พี่ซีนให้พี่แฟรงค์มาส่งฉัน...
เพราะพี่ซีนต้องไปทำงาน..
มันไปคนละทาง...เลยมาเองดีกว่า
"พี่แฟรงค์คะเดี๋ยวรติโทรหานะคะ"
"ครับคุณรติ"
"บายค่ะ..ขับรถดีๆนะคะ"
แล้วพี่แฟรงค์ก็ขับรถออกไป
"หวัดดีรติ"
หญิงมารออยู่ที่โต๊ะ...
"หวัดดี...รติไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหนอ่ะ"
"เราอยู่ห้องเดียวกัน..
เดี๋ยวหญิงจัดการเอง"
"รติ"
เสียงใครกัน...แล้วเค้าก็เข้ามาลูบหัวฉันเบาๆ..
"หวัดดีค่ะพี่แมน...หวัดดีค่ะพี่ซัน"
"ตื่นเต้นมั้ยมาร.รวันแรก"
อีพี่ซันถามแบบ...ฉันเหมือนเด็ก5ขวบอย่างนั้นแหละ..
"หึ!!!"
แค่นั้นแหละครับ..ที่เทอตอบผม...
ทำให้ผมรับรู้ได้เลยว่าอีกไม่นาน
รติคงกลับมาเป็นคนเดิมในไม่ช้า
ทำไมทุกคนต้องมองพวกเราแบบนั้นด้วยว่ะ...เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด..
"รติทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะ"
พี่ซันรีบถามเพราะฉันตอนนี้มัน..
แค่หงุดหงิดแค่นั้นเอง..หน้าฉันมันฟ้องขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ..
"รำคารสายตาคนพวกนี้จัง..
เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิด...บอกไม่ถูก"
เอ่อ!!!สายตาของเทอพร้อมปะทะมากครับบอกเลย..
จะไปแดรกใครมั้ยครับเนี่ย
ต้องเข้าเรียนนะ..
รู้สึกห่วงแปลกๆไม่ได้ห่วงรตินะครับ..
ห่วงคนพวกนี้ต่างหาก....
"ไม่ต้องห่วงค่ะ...เดี๋ยวหญิงจัดการต่อเองค่ะ"
"ได้ครับ...ดูให้ด้วยนะหญิง
สายตารติแบบ..พร้อมปะทะมากเลย"
"ค่ะ!!ถ้ารติไม่ปะทะเดี๋ยวหญิงปะทะเอง"
เอ่อ!!!ผมห่วงมากกว่าเดิมอีกครับ
จากที่ฟังพี่วินมายัยหญิงของคุณย่านี่
ร้ายพอๆกับรติผมเลยครับ...
"พี่ให้ห้ามครับ...ไม่ต้องปะทะ"
ไอ้ซันมันรีบบ่นเบาๆ
"ไม่ต้องห่วงค่ะพี่ซันรติไม่เอาถึงตายหลอก.."
หง่ะ!!มันจะผ่านไปมั้ยครับวันนี้...
โอ้ย!!!!!ไอ้เด็กแสบของผม...
"เอาๆเล่นแค่พอดีแระกัน...ตารางเรียนอยู่กับหญิงนะ..พี่ไปติวก่อน..อาทิตย์หน้าจะสอบแล้ว"
"ค่ะ...อย่าดื้อนะคะพี่ซัน...
พี่แมนดูพี่ซันดีๆนะอย่าให้ไปไล่งับใครเขาหล่ะ"
เอ่อ!!!นี่ผมเป็นตัวอะไรกันครับเนี่ยย
"ได้พี่จะดูให้อย่างดีเลย"
"เอ้า!!นี่มึง..กวนตีนกูป่าวเนี่ย"
ไอ้ห่า...กูเพื่อนมึงนะ...
"น้องสั่งนี่หว่า...ต้องทำให้น้องสิ"
555555รติขำลั่นเลยครับ...
ผมชอบเสียงเล็กๆของเทอจัง..
"พี่ไปนะเดี๋ยวพี่โทรหาแระกัน"
แล้วผมก็ก้มไปหอมหัวเทอเบาๆ
หมั่นเขี้ยวมากครับ..กับไอ้หน้าเปื้อนยิ้มน้อยๆของเทอ...
"ชิ!!"
เท่านั้นแหละครับที่เทอตอบผม...
แล้วผมกับไอ้ซันก็เดินออกมา..
-ห้องเรียน-
พอฉันกับหญิงเดินเข้ามาในห้อง...
ทุกๆคนก็เงียบกันโดยอัตโนมัติ...
เดี๋ยวนะฉันทำไมฉันรู้สึกไม่ชอบหน้ายัยผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักคนนั้นเลยว่ะ
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
เดินเข้าไปถามแม่ง...
"เทอชื่ออะไร...."
ยัยนั่นนั่งหน้าซีดทันที...โจทย์เก่าฉันแน่ๆความรู้สึกฉัน...ไม่เคยพลาด...
"เชอร์รี่..ฉันชื่อ..เชอร์รี่"
เทอตอบแต่หันหน้าหนีฉันไม่กล้าแม้จะสบตา...
"เหรอ!!"
แล้วฉันก็เดินกลับมาหาที่นั่งข้างหน้าต่าง...
รำคารสายตาทุกคนมากตอนนี้...
"ใครมีอะไรจะถามรติมั้ย..
มามองกันแบบนี้..
มันน่าหงุดหงิดมากนะ"
หญิงยืนกอดอกมองอยู่งั้นแหละ...
เทอรู้สึกชอบรติมากขึ้นกว่าเดิมอีก..
กล้าหาญมาก...ตรงมาก...
พร้อมปะทะมากๆอีกด้วย...
เหมือนกับฉันไม่มีผิด...
ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ..
นั่งก้มหน้ากันนิ่ง...
"ถ้าไม่มี.....เลิกมองรติ
ด้วยสายตาแบบนั้นสักที...
มันน่ารำคาร"
"พอเถอะเลิกหงุดหงิด...มาเรียนนะ
ไม่ได้มาสนามรบ"
ยัยหญิงมันรีบห้ามทันที...
เพราะฉันในตอนนี้อยากจะ..
เข้าไปแดรกใครสักคนจริงๆ
อย่างที่เทอว่านั่นแหละ...
จู่ๆก็มีใครคนนึงเข้ามานั่งตรงข้ามฉัน
พร้อมกับยื่นนมสตอเบอรี่ให้ฉัน1กล่อง
"เราให้...เผื่อจะหายหงุดหงิด"
แล้วเค้าก็กินของเค้าอีกกล่อง...
ใครว่ะ?
ทำไมไม่อยู่ในสมองเลยว่ะ...
เออ!!ลืมไปฉันความจำเสื่อมนี่นา...
ฉันก็รับมาอย่างงงๆ..
"นายเป็นใคร?"
"เราชื่อนิว...เพื่อนใหม่เทอไง"
เพื่อนใหม่แปลว่ายังไม่เคยเป็นเพื่อนเก่า
ฉันทำไมต้องพูดให้ตัวเอง..งงด้วยว่ะ... °^°
"ทำไมอยากเป็นเพื่อนฉันหล่ะ"
จะไม่ให้ถามได้ไง...ก็อีที่นั่งในห้องนี่ไม่มีใครกล้าพูดกับฉันสักคน..
"เทอไม่เหมือนใครดี....ดูแบบ..ไม่รู้สิ"
ยังไงว่ะ...ตกลงจะได้คำตอบมั้ยว่ะ
ช่างมันเถอะ..มีเพื่อนดีกว่าไม่มีนะ...
"ถือว่าเป็นคำชมแระกันนะ"
ฉันก็นั่งกินนมที่เขาให้...
เออ!!มันก็อร่อยดีนะ...
"หญิงมานั่งกับรตินะ..."
"รตินั่งกับนิวนะ...หญิงจะนั่งกับมายข้างหน้ารติเนี่ย"
มาย...ใครว่ะ?
"ใครคือมาย?....มายคือใคร?"
คิ้วขมวดเลยฉัน..
"เพื่อนของพวกเราไง...เพื่อนใหม่"
อ้อ!!เป็นเพื่อนใหม่แม่งหมดเลยว่างั้น
"คนไหนหล่ะ"
"ยังไม่มา...เดี๋ยวมาจะแนะนำให้นะ"
"อร่อยมั้ย...หายหงุดหงิดยั้ง"
"อืม!!อร่อยดีนะ.. รติชอบ"
ฉันก็กินไปเรื่อย...
นิวก็นั่งเหม่อไปนอกหน้าต่าง...
มองดีๆเค้าหล่อมากเลยนะ
ว่าแต่ฉันเคยมีแฟนมั้ยนะ...
แฟน?จะมีได้ไงว่ะ...
ขนาดเพื่อนแม่งยังเป็นเพื่อนใหม่แม่งหมดเลย...อย่าไปคิดเรื่องแฟนเลย
ว่าแต่ทำไมฉันถึงไม่ชอบหน้ายัยเชอร์รี่อะไรนั่นด้วยว่ะ..ไม่เข้าใจตัวเอง...
"ฟังด้วยกันมั้ย...จะได้เลิกคิ้วขมวดสักที"
เค้าเอาหูฟังมาใส่ที่หูฉัน...ถ้าจะทำขนาดนี้ไม่น่าเสียเวลาถามนะ...
แล้วทำไมฉันต้องเขินด้วยว่ะ...
งงตัวเองมากๆเลย...มันยังไงกัน...
"รติเลิกคิดสักทีเดี๋ยวปวดหัวเข้าใจมั้ย"
ยัยหญิงมันสั่งฉัน...อย่างกับเป็นแม่ฉันอย่างงั้นแหละ..
"จ้าแม่...."
"กินยาด้วยนะถ้าปวดหัวหน่ะ...
ไม่งั้นหญิงโดนคุณย่าสวดแน่
ถ้าดูแลเทอไม่ดี"
สั่งๆๆๆๆๆๆบ่นๆๆๆๆๆ
"ขี้บ่นมากหญิง...รติแค่ความจำเสื่อมป้ะไม่ใช่..เป็นอะไรร้ายแรงขนาดนั้น"
นี่เพื่อน...รึแม่ว่ะ...รู้ว่าห่วง...
"ประชดเก่ง..แต่หญิงก็ชอบนะ
ไม่เคยมีใครกล้าเถียงหญิงแบบ
รติมาก่อนเลย...อย่างชอบ"
เหอะ!!อะไรของหญิงมันว่ะ...
"จ้าแม่...จะไม่ดื้อไม่ซนไม่แดรกหัวใคร
ถ้าไม่จำเป็น"
ยัยหญิงแค่ยิ้มมุมปากเบาๆ
ฉันหล่ะชอบรอยยิ้มแบบนี้จริงๆ
"ตอนเย็นรติไปชมรมมั้ย"
จู่ๆนิวก็พูดขึ้นมา...ชมรม...
อ้อ!!ชมรมเทควันโดหล่ะมั้ง
"ไปสิ...แต่จำห้องจำตึกไม่ได้อ่ะ"
"เดี๋ยวไปพร้อมนิว..."
"นิวอยู่ชมรมนี้ด้วยเหรอ"
"อืม!!"
"ดีจัง...จะได้ซนให้ถนัดเลย..
ถ้ารติไม่ไหวลากรติกลับบ้านด้วยนะ"
นิวได้แค่ยิ้มมุมปากเบาๆกลับให้ฉันแค่นั้น..
นิ่งดีจัง..
ฉันหล่ะชอบจริงๆนิ่งๆแบบนี้
(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 36
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments