꧁father mafia༒-2

"นอนที่ห้องพวกเรากันไปก่อนละกันนะ" พรีโม่พูดพลางทำสีหน้าดีใจ เทวดาน้อยจะมาให้เขานอนกอดแล้วว

"แล้วทำไมต้องเป็นห้องพวกชั้นล่ะ!" มือขวาถามทำสีหน้าไม่พอใจ

"เอาน่าสึนะเองก็ต้องอยู่ห้องข้าเหมือนกัน"

"น่าๆสีสันสีสัน"

"บ้านป้าแกสิ!!!เด็กพวกแกยังพอว่าเเต่ไอ้เด็กนี่สิ!!!"

ถ้าให้นอนด้วยกันมีหวังปราสาทพังแน่ๆ

"แล้วอเลาดี้ล่ะ" พรีโม่ถาม

"ถ้าเป็นอเลาดี้ยังไม่มา"อุเกทสึตอบ เพราะตอนที่ออกไปก็ตั้งแต่บ่ายโมงกว่าๆจนจวนจะสามทุ่มแล้วยังไม่กลับมาเลย

"เดี๋ยวคงกลับ"นัคเคิ้ลเอ่ยอย่างวางใจ

"นั่นไงมาแล้ว!!"

ไม่ใช่ใครอุเกทสึนั้นเอง เหมือนคนบอกเวลาไม่ก็พ่อบ้าน?ไม่สิยิ่งกว่าพ่อบ้านอีก

"คือว่านะอเลาดี้ให้ฮิบารินอนห้องนายก่อนได้มั้ย"

ผู้พิทักษ์เมฆาได้ยินก็เหลือบไปมองเด็ก

เมฆาสายฟ้าจิ๋วที่ดูหน้าแล้วง่วงสุดๆสัปหงกด้วย

มองไปสักพักก็ถอนหายใจแล้วกลับมามองบอสของตนก่อนจะเอ่ยปากตอบรับแล้วถามต่อ

"ได้ นานแค่ไหน"

"จนกว่าห้องชั้นบนจะทำความสะอาดและซ่อมประตูเสร็จ"

อยู่น่ะอยู่่ได้แต่จะตีกันรึเปล่าก็อีกเรื่องนึง

"ไปกันแยกย้ายเถอะ "

ห้องของนภา

"เธอโอเคมั้ย?"

"ครับผมโอเค"

"ทำไมเรียกเราว่าพ่อล่ะ"

"ผูกพัน"

สึนะพูดเสียงเบาจนเเทบจะไม่ได้ยิน

"เธอพูดว่าอะไรนะ?"

"พวกผมรู้สึกผูกพันกับพวกคุณมากแค่เห็นสัญชาตญาณก็บอกให้เรียกแล้ว"

เหมือนสัตว์ตัวน้อยไร้บ้านหลงทางที่หาทางกลับไม่ได้เจอใครก็เรียกพ่อแม่งั้นสิ นะ

"ไม่เป็นไรเราจะเป็นเพื่อนให้แม้ไม่ค่อยจะมีเวลาให้แต่ถ้าเธอเหงา เศร้า กลัวเราจะเล่นกับเธอ เป็นที่พึ่งและร่มเงาให้"

"ขอบคุณครับ........พ่อ"

ยอมเป็นพ่อให้เธอไปตลอดจนกว่าชีวิตจะหาไม่เลยก็ได้!!!เทวดาตัวน้อยๆจริงๆ

ห้องของวายุ

"นายไม่นอนรึไง"

ฮายาโตะที่นอนแล้วคิดว่าหลับไปแล้วก็ผงกหัวขึ้นมามองคนที่ตัวเอง'เผลอ'เรียกว่าพ่อ

"แกนอนๆไปเถอะ ชั้นยังไม่ง่วงเด็กๆน่ะห้ามนอนดึก"

"........."

วายุเลือดร้อนตัวน้อยเงียบลง

"เป็นอะไร?หลับแล้วหรอ? กลัวอะไรรึเปล่า?"

"เปล่าหรอกไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น"

"งั้นหรอ ถ้าไม่มีอะไรก็นอนซะชั้จะ......" พอจะพูดคำต่อๆไปก็เงียบลงซะงั้นไม่กล้าพูดหรอ?

"จะ...?จะอะไรมันคาใจนะ" พูดเเล้วก็ลุกพรวดขึ้นมานั่งมองจี

"ชั้นจะปกป้องแกเอง"

"หึ งั้นก็มานอนกับชั้นสินายเป็นพ่อชั้นนะ"

"ก็ไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย"

ถึงจะพูดแบบนั้นก็ยอมไปนอนด้วยดีๆ

ซึนนี่หว่า

ห้องของพิรุณ

"ทาเคชิหลับรึยังขอรับ?" อุเกทสึถามพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งมองเด็กน้อยใต้ผ้าห่ม

"เอ๋?? หลับไปแล้วหรอ"

"งั้นผันดีนะทาเคชิผมจะปกป้องเธอจากฝันร้ายเอง"

พูดจบก็เอนตัวลงนอนทันที และหารู้ไม่ว่าเด็กน้อยก็ยังไม่หลับ

เมื่อทาเคชิที่ได้ยินดังนั้นจึงพลิกตัวหันหน้าเข้าหาอุเกทสึแล้วพูดตอบกลับไปเบาๆ

"ขอบคุณครับ'พ่อ' "

ห้องของอรุณ

"นี่นัคเคิ้ล"

"อะไรหรอ นอนไม่หลับหรือยังไงร้อนมั้ย"

"เอ่อ ก็นะ ไม่ได้เป็นอะไร อ่อ อยากจะถามอยู่เหมือนกันว่าเคยต่อยมวยหรือทำอะรที่เกี่ยวกับมวยมั้ย?"

"อื้มเคยสิ ก่อนจะมาเป็นบาทหลวงก่อนจะมาอยู่กับพวกพรีโม่ ชั้นเคยเป็นนักมวยมาก่อน"

"จริงหรอ!!!"

"ดูดีใจจังนะ"

"ใช่!!!ชั้นเองก็ชอบมวยเหมือนกันวันหลังช่วยสอนหน่อยสิ''

ท่าทางตื่นเต้นไร้เดียงสานี่มันอะไรกัน

"จะดีหรอ"

"ดีสิ!!!สนุกออก"

นัยตาที่ลุกวาวโรจน์เหมือนแสงอรุณยามเช้าที่สดใสพร้อมกับทำท่าเหมือนต่อยๆอากาศ

"งั้นวันพรุ่งนี้ดีกว่านะ"

"อื้ม!!สัญญากัน"

"สัญญา"

ว่าเเล้วก็ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกัน

ห้องของอัสนี

"นายนอนสักที" แรมโพพูดน้ำเสียงปนรำคาญ

"คุณ เเรมโบ้ กลัว"

-สั่นหงึกๆเลยล่ะ

"กลัวอะไรเล่า"

"กลัวไปหมดเลย ไม่ว่าจะอะไรก็กลัว" แรมโบ้ทำท่าเบะปากจะร้องไห้

"นี่"

"??"

"แรมโบ้ฟังนะนายจะกลัวอะไรเล่าชั้นก็อยู่ตรงนี้นายหลับเถอะชั้นจะปกป้องนายเอง"

"จริงหรอ?จริงๆนะ"

"ใช่"

ถึงแรมโพเองไม่ได้จากเเรมโบ้นักก็เถอะแต่ตอนนี้เขาแบกหน้าที่'พ่อ'ชั่วคราวอยู่คงไม่เป็นไรหรอก

ห้องของเมฆา

"นี่"

เมฆาสายฟ้าจิ๋วที่หลับแล้วแต่ก็ตื่นขึ้นมาอีก

"มีอะไรผมนึกว่าเธอหลับไปแล้วซะอีก"

"ก็หลับแต่ตื่นแล้วนี่ไง" -ฮิบาริ

"เฮ้อ อยากได้อะไร"-อเลาดี้

"ก็เปล่า" -ฮิบาริ

"งั้นก็นอนซะ"-อเลาดี้

ถึงอยากจะเถียงแต่ก็ต้องนอนต่อเพราะอเลาดี้ลุกจากเก้าอี้ทำงานข้างเตียงมาหา แล้วถ้าเขาไม่ยอมนอนดีล่ะ จะได้สู้กันมั้ยนะ?

พรุ่งนี้ผมต้องออกไปทำภารกิจข้างนอกอีก"

"แล้วทำไมต้องบอกผม"

"รำคาญพวกนั้นมั้ย"

คงจะหมายพวกเด็กวัยเดียวกันที่อยู่ที่นี่

"ไม่เท่าไหร่ถ้าได้อยู่ที่เงียบๆก็คงดี"

"ผมแค่ถามนะความสมัครใจเป็นของคุณ"

"อะไร"

"ผมมีคนรู้จักอยู่แถวๆที่ใกล้ๆที่นี่ไปอยู่ไปเขาก่อนมั้ยผมไป2วันถ้าทิ้งไว้แล้วตีกับคนอื่นก็คงแย่"

"ได้"

"ไม่กลับคำ?แต่คนคนนั้นออกจะน่ารำคาญไปหน่อยนะ"

"ใช่"

"งั้นก็นอนซะ"

ห้องของสายหมอก

"คุณเป็นอะไรไม่หลับไม่นอน?"

"แต่รู้สึกเป็นห่วงใครสักคนอยู่น่ะครับไม่ต้องห่วงหรอก"

"งั้นหรอก็ดีถ้าไม่เป็นอะไรแล้วก็หลับซะ"

ความห่วงนี่มันอะไรกัน?

เขาห่วงใครกันนะ กลัวเขาหิว กลัวเขาจะเป็นอันตรายกลัวไปหมดเลย

"นี่เดม่อน"

"หืมมม อะไรอีกล่ะถ้าจะเรียกห้วนๆแบบนี้อย่าเรียกดีกว่านะ"

"คุณเคยรู้สึกห่วงใครสักคนมั้ย"

"......แล้วใครล่ะที่คุณว่า''

"คนสำคัญน่ะ"

"สำหรับเธอผมไม่รู้ว่าคนสำคัญคนนั้นเป็นใคร...."

เดม่อนเงียบไปสักพักเหมือนคิดอะไรอยู่ก็พูดขึ้นต่ออีก

"แต่สำหรับผมแล้วต่อให้เป็นห่วงมากแค่ไหนมันก็ส่งไปไม่ถึง ถ้าเขาอยู่ไกลแสนไกลน่ะนะแล้วก็ตอนนี้คุณห่วงตัวเองจะดีกว่านะ"

"หึ ถูกของคุณ งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ครับ

"หืมมมม เช่นกัน"

ก็เป็นเด็กดีได้เหมือนกันนี่ไม่ได้เลวร้ายอะไรด้วย

7:00น.

"นี่ สึนะคุง"

"สึนะคุง ตื่นได้แล้ว"

"เอ๊ะ!!ครับกี่โมงแล้วครับ"

ท่าทางเหลอหลาแต่น่ารัก(?) จะน่ารักเกินไปแล้วนะเด็ก

"พึ่งจะเจ็ดโมงเอง"

"อ๋อ ครับ"

โครม!!!!

"!!!!เสียงอะไรน่ะครับ!!" สึนะถึงกับตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังเหมือนของตก

"มาจากห้องของจีนี่"

ห้องของวายุ

"จี!!"

เสียงเปิดประตูดัง ปั้ง!!พร้อมกับคนสองคนที่พรวดพราดเข้าไป

"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?"

สึนะถามด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน

"เอ๊ะ! เอ่อรุ่นที่สิบไม่มีอะไรหรอกครับแค่ตกเตียง"

โกคุเดระตอบสึนะไปพลางยิ้มแหยๆไปให้

"จะไม่อะไรได้ไงฟะ!!นอนอยู่ดีๆแกก็มาถีบชั้นตกเตียงเนี่ย!!"จีแหวกลีบด้วยความเหลืออด

ว่าแล้วก็ลุกไปหยิกแก้มโกคุเดระจนยืด

"แหะๆๆๆ"

สึนะกับพรีโม่ถึงกับหัวเราะแห้งๆก็ดูจะไปได้ดีไม่น้อยไม่ใช่หรอ

เอ๊ะ!หรือไม่ดีกันนะ ทะเลาะกันแต่เช้าเลยนี่

ห้องอาหาร

"บอสครับ" พ่อบ้านสูงอายุหน้าตาดูใจดีเดินเข้ามาหาผู้เป็นบอส

"ท่านอเลาดี้ออกไปทำภารกิจแล้วส่วนนายน้อยฮิบาริก็ไปด้วยนะครับ"

พรีโม่ร้องอ๋อ ก่อนจะเดินไปนั่งตรงหัวโต๊ะ

ส่วนบางคนคงมีความคิดแบบว่า คนปกติหายออกไปแล้ว2จะเป็นไงต่อไปนะ

"งั้นเรามาเริ่มทานกันเลย"

ระหว่างทางของสองเมฆา

"เดินไหวรึเปล่า?"

อเลาดี้ถามด้วยความห่วง ห่วงเเบบห่วงจริงๆเพราะเห็นฮิบาริเดินช้าลงทั้งยังเดินตามหลังถ้าเผลออาจโดนลักพาตัวไปก็ได้ยิ่งหน้าตาเหมือนเค้าอีกไหนยังจะมีความเป็นเอเชียอยู่ด้วยอีกถ้าโดนลักพาตัวไปขายได้วุ่นวายแน่ๆ

"ไม่เท่าไหร่หรอกผมโตแล้วนะ" ว่าเเล้วก็หันหน้าหนีไปทางอื่น

"หรอ" ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่ก็หยุดเดินแล้วรอให้เจ้าตัวเดินไปถึงที่ที่เขายืนแล้วอุ้ม? ฮิบาริขึ้นมา

อะไรของเขากัน?

เดาอารมณ์ได้ยากจริงๆนั่นแหละคนคนนี้

"ก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอกแต่ถ้าไม่ทำเกิดคุณโดนลักพาตัวไปจะแย่เอา"

อย่างนี้นี่เองสินะ

คนปากไม่ตรงกับใจและความคิด

"ทนหน่อยแล้วกันอีกแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว"

"ก็ไม่ได้ว่านี่"

จะทำอะไรก็ไม่ได้ว่าสักหน่อยมันเป็นสิทธิ์ของคุณอยู่แล้ว

"นั่นท่านอเลาดี้นี่อุ้มใครมา ลูกหรอ?"

แต่ในระหว่างทางเดินก็มีชาวบ้านท่าทางยังสาวซุบซิบถามกันไปตามทาง

"ไม่ใช่หรอกมั้ง"

"ไม่ใช่ได้ยังไงดูสิหน้าตาออกจะเหมือนกันขนาดนั้น"

หนึ่งในหญิงสาว3-4คนพูดแบบนั้นขึ้นมาก็พากันร้องอ๋ออกมา

"เหมือนจริงๆด้วย"

พูดถึงทั้งสองคนที่โดนนินทาระยะเผาขน

"คงไม่ถือสาอะไรพวกเขาหรอก?ใช่มั้ย?"

อเลาดี้ถามด้วยความอยากจะรู้ว่าฮิบาริจะคิดยังไงกับคำพูดเหล่านั้น

"ก็ไม่หรอก เพราะในตอนนี้คุณเองก็อยู่ในฐานะพ่อชั่วคราวนี่"

เมื่อได้ยินแบบนั้นอเลาดี้ก็ดูวางใจลงบ้าง

ก็ดีจะได้ไม่ต้องมาคิดอะไรให้มากความ

ร้านสัปเหร่อ

07:47น.

"มากันแล้วหรอ"

พี่สาวท่าทางติ๊งต๊อง เอ๋อๆ มีแผลเป็นสุดเท่บนหน้า?

"มองข้าแบบนั้นทำไม?"

"ผู้ชายหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าข้าเป็นผู้หญิงรึไง"

"ก็เหมือนไม่ใช่น้อยเลยไม่ใช่หรอครับ"

เหมือนตรงกันล่ะนั่น????

"ว่าแต่เจ้านี่ก็เหมือนอเลาดี้มากซะด้วย ลูกหรอ ลูกจริงๆสินะ"

"สัป เหร่อ" อเลาดี้พูดน้ำเสียงกดต่ำ เชิงขู่

"อ่าๆโอเคๆไม่แซวก็ได้ แต่เหมือนจริงๆนี่หน่า"

บอกหยุดแต่ก็ยังไม่วายยืนยันความเหมือนของทั้งสอง

"ฝากเขาด้วยละกันนะ"

ก่อนออกไปก็กำชับด้วยความหนักแน่นว่าห้ามบาดเจ็บหรือมีแผลใดๆเด็ดขาด

เขาไม่ได้ห่วงแค่กลัวจะมาเป็นภาระเท่านั้น

"ได้สบายๆเลยล่ะ"

ถ้าไม่ซนล่ะก็ว่าไปอย่าง

แต่ก็วางใจเเหละเพราะก็คงจะเป็นเด็กนิ่งเหมือนเอลาดี้นั่นแหละ

ซะเมื่อไหร่!!!!!

เผลอหน่อยก็ไปรุมสกรัมกับนักเลงในซอยแถวร้านแล้ว!!!!

"เธอนี่เลือดร้อนจังนะ ถ้าเขากลับมาเจอแบบนี้แล้วจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย"

"ช่างสิ"

"เฮ้อ~ จะไปด้วยกันมั้ย"

"ไปไหนหรอ?"

"จะไปส่งศพน่ะ"

"ไปสิ!!"

ฮิบาริดูดีใจแบบไม่เก็บอาการเลยสักนิด

ถ้าไม่เป็นเด็กหน้าตาย นิสัยเย็นชา ก็คงน่ารักสดใสไม่น้อยเลยนี่

น่ารักก!!!!!!เทวดาน้อยอีกแล้ววว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***