4.บ้านพี่ซีน...โอ้!!พระเจ้าอย่างกับป้อมปราการ...

กว่าจะได้ออกจากร.พก็เที่ยงพอดี

คุณย่ากับหญิงกลับไปเรียบร้อย

ผมเลยพาน้องไปบ้านไอ้ซีน...

-บ้านไอ้ซีน-

"ว้าว!!!นี่มันป้อมปราการชัดๆ"

รติตาวาวทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาในบริเวณบ้าน...ไม้ตื่นเต้นสิแปลก...

"พี่วิน..รติจำสวนนี่ได้ด้วยหล่ะ"

ดีครับ..ดีกว่าจำอะไรไม่ได้เลย

"อือหึ!!โน่นไงไอ้ซีนยืนเท่ห์อยู่โน่นไง"

ผมชี้บอกรติ..

"ขี้เก๊กดีจัง..."

55555รติกอดอกมองให้ซีน...

นิ่งมากครับน้องผม..

แล้วเราก็พากันเดินเข้าบ้านไป..

การ์ดแม่งเต็มบ้านเลยครับ..

"ไงมึง..ไม่เจอกันนานมาก"

"เออดิ้!!กี่ปีว่ะ...4-5ปีใช่ป่าวว่ะ"

"ประมานนั้นแหละ..ว่าแต่มึงจำรติได้ป่าวว่ะ"

ผมยืนลูบหัวน้องเบาๆ

ยัยแสบยืนกอดอกมองหน้าไอ้ซีนนิ่งๆ..

สายตาแบบ...เหมือนมันหงุดหงิด

คนตรงหน้านิดๆอย่างนั้นแหละ...

"จำได้สิ...ไอ้ตัวเล็กของพี่..

มาๆขอกอดหน่อย"

ไอ้ซีนมันกวักมือเรียกรติให้เข้าไปหา..

แต่ไอ้แสบผมหน้านิ่งมากครับ..

มันยังไงกันครับ...

ชอบไม่ชอบรึยังไง?

ผมเดาใจรติไม่ออกเลยครับตอนนี้..

"พี่ไม่ได้เรียกรติว่าตัวเล็ก..

รติจำได้ว่าพี่เรียกรติว่า.....

ไอ้เด็กแสบ"

55555กราสสสสไอ้ซีนมึง....

5555ไอ้แสบผมมันจำได้ครับ...

มันแน่ไอ้ซีน...มึง..

"หึ!!ไอ้เด็กแสบ..

นึกว่าจะจำพี่ไม่ได้แล้วซะอีก"

ไอ้ซีนมันยิ้มมุมปาก..

แล้วเดินเข้ามากอดรติ...

ไอ้แสบผมมันก็ยังนิ่ง..มันยังไงกันครับ...

"คิดถึงจังคะ.."

เอ้า!!!ซะงั้น...แปลว่าไอ้แสบ

มันจำไอ้ซีนได้แน่ๆครับ..

"จำพี่ได้ว่างั้น"

"ค่ะ!!รติเห็นไอ้นั่น..แล้วความจำบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว"

เทอชี้ไปที่ทางเข้าห้องลับ

ของพวกเราตอนเด็กๆ...

มีแค่พวกเราเท่านั้นที่รู้ว่ามันคือ..

ห้องพิเศษสำหรับพวกเรา

"ดี!!เลิกดื้อยั้งเราหน่ะ"

"หึ!!ไม่มีทาง"

"555แล้วนี่พกปืนด้วยเหรอ..."

"ค่ะ!!รติไม่ชอบให้ใครต้องมาลำบากเพราะรติหลอกค่ะ"

"ไม่ต้องแกร่งขนาดนี้ก็ได้..

เทอมีพวกพี่นะ..จำได้มั้ย?..

พวกพี่จะปกป้องเทอเอง"

เทอคือน้องสาวตัวน้อยๆที่แสนแกร่ง

ของพวกผมซึ่งต่างจากแซนน้องสาวของผมยัยนั่นมันหวานซะจน..

ป๊าห่วงมันจัดเลยต้องเอาไปอยู่ด้วย..

"ไปดูห้องไปเดี๋ยวให้เด็กๆพาไปดูนะ"

"ค่ะ..แล้วของรติหล่ะคะพี่วิน"

"อยู่ในห้องหมดแล้ว"

"ค่ะ"

"ไอ้แฟรงค์พารติไปห้องของเทอ.."

"ครับคุณซีน..ตามผมมาครับคุณหนู"

"ไม่เรียกคุณหนูค่ะพี่แฟรงค์

เรียกว่ารติดีกว่า"

"ครับคุณรติ"

เฮ้อออ!!

ก็ยังมีคุณนำหน้าอยู่ดี...ไม่ชินว่ะ

"ไอ้วินเป็นไงบ้างมึง"

"หนักแน่...งานคราวนี้..แม่ง!!"

"เออ!!ไม่ต่างจากกูหลอก..."

แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยเรื่องงาน...

หน้าตาเคร่งเครียดจน...

รติยืนมองอยู่นิ่งๆ...

ถึงเทอจะความจำเสื่อมแต่?...

เทอรับรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้ดี..

ว่าพวกเค้าทั้งหมดกำลังเจอศึกหนัก

"พี่แฟรงค์คะ..

ตอนนี้พวกพี่ๆกำลังเจออยู่กับใครคะ"

"เจ้าสัวเปรมครับ"

"แค่คนเดียวเหรอคะ"

"ครับ...แต่?'

"แต่ใหญ่ใช่เล่น..."

"ครับ"

แฟรงค์รู้ว่ารติความจำเสื่อม..

แต่ทำไมเทอถึงรับรู้ทุกเรื่องแบบนี้นะ..

"พี่แฟรงค์คะรติความจำเสื่อมก็จริง

แต่รติไม่อยากเป็นภาระใคร..."

"ครับ!!ผมจะดูแลคุณรติเองครับ"

"ขอบคุณค่ะ...ถ้ามีอะไรไม่น่าไว้ใจบอกรติบ้างนะคะจะได้ระวังกันทัน"

"ครับคุณรติ"

-เย็น-

ไอ้แมนกับไอ้ซันก็มาหารติ...

"รติอยู่ไหนครับพี่วิน"

"ในสวนหลังบ้าน"

พวกผมเลยเดินออกไปหาน้องทันที

เพระแสงแดดทำให้เทอดูน่าค้นหามากกว่าเดิม...

แต่สายตาที่แสนเศร้าคู่นั้นมัน...

ทำให้ใจผมมัน...รู้สึกแปลกๆ

ผมทำได้แค่เดินเข้าไปลูบหัวเทอเบาๆ

"ทำอะไรอยู่"

เทอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม....

"รติกำลังคิดถึงพวกพี่ๆค่ะ"

"คิดว่าอะไรเหรอ.."

ไอ้แมนก็เข้ามายืนเก๊กอยู่ข้างๆเทอ

"รติอยากจำเรื่องของพวกพี่ๆ

ได้เร็วๆจัง...แต่.....?"

ท่าทางของเทอเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

"ช่างสิ..จำไม่ได้ก็ช่าง..มันเรื่มใหม่ได้นี่"

ไอ้แมนมันยืนล้วงกระเป๋ามองหน้ารตินิ่ง

"ก็ได้ค่ะ...เรื่มใหม่..รติรักพี่ทั้งสองคนนะคะ"

"พวกพี่ก็รักเทอ..น้องของพี่"

ทั้งสามคนกอดกันแน่น..

วินยืนมองอยู่ในบ้านกับซีน....

"ไอ้แสบมันน่ารักขนาดมีหนุ่มๆมาจีบขนาดนี้เลยเหรอว่ะ"

"ไอ้แมนมันเป็นแฟนเก่ารติ..

ส่วนไอ้ซันมันก็รักรติ..

แต่รติมันให้เป็นได้แค่พี่ชาย..

ก็อย่างที่เห็นแหละมึง..."

ใจรติมันปิดไปนานแล้ว..

และไม่รู้ว่ามันจะเปิดรับใครเข้ามาได้อีกมั้ย..ก็ต้องอยู่กับเวลาแหละ...

เวลาเท่านั้นจะรักษาใจของเทอได้

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***