V.R.5

และแล้วก็ถึงวันที่เข้าโรงเรียนสอนอัศวิน ผมทำคะแนนสอบทฤฏี และปฎิบัติไว้ที่กลางเป๊ะ ๆ ไม่จำเป็นต้องเด่น ถ้าเด่นจะถูกเพ่งเล็งได้ง่ายและทำอะไรไม่สะดวก เนื่องจากผมเป็นขุนนาง จึงไม่มีใครทำอะไร ผมจะอยู่ตัวคนเดียวเสมอ และแล้วเวลา ก็ผ่านไปเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ

5 ปีต่อมา

ผมได้เจอกับองค์หญิง ที่เป็นลูกสาวราชาที่กำลังถูกรังแกและเข้าไปปกป้องไว้สำเร็จ

"เธอเป็นอะไรรึปล่าว"

"เอ่อ อะ.."

"งั้นผมไปก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวค่ะ"

"ครับ?"

"ขอบคุณค่ะ คุณเป็นคนแรกเลยที่เข้ามาช่วยฉันจากคนพวกนั้น"

"ไม่เป็นไรครับ"

"ดังนั้น ได้โปรดแต่งงานกับฉันด้วยค่ะ"

'เดี๋ยวนะมันง่ายงี้แลย หรอ?! ระบบ!'

[ค่ะง่ายงี้แหละค่ะเพราะคุณเป็นแรกที่ช่วยเธอจากคนพวกนั้น และเธอคิดว่านี่คือรักแรกพบของเธอ]

"ครับ ? ผมขอเวลาตัวสินใจได้ไหมครับ มันกระทันหันเกินไป"

"เอ่อ ได้ค่ะ"

ผมกลับบ้านและไปนั่งเหมือนคิด คำตอบในใจผมได้มาตั้งนานนั่งคือได้ครับ แต่ว่าต้องทำเหมือนว่าตกใจไปก่อน ผมได้บอกกับท่านแม่ไปว่า

"ผมกำลังจะแต่งงานแล้วนะครับ"

"วันแต่งงานไม่ต้องไปเข้าร่วมนะครับ ถ้าผมฆ่าทุกคนยกเว้นแม่ แม่จะถูกสงสัยเป็นคนแรก ตามประวัติที่ผมสั่งใส่ไว้ ผมให้ใส่ไปว่าผมเป็นลูกบุญธรรมตามความจริง ถ้ายังไงตอนเขาสอบถามก็บอกไปว่าผมอกตัญญูก็แล้วกัน"

ผมพูดต่อ

"ถ้าพวกมันได้มาตรวจสอบล่ะก็นะ ตามที่รู้คือวันแต่งงานนั้นเป็นวันที่ ฝั่งศาสนจักรจะบุกมาพอดี"

"เข้าใจแล้ว"

และแล้วผมก็ได้ไปตอบตกลงและเข้าเฝ้าราชา

"เจ้าจะแต่งงานกับลูกข้างั้นรึ เจ้ามีความวิเศษวิโสอันใดกัน?"

'มาแล้วคำถามที่รอคอย'

"คือ-"

"ท่านพ่อ ถึงแม้เขาจะไม่มีฐานะหนูก็ไม่สน"

"เจ้าจะแต่งงานกับคนเช่นนี้รึ เจ้ามีอะไรจะกล่าวรึไม่? เอซองสินะ"

" ครับ ข้อคือเจ้าของพลิตภัณฑ์เกลือ ที่เคยถูกจำหน่าย และ เลิกขายไป"

เรื่องนี้สร้างความอึกทึกให้กับเหล่าขุนนางที่มารวมกัน

"เจ้าพูดจริงงั้นหรือ ?"

"แน่นอนขอรับ"

"งั้นด้วยยศขุนนางเจ้าตอนนี้ และความสามารถทางการค้าของเจ้า ก็คงจะเพียงพอแล้ว เหล่าราชวงศ์ท่านใดจะคัดค้่นไม่"

ไม่มีใครกล่าวอะไรเพิ่มเติมอีก ด้วยความรีบเร่งขององค์หญิงพิธีจะจัดขึ้นในตอนเช้าทันทีของวันพรุ่งนี้ ตามเนื้อเรื่อง

เมื่อกล่าวคุยกับราชาเสร็จก็ไปเดินเล่นกับองค์หญิงต่อจนถึงค่ำและกลับไปบ้านไปพบกับหน้าน้องสาว กับท่านแม่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

"นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วท่านแม่ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วครับ ผมถอยกลับไม่ได้อีกแล้ว ลาก่อน"

และแล้วงานแต่งก็ได้เริ่มขึ้น

ผมเดินออกมาและยืนรอเจ้าสาวที่กำลังจะมา เมื่อทำพิธีสาบานต่อพระเจ้าด้วยความอบอุ่น

[เทพแห่งความรักกำลังจ้องมองงานแต่งแห่งประวัติศาสตร์]

[เทพแห่งโชคลาภ กำลังรออวยพรหลังงานแต่งจบลง]

เหมือนจะเริ่มแล้ว

"เจ้าบ่าว มีอะไรจะกล่าวไหมครับ?"

"ครับ"

ผมเชิดหน้าตรงและกล่าว

"วันนี้และทุกคนที่นี่ ผมจะพูดแค่สองประโยคเท่านั้น"

"ลาก่อน"

ผมหยิบดาบที่ซ่อนไว้ปาดคอเจ้าสาวและละเลงเลือด ประตูและหน้าต่างทุกบานถูกปิด ไม่สามารถหนีไปไหนได้เหล่าราชวงศ์ทุกคนรวมกันอยู่ที่นี่แล้ว ผมกระโดดข้างหน้าและทิ่งไปที่หน้าอกของคน ทีละคนๆ และในที่สุดภาพที่อยู่ที่นี่คือ ผมที่กำลังยืนมองศพของคนที่ผมฆ่าไปอย่างง่ายดาย

[ท่านสังหารเชื้อพระวงศ์ทั้งหมด 238 คน เนื่องจากเป็นสายเลือดราชวงศ์ที่อดีดเคยเป็นสายเลือดของเทพมาก่อน เลเวลท่านมาถึง 145 เป็นที่เรียบร้อย]

[เทพแห่งความรักรู้สึกแปลกใจกับการกระทำของท่าน]

[เทพแห่งโชคลาภสาปให้ท่านอับโชค]

[พันธสัญญาตอบสนองต่อความอับโชค สร้างสกิลใหม่ : แปรผัน]

-สกิลที่จะเพิ่มสเตตัสให้ผู้ใช้ 10 % เมื่ออับโชค

'โอ้ะ ขอบใจสำหรับของขวัญ'

ผมยิ้มออกมา

[เทพแห่งโชคลาภแปลกใจ ที่ท่านยิ้มเมื่อได้รับคำสาป]

เมื่อจบเรื่องงานแต่งแล้วผมก็พุ่งตรงไปที่สนามรบ ผมเห็นเขากำลังสู้กันและวิ่งตรงเข้าไปและสู้แบบไม่เลือกหน้า

"เจ้าหมอนั่นมันใคร?!"

"ศัตรูของพวกแกทุกคนยังไงล่ะ"

นี่คือการต่อสู้ของคนหนึ่งคนและทหาร เกือบ 150,000 คน