมาหาพีท

"ไม่ล่ะ..ษาเข้าไปก่อนเลย..พี่จะไปช่วยเดียร์ยกของ"พีทพูดแล้วก็เดินตามคนอื่นไป

ษาไม่พอใจมากที่พีททำท่าเหมือนไม่พอใจเธอ จึงกระทืบเท้าแล้วกระฟัดกระเฟียดเดินตามนาวินเข้าไปข้างใน

เดียร์ได้ยินที่พีทกับษาพูดกัน เธอรู้ว่าพีทไม่พอใจษามาตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว เขาจึงพยายามอยู่ให้ห่างจากษา แต่ษาก็พยายามเข้ามาใกล้ชิดพีทอยู่ตลอด

หลังจากยกของลงมาจัดเสร็จแล้ว ครูที่ดูแลก็ให้เด็กๆเข้าแถวเดินถือถาดมาใส่อาหารที่เดียร์กับทุกคนเอามาวางไว้

ทุกคนช่วยกันตักอาหารและเอานม ขนมกับผลไม้ให้กับเด็กๆ มีแค่ษาที่ไม่เข้ามาช่วยได้แต่ยืนกอดอกมองอยู่ห่างๆ ษามองแบบไม่พอใจที่เห็นพีทยืนใกล้ชิดและคอยเดินตามช่วยเดียร์ไม่ห่าง ไม่ว่าเดียร์จะเดินไปไหนก็ตาม นี่เขาชอบเดียร์จริงๆเหรอ แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่มีทางยอมแน่ๆษาคิด

พีทเดินตามช่วยเดียร์ตลอด เขาเห็นเธอคอยดูแลเด็กๆทุกคนอย่างรักใคร่ ทั้งกอดและหอมแก้มแล้วยังอุ้มเด็กๆแบบไม่ได้รังเกียจ เธอยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้คุยกับเด็กพวกนั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะแอบถ่ายรูปของเธอเอาไว้

"แหม!มึง..เก็บทุกรายละเอียดเลยนะ..รูปเดียร์ไม่เต็มมือถือของมึงแล้วเหรอวะ555"ชัยแซวขำๆ

"เออสิวะ..กูเอาไปลงคอมเก็บไว้บ้างแล้วล่ะ"พีทยิ้มแต่ยังถ่ายรูปเดียร์อยู่

"กูว่านะ..รูปหน้าจอมือถือของมึง..คงเป็นรูปเดียร์เหมือนกันใช่มั้ยวะ"ชัยถามยิ้มๆ

"ใช่สิวะ..กำลังใจของกูเลยนะ"พีทยิ้ม เขาหยุดถ่ายรูปเดียร์แล้ว

"เออ..เดียร์น่ารักและเป็นกันเองกับเด็กๆ..เด็กทุกคนเลยชอบเดียร์มาก..แต่มึงก็ต้องระวังษาไว้ด้วยนะ..กูเห็นษามองมึงกับเดียร์แบบไม่พอใจเท่าไหร่..กับมึง..ษาคงไม่ทำอะไร..แต่กับเดียร์..กูว่าไม่แน่ว่ะ"ชัยบอก

"เออ..กูก็เห็นเหมือนกัน..กูจะระวังและไม่ยอมให้ษามาทำร้ายเดียร์ได้"พีทบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

"กูกับช่าและแอนดิวก็จะคอยระวังให้ด้วย"ชัยบอก

"ขอบใจนะ"พีทบอก

"ไม่ต้องขอบใจกู..มึงคือเพื่อนรักกู...ส่วนเดียร์คือน้องสาวกู..กูไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายได้เหมือนกันโว้ย!"ชัยยิ้ม

หลังจากที่เด็กๆกินข้าวกันแล้วก็มีการแสดงให้ดูเพื่อเป็นการขอบคุณ พอเด็กๆแสดงจบนาวินและทุกคนจึงบอกลาเพื่อเตรียมกลับบ้าน แล้วก็พากันเดินมาที่รถ

"พี่เดียร์คะ.."

"พี่เดียร์คับ"

มีเสียงเด็กเรียกมาจากข้างหลัง เดียร์และทุกคนจึงหันกลับไปมองก็เห็นเด็กหญิง2คนและเด็กชาย1คนกำลังวิ่งตรงมา เด็กทั้ง3คนเป็นเด็กที่โตที่สุดในบ้านเด็กกำพร้านี้และคุ้นเคยกับเดียร์เป็นอย่างดี

"ว่ายังไงคะน้องฝน..น้องดรีมและน้องเอก"

เดียร์นั่งคุกเข่าลงกับพื้นแล้วกอดเด็กทั้ง3คนไว้ในออ้มแขน ทุกคนมองที่เดียร์ทำแล้วก็พากันยิ้ม มีแต่ษาที่ทำหน้าตารังเกียจและขยะแขยง

"ฝนมีของจะให้พี่เดียร์ค่ะ"

ฝนบอกแล้วส่งกระเป๋าสะพายที่ถักจากไหมพรมสีฟ้าขาวให้เดียร์

"สวยจังเลยค่ะ..ฝนถักเองเหรอจ๊ะ"เดียร์ถามแล้วรับกระเป๋ามา

"ค่ะ..พี่เดียร์"ฝนยิ้มดีใจที่เดียร์ชม

"งั้น..ต่อไปพี่จะใช้กระเป๋าที่ฝนให้พี่นะ"เดียร์ยิ้ม

"จะบ้าเหรอยายเดียร์..แกเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัท..จะมาใช้กระเป๋าสะพายกระจอกๆสกปรกๆอย่างนี้ได้ยังไง"ษาว่าทันทีที่เดียร์พูดจบ

ทุกคนหันไปมองษาด้วยสีหน้าไม่พอใจทันทีรวมถึงเดียร์ด้วย

"เอ่อ..พี่เดียร์ไม่ต้องใช้กระเป๋าของฝนก็ได้ค่ะ..แค่รับไว้ก็พอ"ฝนทำหน้าเศร้า

เดียร์เอามือลูบผมของฝนก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินไปที่รถของพีท ทุกคนมองตามเธอไปเพราะอยากรู้ว่าเธอจะทำอะไร

"พี่พีทคะ..เปิดรถให้เดียร์หน่อยค่ะ"เดียร์บอก สีหน้าเรียบเฉย

"ได้คับ"

พีทกดรีโมทปลดล็อค เดียร์เปิดประตูแล้วหยิบกระเป๋าสะพายของเธอออกมาก่อนจะเดินกลับไปหาเด็กทั้ง3คนอีกครั้งและคุกเข่าลงที่ข้างหน้าของฝน แล้วเปิดกระเป๋าสะพายของเธอขึ้น ก่อนจะหยิบของที่อยู่ในกระเป๋าของเธอทั้งหมดออกแล้วใส่ของทั้งหมดลงในกระเป๋าที่ฝนให้

"อ่ะ..นี่ถือว่าพี่แลกกับฝนนะ..ฝนใช้กระเป๋าของพี่..พี่ก็จะใช้กระเป๋าของฝน..ตกลงมั้ย"เดียร์ยิ้มให้ฝน

"ไม่ได้นะยายเดียร์..กระเป๋าของแกใบละตั้งหลายพัน..จะไปแลกกับกระเป๋าไม่กี่บาทได้ยังไง"ษาโวยวาย

"ยายษา!..เงียบ..หยุดพูดเดี๋ยวนี้..ไปแกไปที่รถเลย"นาวินว่าษาด้วยเสียงที่ดังมาก

"พ่ออ่ะ"ษากระทืบเท้าไม่พอใจแล้วเดินไปที่รถ

เดียร์ถอนหายใจออกมายาวมากๆ

"พี่เดียร์คะ..ฝนรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ...กระเป๋าของพี่เดียร์แพงมาก..แล้วฝนก็ไม่ได้ต้องการให้พี่เอากระเป๋ามาแลกด้วยนะคะ..ฝนแค่อยากให้..เพราะฝนรักพี่เดียร์เลยอยากตอบแทนบ้างเท่านั้น"ฝนบอก

"ฝน..ฟังพี่นะ..กระเป๋าของพี่ถึงมันจะแพงมากแค่ไหน..แต่มันก็หาซื้อได้ทั่วไป..เทียบกับกระเป๋าที่ฝนทำให้พี่แล้ว..มันหาซื้อที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว..เพราะอย่างนั้นราคากระเป๋าของฝนจึงมากกว่าของพี่อย่างเทียบไม่ได้..จำไว้นะฝน..ของที่มีราคาแพงแค่ไหนก็เทียบไม่ได้กับของที่คนให้เราด้วยความรู้สึก..เข้าใจมั้ย.."เดียร์บอก

ทุกคนที่ยืนฟังพากันยิ้มกับคำพูดของเดียร์ โดยเฉพาะพีท เขาคิดว่ารักคนไม่ผิดจริงๆ

"เข้าใจค่ะ..พี่เดียร์"ฝนยิ้ม

"งั้น..รับกระเป๋าของพี่ไว้นะ..แล้วใช้ด้วย..ห้ามเก็บ..ไม่อย่างนั้นมันก็ไม่มีค่า"เดียร์ยิ้ม

"ค่ะ..พี่เดียร์"ฝนบอก

"พี่เดียร์คะ..ดรีมถักผ้าพันคอมาให้ค่ะ"

ดรีมบอกแล้วส่งผ้าพันคอที่ถักจากไหมพรมให้

"ขอบใจนะ..สวยมากเลย..พี่จะเอาไว้ใช้ตอนหน้าหนาวนะคะ"เดียร์ยิ้มแล้วรับผ้าพันคอมา

"พี่เดียร์คับ..ผมถักพวงกุญแจมาให้คับ"

เอกบอกแล้วส่งพวงกุญแจที่เป็นตัวกระต่ายที่ทำจากไหมพรมให้

"ขอบใจนะ..ดีเลย..กุญแจรถของพี่ยังไม่มีพวงกุญแจเลย"

เดียร์ยิ้มแล้วหยิบกุญแจรถมาแล้วใส่เข้าไปที่พวงกุญแจที่เอกให้

"น่ารักด้วย..พี่ขอบใจฝน..ดรีมและเอกมากนะที่ทำของมาให้พี่..มาให้พี่กอดหน่อย..อย่าลืมตั้งใจเรียนและเชื่อฟังครูด้วย..เอาไว้พี่จะมาหาใหม่นะ"เดียร์กอดเด็กทั้ง3คนก่อนจะปล่อยออก

"ค่ะ/คับ..พี่เดียร์"ฝน ดรีมและเอกรับคำ

"พี่กลับก่อนนะ..บ๊ายบาย"เดียร์โบกมือให้

"บ๊ายบายค่ะ/คับ"ฝน ดรีมและเอกก็โบกมือให้

เมื่อขึ้นมาบนรถแล้ว เดียร์มองของที่เด็กทำให้แล้วยิ้มอย่างมีความสุข พีทมองเธอทางกระจกหลังพอเห็นเธอยิ้มเขาก็ดีใจแล้ว

"เดียร์..ลูกอย่าไปคิดมากกับคำพูดของษาเลยนะ"นาวินบอก

"เดียร์ไม่คิดมากหรอกค่ะพ่อ..พ่อไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ"เดียร์บอก เธอไม่อยากให้พ่อคิดมาก

"แล้วนี่จะอยู่กินข้าวเย็นที่บ้านลุงก่อนมั้ยหลานๆ"นาวินถาม

"แน่นอนสิคะ..ลุงวิน..เดียร์ทำกับข้าวจะพลาดได้ยังไงคะ"ชาช่ายิ้ม

"ท่าทางเดียร์จะชอบของที่เด็กๆให้มากเลยนะ..ยิ้มไม่หุบเลย"พีทแซว

"ของที่คนทำๆให้ด้วยใจน่ะค่ะ..คนรับก็ต้องมีความสุขเป็นธรรมดา"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..ช่าว่าพี่พีทคงต้องทำของอะไรให้เดียร์จากใจบ้างแล้วล่ะค่ะ..เดียร์จะได้มีความสุข"ชาช่าบอกยิ้มๆ

"ใช่..พี่ก็คิดเหมือนกัน"พีทยิ้ม เขามองหน้าเดียร์ทางกระจก

เดียร์เห็นพีทมองมาทางกระจกเลยส่ายหัวแล้วถอนหายใจเบาๆ

เมื่อมาถึงบ้านของนาวินเดียร์ก็เอากระเป๋าและของที่เด็กๆให้วางไว้บนโต๊ะที่ห้องรับแขก แล้วเข้าครัวไปทำอาหารเย็น ชาช่า พีท ชัยและแอนดิวตามไปด้วย นาวินก็เข้าห้องทำงาน เหลือแต่ษาที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

หลังจากทำอาหารเสร็จแล้วก็พากันเดินออกมาที่ห้องรับแขก เดียร์มองหากระเป๋ากับของที่วางไว้ไม่เจอ เธอเห็นแต่ของที่อยู่ในกระเป๋าวางกองอยู่แต่กระเป๋ารวมถึงผ้าพันคอกับพวงกุญแจหายไป

"เดียร์..หาอะไรเหรอ"ชาช่าถาม เธอเห็นเดียร์เดินไปเดินมาเหมือนหาอะไรอยู่

"เดียร์หาของที่เด็กๆให้มาน่ะค่ะ..เดียร์วางไว้ที่โต๊ะนี่ก่อนจะเข้าไปในครัวน่ะค่ะ"เดียร์บอกด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

"ลองถามพี่น้อยดูสิ..ว่าเห็นมั้ย"ชาช่าบอก

"หาอะไรกันเหรอ"พีทถาม

"เดียร์หาของที่เด็กๆให้มาน่ะค่ะ..พี่พีท"ชาช่าบอก

"พี่น้อยคะ..เห็นกระเป๋าไหมพรมกับผ้าพันคอและพวงกุญแจที่วางอยู่ตรงนี้มั้ยคะ"เดียร์ถาม

"พี่เห็นคุณษา..หยิบเอาออกไปทางหน้าบ้านน่ะค่ะ"น้อยบอก

"ขอบคุณนะคะ"

เดียร์บอกแล้วรีบเดินออกไปดูที่หน้าบ้าน โดยมีชาช่า พีท ชัยและแอนดิวเดินตามไปด้วย

เมื่อออกมาที่หน้าบ้าน บนพื้นใกล้สนามหญ้าก็เห็นไฟกำลังลุกอยู่ที่พื้นที่มีของเหมือนไหมพรมกำลังติดไฟจนจะมอดอยู่แล้ว

"พี่ษา!..ทำอะไรคะ"

เดียร์ถามด้วยเสียงที่ดังด้วยความโมโห

เดียร์รู้ว่าษาเอาของที่เด็กๆให้มาเผาทิ้ง เธอไม่เคยโมโหษามากขนาดนี้มาก่อน เธอกำมือจนแน่นน้ำตาออกมาคลอที่ตา

"ของสกปรกอย่างนั้น..จะเอาไว้ทำไม..ถ้าแกไม่มีกระเป๋าใช้..ชั้นจะให้แกเอง..แต่ห้ามแกใช้ของสกปรกแบบนี้"ษาพูดแล้วมองหน้าเดียร์แบบเหยียดๆ

"ทำไมพี่ษา..ต้องทำอย่างนี้คะ...ของนั่นเป็นของๆเดียร์..พี่ษาไม่มีสิทธิ์มาทำลาย"เดียร์ว่าษาเสียงดังน้ำตาไหลลงมา

"ทำไมชั้นจะไม่มีสิทธิ์..ชั้นเป็นพี่แก..ชั้นจะทำอะไรก็ได้..ที่เห็นว่ามันไม่สมควร..แกจำไว้..ว่าอะไรที่ชั้นว่าได้คือได้..แต่อะไรที่ชั้นว่าไม่ก็คือไม่"ษาพูดด้วยเสียงดังเช่นกัน

เดียร์ยืนกำมือแน่นมาก น้ำตาไหลไม่หยุดตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธ

"เกิดอะไรขึ้น..ยายษา..เสียงดังไปทั้งบ้าน..ยายเดียร์ร้องไห้ทำไมลูก..แล้วใครก่อไฟทำไม"นาวินถาม เขางงๆ

เดียร์วิ่งเข้าไปในบ้านแล้วหยิบของที่ษาเอาออกจากกระเป๋าแล้ววางกองไว้มาจนหมด ก่อนจะวิ่งออกมาขึ้นรถแล้วขับออกไปจากบ้านทันที

"เดียร์..ยายเดียร์..ไปไหนลูก..เกิดอะไรขึ้น.."นาวินตกใจที่เห็นเดียร์ร้องไห้แล้วขับรถออกไป

"คือ..ษาเอาของที่เด็กๆให้เดียร์มาเผาน่ะค่ะ..ลุงวิน"ชาช่าบอก

"อะไรนะ!..ยายษา..แกทำอะไรลงไป..นั่นมันเป็นของน้อง..ไม่ใช่ของแก..แล้วน้องก็ชอบของนั่นมาก..ทำไมแกถึงได้ชอบทำร้ายน้องสาวของแกนักนะ..ชั้นไม่เข้าใจจริงๆ"นาวินพูด

"ก็ษาบอกแล้วว่ามันสกปรก..ไม่ให้เอามา..แต่ก็ยังเอามา..ษาก็จะทำลายมัน..โทษฐานที่อยากไม่เชื่อฟัง"ษาพูดอย่างไม่สำนึก

"ยายษา!..เพี๊ยะ!!"นาวินเดินไปตบหน้าของษาทันที

"พ่อ!..พ่อตบษา..พ่อเข้าข้างแต่มัน..ษาเกลียดพ่อและเกลียดมันด้วย"ษาวิ่งเข้าบ้านแล้วขึ้นไปบนห้อง

"ทำไมชั้นถึงได้มีลูกแบบนี้นะ"นาวินทำท่าหมดแรง

"ลุงวินใจเย็นๆนะคะ..เข้าไปนั่งข้างในก่อนค่ะ"

ชาช่ากับพีทประคองนาวินเข้าไปที่ห้องรับแขก

"ป่านนี้ไม่รู้ยายเดียร์..จะเป็นยังไงบ้าง..ขับรถไปไหนแล้วก็ไม่รู้"นาวินทำหน้าเป็นกังวล

"ลุงวินไม่ต้องเป็นห่วงเดียร์หรอกค่ะ..น้าเบิ้มคอยขับรถตามดูอยู่แล้ว..เดี๋ยวค่อยโทรไปถามก็ได้ค่ะ"ชาช่าบอก

"ใช่..ลุงลืมไป..เฮ้อ!ลุงไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมยายษาถึงได้ขยันทำร้ายจิตใจยายเดียร์..ยายเดียร์ก็ยอมทุกอย่างแล้วไม่ว่าจะออกไปอยู่ข้างนอก...และไม่ไปทำงานที่บริษัท..แต่ยายษาก็ไม่หยุดทำร้ายยายเดียร์สักที..ลุงสงสารยายเดียร์จริงๆ"นาวินบอก

"ลุงวินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ..ช่าจะดูแลเดียร์เอง..ต่อไปช่าจะไม่ยอมให้ษามาทำร้ายเดียร์ได้อีก..ช่าสัญญาค่ะ"ชาช่าบอก

"ผมด้วยคับลุงวิน..ผมจะดูแลและปกป้องเดียร์ด้วยชีวิตของผม..ผมสัญญา"พีทบอก

"ผมกับแอนดิวด้วยคับ..ลุงวิน"ชัยพูด

"ลุงขอบใจนะ..ขอบใจจริงๆ..ยังไงลุงก็ฝากทุกคนช่วยดูแลยายเดียร์ด้วย"นาวินบอก

"ลุงวินไปพักผ่อนเถอะค่ะ..เรื่องเดียร์...เดี๋ยวช่ากับพี่ๆจะตามไปดูให้เองค่ะ"ชาช่าบอก

"ขอบใจนะ..งั้นลุงขอไปพักผ่อนก่อน"นาวินบอกแล้วลุกขึ้นเดินขึ้นไปบนบ้าน

"ป้านิ่มคับ..ฝากดูแลลุงวินด้วยนะคับ..ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้เลยนะคับ"พีทบอก

"ค่ะ..คุณพีท..ป้าก็ฝากคุณพีทกับคุณๆทุกคนดูแลคุณเดียร์ด้วยนะคะ"ป้านิ่มบอก

"ไม่ต้องห่วงค่ะ..ป้านิ่ม"ชาช่าบอก

ทุกคนพากันเดินออกมาที่รถ

"แล้วเราจะไปหาเดียร์ได้ที่ไหนวะ"พีทถาม

"เดี๋ยวช่าโทรถามน้าเบิ้มก่อนค่ะ"ชาช่าบอก

ชาช่าหยิบมือถือมาโทรหาน้าเบิ้มทันที

"น้าเบิ้มคะ..น้าขับรถตามเดียร์อยู่ใช่มั้ยคะ...ตอนนี้เดียร์กำลังไปไหนคะ..ค่ะ..ขอบคุณค่ะ"ชาช่าวางสาย

"เดียร์อยู่ที่ไหนช่า"พีทถาม

"อยู่ที่สวนสาธารณะตรงสะพานพระราม8น่ะค่ะ'ชาช่าบอก

"ไป..งั้น..ก็ไปกันเลย"พีทบอกแล้วเดินไปขึ้นรถ

ทุกคนขับรถตามกันไปจนถึงสะพานพระราม8 ชาช่าโทรหาน้าเบิ้มอีกครั้งเพื่อจะได้รู้ว่าเดียร์อยู่ตรงไหน

เมื่อรู้แล้วจึงจอดรถแล้วเดินเข้าไป ทุกคนเห็นว่าเดียร์ยืนมองออกไปที่แม่น้ำเจ้าพระยา ชาช่าบอกให้พีทกับชัยและแอนดิวยืนรออยู่ห่างๆก่อน เธอจะเข้าไปคุยกับเดียร์เอง น้าเบิ้มเมื่อเห็นว่าทุกคนมาแล้วจึงเดินกลับไปประจำที่รถ

ชาช่าเดินเข้าไปยืนข้างๆเดียร์ พอเดียร์หันมาเห็นจึงเข้ามากอดแล้วร้องไห้ ชาช่าลูบผมและลูบหลังเพื่อปลอบเดียร์เบาๆ

เดียร์ร้องไห้อยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นแล้วถอยออกมา ชาช่ายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เบาๆ

"สบายใจขึ้นหรือยัง"ชาช่าถาม

"ดีขึ้นแล้วค่ะ..ขอบคุณนะคะ"เดียร์ยิ้ม

"พร้อมจะสู้หรือยัง"ชาช่าถาม

"เฮ้อ!..ค่ะ..เดียร์พร้อมจะสู้แล้ว"เดียร์ถอนหายใจแล้วบอก เธอยอมมานานเกินไปแล้ว

"ดีมาก..น้องสาวของพี่..แต่ไม่ต้องกลัวนะ..เดียร์ไม่ได้สู้คนเดียว..แต่เดียร์มีพี่..มีพี่ชัย..มีแอนดิว..และที่สำคัญคือพี่พีท..พี่พีทรักและห่วงเดียร์มากนะ..แต่พี่อยากถามว่า..ถ้าษาบังคับให้เดียร์เลิกชอบพี่พีท..เดียร์จะยอมมั้ย"ชาช่าถาม

"...ต่อไปนี้..พี่ษาจะมาบังคับอะไรเดียร์ไม่ได้อีกแล้วค่ะ..ส่วนเรื่องพี่พีท..ถ้าพี่พีทชอบเดียร์จริงๆ..เดียร์ก็จะไม่ยอมให้ใครเหมือนกัน"เดียร์บอกด้วยหน้าตาจริงจัง

"ดีแล้วล่ะ...พี่อยากเห็นเดียร์เป็นแบบนี้มานานแล้ว..พี่รักเดียร์นะ..พี่จะไม่ให้ษามาทำร้ายเดียร์ได้อีก"ชาช่ายิ้ม

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะที่รักเดียร์"เดียร์ยิ้มแล้วกอดชาช่าอีกครั้ง

"กอดกันพอหรือยังสาวๆ..พี่หิวแล้วนะ"ชัยถาม

เขาเดินเข้ามาพร้อมกับพีทและแอนดิว

"ตายจริง..เดียร์ลืมไปเลย..ทำให้พี่ๆต้องหิวข้าวกันแย่..ไปค่ะ..หาข้าวกินกัน"เดียร์ยิ้ม เธอคลายแขนที่กอดชาช่าออก

ครืด..ครืดมือถือของเดียร์ดัง เธอเห็นเป็นเบอร์ของพ่อจึงกดรับ

"ค่ะ..พ่อ"

"เป็นยังไงบ้างลูก"

"เดียร์ไม่เป็นอะไรค่ะ..พ่อไม่ต้องห่วง..ไม่ต้องกังวลนะคะ"

"พ่อ..ขอโทษนะ"

"พ่อคะ...ไม่เกี่ยวกับพ่อเลยค่ะ..พ่อไม่ต้องไปว่าพี่ษาหรอกนะคะ..เรื่องมันผ่านไปแล้ว..ช่างมันเถอะ"

"ขอบใจนะลูก..แล้วหนูอยู่กับใคร..อยู่ที่ไหนล่ะลูก"

"หนูอยู่กับพี่ช่าและพี่ๆน่ะค่ะ..กำลังจะไปกินข้าวกัน..พ่อก็อย่าลืมกินข้าวนะคะ"

"อยู่กับพี่ๆเขา..พ่อก็สบายใจ..แล้วหนูจะเข้าบ้านอีกเมื่อไหร่ล่ะ"

"คงต้องรอสอบเสร็จก่อนค่ะ...ถ้าพ่อคิดถึงก็ไปหาที่คอนโดได้นะคะ'

"เอาไว้พ่อจะไปนะ..หนูไปกินข้าวเถอะ..เดี๋ยวพี่ๆจะหิวกันแย่"

"ค่ะพ่อ..เดียร์รักพ่อนะคะ"

"พ่อก็รักเดียร์ลูก"

เดียร์วางสาย

พีทมองหน้าเดียร์ไม่ว่าเมื่อไหร่หรือตอนไหนเธอก็ไม่เคยจะว่าใครให้เจ็บช้ำ แต่ตัวเธอเองกลับต้องเจ็บช้ำอยู่ตลอดจากคนใกล้ตัว เขาจะต้องปกป้องเธอให้ได้พีทสัญญากับตัวเอง

"ไปกินข้าวกันค่ะ..ไปที่ไหนดีคะ..เดี๋ยวเดียร์เลี้ยงเอง"เดียร์ยิ้ม

"ไม่ได้..พี่จะเลี้ยงเอง..ห้ามปฏิเสธ"พีทพูดดักคอของเดียร์

"ตามใจค่ะ..ส่วนเรื่องร้านให้พี่ๆเลือกนะคะ...เพราะเดียร์ไม่ค่อยได้ออกมากินข้าวข้างนอกน่ะ"เดียร์บอก

"งั้น..ไปร้านที่อยู่ริมแม่น้ำ..ไม่ไกลจากที่นี่หรอก..อาหารเขาอร่อยแต่น้อยกว่าที่เดียร์ทำหน่อย..ขับรถตามกันมาก็แล้วกันนะ"ชัยบอก

"เดียร์ไปกับพี่นะ"พีทบอก

"แต่เดียร์ขับรถมานะคะ"เดียร์แย้ง

"พี่ให้น้าเบิ้ม..ขับรถของเดียร์กลับไปที่คอนโดแล้วล่ะ"พีทยิ้ม

เดียร์มองหน้าพีทแบบงงๆ แต่พอเห็นเขามองมาจึงส่ายหัวแล้วยิ้มนิดๆ

"เจ้าเล่ห์นะคะ..พี่พีท"ชาช่าแซว

"พี่แค่ไม่อยากให้เดียร์ขับรถคนเดียวน่ะ..พี่เป็นห่วง"พีทบอก

"ค่ะ..งั้นก็ไปกันเถอะ"เดียร์บอก

ทุกคนจึงพากันไปที่รถแล้วขับตามกันไปที่ร้านอาหารที่ชัยบอก