ตอนที่1

Go down

จมดิ่งสู่ความมืดมิด

สถาบันสมิธโซเนียนกรุงวอชิงตันดี.ซี

ฉันมายืนทำอะไรตรงนี้...

ฉันก้มลงมองชุดเดรสสีแดงเลือดนกของตัวเองด้วยความชั่งใจ แม้ชุดที่ฉันสวมใส่ในวันนี้จะเหมาะกับงานแสดงเกรดระดับชาติจนหาที่ติไม่ได้แต่สิ่งเดียวที่ไม่เหมาะสมในการเข้างานของฉันก็คือฐานะทางมาที่แสนจะตกอับ

โอเค เมื่อก่อนฉันอาจจะเคยรวย มิสเตอร์โลฮานซึ่งเป็นพ่อของฉันเคยได้รับตำแหน่งประธานสมาพันธ์เพชรและอัญมณีแห่งสหอเมริกา แม้ว่าวันนี้จะหมดวาระของพ่อไปแล้ว แต่ที่วางของฉันก็ยังได้รับบัตรเชิญเข้าร่วมงานอยู่ไม่ขาดสาย เพราะว่าคงไม่มีใครอยากต้อนรับ ไอรีนโลฮาน คนนี้เท่าที่ควร เพราะอะไรได้หรอ...

ดิฉันว่าไม่มาหรอกค่ะ ธุรกิจล้มละลายขนาดนั้น หญิงวัยกลางคนคนนั้นเงียบไปเมื่อเห็นฉันยังถ้าเข้ามาในโซนจัดแสดงเพชรด้านหน้า อุ๊ยคิดผิดถนัดเลยค่ะ

เสียงหัวเราะดังขึ้นนิดหน่อย แต่ฉันก็ทำเป็นเหมือนไม่สนใจ จริงอยู่ที่บ้านของฉันเกิดวิกฤตทางด้านการเงินจนถึงขั้นล้มละลาย แต่มันก็ไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะต้องมุดหัวอยู่ในกระดองนี่นา

ท่านเดินกระแทกเท้าเพื่อให้หล่อนรับรู้ถึงการมาเยือนของฉัน หล่อนปรายตามองนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรอีก ฉันจึงเดินเข้าไปชมการจัดแสดงเพจที่จัดขึ้นรอบๆ ห้องโถงใหญ่ เอาเป็นว่า ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้มาคิดให้รกสมองก็แล้วกันนะ

ฉันเดินชมไปเรื่อยๆ เพชรส่วนใหญ่ที่นำมาจัดแสดงครั้งนี้เป็นเครื่องเพชรที่หาชมได้ยาก และบางชิ้นยังไม่เคยนำมาจัดแสดงต่อหน้าสาธารณชนมาก่อน โดยเพชรที่เป็นไฮไลท์ชิ้นสำคัญ คงหนี้ไม่พ้นเพชรในตำนานอย่าง โรสเมธีส แน่นอนว่ามันเก่งที่สุดเพราะเป็นเพชรสีชมพูน้ำงาม แถมยังมีรูปลักษณ์ขายดอกกุหลาบไม่เหมือนใครอีกด้วย ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องราคาหรอกนะ...มันมากมายมหาศาลจนประเมินค่าไม่ได้เชียวล่ะ

ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจ บรรดานักข่าวที่มาวันนี้เยอะพอๆ กับเหล่าเซเลบริตี้ทั่วทั้งสหรัฐอเมริกา และในจังหวัดเดียวกับที่ช่างกำลังจะละสายตาจากคนดังท่านหนึ่ง ใครบางคนเดินเข้ามาชนฉันอย่างจัง

โอ๊ย

ฉันร้องลั้นเมื่อตัวเองกำลังเซล้มลงไปกองกับพื้น ทว่าแข็งแกร่งของผู้ชายคนนั้นกลับคว้าตัวฉันเอาไว้ราวกับเป็นสัญชาตญาณ เป็นนาทีเดียวกับที่สายตาแล้วสบกันพอดี ดวงตาสีน้ำตาลอมเทาของเขาทำเอาฉันเผลอมองไปชั่วขณะ มองไล่ลงมาคือจมูกที่โด่งเป็นสัน และริมฝีปากสีแดงซีดบางเฉียบแต่แล้วการพัฒนาในรูปลักษณ์ของเขาก็เป็นอันต้องยกเลิกไป เมื่อฉันกลับมายิ้มได้ปกติและหลุดออกจากอ้อมแขนของเขา

อู้ว อย่างกับในหนังเลยว่ะ ผู้ชายอีกคนที่เดินมาด้วยกันซี้ดปากทำเอาฉันและเข้ารีบหันขวับไปมอง

บ้าหรือไง ไร้สาระ เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอมเทาสายตามามองฉันอีกครั้ง ก่อนจะส่ายศีรษะ แล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างพูดอะไรไม่ออก

นะนี่เข้าไม่คิดจะขอโทษฉันเลยหรือไง รองเท้าส้นเข็มของฉันก็เกือบจะหักดังเปร๊าะนะจะบอกให้! ฮึ่ย

ฉันละสายตาจากแผ่นหลังผู้ชายคนนั้น จัดระเบียบกระโปรงแก้เก้อนิดหน่อย ก่อนที่เสียงดนตรีประกอบการแสดงเดินแบบจะดังขึ้น

โอเค ฉันควรจะเข้าไปในห้องโถงได้แล้ว!

ฉันเดินเข้าไปนั่งประจำที่ตามหมายเลขบัตรเชิญ บ้าชะมัด! ทำไมคราวนี้ฉันถึงได้นั่งแถวสุดท้ายเลยนะ แล้วนี่อะไร ยังได้นั่งติดกับนัดข่าวอีก!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***