ตอนที่ 7 เข้าเมือง

หลังจากไป๋หลง พาตัวสหายของตนกลับมาได้และพาตัวของเจ้าแห้งไปรักษาเสร็จ ก็โดนไป๋หยาง ตำหนิ ยกใหญ่ ว่าอย่าให้ความโกรธและความชิงชังเข้าครอบงำจิตใจไม่เช่นนั้นจะเป็นเหมือนวันนี้ ไป๋หยาง เห็นกำไลที่ ตนให้กับไป๋หลงไป ก็คิ้วขมวดเพราะไม่คิดว่ากำไรจะเกิดรอยร้าว เพราะกำไลนั้นมีความสามารถที่จะสะกดพลัง ระดับจักรพรรดิอสูรได้ แต่นี้ ไป๋หลงที่อยู่เพียงขั้น นักรบหลอมรวมขั้น8 สามารถทำให้กำไรมีรอยร้าวขึ้นมาได้ ไป๋หยางได้นำกำไลอันใหม่มาให้ถึงสอง ใส่ทั้งข้างซ้ายและข้างขวาของข้อมือ ไป๋หยางบอกกล่าวเพียงว่า ทดแทนอันที่แตกร้าวไปแล้ว ไปฺหลงก็รับมาแต่โดยดี

"ท่านพ่อตามสัณญาข้าขอเข้าเมืองเพื่อไปดูสิ่งของและบรรยากาศภายในเมืองและหาตระกูลชิน!!" ไป๋หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาเมื่อพูดถึงตระกูลชินแต่ไป๋หยางไม่ได้กล่าวอะไรเพราะตนรู้ดีที่สุด

"เจ้าจะทำอะไรก็ระวังตัวไว้ด้วย เพราะภายในเมืองนั้นมีสิ่งที่เรายังไม่รู้อีกมาก และ เจ้าอย่าได้เผยปีกให้ใครเห็นเป็นอันขาด!!" ไป๋หยางกล่าวตักเตือนและสั่งห้ามในเรื่องของปีกอย่างเคร่งครัด ไป๋หลงคิดว่าหลังจากกลับออกมาจากเมืองจะถามเกี่ยวกับปีกของตน

"ขอรับท่านพ่อ ข้าจะปฏิบัติตามคำสั่ง"

" ดี เจ้าพาสัตว์อสูรรับใช้ไปด้วย เดี๋ยวข้าจะบอกให้พวกมันแปลงกายเป็นมนุษย์"

* ระดับ ราชันอสูร ขึ้นไปสามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได

" ท่านพ่อไม่- " ไป๋หลงกล่าวไม่ทันจบก็โดนไป๋หยางผู้เป็นบิดากล่าวขัดขึ้นมา

" ไม่ได้เจ้าต้องนำ พวกเขาไปด้วย ข้าจะให้ อสูร ระดับ ราชันอสูร และจักรพรรดิ อสูรไปกับเจ้าด้วยพวกเขาสามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้ นี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเจ้า อีกอย่างทำให้ข้าเบาใจขึ้น"

หลังจากไป๋หยางกล่าวจบก็ได้แต่ก้มหน้าลงตามจริงแล้วไป๋หลงอยากจะไปคนเดียวมากกว่าเพราะง่ายต่อการจะทำอะไรเพียงลำพังแต่นี้เป็นประสงค์ของบิดาจึงไม่อยากขัด..

"เจ้าไปพรุ้งนี่เถอะ ตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว" ไป๋หยางบอกกล่าวแก่ไป๋หลงก่อนจะเดินเพื่อประชุมเรื่องทั้วๆไปพร้อมเหล่าผู้อาวุโส

"ขอรับ"

ไป๋หลงกล่าวเสร็จ จึงคิดได้ว่าตนเองยังมีวิชาที่ยังไม่ได้ฝึกและยังไม่ได้ทำการบ่มเพาะพลังจึงมุ่งหน้าไปที่หอคัมภีร์ทันที...ระหว่างทางก็เจอกับสัตว์อสูรที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยในคฤหาสน์ เมื่อพวกมันเจอไป๋หลงก็ทำความเคารพก่อนจะทำหน้าที่ต่อไป ไป๋หลงก็ยิ้มกลับไปให้เหล่าอสูร เหล่าอสูรที่เห็นรอยยิ้มนั้นรู้สึกเสียวสันหลัง ราวกับรอยยิ้มของมัจจุราชที่พร้อมจะพรากชีวิตของมันได้ทุกเมื่อ เพราะพวกมันได้เห็เหตุการณ์ในวันนี้ด้วย

ตอนที่ไป๋หลงโกรธจัด จนปีกเกือบจะกลายเป็นสีดำสนิท ผ่านมาราวๆ30ลมหายใจ ไป๋หลงก็มาถึงหอคัมภีร์ เมื่ออสูรสองตนที่เห็นไป๋หลงเดินมาพวกมันก็คุกเข่าทำความเคารพ เหตุการณ์การณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้พวกมันทั้งสองเคารพและนับถือไป๋หลงมากขึ้น ไป๋หลงเพียงยิ้มพยักหน้าตอบก่อนจะโดนเข้าไปในหอคัมภีร์..

"เอาล่ะก่อนอื่นข้าต้องเพิ่มพลังให้กับตนเองก่อนเพื่อรับประกันความปลอดภัยของข้าเองภายภาคหน้า"

ไป๋หลงกล่าวจบก็หยิบโอสถสีม่วงออกมามันคือโอสถระดับจักรพรรดิ ความบริสุทธ์ 7 ส่วนใน10 ไป๋หลงนำโอสถออกมาจากแหวนมิติ หลังจากไป๋หลงนำโอสถออกมาก็ กินเข้าไปทีเดียว2เม็ดเพื่อความรวดเร็วในการฝึก คนทั่วไปไม่สามารถทำได้แต่ไป๋หลงไม่ได้ทราบถึงจุดนี้ เพียงแค่ต้องการให้แข็งแกร่งไวขึ้น ก็เท่านั้น ไป๋หลงหลับตาทำสมาธิ ดูดซับพลังมหาศาลจากโอสถระดับจักรพรรดิอย่างบ้าคลั่งผ่านไปหลายชั่วยาม ไป๋หลงรู้ภายในร่างกายกำลังร้อนและระเบิดออกมา

ตู้ม!!

นักรบที่แท้จริง ขั้นที่1!

2!!

3!!

4!!

" ไม่น่าเชื่อพลังข้าเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงแค่เม็ดยาโอสถระดับจักรพรรดิเพียง2เม็ด"

ตอนนี้ทั้งตัวของไป๋หลงชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทั้งตัว หลังจากไป๋หลงเพิ่มระดับพลังเสร็จแล้ว หยิบตำราเล่มนึงขึ้นมาอ่านมันคือวิชา กระบี่ตัดสวรรค์ เป็นวิชาที่เน้นความเร็วเป็นหลักแต่พลังทำลายของมันไม่ได้น้อยไปกว่าความเร็วเลย ในวิชานี้กล่าวไว้ว่า ผู้ที่ฝึกสำเร็จวิชานี้อย่างสมบูณ์ สามารถตัดนภาแหวกอากาศ สะเทือน ปัฐพีได้!!

ทำให้ไป๋หลงสนในวิชานี้ขึ้นมา ไป๋หลงไม่รอช้า นำกระบี่ที่ได้มาจากห้องสมบัติของไป๋หยาง มันคือกระบี่เหมันต์ เป็นอาวุธระดับ 6ดาว (ราชันย์) เป็นอาวุธระดับ ราชันย์ ไป๋หลงไม่ได้สนใจในตัวกระบี่เท่าไหร่ ที่รู้สึกได้ก็แค่ไอเย็นที่แผ่ออกมาจากกระบี่เท่านั้น..

" เอาล่ะเริ่มฝึกเลยดีกว่า ข้าอยากจะรู้จริงว่าถ้าฝึกเสร็จแล้วมันจะรู้สึกอย่างไร"

ไป๋หลงกล่าวจบก็เริ่มทำการฝึกวิชาในคัมภีร์บอกไว้ว่า การที่จะฝึกให้สำเร็จนั้น ต้องใช้ความมุมานะและความอดทนเป็นอย่างมากบวกกับสมาธิ ไป๋หลงหลับตาลงแล้วทำการฝึกวิชาจนถึงเช้า

"เฮ้อออ..ข้าไม่คิดเลยว่าจะยากขนาดนี้ ข้าทำความเข้าใจเพียงแค่7ส่วนใน10 ส่วนเท่านั้นแต่ประสิทธิภาพของมันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าขั้นสมบูรณ์ เอาล่ะไปอาบน้ำดีกว่าวันนี้ข้าจะได้เข้าเมืองสักที"

ไปบ่นกับตัวเองเสร็จก็ออกจากหอคัมภีร์โดยทันที โดยที่ไม่ได้สังเกตตัวเอง ตอนนี้หน้าตาของไป๋หลงดูหล่อเหลาเป็นอย่างมากหลังจากการข้ามขั้นระดับพลัง อสูรทั้ง2ตนที่เห็นไป๋หลงเดินออกมาและทำความเคารพตามปกติ หลังจากไป๋หลงอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปที่ห้องทำงานของไป๋หยางทันที สัตว์อสูรที่เฝ้าหน้าประตูอยู่เห็นไป๋หลงเดินมาก็ทำความเคารพตามปกติ อสูรทั้งสองตนเปิดประตูให้กับไป๋หลงในทันที...

"ท่านพ่อวันนี้ข้าจะเข้าไปในเมืองล่ะน่ะ" ไป๋หลงบอกแก่ไป๋หยางที่นั่งอยู่บนโต๊ะ

"ได้ เอาล่ะพวกเจ้าทั้ง2ฝาก แดูแลบุตรของข้าด้วย ถ้าเกิดเรื่องอะไรติดต่อข้าทันที!!"ไป๋หยางกล่าวกำชับแก่อสูรทั้งสองตน

"ขอรับ ข้าจะดูแลนายน้อยเป็นอย่างดี" อสูรทั้งสองกล่าวออกมาอย่างพร้อมเพียง

" อ้ออีกอย่าง แปลงกายเป็นมนุษย์ด้วยล้ะก่อนเข้าไปในเมือง"

ไป๋หยางบอกกล่าวแก่อสูรทั้งสอง เมื่อทั้งสองได้ยินแบบนั้นก็กลายร่างเป็นมนุนย์ทันที

"นี้ๆพี่ชายชื่ออะไรเหรอ?" ไปหลงถามกับอสูรทั้งสอง

"นายน้อย ท่านอย่าเรียกข้าเช่นนั้นเลยมันไม่เหมาะสม" อสูรทั้งสองกล่าวตอบอย่างจริงใจ

"ไม่เป็นไรยังไงเราก็คือครอบครัวไป๋หลงกล่าวจบอสูรตนนั้นก็ยอมรับแต่โดยดี

"ช้าชื่อ มู่จิน ส่วนนั้นคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ชื่อ มู่หลาน เป็นน้องของข้าเอง "มู่จินกล่าวแนะนำเสร็จไป๋หลงก็กล่าวขึ้นมา

"เอาล่ะพวกท่านทั้งสองไปกันเถอะข้าไม่อยากให้ถึงเมืองเกินเที่ยง"

"ขอรับ" มู่จินตอบรับคำอย่างขมักเขม้น

จบ....