13

แล้วก็ถึงวันพฤหัส เดียร์ออกจากคอนโดตั้งแต่เช้าแต่ก็ไม่ลืมที่จะทำอาหารเช้าไปแขวนไว้ที่หน้าห้องของพีทก่อน

เดียร์ไปถึงมหาลัยแล้วก็ช่วยเก้าตรวจเช็คของขึ้นบนรถบัส ส่วนพีทเมื่อไปถึงมหาลัยก็ไปคุยกับอาจารย์ที่จะนำนักศึกษาไปออกค่ายตามที่ชาช่าบอก

"เอาล่ะ..นักศึกษาทุกคน..อาจารย์จะแนะนำให้รู้จักกับคุณพิทยาที่เป็นคนออกทุนในการออกค่ายครั้งนี้"อาจารย์นภัสพูด

"สวัสดีค่ะ/คับ"นักศึกษาชายและหญิงพูด

หลังจากนั้นก็มีเสียงคุยกันแต่ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาหญิงเพราะต่างก็พากันชื่นชมพีท ด้วยความที่เขาหน้าตาหล่อมากจึงเป็นที่สะดุดตาของสาวๆ

"เอาล่ะ..เงียบๆ..คุณพิทยาจะร่วมเดินทางไปกับเราด้วย..แล้วนี่ยายเดียร์ไปไหนล่ะ"อาจารย์นภัสถาม

"เดียร์ออกไปเช็คของกับพี่เก้าค่ะ..อาจารย์"เพื่อนของเดียร์บอก

"อาจารย์คะ..เดียร์กับพี่เก้ามานั่นแล้วค่ะ"เพื่อนของเดียร์ชี้มือไปทางข้างหลังอาจารย์และพีทมองตามมือของเพื่อนเดียร์ชี้ ก็เห็นว่าเดียร์กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเก้า

พีทมองแล้วไม่ค่อยพอใจนักเพราะเก้าหน้าตาหล่อมากทีเดียวแถมเดินคู่มากับเดียร์ด้วยท่าทางสนิทสนมมาก

เดียร์เดินเข้ามาในโรงยิมพร้อมกับเก้า หลังจากที่ตรวจเช็คของเรียบร้อยแล้ว แต่เพราะต้องดูเอกสารแผ่นเดียวกันจึงทำให้ต้องเดินตัวแทบจะติดกันเลย

"เก้า..ยายเดียร์..มานี่หน่อย"อาจารย์นภัสเรียก

"ค่ะ/คับ อาจารย์"เดียร์กับเก้าพูด

เดียร์หันหน้าไปตามเสียงเรียกของอาจารย์แล้วพอเห็นคนที่ยืนอยู่กับอาจารย์จึงออกจะงงๆ นั่นพี่พีทนี่นา เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือว่า เธออมยิ้มนิดๆเหมือนจะพอเดาอะไรได้บ้าง

"มีอะไรคับอาจารย์"เก้าถาม

"เก้า..นี่คุณพิทยาที่เป็นคนออกทุนในการออกค่ายครั้งนี้.."อาจารย์นภัสบอก

"สวัสดีคับคุณพิทยา"เก้ายกมือไหว้

"สวัสดีคับ"พีทรับไหว้แต่สายตามองหน้าเดียร์ที่มองจ้องเขาอยู่เหมือนกัน

"ส่วนยายเดียร์คงรู้จักคุณพิทยาอยู่แล้วใช่มั้ย..เพราะคุณพิทยาบอกว่ารู้จักเธอนะ"อาจารย์นภัสพูด

"ค่ะ..อาจารย์..หนูรู้จักเพราะคุณพิทยาเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อน่ะค่ะ"เดียร์บอก

"ดีแล้ว...งั้น..เธอก็นั่งรถไปเป็นเพื่อนคุณพิทยาก็แล้วกันนะ..เพราะคุณพิทยาจะขับรถตามไปอีกคัน..แต่คุณพิทยาไม่คุ้นเคยกับเส้นทางเพราะไปอยู่เมืองนอกเสียนานน่ะ"อาจารย์นภัสบอก

เดียร์มองหน้าพีทแล้วยิ้มที่มุมปาก

"ค่ะ..อาจารย์..งั้นหนูไปเอากระเป๋าก่อนนะคะ"เดียร์บอกแล้วเดินไปหยิบกระเป๋า

"แล้วนี่..เตรียมของครบหมดหรือยังล่ะเก้า"อาจารย์นภัสถาม

"ครบแล้วคับอาจารย์"เก้าบอก

"งั้น..นักศึกษาทุกคน..ไปขึ้นรถได้แล้ว..เดี๋ยวจะสายใหญ่"อาจารย์นภัสบอกกับนักศึกษาที่นั่งรวมกันอยู่ข้างหน้า

"คับ/ค่ะ"

นักศึกษาชายและหญิงพูดแล้วพากันเดินไปขึ้นรถบัสที่จอดอยู่ข้างหน้าโรงยิม

"เดียร์..แล้วเจอกัน..ระวังตัวด้วยนะ"เก้าบอกกับเดียร์

"ค่ะ..พี่เก้า"เดียร์บอกยิ้มๆ

เดียร์เดินกลับไปหาพีทที่ยืนรออยู่

"ไปได้แล้วค่ะ..คุณพิทยา"เดียร์ยิ้ม

"ทำไมเรียกพี่อย่างนั้นล่ะ"พีทถาม

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..ไปกันได้แล้ว"เดียร์ยิ้มนิดๆ

พีทกับเดียร์จึงเดินไปที่รถของพีท ก่อนที่เขาจะขับตามรถบัสออกไป

ครืด..ครืดมือถือส่วนตัวของพีทดังขึ้น พีทเห็นเป็นสุดาโทรมาจึงกดรับ

"คับ..คุณสุดา"

"บอสคะ..เมื่อกี้คุณนาริษามาพบบอสค่ะ..ดิชั้นบอกตามที่บอสสั่งไว้ทุกอย่างค่ะ"

"ขอบคุณมากนะ..คุณสุดา..เดี๋ยวผมจะปิดเครื่องสำรอง..ถ้าคุณมีอะไรเร่งด่วนก็โทรเข้าเบอร์นี้นะ"

"ค่ะบอส"

พีทกดวางสาย

ครืด..ครืด..มือถือสำรองของพีทดังขึ้น พีทมองเห็นว่าเป็นเบอร์ของษาจึงไม่รับ

เดียร์มองมือถือแล้วมองหน้าของพีท แต่ไม่พูดอะไร

สักพักมือถือก็หยุดไป..แต่แล้วก็ดังขึ้นมาอีกครืด..ครืด พีทมองแล้วแต่ก็ไม่กดรับ จนกระทั่งมือถือตัดไปอีกรอบ เขาก็หยิบมือถือมาก่อนจะกดปิดเครื่องแล้วเอาเก็บไว้ที่ลิ้นชักหน้ารถ

"หนีใครมาหรือป่าวคะ..ถึงต้องปิดมือถือ"เดียร์ถาม เธอมองหน้าพีทยิ้มๆ

"ป่าวนะ..พี่ไม่ได้หนีใคร"

"แล้วทำไมไม่รับสายล่ะคะ"

"ก็เป็นคนที่ไม่อยากคุยด้วยน่ะ..เลยไม่รับ"

"ทำแบบนี้บ่อยๆ..ระวังสาวๆจะหนีหมดนะคะ"

"พี่อยากให้หนีไปให้หมดนั่นแหละ..ยกเว้น..แค่เดียร์คนเดียว..ที่พี่อยากให้อยู่ใกล้ๆและอยากคุยด้วย"

เดียร์หันไปมองหน้าพีทเมื่อเขาพูดจบ พีทก็หันมามองเดียร์เหมือนกัน

"มองทางค่ะ..เดี๋ยวก็ไปไม่ถึงหรอก"

"ก็พี่เห็นเดียร์เงียบ..เลยคิดว่าเดียร์โกรธพี่เสียอีก"

"คิดมากค่ะ..แต่เดียร์มีคำถามจะถามพี่พีทค่ะ"

"เดียร์...มีอะไรเหรอ"

พีทลังเลอยู่บ้างเพราะกลัวคำถามที่เดียร์จะถามเขา

"ที่พี่พีทออกทุนให้กับมหาลัยและมาออกค่ายด้วยนี่..เป็นความคิดของพี่ช่าใช่มั้ยคะ"

"เอ่อ..คือ..เอ่อ"

"ทำไมต้องอ้ำๆอึ้งๆล่ะคะ..ใช่ก็บอกว่าใช่..ทำเหมือนกลัวอะไรอย่างนั้นแหละค่ะ"

"พี่กลัวเดียร์จะโกรธน่ะ"

"เดียร์น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"เดียร์ไม่น่ากลัวหรอก..พี่แค่ไม่อยากให้เดียร์ไม่พอใจน่ะ"

"ที่เดียร์ถามเพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องไม่ใช่ความคิดของพี่พีทแน่ๆ..แต่ไม่ได้โกรธพี่พีทหรือพี่ช่าหรอกค่ะ..พี่ช่าชอบทำอะไรแบบนี้บ่อยๆน่ะ..เดียร์เลยรู้"

"เดียร์ไม่โกรธพี่แน่นะ..จริงๆแล้วพี่ให้ช่าช่วยพี่เองน่ะ..พี่แค่ไม่อยากให้เดียร์มาออกค่ายคนเดียว..พี่เป็นห่วง"

"เหรอคะ..นึกว่ามาเพราะพี่เก้าเสียอีกค่ะ"

"เอ่อ..จริงๆแล้ว..มันก็ใช่..พี่ไม่อยากให้เดียร์อยู่ใกล้กับเก้าน่ะ..พี่เอ่อ...พี่..หวงน่ะ"

พีทอ้ำๆอึ้งๆแล้วหน้าออกแดงนิดๆทำให้เดียร์ถึงกับต้องกลั้นหัวเราะเลยทีเดียว จริงๆแล้วเธอดูออกว่าเขาหวงและหึงมาตั้งแต่ที่ชาช่าพูดถึงพี่เก้าที่บ้านของเธอแล้ว และพอไปงานเลี้ยงที่บริษัทเขาก็หวงเธอกับผู้ชายในงาน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะตามไปออกค่ายด้วย เขาเก็บอาการไม่ค่อยอยู่ทำให้เธอมองออกแต่มันก็น่ารักดีเดียร์คิด

"เรื่องนั้น..ช่างมันเถอะค่ะ..เอาเป็นว่าเดียร์ไม่ได้โกรธพี่พีท..พอใจมั้ยคะ"

"ขอบใจนะ..ที่เข้าใจพี่"

"แล้วนี่พี่พีทหิวหรือป่าวคะ..เดียร์ทำแซนวิชกับน้ำเก๊กฮวยมาน่ะค่ะ..กินรองท้องไปก่อน..คงจะอีกสักพักกว่าจะถึงที่จอดพักกินข้าวค่ะ"

"นี่เดียร์ทำมากินเองหรือว่าทำมาเผื่อใครด้วยหรือป่าว"

"ใครนี่..หมายถึงพี่เก้าหรือป่าวคะ"

"ก็..เอ่อ..ใช่..คือถ้าพี่ไม่มา..เดียร์ก็คงจะแบ่งให้เขาใช่มั้ย"

เดียร์มองหน้าพีทยิ้มๆ นี่เขาขี้หึงจริงๆเหรอเนี่ย

"เดียร์ไม่ได้ทำมาเผื่อใครหรอกค่ะ...ทำมากินคนเดียว..ก็เคยบอกแล้วว่าเดียร์จะทำอาหารให้คนที่สนิทกินเท่านั้น..พี่พีทลืมหรือไงคะ"

"จริงๆเหรอ..งั้น..ถ้าพี่กินแล้วเดียร์จะพอกินเหรอ"

"พอสิคะ..ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ..ตกลงว่าจะกินมั้ยคะ"

"กินคับ"

เดียร์จึงเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกล่องอาหารที่มีแซนวิชออกมาเปิดฝาแล้วหยิบแซนวิชยื่นให้พีท

"ขอบใจนะ"

พีทหยิบแซนวิชมาแล้วกินไปเรื่อยๆจนหมดชิ้น

"น้ำค่ะ"

เดียร์ส่งขวดน้ำที่มีหลอดเสียบอยู่ให้

พีทจึงก้มมาดูดน้ำที่เดียร์ส่งให้

"อร่อยมากเลย.."พีทยิ้ม

"ไม่ต้องชมค่ะ..กินอีกมั้ยคะ"

"พอแล้วคับ..เดียร์กินบ้างสิ"

"ค่ะ"

หลังจากนั้นอีกสักพักรถก็จอดเพื่อพักกินข้าว เดียร์ลงจากรถของพีทแล้วก็เดินไปรวมกับเพื่อนๆก่อนจะซื้อข้าวแล้วยกเดินมา ตั้งใจว่าจะไปนั่งกินกับพีทเพราะเขามาคนเดียว

"เดียร์..มานั่งตรงนี้สิ"เก้าเรียก

พีทได้ยินที่เก้าเรียกเดียร์จึงหันไปมอง

"ไม่ล่ะค่ะ..เดียร์จะไปนั่งกินเป็นเพื่อนคุณพิทยาน่ะค่ะ..ขอบคุณนะคะ"เดียร์ยิ้มนิดๆ

"งั้นก็..ไม่เป็นไร"เก้าบอกด้วยสีหน้าผิดหวังนิดๆ

เดียร์เดินตรงไปหาพีทที่นั่งกำลังจะกินข้าว

"ขอนั่งด้วยคนนะคะ"เดียร์บอกยิ้มๆ เธอรู้ว่าเขาได้ยินที่พี่เก้าเรียกให้เธอไปนั่งด้วย

"นั่งสิคับ..พี่รอกินข้าวอยู่"พีทยิ้ม

เขาดีใจที่เดียร์มานั่งกินข้าวด้วยแถมเธอยังปฏิเสธที่จะไปนั่งกับเก้าด้วย

"แล้วถ้าเดียร์ไม่มานั่งด้วย..พี่พีทจะไม่กินข้าวเหรอคะ"

"ก็ถ้าเดียร์จะใจร้าย..ปล่อยให้พี่กินข้าวคนเดียวได้..พี่ก็คงกินไม่ลงหรอก"

"เดียร์เพิ่งจะรู้นะคะ..ว่าพี่พีทนี่..ขี้ใจน้อยด้วย..กินข้าวเถอะค่ะ..เดี๋ยวต้องเดินทางต่ออีก"เดียร์ยิ้ม

หลังจากกินข้าวแล้วก็เดินทางต่อจนถึงที่โรงเรียนที่จะมาออกค่ายก็บ่ายโมงแล้ว เมื่อถึงทุกคนก็ช่วยกันขนของลงจากรถ ผู้ชายเริ่มลงมือทำงาน ส่วนผู้หญิงก็เตรียมสถานที่นอนและบางคนก็เริ่มตกแต่งบอร์ดตามอาคารเรียน  เดียร์จัดเตรียมที่นอนและเก็บของเสร็จจึงได้เตรียมที่จะลงมือทำอาหารเพราะเป็นหน้าที่เธอโดยตรง ส่วนพีทก็คอยช่วยนักศึกษาชายปรับปรุงอาคารเรียน

จนกระทั่งเย็นทุกคนจึงหยุดทำงานแล้วแยกย้ายกันไปอาบน้ำเตรียมกินข้าว

"พี่พีทคะ..เดี๋ยวพี่พีทนอนตรงนี้นะคะ..เดียร์เตรียมที่นอนให้แล้ว..และเหนื่อยมั้ยคะ..จริงๆแล้วพี่พีทไม่ต้องออกไปช่วยก็ได้ค่ะ..แค่ออกทุนก็พอแล้ว"

เดียร์บอกเมื่อเห็นพีทเดินเข้ามาในอาคารเรียนที่ใช้นอน

"ไม่เหนื่อยหรอก..แต่ถึงเหนื่อยแค่พี่เห็นหน้าเดียร์..ก็หายแล้วล่ะ..ขอบใจนะที่จัดที่นอนให้พี่"

"ไม่เป็นไรค่ะ..พี่พีทไปอาบน้ำเถอะค่ะ..จะได้ไปกินข้าว"

"อืม..พี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ"

พีทยิ้มแล้วเดินหยิบเสื้อผ้าออกไปอาบน้ำ

เดียร์อมยิ้มกับคำพูดของพีท เขาพูดตรงๆทำให้เธอใจสั่นทุกที

หลังจากที่ทุกคนอาบน้ำแล้วก็มานั่งกินข้าวพร้อมกัน

"เดียร์..พี่เอาน้ำมาให้"เก้าส่งขวดน้ำให้เดียร์

"ขอบคุณค่ะ...แต่เดียร์ขออีกขวดได้มั้ยคะ"เดียร์ถาม

"ได้สิ..อ่ะ..ว่าแต่..เดียร์จะเอาไปทำไมตั้ง2ขวดล่ะ"เก้าถาม

"เดียร์จะเอาไปให้คุณพิทยาน่ะค่ะ"เดียร์บอก

"เดียร์ดูสนิทกับคุณพิทยามากนะ..."เก้าพูด

"ค่ะ..ก็เขาเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของพ่อเดียร์..จึงสนิทกันมาตั้งนานแล้วน่ะ"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่า..เขาเหมือนจะชอบเดียร์นะ"เก้าพูดตรงๆ

"เหรอคะ..อันนั้น..มันก็เป็นสิทธิ์ของเขาค่ะ...งั้นเดียร์เอาน้ำไปให้เขาก่อนนะคะ"เดียร์ยิ้ม

เธอเดินเอาน้ำและอาหารออกไปให้พีทที่นั่งอยู่ข้างนอก

"กินข้าวได้แล้วค่ะ"เดียร์วางอาหารกับน้ำลงข้างหน้าพีท

"พี่นึกว่าเดียร์จะไม่ห่วงพี่แล้วเสียอีก"

"คิดมาก..แล้วยังใจน้อยอีกด้วยนะคะ...กินข้าวค่ะ..เดียร์จะกินเป็นเพื่อน"เดียร์ยิ้ม

"ขอบใจนะ..ที่มากินเป็นเพื่อนพี่"

"ไม่ต้องมาขอบใจเดียร์หรอกค่ะ..เดียร์แค่กลัวว่า..ถ้าไม่มานั่งกินด้วย..พี่พีทจะไม่ยอมกินข้าวมากกว่าค่ะ"

"เดียร์รำคาญพี่หรือป่าว..เบื่อมั้ยที่ต้องมาคอยดูแลพี่"

"เดียร์ไม่รำคาญและก็ไม่เบื่อหรอกค่ะ..พี่พีทนี่คิดมากนะคะ..กินข้าวค่ะจะได้ไปพักผ่อน"

"คับ..พี่จะไม่คิดมากแล้ว..แค่มีเดียร์อยู่ใกล้ๆ..คอยดูแลพี่..พี่ก็ดีใจแล้ว"

เดียร์มองหน้าพีทก็เห็นว่าเขามองจ้องเธออยู่แล้ว เธอส่ายหัวนิดๆแล้วยิ้มแต่ไม่พูดอะไรแล้วก้มหน้ากินข้าว

พีทมองจ้องเดียร์แบบส่งความรู้สึกไปด้วย เขาเห็นเธอมองแล้วยิ้มแต่ไม่พูดอะไร นี่เขาจะทำให้เธอเขินไม่ได้จริงๆใช่มั้ย พีทคิดแล้วก้มหน้ากินข้าว

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนต่างก็แยกย้ายกันทำงานตามหน้าที่ เดียร์กับเพื่อนผู้หญิงคอยทำอาหารและช่วยทำบอร์ดแล้วสอนหนังสือกับเล่านิทานให้เด็กๆแถวนั้นฟัง ส่วนพีทก็คอยช่วยพวกผู้ชายปรับปรุงอาคารเรียนและเขาก็แอบถ่ายรูปของเดียร์ไปด้วย จนกระทั่งเย็นต่างก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ กินข้าวแล้วพักผ่อน

เดียร์กำลังจะเดินไปเข้านอน

"เดียร์..พี่ขอคุยด้วยได้มั้ย"เก้าถาม

"ได้ค่ะ..พี่เก้ามีอะไรคะ"

"เอ่อ..ออกไปคุยกับพี่ข้างนอกได้หรือป่าว"

"ได้ค่ะ"

เดียร์บอกแล้วเดินตามเก้าออกไปด้านหน้าอาคารที่ใช้นอน

พีทเห็นและได้ยินที่เก้ากับเดียร์คุยกันเพราะเขากำลังจะเดินมาหาเดียร์พอดีจึงได้ยิน ใจหนึ่งก็อยากตามออกไปฟังแต่อีกใจก็ไม่กล้า เขารู้ว่าเก้าจะพูดอะไรกับเดียร์ แต่เขากลัวคำตอบของเดียร์ที่จะบอกเก้ามากกว่าจึงไม่กล้าออกไปฟัง

"พี่เก้ามีอะไรคะ"เดียร์ถามเมื่อเดินออกมาข้างนอกแล้ว

"คือ..พี่อยากจะบอกเดียร์ว่า..พี่ชอบเดียร์..ชอบมาตั้งแต่เดียร์เข้ามาเรียนแรกๆแล้ว...เดียร์จะคบกับพี่ได้มั้ย..เป็นแฟนพี่ได้หรือป่าว"เก้าถาม เขามองหน้าเดียร์ตรงๆ

"ขอบคุณนะคะสำหรับความรู้สึกดีๆที่พี่เก้ามีให้เดียร์...แต่สำหรับเดียร์แล้ว..พี่เก้าเป็นเหมือนพี่ชายของเดียร์เท่านั้นค่ะ"เดียร์มองหน้าเขาเช่นกัน

"เดียร์..มีคนที่ชอบอยู่แล้วหรือป่าว..ถึงได้ปฏิเสธพี่"

"ไม่ว่าเดียร์จะมีหรือไม่มี...พี่เก้าก็เป็นได้แค่พี่ชายค่ะ"

"ขอบใจนะ..ที่บอกกับพี่ตรงๆ..งั้นต่อไปนี้..พี่ก็จะเป็นพี่ชายของเดียร์ตลอดไป"

"ด้วยความยินดีค่ะ"

"งั้น..พี่ไปนอนก่อนนะ..เดียร์ก็ไปนอนได้แล้ว"

"ค่ะ..พี่เก้า"

เก้าเดินกลับไปที่อาคารสำหรับนอน ส่วนเดียร์ยังยืนมองขึ้นไปที่ดวงจันทร์ที่ลอยอยู่บนฟ้า เธอคิดไว้แล้วว่าเก้าจะต้องพูดเรื่องนี้ ดีแล้วล่ะทุกอย่างจะได้ไม่คาราคาซัง เธอไม่เคยชอบเก้าแบบแฟนเลยและก็รู้มานานแล้วว่าเขาชอบเพียงแต่ทำเหมือนไม่รู้มากกว่าและที่เขามาพูดตอนนี้ คงเพราะเห็นเธอสนิทสนมกับพีทนั่นเอง

เมื่อนึกถึงพีท เดียร์ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก หล่อกว่าพี่เก้าอีก เพื่อนของเธอที่มาออกค่ายด้วยกันยังแอบปลื้มเขาเลย แต่เขาชอบทำตัวแปลกๆโดยเฉพาะกับเธอ เวลาที่ถูกถามอะไรที่ตรงจุด เขาจะไปไม่เป็นและออกจะเขินๆด้วยซ้ำ เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ได้เพราะมันขัดกับลักษณะภายนอกของเขาที่ออกจะกระล้อนและเจ้าชู้ แต่เธอก็ชอบที่เขาเป็นแบบนี้และคิดว่าน่ารักดี เอ๊ะ!หรือว่าเธอจะชอบเขาเข้าแล้วนะ เดียร์คิด

"มายืนทำอะไรตรงนี้"

"พี่พีท!"

เดียร์อุทานเพราะตกใจและออกจะอายนิดๆเพราะกำลังนึกถึงเขาอยู่พอดี

"ก็พี่น่ะสิ..ไม่ใช่พี่เก้าของเดียร์หรอก...แล้วคุยอะไรกัน..เดียร์ถึงได้มายืนใจลอยอยู่ตรงนี้"

"เห็นหรือคะ"

"อืม..พี่เห็น..แต่ถ้ามันเป็นความลับหรือลำบากใจ..ไม่ต้องเล่าก็ได้"

เดียร์อมยิ้มเพราะรู้ว่าพีทหึงแล้วก็พูดแบบน้อยใจ ก็เขาเก็บอาการไม่อยู่แบบนี้เธอถึงได้คิดว่าเขาน่ารักและจริงใจดี

"ก็ถ้าพี่พีทอยากรู้..เดียร์ก็จะเล่าให้ฟังค่ะ..แต่ถ้าพี่พีทพูดแบบนี้..ก็แสดงว่าไม่อยากฟัง..เดียร์ก็ไม่เล่าค่ะ..เดียร์ไปนอนก่อนนะคะ"

เดียร์จึงทำท่าจะเดินเข้าไปที่อาคารที่ใช้นอน

"เดี๋ยวสิคับ..พี่..เอ่อ..พี่อยากรู้จนจะบ้าตายอยู่แล้ว.."พีทจับมือของเดียร์

เดียร์ยิ้มก่อนจะหันกลับมา

"พี่เก้า...เขามาบอกว่าชอบเดียร์และขอเดียร์เป็นแฟน..แค่นั้นค่ะ"

"แล้วเดียร์..ตกลงหรือป่าว"พีทแทบจะกลั้นใจถามเลย

"เดียร์บอกว่า...คิดกับเขาแค่พี่ชายเท่านั้นค่ะ"

"จริงๆนะ..เดียร์บอกอย่างนั้นจริงๆนะ"พีทยิ้มท่าทางตื่นเต้น

"จริงค่ะ..เดียร์จะโกหกพี่พีททำไมล่ะคะ...ไปค่ะ..ไปนอนได้แล้ว..เดี๋ยวพรุ่งนี้เดียร์ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้าแล้วพี่พีทก็ต้องขับรถกลับอีก"

"คับ..พี่สบายใจแล้ว..คืนนี้พี่ต้องฝันดีแน่ๆเลย...เดียร์ก็ไปนอนเถอะ..ฝันดีนะ"

"ฝันดีค่ะ"

วันรุ่งขึ้นทุกคนก็รีบมาทำงานต่อตั้งแต่เช้าเพราะตอนบ่ายก็ต้องกลับแล้ว เดียร์กับเพื่อนสอนหนังสือเด็กๆจนเกือบเที่ยงก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเกิดตัวร้อน เดียร์จึงอาสาพาเด็กไปส่งที่บ้านโดยเดินไปกับเด็กเพราะมันไม่ไกลมากนัก

หลังจากที่เดียร์ออกไปส่งเด็กได้สักพัก ฝนก็ตกลงมาอย่างหนักทั้งๆที่ไม่มีเค้าฝนมาก่อนเลย

"เดียร์ไปไหนเนี่ย...มีใครเห็นเดียร์บ้าง"เก้าถาม เขามองหามาสักพักแล้วแต่ไม่เห็น

"เดียร์เดินออกไปส่งเด็กที่ป่วยไปบ้านน่ะค่ะ..พี่เก้า"เพื่อนของเดียร์บอก

"เดียร์ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่หรือคับ"

พีทได้ยินที่เก้ากับเพื่อนเดียร์คุยกันถามขึ้นเพราะเขาเป็นห่วงเดียร์

"เดียร์ออกไปตั้งแต่ก่อนฝนจะตกน่ะค่ะ"เพื่อนเดียร์บอก

พีทเดินไปหยิบเสื้อยีนต์แขนยาวแล้วรีบเดินออกไปทางด้านหน้าอาคารทันที

"คุณพิทยาจะไปไหนคับ..ฝนกำลังตกหนักเลย"อาจารย์นภัสถาม

"ผมจะไปตามเดียร์น่ะคับ..อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วง"พีทพูดแล้วเดินลุยฝนเข้าไปทางหมู่บ้าน

เดียร์เมื่อส่งเด็กถึงบ้านแล้วกำลังเดินกลับ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก  เธอจึงแวะหลบฝนที่ศาลาข้างทาง หลังจากหลบฝนอยู่สักพักก็เห็นมีคนกำลังวิ่งฝ่าสายฝนมาตามทาง

เมื่อเขาวิ่งเข้ามาใกล้ เดียร์จึงมองเห็นว่าเป็นใคร

"พี่พีท!"

"เดียร์!...อยู่นี่เองเหรอ..พี่เป็นห่วงแทบแย่"

พีทวิ่งเข้ามาที่ศาลาเมื่อได้ยินเสียงเรียก

"พี่พีทวิ่งตากฝนมาทำไมคะ..เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกค่ะ"

"ก็พี่เป็นห่วงเดียร์น่ะ..เลยออกมาตาม"

"จะมาห่วงเดียร์ทำไมคะ..แล้วดูสิเนี่ย..เปียกไปหมดทั้งตัวเลย..ถ้าไม่สบายแล้วไปทำงานไม่ไหวจะทำยังไงคะ"

"พี่ไม่เป็นไรหรอก..แต่ก็ดีใจนะที่เดียร์เป็นห่วงพี่ด้วย"

"ก็ต้องเป็นห่วงสิคะ..พี่พีทเป็นคนออกทุนให้มหาลัยมาออกค่าย..แล้วยังเป็นพี่ชายของเดียร์ด้วย..จะไม่เป็นห่วงได้ยังไงล่ะ"

"ให้พี่เป็นมากกว่าพี่ชาย..ไม่ได้เหรอ"

เดียร์มองหน้าพีทตรงๆ..นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาถามเธอ

"พี่รักเดียร์นะ..รักแบบคนรักไม่ใช่น้องสาว..แต่เดียร์ไม่ต้องกังวลนะ..พี่ไม่ได้จะให้เดียร์ตอบพี่ตอนนี้..พี่แค่อยากให้เดียร์ให้โอกาสพี่ได้จีบเดียร์เท่านั้น"

"แล้วที่ผ่านๆมานี่...พี่พีทยังไม่ได้จีบเดียร์หรือคะ"

"เอ่อ...คือ..พี่..เอ่อ"

พีทอ้ำๆอึ้งๆ หน้าออกแดงนิดๆเดียร์จึงอมยิ้ม

"เดียร์ถามจริงๆนะ...เวลาพี่พีทคุยกับสาวคนอื่นๆ..พี่พีทอ้ำๆอึ้งๆแบบนี้หรือป่าวคะ"

"ก็..เอ่อ..ไม่นะ..พี่เป็นแค่เวลาคุยกับเดียร์คนเดียวนี่ล่ะ"

"จริงเหรอคะ"

"จริงสิคับ...พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ"

"น่ารักดีนะคะ"

"เดียร์...ว่าอะไรนะ"

"ป่าวค่ะ..เดียร์แค่อยากบอกว่า...ถ้าเดียร์ไม่ยอมให้พี่พีทจีบ...พี่พีทคงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เดียร์หรอกนะคะ..ไปค่ะ..ฝนหยุดตกแล้ว"

เดียร์เดินออกไปจากศาลาทันทีที่พูดจบเพราะรู้สึกเขินพีทอยู่เหมือนกัน

พีทเมื่อได้ฟังที่เดียร์พูดก็ยิ้มออกมาทันที นี่เขาพอจะมีหวังใช่มั้ย แล้วก็เดินตามเดียร์กลับไปที่โรงเรียน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***