ตอนที่ 6 สังหาร

ไป๋หลงได้เฝ้ามองนักยุทธ5คนนี้ด้วยสายตาที่เย็นชาพร้อมที่จะสังหารตลอดเวลา ส่วนฝ่ายจอมยุทธ์ทั้งห้าคนนั้นกำลังนั้งย่างเนื้อกันอยู่หนึ่งในพวกจอมยุทธ์กล่าวขึ้น...

"นี้ ชินจ้าว ทำแบบนี้ไม่กลัวเทพอสูรที่อยู่ในป่าอสูรเหรอ ขืนเทพอสูร รู้นี้จะไม่แย่เอาเหรอ" จอมยุทธ์ร่างท้วมกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย ..

"เจ้าจะกลัวอะไร เราเข้ามาล่าสัตว์อสูรในนี้ก็ไม่ใช่น้อยๆ ข้ายังไม่เห็นหัวเทพอสูรที่เจ้ากล่าวเลย แล้วอีกอย่างนี้ก็ใกล้จะถึงทางเข้าเมืองแล้วพวกเจ้าอย่าได้กังวลเลย ฮ่าๆๆ "

ชินจ้าวหัวเราะออกมาในความขี้ระแวงของสหายตน แต่มันหารู้ไหมว่ามีดวงตาหนึ่งคู่กำลังจับจ้องพวกมันด้วยแรงอาฆาตแค้น..

"เอาล่ะๆ พวกเจ้าเก็บของให้เรียบร้อยเราจะเดินทางต่อ ส่วนพวกเจ้าสองคนไปแบกกรงเหล็กที่ใส่สัตว์อสูรมา รับรองเจ้าอสูรที่อยู่ในกรงนี้ สามารถทำประโยชน์ในวันข้างหน้าได้แน่ อีกอย่าง มันอยู่ ชนชั้นนักรบสามารถพูดภาษามนุษย์ได้ ตอนที่ข้าเจอมัน ข้าก็คิดว่าจะไม่รอดซะแล้วแต่ยังดีที่ท่านพ่อให้ของวิเศษข้ามาด้วย"

หลังจากมันบอกกล่าวแก่ข้ารับใช้ทั้งสอง ก่อนนจะออกเดินทางต่อ ทันใดนั้นเอง

"ข้าเกรงว่าพวกเจ้าทั้งหมดจะไปไม่ถึงเมืองนะซิ!!"

เสียงนี้แฝงไปด้วยความเย็นชา และทรงพลังเป็นอย่างมากทำให้พวกมันทั้ง5 ที่เป็นจอมยุทธ์ยังรู้สึกได้...

"เจ้าเป็นใคร แน่จริงก็โผล่หัวออกมาซะ" ชินจ้าวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเดือดดาล ผ่านไปสองลมหายใจก็มีเงาร่างหนึ่งเดินมาจากที่มืดมิด ปรากฏร่างของรุ่นเยาว์ที่มีผมสียาวดำสลวย ดวงตาสีแดงที่บัดนี้ไร้ซึ่งชีวิตชีวานั้นก็คือไป๋หลงที่กำลังเดินตรงมาที่ชินจ้าว เมื่อชินจ้าวเห็นว่าเป็นเพียงผู้เยาว์มันเลยเริ่มวางอำนาจบาทใหญ่...

"ที่แท้ก็แค่เด็ก เมื่อกี้ที่เจ้าพูด เจ้าพูดว่าอะไรนะ พูดอีกสักรอบสิ เด็กน้อย ฮ่าๆๆ "

ชินจ้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันแต่คำตอบที่มันได้กลับมาจากปากชิงหลงทำให้ใบหน้ามันบิดเบี้ยวจนดูอัปลักษณ์..

"สงสัยเจ้าคงจะหูไม่ดีหรือสมองมีปัญหาล่ะ ข้าจะบอกอีกรอบ ข้าบอกว่า เกรงว่าพวกเจ้าทั้งหมดจะไปไม่ถึงเมือง ชัดไหม!!"

"สามหาวข้าเป็นถึงนายน้อยตละกูล ชิน เจ้ามันก็แค่คนชั้นต่ำถ้าเจ้าแน่จริงก็บอกชื่อแซ่ของเจ้ามาซะ แล้วข้าจะไปลบตระกูลของเจ้า ให้หายไปจากทวีปจรัสแสงเอง ฮ่าๆๆ "

ชินจ้าวเห็นไป๋หลงเงียบไปคิดว่าไป๋หลงคงกลัวตระกูลของมันเป็นแน่ ส่วนชายร่างท้วมที่เป็นสหายกับชินจ้าวกำลังมองดูไป๋หลง รวมทั้ง คนรับใช้อีกสอง ส่วนอีกคนเริ่มมีสีหน้าไม่ดี ช่ายร่างท้วมสังเกตุเห็นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

" จูหลง เจ้าเป็นอะไรสีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลย? " ช่ายร่างท้วมกล่าวถามสหายด้วยความสงสัย

" ซีหยุน นี้เจ้าไม่รู้สึกแปลกเลยหรือ ที่มีเด็กอยู่ในป่าอสูรแบบนี้ ข้ารู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ " เมื่อ ซีหยุนที่เป็นช่ายร่างท้วม เห็นสหายตนคิดมากจึงพลอยวิตกตามไปด้วย... 

ตัดมาทางด้านไป๋หลง

"เจ้าถามชื่อแซ่ข้ายังไงหรือ ได้ข้าจะตอบ แต่เกรงว่าตระกูลที่จะโดนลบออกไปเห็นทีจะต้องเป็นตระกูลชิน ของเจ้าเสียมากกว่า...ข้าไป๋หลง "

เมื่อไป๋หลงบอกชื่อออกไป ชินจ้าวที่ตอนนี้ใบหน้าบิดเบี้ยว กำหมัดแน่น ระเบิดพลัง นักรบหลอมรวมขั้น5

ออกมา...

" ดี ข้าจะล้างตระกูลเจ้าซะ ก่อนอื่นข้าจะส่งเจ้าล่วงหน้าไปเฝ้าท่านยมบาลก่อนก็แล้วกัน!! "

ชินจ้าววิ่งเข้ามาหาไป๋หลงซึ่งตอนนี้ไม่ได้ขยับไปไหนแต่สายมองไปยังอสูรที่ อสูรตนอื่นๆมักจะเรียกว่าเจ้าแห้งอาการไม่ค่อยดี เลือดสีม่วง ไหลออกมาเรื่อยสร้างความเศร้าสร้อยให้กับไป๋หลง ชินจ้าวเมื่อมันเห็นไป๋หลงมองไปทางอื่น มันเลยเดือดดานมากกว่าเดิม..

ตาย!!

ชินจ้าวกล่าวออกมากอนจะซัดฝ่ามืออัดแน่นไปด้วยพลังเต็มสิบส่วน ไปที่หน้าอกของไป๋หลงหวังจะให้ตานในกระบวนท่าเดียว มันเห็นไป๋หลงไม่ขยับไปไหนมันเลยยิ้ม ออกมาด้วยความพึงพอใจแต่แล้วรอยยิ้มนั้นอยู่ได้ชั่วครูก่อนที่ไป๋หลงซัดหมัดสวนกลับมาใช้พลังในหมัดนี้เพียงสี่ส่วน

" หึ ชั่งโง่เขลานักคิดว่าจะปะทะกับหมัดข้าได้ตรงๆงั้นเหรอ หาที่ตาย" ชินจ้าวพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันและคำดูถูก

"ใครกันแน่ที่โง่" ไป๋หลงเผยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนหมัดทั้งสองจะเข้าปะทันกัน ก็เกิดเสียงเหมือนมีอะไรหัก

กร็อบ!!

อ๊ากกกกกกกกกกก!! มือข้า!! มือข้า!!

ไม่ใช่เสียงร้องใครที่ไหนแต่เป็นเสียงร้องของชินจ้าวที่ตอนนี้ มือข้างขวาหักเกือบทั้งหมด สร้างความตื่นตะลึงและตกใจกับอีกสี่คนที่เหลือ เสียงของร้องของชินจ้าว ทำให้เจ้าแห้งได้สติกลับมาอีกครั้ง ภาพตรงหน้าที่มันเห็นคือ นายน้อยของมันกำลังสู้อยู่กับพวกที่จับมันมาสร้างความข่มขืนใจให้กับตนเอง ที่ทำตัวไร้ประโยชน์ สร้างความลำบากให้ผู้เป็นนาย..

"เจ้า เจ้า กล้ามากที่ทำมือข้าเป็นแบบนี้!! อีกอย่างเจ้ากับข้าก็ไม่เคยมีเรื่องอันใดกันมาก่อนการที่เจ้าทำแบบนี้เจ้าหาเรื่องใส่ตัวซะแล้ว"

ชินจ้าวกล่าวด้วยความเดือดดาลที่ตนเองเจ็บหนักขนาดนี้ภายในเพียงแค่กระบวนท่าเดียว อีกอย่างมันไม่สามารถเตรียจสอบพลังของไป๋หลงได้ ทำให้มันเริ่มคิดหนักขึ้นทำให้ชินจ้าวต้องเอาอำนาจบารมีมาขู่เผื่อไป๋หลงจะเกิดความยำเกรง แต่ มันกลับไม่ได้ผลกับไป๋หลง..

"หึ เจ้าบอกข้าว่าไม่มีเคยมีเรื่องกันมาก่อนนั้นมันก็ใช่แต่เจ้า ทำร้ายสหายของข้า พวกเจ้าจักต้องชดใช้!!" ไป๋หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยาตอนนี้ไป๋หลงกำลังข่มความโกรธไม่ให้ประทุออกมา กำไลที่ได้มาจากไป๋หยางตอนนี้มีรอยร้าวเต็มทน

" สหายคนใดของเจ้า นายน้อยชินจ้าวไม่รู้จัก หรือเจ้าหมายถึง อสูรชั้นต่ำที่อยู่ในกรงเหล็กนั้นอย่างงั้นเหรอ ฮ่าๆๆ"

คนรับใช้ที่เป็นคนรับใช้ของชินจ้าวกล่าวขึ้นเพราะมันคิดว่า ไป๋หลงกำลังเกรงกลัวอำนาจของนายน้อยของมัน แต่หารู้ไหมว่า ไป๋หลงกำลังข่มความโกรธไม่ให้ประทุออกมา การที่คนรับใช้ของชินจ้าวกล่าวแบบนั้นก็เหมือนเอาน้ำมันราดในกองเพลิง..

"ถ้าใช่แล้วเจ้าจะทำไม อีกอย่างถอนคำพูดที่เจ้าว่าสหายข้าว่าชั้นต่ำถอนคำพูดเดี๋ยวนี้!!"

ไป๋หลงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา เจ้าแห้งที่ได้ยินทุกประโยคคำพูดของไป๋หลงทำให้มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของมัน..

" ถ้าข้าไม่ถอนแล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้ อีกอย่างเป็นสหายกับสัตย์อสูรชั้นต่ำ โง่สิ้นดี!!" คนใช้ของชินจ้าวกล่างด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

" ถ้าเจ้าพูดคำว่าชั้นต่ำอีกครั้ง หัวเจ้าได้หลุดออกจากบ่าแน่" ไป๋หลงกล่าวเตือนว่าอย่าทำให้มันโกรธเพราะตอนนี้มันกำลังข่มความโกรธอยู่แต่ทันใดนั้นเองความโกรธทั้งหมดประทุออกมาเพราะคำพูดของคนรับใช้ของชินจ้าว

" ฟังให้ดีล่ะ สหายเจ้าเป็นแค่ สัตย์อสูรชั้- " คนรับใช้ของชินจ้าวยังพูดไม่ทันจบมันเหมือนกับเห็นร่างของตัวเองยืนอยู่ในสภาพไร้หัว

ฟึบ!!

เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างตกถึงพื้น ถาพตรงหน้าสร้างความหวาดกลัวไปจนถึงกระดูกพวกมันไม่เคยเห็นการสังหารที่รวดเร็วและไร้ซึ่งความปราณี ทันใดนั้นเองก็มีเสียงนึงทำลายความเงียบลง..

" นายน้อย!!"

เสียงของเจ้าแห้งกล่าวด้วยความเหนื่อนล้าและเจ็บปวดเอาไว้น้ำเสียงที่ส่งออกมา ชั่งแผ่วเบาแต่ในสถาณการณ์ที่เงียบสงัด เสียงของเจ้าแห้งกลับชัดขึ้น อีกสี่คนที่ได้ยินเช่นนั้นมันได้แต่อ้าปากกว้าง พูดอะไรไม่บอก ยกเว้นชินจ้าวที่ ตกตะลึงอยู่บ้างแต่ก็กลับมาเป็นปกติแต่ยังมีความหวั่นเกรงและกลัวอยู่ภายในจิตใจ

"ไม่มีทาง!! ไม่มีทาง!! ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอกเจ้าไม่มีทางเป็นบุตรของเทพอสูรเด็ดขาดข้าจะกลับมาอีกครั้งและนำกำลังมากวาดล้างพวกสัตว์อสูรทั้งหมด"

กล่าวจบ ชินจ้าวก็ระเบิดพลัง ออกมาเพื่อที่จะหนี แต่ไป๋หลงเร็วกว่าชินจ้าวอยู่หลายขุมนัก ชุนจ้าวโดนกระบี่ของไป๋หลง แทงทะลุตัดขั้วหัวใจไม่มีโอกาสแม้แต่ จะส่งเสียงร้อง เมื่อทั้ง3 คนที่เหลือเห็นแบบนั้นก็ต่างระเบิดพลังออกมา

ตู้ม!!

ตู้ม!!

ตู้ม!!

ทั้งสามระเบิดพลังออกมาเพื่อที่จะหนีและกลับไปรายงานแก่เรื่องที่เกิดขึ้น แต่ยังไม่ถึง2ลมหาย มีลำแสงสีม่วง1สายทะลุหน้าอกด้านซ้ายทั้ง3คนสิ้นใจพร้อมกันทันดี ไป๋หลงได้ใช้วิชา ดัชนีย์ทะลวงใจ เป็นวิชาที่ไป๋หลงพึ่งฝึกเสร็จมาหมาด ไป๋หลงทำการเผาร่างทั้ง5ทิ้งเพื่อไม่ให้เป็นปัญหาในอนาคต ไป๋หลงเดินมาที่กรงเหล็ก ใช้มือ จับกรงเหล็กจนมันบิดงอ กรงเหล็กนี้ไม่ใช่เหล็กทั่วไปทำจากแร่พิเศษ ที่ทำให้สัตว์อสูรหมดฤทธิ์ กลับโดนไป๋หลงดัดจนงอแล้วยื่นมือมาให้กับเจ้าแห้งสหายของตนแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"กลับบ้านกันเถอะ"

"ขอรับนายน้อย"

เจ้าแห้งกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีทั้งดีใจและเสียใจผสมปนเปกันไป...

จบตอน....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***