2

พีทมองตามหลังของเดียร์ไปอย่างเป็นห่วงความรู้สึก แล้วหันมามองหน้าของษาที่ทำเหมือนไม่แคร์กับสิ่งที่ตัวเองพูดไป

"คุณษาไม่น่าจะว่าไปถึงคุณแม่เลยนะคะ..คุณษาก็รู้ว่าคุณเดียร์ไม่ชอบอ่ะค่ะ"ป้านิ่มพูด

"ทำไมชั้นจะว่าไม่ได้..ก็ยายเดียร์ชอบทำตัวเหมือนแม่จริงๆ...มีคนไว้ใช้ก็ไม่ใช้...ชอบทำเอง..สมน้ำหน้าแล้ว..ว่านิดว่าหน่อยก็ไม่พอใจ..ชั้นไม่สนหรอก"ษาว่า

ป้านิ่มส่ายหัวกับความงี่เง่าเอาแต่ใจของษา

พีทเองพอได้ฟังที่ษาพูด ก็พอจะรู้ว่านิสัยของษาเป็นอย่างไร และก็พอจะรู้ว่าทำไมเดียร์ถึงได้ย้ายไปอยู่ที่คอนโด

"คุณษาคะ.."น้อยเรียก

"มีอะไรก็พูดมา...เรียกอยู่ได้"ษาว่า

"คุณอรนุชมาค่ะ..เธอบอกว่านัดกับคุณษาไว้แล้ว..เธอจอดรถรออยู่ที่หน้าบ้านค่ะ"น้อยบอก

"ไปบอกว่า..เดี๋ยวชั้นไป"ษาพูด

"ค่ะ..คุณษา"น้อยพูดแล้วเดินออกไป

"พี่พีทไปดูหนังและช๊อปปิ้งกับษามั้ยคะ"ษาหันไปชวนพีท

"ไม่ดีกว่า..เดี๋ยวพี่ก็จะกลับเหมือนกันคับ...พอดีต้องไปทำงานต่อ"พีทบอก

"แหม!...น่าเสียดายจังเลยค่ะ..พี่พีทน่าจะไปด้วยกันกับษา"ษาบอกด้วยเสียงออดออ้น

"เอาไว้วันหลังนะคับ"พีทพูด

"ก็ได้ค่ะ..งั้นษาไปก่อนนะคะ"ษาพูด

เธอเอาปลายมือแตะที่ริมฝีปากของเธอแล้วเอาไปแตะที่แก้มของพีทเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป

"นุ่น..ไปดูคุณเดียร์สิว่าอยู่ที่บ่อปลาหรือป่าว"ป้านิ่มบอก

"จ๊ะป้า"นุ่นพูดแล้วเดินไปทางหลังบ้าน

"ป้านิ่มคับ..ปกติษากับเดียร์ทะเลาะกันบ่อยเหรอคับ"พีทถาม

"จริงๆแล้วต้องบอกว่าทุกวันมากกว่าค่ะ...คุณษากับคุณเดียร์คุยกันได้ไม่เกิน2ประโยคก็เป็นแบบนี้ตลอด"ป้านิ่มบอกแล้วถอนหายใจ

"ทำไมล่ะคับ"พีทถามต่อ

"...คุณษาชอบว่าคุณเดียร์แต่ลามไปถึงคุณวิที่เป็นคุณแม่ทุกครั้ง..คุณเดียร์เธอไม่ชอบที่คุณษาชอบว่าคุณแม่ก็เลยทะเลาะกัน...จนในที่สุดคุณเดียร์ก็กลัวว่าจะทำให้คุณนาวินไม่สบายใจที่เห็นลูกๆทะเลาะกันบ่อยๆ เธอเลยขอออกไปอยู่ที่คอนโด คุณนาวินรู้ว่าคุณเดียร์เลี่ยงที่จะทะเลาะกับคุณษาจึงอนุญาตให้ไปค่ะ นานๆคุณเดียร์จะกลับมาบ้านที แต่กลับมาก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลยค่ะ...ป้าล่ะสงสารคุณเดียร์จริงๆ"ป้านิ่มพูดพลางส่ายหัว

"แล้วนี่เดียร์เดินหนีไปไหนแล้วล่ะคับ"พีทถาม

"คงไปที่บ่อปลาข้างหลังบ้านแหละค่ะ...เวลาทะเลาะกับคุณษาทีไรก็มักจะไปนั่งร้องไห้คนเดียวทุกที"ป้านิ่มบอก

"เดียร์ไม่เถียงษาหรือคับป้านิ่ม"พีทถาม

"โดยปกติคุณเดียร์จะไม่เถียงค่ะ..ถ้าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร..เธอจะเงียบและก็ไปแอบร้องไห้คนเดียวทุกที"ป้านิ่มบอก

"งั้นป้าพาผมไปที่บ่อปลาทีได้มั้ยคับ...ผมอยากไปดูเดียร์สักหน่อย"พีทพูด

"ได้ค่ะ..งั้นคุณพีทก็ตามป้ามาค่ะ"ป้านิ่มบอกแล้วเดินนำพีทไปทางหลังบ้าน

เมื่อมาถึงข้างหลังบ้าน พีทก็มองเห็นบ่อปลาขนาดไม่ใหญ่มาก บริเวณโดยรอบร่มรื่น มีต้นไม้ใหญ่ปลูกอยู่รอบๆบ่อ ทำให้แลดูเงียบสงบน่ามานั่งหรือนอนเล่น  เขามองเห็นเดียร์ที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้าหันหน้าไปทางบ่อปลาและกำลังขว้างเม็ดหินลงไปในบ่อ เธอนั่งหันหลังให้จึงไม่เห็นว่าเขาเดินมากับป้านิ่ม

"นั่นไงคะ..คุณเดียร์"ป้านิ่มชี้มือไปข้างหน้า

"คับ..งั้นเดี๋ยวผมเดินไปหาเดียร์เองคับ"พีทบอก

"ค่ะ..งั้นป้าไปทำขนมต่อนะคะ...ฝากคุณพีทคุยเป็นเพื่อนคุณเดียร์ด้วยค่ะ"ป้านิ่มบอก

"คับป้า"พีทพูด

ป้านิ่มรู้ว่าพีทจะต้องมาเป็นลูกเขยของที่นี่ ซึ่งก็แล้วแต่ว่าเขาจะเลือกแต่งงานกับใครเท่านั้นเอง

พีทเดินเข้าไปทางข้างหลังที่เดียร์นั่งอยู่

"ขว้างเม็ดหินลงไปแบบนั้น...เดี๋ยวก็โดนหัวปลาตายพอดีสิคับ"พีทพูด

"พี่พีท!"

เดียร์หันกลับมาเมื่อได้ยินเสียง เธอเห็นพีทยืนอยู่ข้างหลังจึงทำท่ามองไปด้านหลังของเขาว่าษามาด้วยหรือป่าว

พีทที่เห็นท่าทางของเดียร์จึงยิ้ม

"ษาไม่ได้มาด้วยหรอก..เธอออกไปกับคุณอรนุชแล้ว"พีทบอก

เดียร์พยักหน้าแล้วหันหน้ากลับไปทางบ่อปลาต่อ

"พี่ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย"พีทถาม

"ถ้าไม่กลัวว่าจะเลอะและพื้นมันสกปรกก็นั่งได้ค่ะ"เดียร์พูด

พีทนั่งลงห่างจากเดียร์ไม่มาก เขามองไปรอบๆบ่อปลา

"แล้วทำไมพี่พีทไม่ไปกับพี่ษาล่ะคะ"เดียร์ถาม แต่ตายังมองไปที่บ่อปลา

"ก็แล้วทำไม..พี่ต้องไปกับษาด้วยล่ะ"พีทถามกลับ

"พี่พีทไม่ใช่แฟนของพี่ษาเหรอคะ"เดียร์ถาม เธอหันหน้ามามองเขา

"ใครบอกล่ะ..พี่เพิ่งเจอกับษาครั้งนี้เป็นครั้งที่2เองนะ"พีทยิ้ม

"ก็เดียร์เห็นพี่ษา...ดูสนิทกับพี่พีทมากเลยคิดว่าเป็นแฟนกันน่ะค่ะ...งั้น..ก็ขอโทษด้วยนะคะที่เข้าใจผิด"เดียร์บอก

"ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก..เรื่องเล็กน้อยน่ะ...ว่าแต่เดียร์โกรธษามากเลยเหรอ..ถึงได้มานั่งเขวี้ยงหัวปลาระบายอารมณ์ที่นี่"พีทถาม

เดียร์ถึงกับขำออกมาที่ได้ยินที่เขาถาม

พีทมองหน้าของเดียร์เวลาหัวเราะแล้วก็รู้สึกว่ามันทำให้อะไรๆรอบตัวดูสดใสขึ้นมาทันที

"เดียร์ขำอะไรล่ะ."พีทถาม

"ก็ขำที่พี่พีทพูดน่ะสิคะ...เดียร์ไม่ได้มานั่งเขวี้ยงหัวปลาสักหน่อย..พูดมาได้"เดียร์ยังยิ้มอยู่

"พี่เห็นเดียร์ยิ้มได้ก็โอเคแล้ว"พีทพูด

"ขอบคุณนะคะ...แต่เดียร์ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ชินแล้ว"เดียร์ยิ้ม เธอมองหน้าพีท

"พี่ก็นึกว่าเดินหนีมานั่งร้องไห้แล้วเสียอีก"พีทพูด

"ร้องจนไม่มีน้ำตาแล้วล่ะค่ะ...ถึงได้บอกว่าชินแล้วไงคะ"เดียร์บอก

"เห็นคุณลุงบอกว่าเดียร์ออกไปอยู่ที่คอนโดเหรอ"พีทถาม

"ค่ะ..เดียร์ไม่อยากให้พ่อไม่สบายใจ...ที่เห็นเดียร์กับพี่ษาทะเลาะกันทุกวันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง...แต่พอเจอกันทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที"เดียร์พูด

"แล้วไปอยู่คอนโดคนเดียวไม่เหงาเหรอ"พีทถาม

"ไม่เหงาหรอกค่ะ..เช้าก็ไปเรียน ตอนเย็นก็ไปทำงาน..สนุกดีออก"เดียร์ยิ้ม

"คุณลุงรวยจะตาย...เดียร์ยังต้องไปทำงานอีกเหรอ"พีทถามยิ้มๆ

"พ่อรวยแต่เดียร์ไม่รวยนี่คะ...เดียร์อยากหาเงินได้เอง..แม้จะไม่มากแต่ก็ภูมิใจค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"แล้วไปทำงานอะไรล่ะ..ตอนเย็นอ่ะ"พีทแกล้งถาม

"เดียร์ไปเป็นดีเจเปิดเพลงในผับน่ะค่ะ..."เดียร์บอก

"ทำงานในที่อย่างนั้นไม่กลัวเหรอ"พีทถาม

"ไม่กลัวหรอกค่ะ..ก็ผับนั้นเป็นของพี่ชัยลูกชายอาเชิงชายที่เป็นเพื่อนกับพ่อของเดียร์...อ้อ!แล้วก็เป็นเพื่อนกับพ่อพี่พีทด้วยนี่คะ"เดียร์บอก

"อ๋อ!..แล้วเดียร์เรียนมหาลัยอยู่แผนกอะไรและปีไหนแล้วล่ะ"พีทถาม

"เดียร์เรียนการค้าระหว่างประเทศ..ตอนนี้อยู่ปี3แล้วค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"อ้าว!.พี่นึกว่าเดียร์เรียนเกี่ยวกับการออกแบบเสียอีก...เพราะบริษัทของคุณลุงทำงานเกี่ยวกับการออกแบบนี่นา"พีทบอก

"เดียร์ไม่อยากไปทำงานที่บริษัทของพ่อหรอกค่ะ...ที่นั่นก็มีพี่ษาดูแลอยู่แล้ว..เดียร์อยากไปทำงานที่ต่างประเทศ..อยากมีอิสระจะทำอะไรก็ได้..ไม่ต้องกลัวใครจะมาว่าด้วย"เดียร์พูด สีหน้าเธอจริงจัง สายตามองออกไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่

"ไม่ห่วงใครทางนี้บ้างหรือไง..ถึงจะไปอยู่เสียไกลเชียว"พีทแซวยิ้มๆ

"ไม่มีใครให้ห่วงหรอกค่ะ...พ่อก็มีพี่ษาคอยดูแลอยู่แล้ว..เดียร์ก็แค่ตัวคนเดียว"เดียร์พูด

"แล้วแฟนของเดียร์ล่ะ..ไม่ห่วงหรือไง"พีทแอบถาม

"เดียร์ไม่มีแฟนหรอกค่ะ...อย่างเดียร์ใครจะมาชอบ...ต้องสวยๆ..ทันสมัยแบบพี่ษาถึงจะได้มีคนมารุมจีบ"เดียร์ยิ้ม

พีทมองหน้าเดียร์แล้วคิดว่า คนตาถั่วเท่านั้นแหละถึงจะได้มองว่าเธอไม่สวย โดยเฉพาะเวลาเธอยิ้มโคตรจะน่ารัก น่ามอง

"คุณเดียร์คะ..ขนมสุกแล้วจะทานเลยมั้ยคะ"ป้านิ่มเดินมาบอก

"กินเลยค่ะป้านิ่ม...เอามาจัดตรงนี้ก็ได้ค่ะ..เย็นสบายดี..พี่พีทจะลองกินดูมั้ยคะ"เดียร์ถามยิ้มๆ

"พี่กินด้วย..ก็ได้คับ"พีทบอก

"งั้น..เดี๋ยวป้าให้นุ่นเอาเสื่อมาปูให้ตรงนี้นะคะ"ป้านิ่มบอก

"ค่ะ..เอาน้ำอัญชันมะนาวมาด้วยนะคะป้านิ่ม"เดียร์บอก

"ค่ะ...คุณเดียร์"ป้านิ่มพูด

สักพักนุ่นก็เอาเสื่อมาปูและยกจานขนมกับแก้วน้ำและเหยือกน้ำที่มีสีออกน้ำเงินๆมาวางให้

"ไปค่ะพี่พีท..ลองกินดู..เป็นขนมโบราณนะคะ..ไม่รู้ว่าจะกินได้หรือป่าว"เดียร์บอก

เธอลุกขึ้นแล้วเดินนำพีทไปนั่งที่เสื่อ

พีทนั่งมองขนมกับน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย เขาไม่เคยรู้จักทั้งสองอย่างมาก่อน

"มันคือขนมอะไรเหรอเดียร์"พีทถาม เขาใช้ซ้อมจิ้มขนมมาใส่จาน

"เขาเรียกว่าขนมช่อม่วงค่ะคุณพีท..เป็นขนมไทยโบราณตอนที่คุณวิคุณแม่ของคุณเดียร์ยังอยู่ ชอบทำและชอบทานมาก คุณนาวินกับคุณเดียร์ก็ชอบทานค่ะ..นี่คุณเดียร์ทำขนมเองเลยนะคะ"ป้านิ่มบอก

"แล้วนี่น้ำอะไรล่ะคับ"พีทถาม

"นี่เป็นน้ำอัญชันมะนาวค่ะ..นี่คุณเดียร์ก็ทำเองค่ะ..ก็คั้นเอาน้ำจากดอกอัญชันมาผสมกับน้ำมะนาวแล้วทานกับน้ำแข็งค่ะ..นี่คุณวิก็เคยทำและชอบทำแช่ตู้เย็นไว้ให้ทุกคนทานกันด้วยค่ะ"ป้านิ่มบอก

"โอ้โห!..นี่เดียร์ทำเองหมดเลยเหรอ..เก่งนะเนี่ย"พีทชม

เขามองเธออย่างทึ่งๆ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงสมัยใหม่อย่างเธอจะทำของแบบนี้ได้

"ลองชิมดูก่อนดีกว่ามั้ยคะ..แล้วค่อยชม"เดียร์บอกยิ้มๆ

"อื้อ..อร่อยจริงๆนะ..น้ำนี่ก็รสชาติกำลังดีไม่เปรี้ยวและหวานเกินไป"พีทชม หลังจากที่กินขนมกับดื่มน้ำไปแล้ว

"มันคงอร่อยเพราะพี่พีทไม่เคยกินมาก่อนมากกว่าค่ะ"เดียร์พูด

"ไม่นะ...อร่อยจริงๆ"พีทยิ้ม

"ป้านิ่มเอาไปให้พ่อหรือยังคะ"เดียร์ถาม

"เอาไปให้แล้วค่ะ"ป้านิ่มบอก

"งั้น..ก็ให้ทุกคนเอาไปแบ่งกันกินนะคะ...แล้วที่เหลือเอาใส่กล่องให้เดียร์สัก20กล่องนะคะ"เดียร์บอก

"ป้าจัดไว้ให้หมดแล้วค่ะ"ป้านิ่มบอก

"เดียร์จะเอาไปไหนเหรอ...ตั้ง20กล่อง"พีทถาม

"คุณเดียร์จะเอาไปแจกเด็กที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้านนี่แหละค่ะ..คุณพีท..คุณเดียร์ทำแบบนี้ตลอดตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่บ้านและพอออกไปอยู่คอนโดก็จะทำทุกครั้งที่กลับมาบ้านเลยค่ะ"นุ่นบอก

"ก็แบ่งๆกันกินน่ะค่ะ...เห็นคนกินอาหารที่เดียร์ทำ..ก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่ขอขนมกับน้ำด้วยได้มั้ย...พี่จะเอาไปฝากพ่อกับแม่น่ะ"พีทบอก

"ได้สิคะ..ป้านิ่มแบ่งให้พี่พีทด้วยนะคะ..ถ้าคุณอาทานแล้วให้ติชมด้วยนะคะ..พี่พีท"เดียร์พูดยิ้มๆ

"ได้คับ...งั้นพี่ขอเบอร์โทรของเดียร์ด้วยได้มั้ย...พี่จะได้โทรบอกว่าพ่อกับแม่ของพี่ติชมว่ายังไง"พีทพูด

เขาเห็นสายตาของเดียร์ตอนที่เขาขอเบอร์โทรก็พอจะรู้ว่าเธอระมัดระวังตัวพอสมควร แต่พอเขาบอกเหตุผลสายตาของเธอก็ดูลดความระแวงลงไปได้

"ได้ค่ะ...เอามือถือมาสิคะ..เดี๋ยวเดียร์กดให้ค่ะ"เดียร์บอก

พีทส่งมือถือของเขาให้เดียร์ เธอกดหมายเลขโทรศัพท์ของเธอแล้วก็ส่งคืนให้เขา

"ขอบใจนะ"พีทยิ้ม

"แล้วเย็นนี้คุณเดียร์จะทำกับข้าวอะไรบ้างล่ะคะ...ป้าจะได้ไปตลาดและเตรียมของไว้ให้ค่ะ"ป้านิ่มถาม

"เดียร์ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ"พีทถามสีหน้าอึ้งๆ

"คุณเดียร์ทำกับข้าวเป็นแทบทุกอย่างเลยค่ะ...แถมอร่อยด้วย..ป้ายังเคยบอกให้เปิดร้านอาหารเลยนะคะ"ป้านิ่มชม

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ...แค่พอกินได้"เดียร์บอก

"งั้น..ถ้าพี่จะขออยู่ทานข้าวเย็นด้วยได้มั้ย"พีทถาม

"ได้ค่ะ...ถ้าพี่พีทจะไม่รังเกียจอาหารพื้นบ้านธรรมดาๆ"เดียร์พูด

"พี่ไม่รังเกียจหรอกคับ...ถือว่าเป็นเกียรติมากต่างหากที่จะได้ชิมฝีมือเดียร์ทำกับข้าว"พีทมองเธอตรงๆ

"เอ่อ..งั้นเย็นนี้เดียร์จะทำยำถั่วพู ต้มยำกุ้งและปลาช่อนลุยสวนนะคะ"เดียร์บอก

"ค่ะ...งั้นป้าไปตลาดก่อนนะคะ"ป้านิ่มบอกแล้วเดินออกไป

"แล้วเดียร์จะเอาขนมไปให้เด็กตอนไหนและไปยังไงล่ะ"พีทถาม

"เดี๋ยวอีกสักพักก็ไปแล้วค่ะ...เดียร์ปั่นจักรยานไป..แค่นี้เอง"เดียร์บอก

"พี่ไปด้วยได้มั้ย"พีทถาม

"พี่พีทปั่นจักรยานเป็นมั้ยล่ะคะ"เดียร์ถาม

"เป็นคับ.."พีทพูด

"งั้นก็ไปได้ค่ะ..เดียร์มีจักรยาน2คัน..ปั่นไปคนละคันก็แล้วกัน...และพี่พีทไม่มีธุระที่ไหนเหรอคะ"เดียร์ถาม เธอคิดว่าเขาดูแปลกๆ

"พี่ไม่มีธุระที่ไหนหรอกคับ"พีทพูด

"ค่ะ..งั้นพี่นุ่นไปบอกน้าชดให้เตรียมจักรยานให้เดียร์2คันนะคะ"เดียร์หันไปบอกนุ่น

"ได้ค่ะคุณเดียร์"นุ่นพูดแล้วเดินออกไป

"เดียร์ระแวงอะไรพี่หรือป่าว..เห็นมองพี่แปลกๆ"พีทถามตรงๆ

"นิดหน่อยค่ะ...เพราะพี่พีทก็รูปร่างหน้าตาดี มีหน้าที่การงานที่มั่นคง  ฐานะก็ร่ำรวยแต่กลับไม่มีนัดกับใครในวันหยุดเลย...เดียร์ก็เลยคิดว่ามันแปลกๆน่ะค่ะ"เดียร์พูดอย่างที่คิด

"พี่เพิ่งกลับมาไม่นานนี่คับ..อีกอย่างพี่ก็เป็นลูกคนเดียวด้วย..พอมาอยู่อย่างนี้แล้วมีเพื่อนก็เลยคิดว่าสนุกดีน่ะคับ"พีทพูด

เขาจะบอกตรงๆได้ยังไงว่าที่ทำเพราะอยากอยู่ใกล้ๆเธอต่างหาก ขนาดไม่รู้ยังมองเขาอย่างระแวงถ้าขืนรู้คงไม่ให้เข้าใกล้แน่ๆ

"เดียร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ระแวงพี่พีท..เป็นเพราะเดียร์ออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวมานานน่ะค่ะ...เลยติดนิสัยขี้ระแวงมาด้วย...อย่าถือสาเดียร์เลยนะคะ"เดียร์ทำหน้ารู้สึกผิดจริงๆ

"ไม่เป็นไรหรอกคับ...ดีแล้วล่ะ...เพราะเดียร์เป็นผู้หญิงก็ควรต้องระแวงไว้ก่อนแหละดีแล้ว"พีทบอกยิ้มๆ

"ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ"เดียร์ยิ้มสดใส

พ่อของเดียร์ยืนมองมาจากหน้าต่างห้องทำงานเห็นว่าเดียร์คุยกับพีทอย่างสนิทสนมก็ยิ้มอย่างมีความสุข จริงๆแล้วเขาอยากให้พีทเลือกเดียร์มากกว่าษาเพราะรู้นิสัยลูกสาวสองคนของเขาดีว่าใครเป็นอย่างไร

หลังจากนั่งคุยกันอีกสักพัก เดียร์กับพีทก็ปั่นจักรยานตามกันออกไปที่สวนสาธารณะที่หน้าหมู่บ้าน เดียร์เอาขนมไปให้ยามที่ตู้หน้าหมู่บ้านแล้วก็ปั่นจักรยานกลับมาที่สนามเด็กเล่น มีเด็กๆทั้งหญิงและชายหลายคนกำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน

"พี่เดียร์สวัสดีคับ/ค่ะ"

เด็กๆที่เล่นกันอยู่หันมาเห็นเดียร์กับพีทเดินถือถุงใส่ขนมเข้ามาจึงวิ่งเข้ามาหาแล้วยกมือไหว้

"สวัสดีจ้า..เด็กๆ..เป็นยังไงกันบ้าง..พี่ไม่ได้มาตั้งนาน..คิดถึงจังเลย"เดียร์ยิ้ม

เธอนั่งยองๆลงแล้วเอามือกอดเด็กๆที่วิ่งเข้ามายกมือไหว้เธอ

"พวกหนูคิดถึงพี่เดียร์มากเลยค่ะ.."

"ทำไมพี่เดียร์หายไปนานเลยล่ะคับ"

"ขอโทษนะจ๊ะ...พอดีพี่ติดเรียนน่ะไม่ได้กลับบ้านเลย"เดียร์ยิ้ม

"แล้วนี่ใครคะ..พี่เดียร์"

"อ้อ!..นี่พี่พีท..พี่ชายของพี่เดียร์เองจ้า..สวัสดีพี่พีทด้วยนะคะ"เดียร์บอกยิ้มๆ

"สวัสดีคับ/ค่ะพี่พีท"เด็กๆยกมือไหว้

"สวัสดีคับเด็กๆ"พีทนั่งยองๆข้างเดียร์

"เด็กๆวันนี้พี่เอาขนมมาฝากนะ..เอาไปแบ่งกันทุกคนเลยนะคะ"เดียร์ยิ้มแล้วส่งขนมให้กับเด็กๆ

"ที่พี่พีทด้วยนะคับ.."พีทยิ้มแล้วส่งขนมให้เด็กๆเหมือนกัน

หลังจากแจกขนมแล้วเดียร์กับพีทก็นั่งมองเด็กๆที่กินขนมกันอย่างอร่อย

"เด็กๆคะ...วันนี้พี่เดียร์กับพี่พีทขอกลับก่อนนะ..เอาไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่นะ"เดียร์ยิ้มให้เด็กๆ

"คับ..ค่ะ..คราวหน้าพี่พีทมากับพี่เดียร์อีกนะ"เด็กๆบอก

"คับ..พี่จะมากับพี่เดียร์อีกอย่างแน่นอนเลยคับ"พีทยิ้ม

"งั้น...พี่ไปก่อนนะบ๊าย..บายจ้า"เดียร์ยกมือโบกให้เด็กๆ

"บ๊าย..บายค่ะ/คับ"เด็กๆโบกมือตอบ

เดียร์กับพีทจึงปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน

เมื่อถึงบ้านแล้วเดียร์ก็จะเดินเข้าไปข้างในครัว

"พี่พีทไปนั่งเล่นก่อนก็ได้ค่ะ..เดี๋ยวเดียร์ขอไปทำกับข้าวก่อนนะคะ"

"พี่ขอเข้าไปดูด้วยได้มั้ย..พี่นั่งคนเดียว..เหงาอ่ะ"

เดียร์มองหน้าเขาตรงๆเหมือนอยากจะมองให้ทะลุว่าคิดอะไรอยู่ แต่สายตาของเขาก็ไม่ได้แอบแฝงอะไร

"ตามใจค่ะ..ถ้าไม่คิดว่ามันจะสกปรกหรือเลอะเทอะ"

"พี่ไม่คิดอย่างนั้นหรอก"

เดียร์จึงหันเดินต่อไปข้างในครัวโดยมีพีทเดินตามไป

พีทมองออกว่าเดียร์ระแวงและยังไม่ไว้ใจเขาเท่าที่ควร ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา ที่เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรก็พากันเอาตัวเข้ามาใกล้ชิดกับเขาทุกคนอย่างเช่นนาริษาเป็นต้น

"มาแล้วค่ะ..ป้านิ่ม..พี่นุ่น"เดียร์บอก

"ป้าเตรียมของให้ครบแล้วนะคะ..คุณเดียร์จะทำเลยมั้ย..แล้วคุณพีทไม่ออกไปนั่งรอข้างนอกหรือคะ"ป้านิ่มบอกกับเดียร์แล้วหันไปถามพีท

"ผมขอมาดูเดียร์ทำกับข้าวน่ะคับป้า..นั่งข้างนอกก็ไม่มีเพื่อนคุยอยู่ดี..ข้างในนี้น่าสนุกกว่าคับ"พีทบอกยิ้มๆ

"งั้น..เดียร์ทำเลยก็แล้วกันค่ะ..มาลงมือกันเลย"เดียร์บอก

"มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างมั้ย"พีทถาม

"อย่าเลยค่ะ..พี่พีทนั่งดูและคอยชิมก็พอค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่นั่งตรงนี้นะ"พีทบอกแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ

พีทมองเดียร์ที่ลงมือทำกับข้าวทุกอย่างอย่างคล่องแคล่ว โดยมีนุ่นกับป้านิ่มเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ เขาทึ่งมากๆและแปลกใจที่เห็นเธอทำได้เหมือนแม่ครัวมืออาชีพ ซึ่งมันค่อนข้างจะขัดกับรูปร่างหน้าตาและวุฒิภาวะของเธอมาก เขานั่งมองดูจนกระทั่งเธอทำกับข้าวทุกอย่างเสร็จ

"เดียร์เก่งมากๆเลยนะ..ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวรุ่นๆจะทำกับข้าวได้ขนาดนี้"พีทชมยิ้มๆ

"อย่าเพิ่งชมเลยค่ะ..พี่พีทลองชิมดูก่อนดีกว่ามั้ยคะ...ว่ารสชาติจะทานได้หรือป่าว"เดียร์ยิ้ม

เดียร์ตักกับข้าวทั้งสามอย่างมาส่งให้พีทชิม

"อื้ม..อร่อยทุกอย่างเลยนะเนี่ย..รสชาติเหมือนกุ๊กตามร้านอาหารทำเลย"พีทชม

"ป้าบอกแล้วไงคะว่า..คุณเดียร์ทำอาหารอร่อยมาก"ป้านิ่มยิ้ม

"แค่พอกินได้มากกว่าค่ะ.."เดียร์บอก

"ปกติแล้วเดียร์ทำกับข้าวบ่อยเหรอ"พีทถาม

"แต่ก่อน..ตอนที่อยู่ที่นี่ก็จะทำแทบทุกวันค่ะ...ตอนนี้อยู่ที่คอนโดก็ทำบ้างถ้าว่างน่ะ"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่า..เดียร์ทำอาหารอร่อยจริงๆนะ...น่าเปิดร้านจริงๆด้วย"พีทยิ้ม

"ไม่ไหวหรอกค่ะ..ขาดทุนแน่ๆ..เดียร์ชอบทำทานเองหรือไม่ก็ทำให้คนรู้จักทานน่ะค่ะ..แค่นั้นก็พอแล้ว"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่ขอมาเป็นคนชิมบ่อยๆได้มั้ย"พีทถามยิ้มๆ

"เดียร์ว่า...พี่พีทควรให้แฟนทำให้ทานมากกว่านะคะ...ขืนมาทานที่นี่บ่อยๆ..อาจจะทำให้มีปัญหากันได้นะคะ..เดียร์ไม่ชอบสร้างปัญหาให้ใคร"เดียร์พูดตรงๆเหมือนที่ใจคิด

"แต่..พี่ยังไม่มีแฟนนะ..เพราะอย่างนั้นไม่มีปัญหาแน่นอน...รับรองได้"พีทยิ้ม เขามองหน้าเธอตรงๆ

เดียร์มองจ้องพีทกลับไป เธอไม่หลบสายตาที่เขามองมา แต่เธออยากรู้ว่าเขาคิดอะไรมากกว่า

พีทเห็นเดียร์จ้องกลับมาโดยไม่หลบสายตาที่เขามอง เธอเป็นคนแปลกจริงๆ โดยปกติถ้าเขามองแบบนี้ สาวๆคนอื่นมักจะอายและไม่กล้าสบตาแต่เดียร์กลับไม่หลบ แถมจ้องกลับมาอีกต่างหาก  เขาจึงอมยิ้มน้อยๆ เธอน่าสนใจจริงๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***