14

เมื่อกลับไปถึง เดียร์ก็ให้พีทไปอาบน้ำส่วนเธอก็ไปช่วยคนอื่นๆเก็บของเตรียมเดินทางกลับ พอเก็บของจนเสร็จแล้วก็มีพิธีส่งมอบโรงเรียน หลังจากส่งมอบแล้วต่างก็ขึ้นรถบัสเพื่อกลับไปที่มหาลัย

เดียร์นั่งรถกลับมากับพีทเหมือนเดิม เขาขับไปส่งเธอที่มหาลัยเพื่อเอารถที่จอดไว้ แล้วก็ขับตามเธอกลับมาที่คอนโด

ระหว่างที่ขึ้นลิฟต์มาด้วยกัน เดียร์สังเกตุว่าพีทหน้าตาซีดๆ และออ่นเพลียเหมือนคนจะไม่สบาย

"พี่พีทคะ..กลับถึงห้องแล้วกินยาด้วยนะคะ..เดี๋ยวจะไม่สบาย"เดียร์บอกเมื่อขึ้นมาถึงชั้นที่พัก

"พี่ไม่เป็นไรหรอก..แค่เพลียๆน่ะ..นอนพักสักหน่อยก็คงจะดีขึ้น"พีทยิ้มอย่างออ่นล้า เขารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวแต่ก็คิดว่าไม่เป็นอะไรพักผ่อนแล้วคงดีขึ้น

"ค่ะ..แต่ถ้าไม่สบายยังไงก็อย่าลืมกินยานะคะ"เดียร์พูด เพราะถ้าเขาป่วยก็เป็นเพราะเธอ

"คับ..เดียร์ก็ไปพักเถอะ"

"ค่ะ"

เช้าวันรุ่งขึ้นเดียร์ตื่นมาทำข้าวต้มกุ้งแล้วก็ตักใส่ชามเอาไปให้พีทที่ห้อง เธอเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะไม่สบายเพราะจากท่าทางที่เห็นเมื่อวานมันน่าจะเป็นอย่างนั้น

เดียร์เดินมากดกริ่งห้องของพีท สักพักใหญ่เขาจึงเดินมาเปิดประตูด้วยท่าทางที่ดูออ่นเพลียมาก หน้าออกแดงๆ

"พี่พีทเป็นอะไรหรือป่าวคะ..เดียร์ทำข้าวต้มกุ้งมาให้ค่ะ"เดียร์ถาม

"พี่แค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ..ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก"

"แล้วกินยาหรือยังคะ"

"ไม่ต้องกินหรอก..นอนพักสักหน่อยก็หายแล้ว...ขอบใจนะที่ทำข้าวต้มกุ้งมาให้พี่"

เดียร์มองหน้าพีทที่ออกแดงนิดๆเหมือนคนมีไข้มากกว่าแค่ปวดหัว จึงยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเขาเบาๆแล้วก็ต้องสะดุ้งรีบชักมือกลับเพราะตัวของเขาร้อนมาก

"พี่พีทตัวร้อนมากเลยนะคะ..คงจะไม่สบายแล้วแน่ๆเลย..ไปค่ะ..เข้าไปข้างในก่อน"

เดียร์จับมือพีทให้เดินไปนั่งที่โซฟาข้างในห้อง เธอวางชามข้าวต้มกุ้งลงบนโต๊ะหน้าโซฟา

"แล้วพี่พีทมียาแก้ไข้หรือป่าวคะ"

"ไม่มีคับ..พี่ยังไม่ได้ซื้อมาน่ะ"

"งั้น..พี่พีทกินข้าวต้มไปก่อนนะคะ..เดี๋ยวเดียร์ไปเอายาที่ห้องให้ค่ะ"

"เอ่อ..ไม่ต้องกินยาก็ได้มั้ง..นอนพักก็หายแล้ว"พีทบอกโดยไม่มองเดียร์

"อย่าบอกนะคะ..ว่าพี่พีทไม่ชอบกินยาน่ะ"เดียร์ยิ้มแล้วมองหน้าพีท

"เอ่อ..คือ..พี่.."พีทอ้ำๆอึ้งๆ

"จะชอบหรือไม่ชอบก็ต้องกินค่ะ..ห้ามดื้อ"

"คับ..พี่กินก็ได้"

"ก็แค่นั้นแหละค่ะ..งั้นกินข้าวต้มไปก่อนนะคะ..แล้วคีย์การ์ดห้องพี่พีทอยู่ไหนคะ..เดี๋ยวเดียร์ออกไปแล้วจะได้ไม่ต้องให้พี่พีทเดินไปเปิดประตูให้อีก"

"วางอยู่ตรงข้างประตูน่ะ"

"ค่ะ..เดี๋ยวเดียร์มานะคะ"

เดียร์เปิดประตูออกไปแล้วสักพักก็เดินกลับเข้ามา

"กินข้าวต้มอิ่มแล้วเหรอคะ"

"คับ"

"อ่ะ..นี่ยา..แล้วนี่น้ำอุ่นค่ะ"

"พี่ต้องกินจริงๆเหรอ..ไม่กินได้มั้ยคับ..ยาอ่ะ"

"ไม่ได้ค่ะ..ห้ามดื้อ"

"ก็ได้..ไม่เห็นต้องดุเลยนี่คับ"

พีทรับยาไปจากมือของเดียร์แล้วทำหน้าเหมือนไม่อยากจะกิน แต่ก็ยอมกินจนได้ เดียร์ยิ้มที่เขาทำตัวเหมือนเด็ก

"แค่นั้นแหละค่ะ..ดื้อเป็นเด็กไปได้..งั้นพี่พีทก็ไปนอนพักเถอะค่ะ..เดี๋ยววันนี้เดียร์จะอยู่เป็นเพื่อนที่ห้องนี่ล่ะ"

"รบกวนเดียร์หรือป่าว...ที่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนพี่น่ะ"

"ไม่รบกวนหรอกค่ะ..ที่พี่พีทป่วยก็เพราะตากฝนไปหาเดียร์เมื่อวาน..ดังนั้น..วันนี้เดียร์จะอยู่เป็นเพื่อนพี่พีทเองค่ะ..และอีกอย่างถ้าเดียร์ไม่อยู่บังคับให้พี่พีทกินยา..พี่พีทก็คงจะไม่กินยาแน่ๆ"

"ขอบใจนะ..ที่เป็นห่วงพี่"

"ค่ะ..งั้นพี่พีทก็ไปนอนที่ห้องเถอะค่ะ..เดียร์จะนั่งทำการบ้านตรงโต๊ะกินข้าวนี่แหละ..ถ้าต้องการอะไรก็เรียกได้นะคะ"

"พี่นอนตรงนี้ดีกว่า..พี่จะได้เห็นหน้าเดียร์ด้วย"

"ตามใจค่ะ..เดียร์ไปเอาผ้าห่มมาให้นะคะ"

เดียร์เดินไปที่ห้องนอนของพีทแล้วหยิบผ้าห่มออกมาก่อนจะห่มให้พีทที่นอนอยู่บนโซฟา

"ขอบใจนะ..พี่ต้องหายเร็วแน่ๆถ้ามีเดียร์คอยดูแลใกล้ๆแบบนี้"

"เก็บคำพูดพวกนี้ไปใช้ออ้นสาวคนอื่นๆบ้างก็ได้ค่ะ"

"พี่จะไม่มีวันไปใช้คำพวกนี้กับใครอีก..นอกจากเดียร์คนเดียวเท่านั้น"

"แล้วเดียร์จะคอยดูค่ะ..พี่พีทหลับตาได้แล้ว"

"คับ"

เดียร์อมยิ้มแล้วจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโซฟามากนัก แล้วลงมือทำการบ้านที่เธอหยิบมาด้วยตอนที่ไปเอายาให้พีท

พีทนอนมองเดียร์ที่นั่งทำการบ้านที่โต๊ะแล้วก็ยิ้ม เธอทั้งสวยและน่ารักแถมมีนิสัยแบบนี้จึงทำให้มีแต่คนรัก แล้วเขาจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ยังไงล่ะ

เดียร์นั่งทำการบ้านจนเสร็จ เธอเห็นพีทนอนหลับสนิทแล้วก็อมยิ้มออกมา เธอนึกถึงตอนที่เจอเขาครั้งแรก ตอนนั้นเธอคิดว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้จึงค่อนข้างระแวงและระวังตัว แล้วษาเองก็บอกให้เธออยู่ห่างๆเขา เธอจึงพยายามไม่เข้าใกล้แต่เขากลับพยายามเข้าใกล้เธออยู่ตลอด จนกระทั่งได้มาคุ้นเคยกับเขาจริงๆจึงได้รู้ว่า เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้จีบไม่เลือก แต่เขาไม่เคยจีบใครมาก่อนเลยต่างหาก เขาจึงใช้คำพูดจีบเธอตรงๆครั้งแล้วครั้งเล่า และพอถูกเธอถามหรือแซวกลับไป เขามักจะไปไม่เป็นแล้วเก็บอาการไม่ค่อยอยู่แถมยังออกจะเขินๆ มันทำให้เธอคิดว่าเขาจริงใจดีและน่ารัก แล้วยิ่งพอเขามาพูดจีบตรงๆบ่อยๆ มันก็ทำให้เธอเขินและใจเต้นแรงได้เหมือนกัน เธอจึงต้องพยายามเก็บอาการไม่แสดงออกมาให้เขารู้ว่าเขินกับคำพูดของเขา แต่ถ้าเขายังจีบเธอตรงๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็ไม่รู้ว่าเธอจะเก็บความรู้สึกไปได้นานแค่ไหน

เดียร์ยอมรับกับตัวเองว่าคงจะชอบพีทเข้าแล้ว ไม่ได้ชอบเพราะเขาหล่อและรวย แต่ชอบในความเป็นคนตรง จริงใจและที่ชอบที่สุดคงเป็นความเคอะเขินของเขาที่แสดงออกมาให้เห็นจริงๆ นี่ถ้าษารู้ว่าเธอชอบพีทคงจะอาละวาดแน่ๆ แต่เธอไม่กลัวษาอีกแล้ว อีกอย่างเธอไม่ได้แย่งของๆษา เพราะพีทไม่เคยชอบหรือจีบษามาก่อนเลย เรื่องความรักมันเป็นเรื่องของความรู้สึกของคนสองคนว่าตรงกันมั้ย ตอนนี้ความรู้สึกของเธอกับพีทตรงกันจึงไม่มีอะไรต้องกลัว แต่เธอจะยังไม่บอกพีทว่าเธอชอบเขา แต่จะคอยดูว่าเขาจะจีบเธอต่อไปยังไงดีกว่า

หลังจากนั่งนึกอะไรไปสักพักเดียร์ก็คิดว่าควรจะออกไปซื้ออะไรมาทำให้พีทกิน เธอจึงออกไปที่ห้างใกล้ๆคอนโดแล้วไปเอาอุปกรณ์ทำครัวที่ห้องของเธอแล้วเอามาทำอาหารที่ห้องของพีทแทน

พีทรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ได้กลิ่นอาหารลอยมาเข้าจมูก จึงลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปในครัว เขาเห็นเดียร์กำลังหันหลังทำอาหารอยู่เลยเดินเข้าไปดู

"อ้าว!พี่พีทตื่นแล้วเหรอคะ..แล้วเป็นยังไงบ้างคะ"เดียร์หันมาเห็นพีทพอดี

"ดีขึ้นแล้วล่ะ..ไม่ปวดหัวเหมือนเมื่อเช้าแล้ว"

"ไหนคะ..ขอเดียร์ดูหน่อย..ว่าไข้ลดลงหรือยัง"

เดียร์เดินเข้าไปยืนข้างหน้าพีทแล้วเอาหลังมือไปแตะหน้าผากเบาๆ

"ตัวไม่ร้อนเหมือนเมื่อเช้า..แสดงว่าไข้ลดแล้ว...แต่ตัวยังอุ่นอยู่..เดียร์ว่ากินยาแล้วนอนพักอีกสักคืน..ก็น่าจะหายแล้วล่ะค่ะ"

เดียร์ยิ้มแล้วมองหน้าพีท แต่พอเห็นสายตาที่เขามองมาก็ทำให้เธอเขินมาก เธอต้องพยายามไม่ให้ตัวเองหลบสายตาที่เขามองมา มืออีกข้างจึงกำเข้าหากันแน่นเพื่อสงบสติอารมณ์ไว้ไม่ให้แสดงออกมาให้เขารู้ว่าเธอเขิน

"ขอบใจนะที่คอยดูแลพี่"พีทมองจ้องเดียร์อย่างหวานซึ้งแต่เธอก็ไม่หลบสายตาแล้วยังมองกลับมาด้วย

"ไม่เป็นไรค่ะ..พี่พีทไปนั่งก่อนเถอะค่ะ..เดี๋ยวเสร็จแล้ว..เดียร์จะยกไปให้"เดียร์หันกลับไปที่เตาอีกครั้ง

"คับ"

พีทจึงเดินกลับไปนั่งลงที่โซฟาเหมือนเดิม เขาคิดว่าเมื่อไหร่จะทำให้เธอเขินได้สักที แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็รอได้

สักพักเดียร์ก็ยกอาหารมาวางที่โต๊ะกินข้าว

"กินข้าวได้แล้วค่ะ"เดียร์บอก

"เดียร์มากินด้วยกันสิ..น่าตาน่ากินทั้งนั้นเลย"

"ค่ะ..แล้วก็นี่น้ำขิง..พี่พีทต้องดื่มแทนน้ำเปล่าไปก่อนนะคะ"

"ทำไมพี่ต้องดื่มน้ำขิงด้วยล่ะ"

"น้ำขิงจะช่วยให้หายไข้ได้ค่ะ"

"แต่พี่ไม่ชอบกลิ่นและรสชาติของมันเลยนะ"

พีทบอกแล้วทำหน้าแหยๆยิ่งกว่าตอนกินยาอีก

"พี่พีทลองดื่มดูก่อนเถอะค่ะ..น้ำขิงนี้เดียร์ทำเอง..ไม่ได้ซื้อสำเร็จมาจากตลาดนะคะ"เดียร์บอกพลางส่งแก้วน้ำขิงให้พีท

พีทมองหน้าของเดียร์แบบไม่ค่อยอยากรับแก้วแต่ก็ยอมรับมาแล้วดมกลิ่นก่อนจะค่อยๆดื่มลงไปจนเกือบหมดแก้ว

"อืม...น้ำขิงที่เดียร์ทำ..รสชาติและกลิ่นไม่เหมือนที่พี่เคยกินเลย..ถ้าอย่างนี้..พี่ดื่มได้แน่ๆ"พีทยิ้ม

"ดีแล้วล่ะค่ะ..เดียร์ทำใส่ไว้ในกระติกน้ำร้อนให้แล้ว..พี่พีทดื่มได้ตลอดเลยนะคะ.."

"ขอบใจนะ..เดียร์นี่น่ารักที่สุด"

"กินข้าวเถอะค่ะ..จะได้กินยา"

เดียร์เปลี่ยนเรื่องทันทีที่พีทชมเพราะกลัวว่าจะเขินต่อหน้าเขา

หลังจากกินข้าวแล้วเดียร์ก็เอายาให้พีทกิน

"กินยาแล้วนอนพักต่อไปก่อนนะคะ"

"แล้วเย็นนี้เดียร์จะไปทำงานหรือป่าวล่ะ"

"ว่าจะไปนะคะ..หยุดมาหลายวันแล้วค่ะ"

"งั้น..เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ"

"ไม่ต้องเลยค่ะ...พี่พีทไม่สบายนอนพักอยู่ที่คอนโดนี่แหละ..เดียร์ไปเองได้ค่ะ"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่ค่ะ...ถ้าไม่พัก..เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้จะยุ่ง..ห้ามดื้อค่ะ"

"ก็ได้..เดียร์ขับรถระวังๆด้วยนะ..พี่เป็นห่วง"

"ทำเหมือนเดียร์ไม่เคยขับรถไปเองนะคะ"

"ก็...พี่เป็นห่วงนี่นา"

"ค่ะ...เดียร์จะระวัง..พี่พีทนอนได้แล้ว"

พีทจึงเดินกลับไปนอนที่โซฟา ก่อนจะหลับไปอีกครั้ง พอตื่นมาอีกทีเดียร์ก็ไม่อยู่แล้ว มีแต่อาหารและยากับกระดาษที่วางไว้บนโต๊ะกินข้าว เขาจึงหยิบกระดาษมาอ่าน

"เดียร์ทำอาหารไว้ให้แล้วนะคะ..พี่พีทไม่มีไข้แล้วแต่ก็ต้องกินยาต่อ..ห้ามหยุดยานะ..แล้วอย่าลืมดื่มน้ำขิงด้วยนะคะ"

พีทอมยิ้มกับกระดาษ แค่เดียร์เป็นห่วงเขาก็มีความสุขแล้ว

เดียร์ไปถึงที่ร้านของชัยแล้วเดินตรงเข้าไปที่ห้องทำงานของชัย

"อ้าว!เดียร์มาถึงแล้วเหรอ..ทำไมมาเร็วล่ะ..แล้วไหนไอ้พีทล่ะ..ปกติวันอาทิตย์จะมาพร้อมกันนี่"ชัยถาม

"พี่พีทไม่สบายค่ะ..เดียร์เลยไม่ให้มาน่ะ"เดียร์บอก

"พี่พีทเป็นอะไรล่ะ..เดียร์"ชาช่าถาม

"พี่พีทมีไข้น่ะค่ะ..เพราะโดนฝนตอนที่ไปออกค่ายด้วยน่ะ"เดียร์บอก

"แล้วไอ้พีท..มันเชื่อเดียร์ด้วยเหรอเนี่ย...555.."ชัยขำ

"มีอะไรหรือคะ..พี่ชัย"เดียร์ถาม

"ก็ปกติมันรั้นจะตาย..ใครห้ามหรือบอกอะไร..ไม่เคยจะฟังหรอก"ชัยยิ้ม

"เอ่อ..พี่ช่าคะ..เดียร์จะถามว่า..เรื่องที่พี่พีทออกทุนให้กับมหาลัยและตามไปออกค่ายด้วยเนี่ย..เป็นความคิดพี่ช่าใช่มั้ยคะ"เดียร์มองชาช่าตรงๆ

"เอ่อ..งั้นพี่กับแอนดิว...ออกไปข้างนอกก่อนนะ..คุยกันตามสบาย"ชัยพยักหน้าให้แอนดิวแล้วเดินออกไป

"ใช่..เป็นความคิดพี่เอง..เดียร์โกรธพี่เหรอ"ชาช่าถาม

"ป่าวหรอกค่ะ..เดียร์ค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นความคิดของพี่ช่า..เพราะเดียร์ถามพี่พีทแล้ว..แต่เขาก็ทำอ้ำๆอึ้งๆน่ะค่ะ"เดียร์ยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงหน้าของพีท

"คืออย่างนี้นะเดียร์...พี่ไม่ได้อยากปิดเดียร์..คือพี่พีทมาขอให้พี่ช่วย..เขาบอกว่าเขารักเดียร์และอยากจีบเดียร์...แต่ไม่รู้ว่าจะเข้าหาหรือไปตีสนิทกับเดียร์ได้ยังไง..พี่พีทบอกว่าเดียร์มักจะระแวงและระวังตัวแถมเวลาเข้าไปใกล้..เดียร์ก็จะตีตัวออกห่างอยู่ตลอด..แต่พี่ก็ถามพี่พีทแล้วว่ารักเดียร์จริงมั้ย...พี่พีทก็ยืนยันว่ารักเดียร์จริงๆ..พี่ก็เห็นว่าพี่พีทเป็นคนดี นิสัยก็ดีที่พี่รู้..เพราะว่าพี่พีทมักจะมาที่บ้านพี่บ่อยๆ..มาหาพี่ชัยน่ะ..พี่ถึงได้ยอมช่วย..พี่แค่อยากให้เดียร์ให้โอกาสพี่พีทได้จีบเดียร์ดูแค่นั้น..ถ้าเกิดว่าพี่พีทมาจีบแล้วเดียร์ไม่ชอบจริงๆแล้วค่อยบอกเขาก็ได้"ชาช่าบอก

"ค่ะ...เดียร์ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย..นี่ก็แสดงว่าพี่ชัยกับพี่แอนดิวก็ร่วมมือด้วยใช่มั้ยคะ"เดียร์ถามยิ้มๆ

"ก็..ใช่จ้า..แล้วพี่ก็อยากถามเดียร์เหมือนกันว่า..พี่พีทก็จีบเดียร์มาสักพักแล้ว..เดียร์คิดว่ายังไงล่ะ"ชาช่าถาม

"คือตอนแรก..ที่เดียร์ไม่เข้าใกล้พี่พีทก็เพราะว่าพี่ษา...เดียร์รู้ว่าพี่ษาชอบพี่พีทจึงไม่อยากมีปัญหาและก็คิดว่าพี่พีทชอบพี่ษาด้วยเหมือนกัน...แต่ต่อมาพี่พีทมาบอกเดียร์ว่าไม่ได้คิดอะไรกับพี่ษาและไม่มีวันจะคิดด้วย..เดียร์ก็เลยคิดว่าพี่พีทก็เป็นเหมือนกับพี่ชัย..ที่เหมือนพี่ชายคนหนึ่ง..แต่พอพี่พีทมาพูดจีบเดียร์ตรงๆ..เดียร์ถึงได้รู้ว่าพี่พีทตั้งใจจะจีบ..แล้วที่ยอมให้พี่พีทจีบเพราะเดียร์เห็นว่าเขาจริงใจดีและเวลาที่พี่พีทเขินตอนที่ถูกเดียร์แซวหรือถามตรงๆก็น่ารักดีน่ะค่ะ"เดียร์อมยิ้ม

"เอ...แบบนี้ก็แสดงว่า..น้องสาวของพี่ก็ชอบพี่พีทแล้วเหมือนกันใช่มั้ย"ชาช่ายิ้ม

"เอ่อ..ก็..ใช่ค่ะ..แต่พี่ช่าห้ามบอกพี่พีทนะคะ..ไม่อย่างนั้น..เดียร์จะไม่พูดกับพี่ช่าอีกเลย"เดียร์เขินจนหน้าเริ่มแดง

"จ้า..พี่จะยังไม่บอกพี่พีท..แล้วทำไมถึงยังไม่อยากให้พี่พีทรู้ล่ะ"ชาช่าถาม

"เดียร์อยากให้พี่พีทลองพิสูจน์ความจริงใจดูว่าจะมั่นคงต่อเดียร์มากแค่ไหนน่ะค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"เรานี่..ร้ายนักนะ..ก็ได้..พี่ก็อยากรู้เหมือนกัน"ชาช่ายิ้ม

"งั้น..เดียร์ไปทำงานก่อนนะคะ"เดียร์บอก

"จ้า"ชาช่ายิ้ม

เดียร์เดินออกไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็มีเสียงไลน์เข้ามาจึงกดดู

LINE

พีท:ถึงร้านไอ้ชัยหรือยัง

เดียร์:ถึงแล้วค่ะ

พีท:พี่กินข้าวและกินยาแล้วนะ

เดียร์:ดีแล้วค่ะ..งั้นก็ไปนอนได้แล้ว

พีท:คับ..ระวังตัวด้วยนะ

เดียร์:ค่ะ

เดียร์อมยิ้มกับมือถือแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะออกไปเป็นดีเจ

หลังจากทำงานแล้วเดียร์ก็ขับรถกลับคอนโด โดยที่แวะซื้อน้ำเต้าหู้กับปลาท่องโก๋ไปฝากยามด้วยแล้วเธอก็นึกถึงพีทแต่ก็คิดว่าคงจะหลับไปแล้ว

ครืด..ครืดมือถือของเธอดัง

"ค่ะ..พี่พีท..ทำไมยังไม่นอนอีกคะ"

"พี่หลับไปแล้ว..แต่ตื่นขึ้นมาเพราะเป็นห่วงเดียร์นี่แหละ..แล้วนี่ถึงคอนโดหรือยังคับ"

"ยังค่ะ..กำลังซื้อน้ำเต้าหูกับปลาท่องโก๋อยู่ค่ะ..พี่พีทตื่นแล้วจะกินด้วยมั้ยคะ"

"ถ้าเดียร์ซื้อมา..พี่ก็กินคับ"

"ค่ะ..งั้นรอแป๊บนะคะ..เดี๋ยวเดียร์ก็ถึงคอนโดแล้ว..แค่นี้นะคะ"

"คับ..ขับรถดีๆนะ..รู้ด้วยนะว่าพี่เป็นห่วง"

"ค่ะ"

เดียร์วางสายแล้วยิ้ม เขานี่นะทำให้เธอเขินได้ตลอดจริงๆ

เมื่อถึงคอนโดเดียร์เอาขนมให้ยามแล้วขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นที่พักก็กดกริ่งหน้าห้องของพีท สักพักพีทก็เดินมาเปิดประตู

"นี่ค่ะน้ำเต้าหู้กับปลาท่องโก๋..แล้วพี่พีทเป็นยังไงบ้างคะ"

"พี่หายดีแล้วล่ะ..ขอบใจนะสำหรับน้ำเต้าหู้กับปลาท่องโก๋และที่คอยมาดูแลพี่ทั้งวันด้วย"

"หายดีแล้วก็ต้องกินยาต่ออีกสักวันนะคะ..เนี่ย..พอกินน้ำเต้าหู้กับปลาท่องโก๋แล้วก็กินยาอีกครั้งแล้วค่อยนอน..เข้าใจมั้ยคะ"

"คับ..พี่จะทำอย่างที่เดียร์บอก"

"ค่ะ..งั้นเดียร์ไปนอนก่อนนะคะ..พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าค่ะ"

"คับ..ฝันดีนะ"

"ฝันดีค่ะ"

เช้าวันรุ่งขึ้นเดียร์ทำข้าวต้มแล้วตักเอาไปให้พีทที่ห้อง เธอกดกริ่งแล้วพีทก็มาเปิดประตู

"นี่ข้าวต้มกับน้ำขิงค่ะ..แล้วนี่ไปทำงานไหวใช่มั้ยคะ"เดียร์เห็นเขาแต่งชุดเตรียมไปทำงาน

"ทำไหวคับ..ขอบใจนะ..พี่จะทำตามที่เดียร์บอก..กินยาต่ออีกวัน"

"ดีค่ะ..งั้นเดียร์ไปมหาลัยก่อนนะคะ..เดี๋ยวจะสาย"

"คับ..ขับรถระวังนะ"

"ค่ะ..พี่พีทก็เหมือนกันนะคะ"

เดียร์ยิ้มแล้วเดินไปที่ลิฟต์

พอเดียร์ลงลิฟต์ไปแล้ว พีทก็เดินยิ้มเข้าห้องไปนั่งกินข้าวต้มกับน้ำขิงแล้วจึงไปบริษัท

เมื่อถึงบริษัทพิศาลก็มาหาพีทที่ห้องทำงาน

"เป็นยังไงบ้างเจ้าพีท..ไปออกค่ายมาน่ะ"พิศาลถาม

"ดีคับพ่อ..แต่กลับมาก็ป่วย..ดีที่ได้เดียร์คอยมาดูแลน่ะคับ"พีทยิ้ม

"อ้อ..ถึงว่า..หน้าตาดูสดใสเชียวนะ..เออ..พ่อว่าจะถาม..ห้องทำงานของลูกทำไมถึงมีกลิ่นหอมแปลกๆล่ะ"

"เป็นกลิ่นบุหงาน่ะคับพ่อ..เดียร์ทำเอง..ผมเลยขอมาไว้ที่ห้องทำงาน..ห้องผมที่คอนโดก็มีนะคับ"

"หนูเดียร์นี่เก่งนะ..ทำเป็นหลายอย่างเลย..ถึงว่าลูกถึงได้รักหนูเดียร์มาก"

"นี่ล่ะคับ..ว่าที่ลูกสะใภ้ของพ่อ..ถูกใจมั้ยคับ"

"ถูกใจมาก..ว่าแต่หนูษายังมาหาลูกอยู่มั้ย"

"มาคับ..สุดาบอกว่าษามาหาผม..ตั้งแต่วันที่ผมไปออกค่ายกับเดียร์วันแรก..แต่ผมสั่งให้บอกว่า..ผมไปต่างประเทศน่ะคับ"

"ดีแล้วล่ะ...ไม่อย่างนั้น..ถ้าหนูษารู้ว่าลูกไปออกค่ายกับหนูเดียร์..จะยิ่งหาเรื่องหนูเดียร์มากขึ้นอีก"

"ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันคับ"

"เอาล่ะ..งั้นลูกก็ทำงานเถอะ..พ่อไปแล้ว"

"คับ..พ่อ"

พิศาลเดินออกไปจากห้อง พีทจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เขาตั้งใจจะเลือกรูปของเดียร์ที่ถ่ายไว้จะเอาไปให้ที่ร้านขยายมาติดที่ห้อง ระหว่างที่กำลังเลือกรูปอยู่

"บอสคะ..คุณนาริษามาขอพบค่ะ"สุดาโฟนอินมาบอก

"ให้เข้ามาได้"

พีทบอกแล้วกดเปลี่ยนหน้าจอคอมทันที

"พี่พีทคะ..แหม!จะไปต่างประเทศไม่บอกษาเลยนะคะ"

ษาเดินเข้ามาจนถึงตัวของพีทแล้วจับแขนของเขาไว้

"พอดี..งานด่วนน่ะ..พี่เลยไม่ได้บอก"พีทขยับแขนออกจากมือของษา

"แล้ววันนี้ว่างหรือป่าวคะ..ไปกินข้าวเป็นเพื่อนษาหน่อยได้มั้ย"ษาทำเสียงออ้น

"คงจะไม่ได้หรอกคับ..พี่เพิ่งกลับมา..งานรออยู่มากเลย..เอาไว้วันหลังนะคับ"พีทบอกสีหน้าเรียบเฉย

"พี่พีทนี่..ไม่เคยว่างเลยนะคะ..ษามาตั้งหลายครั้งแล้ว..แต่ไม่เคยได้กินข้าวกับพี่พีทสักครั้งเดียวเลย..ษาน้อยใจนะคะ"ษาแกล้งงอน

"ก็พี่ไม่มีเลขาส่วนตัว..คอยช่วยน่ะ..เลยยุ่ง..แต่เอาไว้พี่จะหาเวลาไปกินข้าวกับษานะ"พีทบอกไปส่งๆ

"ก็ได้ค่ะ..งั้นษากลับก่อนนะคะ"

ษาทำท่าจะหอมแก้มของพีทแต่เขาทำเป็นก้มลงหาของ เธอจึงหอมไม่ถูก