คุณแฟนแสนห่วย Ep.19

Ep.19

"อืออออ......." ฉันเริ่มขยับตัวเล็กน้อยเมื่อคนที่นอนกอดอยู่ก่อนหน้านี้ผละตัวออกหันหน้าหนีพร้อมกับเสียงครางอืออาคล้ายคนกำลังรำคาญที่มีบางอย่างรบกวนเขาในเวลานอน เป็นปกติของวินที่ช่วงเวลาตีสี่ตีห้าจะเป็นเวลาพักผ่อนที่สบายที่สุดสำหรับเขา เมื่อรู้สึกเหมือนมีเสียงดังรบกวนมันจึงทำให้เขานอนไม่สนิทจนเกิดการรำคาญแบบนี้ ...อีกสักพักก็คงจะตื่นขึ้นมาแล้วก็โวยวาย

"โว้ยยย!! ไอ้สัสเอ้ย แม่งแหกเสียงเหี้ยไรแต่เช้าวะ! คนจะหลับจะนอน!" นั่นไงล่ะ เขาร้องตะโกนแล้วหยิบหมอนใบใหญ่ที่ใช้หนุนหัวมาปิดหูไว้ ลำตัวหนาดีดดิ้นไปมาจนท่อนขาแข็งแรงฟาดมาโดนข้อเท้าฉัน

"ต้องเป็นไวท์แน่เลย..." เอาตรงๆฉันก็ง่วงมากเหมือนกันเสียงที่เปล่งออกมามันก็เลยแหบแห้งแบบนี้

"มันจะมีใครที่ไหนอีก! มันมาคึกเล่นกีต้าร์อะไรเวลานี้วะ! แม่งไม่ดูเวลาหรือไง!!" วินยังแสดงอาการหัวเสียออกมาไม่หยุดกับเสียงกีตาร์เพลงร็อคที่ดังออกมาจากห้องซ้อมที่กลายเป็นห้องนอนชั่วคราวของไวท์ในเวลาตีห้าแบบนี้

"อื้อออออ" ฉันดันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วยกมือสางผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง

พรึ่บบบบบ!!!

"นั่นเธอจะไปไหน?!" ทันทีที่ฉันวาดขาลงจากเตียงมือใหญ่ที่มีไออุ่นแผ่ซ่านก็คว้าข้อมือฉันไว้

"ก็..ไปบอกไวท์ไง เสียงดังขนาดนี้ไม่ใช่รบกวนแค่เรา แต่หวานกลัวเสียงมันจะดังจนไปรบกวนห้องข้างๆด้วยน่ะสิ"

"ไม่ต้องหรอก เธอนอนซะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง พ่อจะถีบส่งกลับสิงคโปร์แม่ง!" เมื่อเห็นวินออกไปแล้วฉันก็ล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม แต่ดูท่าทางสะบัดผมเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปแบบนั้นฉันก็อดห่วงไม่ได้ กลัววินจะโมโหจนใช้กำลังกับน้องน่ะถึงฉันจะดูออกว่าเขารักน้องมากก็เถอะแต่เวลาที่วินโมโหเขาชอบทำอะไรไม่ค่อยคิดเลย มักจะหุนหันทำตามอารมณ์ตัวเองไปก่อนแล้วถึงค่อยมานั่งคิดทีหลัง สุดท้ายเลยต้องรีบลุกตามออกไปด้วย

วินกระชากประตูเปิดออกอย่างแรงด้วยความโมโหพร้อมกับเสียงกีต้าร์ที่เสียงดังจนแสบหูก่อนหน้านี้หยุดลงเหลือเพียงความเงียบ ฉันรีบเดินไปหยุดยืนข้างๆวิน

"มึงทำอะไร?!?!!" คนเป็นพี่เสยผมขึ้นพร้อมกับลมหายใจที่ปล่อยออกมาแรงๆแสดงออกว่าตอนนี้เขาโมโหมากแค่ไหน

"ลองกีต้าร์ไงเฮีย... ทำไมอ่ะ เสียงดังไปหรอ? ดังไปหรอฮะพี่สะใภ้?" เมื่อถามคนหน้าโหดไม่ยอมตอบเลยหันมาถามฉันแทน วินเอาแต่ยืนเท้าเอวกัดฟันแน่นแถมมือใหญ่ก็กำไว้จนเส้นเลือดปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"อ่ะ..เอ่อ.... พี่ว่ามันก็..."

"เออ! ดังมาก!! และที่สำคัญมึงไม่ควรมาเล่นเวลานี้ไอ้ไวท์! คนเขาหลับเขานอนกัน! มึงแหกตาดูบ้างว่านี่มันกี่โมงกี่ยามไอ้ห่า! สักทีดีมั้ย?!!!"

"วิน!" ฉันรีบยื่นมือไปคว้าไว้เมื่อลำแขนแกร่งยกขึ้นสูงตั้งท่าจะฟาดลงกลางกบาลน้องชาย ไวท์เองก็รีบก้มหัวหลบยกแขนบังไว้สุดฤทธิ์

"ก็มันตื่นเองนี่ครับ ผมชินกับตอนอยู่สิงคโปร์ ผมตื่นมาซ้อมตอนหกโมงทุกวัน"

"แต่ที่นี่ประเทศไทย! ไม่ใช่บ้านมึง และตอนนี้มันตี 5 มึงแหกตาดูซะไอ้เวร!!" ฉันถอนหายใจเบาๆแล้วดันวินให้ถอยออก ยิ่งพูดยิ่งใช้อารมณ์แบบนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก เพราะงั้นฉันจะเป็นคนพูดเอง

"ไวท์... คือ..ถ้าไวท์อยากเล่นก็เล่นได้นะ พี่เข้าใจ แต่พี่คิดว่าเราไม่เห็นจำเป็นต้องใช้กีต้าร์ไฟฟ้าแล้วก็ต่อลำโพงแบบนี้เลย เปลี่ยนเป็น...กีต้าร์โปร่งธรรมดาเล่นคลอเบาๆดีมั้ย? ไวท์จะทำอะไรก็ได้เพราะตอนนี้ที่นี่เป็นห้องของไวท์แต่แค่อย่าให้เสียงดังเกินไปที่จะรบกวนข้างห้องก็พอ"

"เข้าใจแล้วครับ ขอโทษนะเฮีย พี่สะใภ้ด้วยครับ" ไวท์ไม่ใช่เด็กหัวดื้อขนาดนั้น ถ้าพูดดีดีไม่ใช้แต่อารมณ์เหมือนใครบางคนก็พอคุยกันรู้เรื่องอยู่นะ วินยกนิ้วชี้หน้าไวท์อย่างคาดโทษก่อนจะเดินหนีเข้าห้องไป ฉันส่งยิ้มปลอบใจให้แล้วรีบเดินตามคนขี้หงุดหงิดออกไปทันที

ปัง!! หมับบบบบ!!!

"อ้ะ วิน..." เพียงแค่สิ้นเสียงประตูปิดลงหลังจากที่ฉันเดินเข้าห้องมา วินที่แอบอยู่ตรงมุมไหนสักมุมของห้องก็พุ่งเข้ามากอดฉันจากด้านหลังทันที

"ทำไมไอ้ไวท์มันฟังเธอมากกว่าฉันวะ! เธอไปอ่อยมันรึเปล่า.."

"จะบ้าหรอวิน แล้วก็...หยุดเดี๋ยวนี้นะ อ้ะ!!!" ใบหน้าคมซุกลงที่ซอกคอแล้วกัดเนื้ออ่อนตรงนั้นอย่างแรง

"ฉันไม่ชอบที่เธอพูดดีกับมัน สายตาเธอเหมือนเอ็นดูมัน!"

"หื้อออออ กะ..ก็ไวท์เป็นน้อง.." เสียงฉันเริ่มสั่นเมื่อปากร้อนเปลี่ยนมาเป็นจูบซับเบาๆสลับกับลากลิ้นเลียบริเวณจุดชีพจรที่เต้นตุบๆตรงนั้น จูบแผ่วเบาเริ่มลากไล้ขึ้นมาที่ปลายคางและแก้มสุดท้ายก็มาจู่โจมตะโบมจูบที่ริมฝีปาก ตัวฉันถูกดันให้เดินไปที่เตียงวินหมุนตัวฉันให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา

"ไหนๆก็ตื่นแล้ว..." เสียงทุ้มกระซิบข้างหูก่อนที่มือใหญ่จะเลิกเสื้อนอนของฉันขึ้น เขาบีบเอวฉันหนักๆแล้วเลื่อนมาลูบไล้แถวทรวงอกอิ่มก่อนจะเริ่่มต้นเค้นคลึงอย่างหนักมือจนฉันต้องแม้มปากไว้เพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดแต่มัน...เป็นความเจ็บที่รู้สึกดีในเวลาเดียวกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เฮ้อออออ....." คนตัวใหญ่ที่มีแววตาเคลิบเคลิ้มก่อนหน้านี้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างหงุดหงิด ฉันรีบดันตัวเขาออกห่างแล้วเดินไปเปิดประตู

"เฮียฮะผม...เอ่อ...พี่สะใภ้"

"มึงจะกลับสิงคโปร์ตอนนี้เลยใช่มั้ย? ปะ! กูไปส่งสนามบิน เดี๋ยวกูซื้อตั๋วให้มึงด้วยเลยไอ้ไวท์ มึงไปเก็บกระเป๋ารอได้เลย!"

"เปล่า ผมแค่...หิว"

................................................................

1 ชั่วโมงต่อมา

"สุกี้ร้อนๆมาแล้ว~" ฉันวางถ้วยสุกี้ลงต่อหน้าสองพี่น้องที่นั่งดูบอลด้วยกัน วินนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ตรงกลางและถือรีโมตไว้ในมือ ส่วนไวท์นั่งเลื่อนโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟาเดี่ยวตัวเล็กที่อยู่ด้านข้าง

"โอ้โห้ น่ากินจังเลยฮะ พี่สะใภ้สุดยอดไปเลย"

"กินเยอะๆนะ" ฉันยิ้มอย่างเอ็นดูให้ไวท์ที่ซดสุกกี้เข้าปากหลังจากเป่าแค่ไม่กี่ครั้งคงจะหิวมากจริงๆ เมื่อคืนเห็นทานนิดเดียวแล้วลุกไปห้องน้ำซะนานเลย

"เธอไม่กินหรือไง?" วินถามพร้อมกับวางรีโมตลงแล้วยกถ้วยสุกี้ขึ้นมาต่อหน้า

"หวานยังไม่หิว"

"ต้องกิน! ขยับมานี่!" ตัวฉันถลาเข้าไปนั่งเบียดข้างๆวินจากแรงฉุดของเขาตามมาด้วยท่อนแขนแกร่งที่รัดคอไว้แน่นก่อนที่จะมีช้อนเข้ามาจ่อที่ปาก สายตาดุดุที่จ้องอยู่ทำเอาฉันต้องอ้าปากรับอย่างหลีกหนีไม่ได้

"อื้ออออ พอแล้ว~" ฉันบิดตัวหนีเมื่อคำที่สองตามมาติดๆ

"กิน! ...ป้อนด้วยมือไม่ชอบ หรือต้องให้ฉันป้อนเธอด้วยปาก?" ไม่พูดเปล่าวินขยับหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเราชิดกัน แต่..นี่เขาลืมไปแล้วหรือไงว่าเราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะ!

"เอ่อ...ผมขออนุญาตเอาไปกินในห้องนะครับ" ไวท์ลุกขึ้นแล้วถือถ้วยเดินก้มหน้าก้มตาหลบเข้าห้องไป

"วินน่ะ! ทำอะไรหัดเกรงใจน้องบ้างสิ" แทนที่จะรับฟังแล้วสำนึกแต่เขาทำเพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นและยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจเท่านั้น สายตาคมหันไปจดจ้องที่หน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าต่อพร้อมตักสุกี้เข้าปากสลับกับป้อนฉันไปด้วย จนเวลาผ่านไปการแข่งขันฟุตบอลช่องโปรดของเขาจบลง แล้วฉันก็อยากจะดูซีรีส์เกาหลีบ้างแต่คนครองรีโมตก็รีบกดเปลี่ยนไปอีกช่องเหมือนเขามีเป้าหมายไว้ในใจอยู่แล้ว

"สารคดีหรอ..." ฉันเปรยเสียงออกมาอย่างอ่อนแรงด้วยความผิดหวัง แต่แล้วฉันก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาเมื่อมือหนาวางรีโมตลงบนโต๊ะตรงหน้าแล้วเอื้อมมือมาโอบไหล่ฉันไว้แทน แบบนี้ก็....

ติ๊ด!!!

"เฮ้ย!! อะไรวะหวาน!" ฉันเปลี่ยนไปช่องซีรีส์ที่อยากดู ถึงฉากที่พระเอกกับนางเอกกำลังจะจูบกันท่ามกลางสายฝน มันเป็นฉากที่ฉันเห็นในไอจีเมื่อสองวันก่อนและฉันก็ตั้งตารอคอยที่จะดูฉากนี้มาก แต่แล้วอยู่ๆก็...

ติ๊ด!!!

"วิน! ขอหวานดูฉากเมื่อกี้ก่อนไม่ได้หรอ?" ฉันรีบแย่งรีโมตมากดเปลี่ยนจากช่องที่สิงโตตัวโคร่งกำลังวิ่งไล่ตะครุบลูกกวางน้อยมาเป็นช่องซีรีย์อย่างรวดเร็ว เพราะฉันรู้แน่ว่าลูกกวางผู้น่าสงสารตัวนั้นมันจะไม่สามารถรอดพ้นจากเงื้อมมือสิงโตตัวเหี้ยมนั่นไปได้แน่ และฉันก็ไม่อยากเห็นภาพน่าหวาดเสียวพวกนั้นเลย มันเป็นอะไรที่น่าหดหู่ที่สุด..

'ผมรักคุณ...'

'ฉันก็รักคุณเหมือนกันค่ะ..' เพลงประกอบซึ้งๆเริ่มคลอดังขึ้นเมื่อพระเอกที่ยืนโอบเอวนางเอกอยู่ดึงเข้าไปใกล้จนสองร่างกระแทกกัน ร่มในมือที่นางเอกถือไว้อย่างมั่นคงในตอนแรกหล่นลงพื้นไปเมื่อใบหน้าและสายตาที่มองอย่างอ่อนโยนเริ่มเคลื่อนเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันอย่างแผ่วเบา ฉันอยากจะร้องกรี๊ดดังๆแต่ทำได้แค่แม้มปากแน่นแล้วจิกเล็บลงบนหมอนอย่างแรงจนมันแทบขาดแทน โรแมนติกจัง~ น่าอิจฉาที่สุด..

ติ๊ด!!!!!!

"จูบแค่นี้!!?! โคตรอนุบาล ปากแตะปากแค่นี้ทำเคลิ้มหน้าแดงตาลอย แล้วกว่าจะจูบแม่งทำมองหน้าส่งสายตา เสียเวลาชิบหาย! ดูหนังโป๊แม่งจบนานแล้วว่ะหวาน" ฉันทำปากจู๋อย่างขัดใจเมื่อวินแย่งรีโมตไปกดเปลี่ยนช่องทันทีที่พระเอกนางเอกจูบกัน ยังดูไม่ทันจบเลยแล้วไหนจะคำพูดคำจาหยาบคายนั่นอีก หาคำว่าโรแมนติกไม่เจอเลยจริงๆจากผู้ชายอย่างเขาน่ะ..

\*\*\*\*\* to be continued

ไรท์กลับมาแล้วค่ะ.. ด้วยความคิดถึงรี้ดที่รักทุกคน ยังรอกันอยู่ใช่มั้ย.... ฮิฮิ อย่าลืมคอมเม้นท์ให้ไรท์ชื่นใจกันด้วยนะคะ ❤️❤️

อีตาพี่วินนี่นะ!!!!! ขัดจังหวะที่สุดเลย! หนูเสียงหวานผู้น่าสงสาร อุตส่าห์จะได้ดูซีรีส์ซึ้งๆกับเขาสักหน่อย น่าเอ็นดู โถ่ๆๆ 5555555555

ปล. อาจจะงงๆ หรือมีคำผิดบ้าง เดี๋ยวไรท์จะมาไล่แก้ไขให้นะคะ เพราะรีบมาก ด้วยความอยากอัพนิยายใจจะขาด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***