คุณแฟนแสนห่วย Ep.17

Ep. 17

"ขอบคุณมากนะคะหมอเพ้นท์ ขอบคุณนะมะนาว" หลังจากที่เดย์และตำรวจที่ฉันได้ยินวินเรียกว่าผู้กองเดินเข้ามา วินก็บอกให้ฉันกลับมารอที่ห้อง เขาโทรบอกให้เพื่อนมารับฉันซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นหมอเพ้นท์กับมะนาวนั่นเอง วินไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าจากที่เราคุยกันในห้องนั้น

"ไม่เป็นไรครับ"

"เสียงหวานโอเคมั้ย? ถ้าอยากให้มะนาวอยู่เป็นเพื่อนก็บอกได้นะ" ฉันยิ้มตอบรับให้กับความน่ารักของมะนาวและหมอพ้นท์

"หวานโอเค มะนาวไม่ต้องเป็นห่วงนะ หมอเพ้นท์เองก็เพิ่งเลิกงานแต่ก็ยังอุตส่าห์ไปรับหวาน สองคนกลับไปพักผ่อนกันเถอะ"

"เอางั้นก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรหรือรู้สึกไม่สบายใจแล้วล่ะก็เสียงหวานต้องโทรหามะนาวนะ โทร.ได้ตลอดเวลาเลย โอเคมั้ย.." ฉันยิ้มแล้วพยักหน้ารับพร้อมกับโบกมือให้ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป

................................................................

เสียงกุกกักดังขึ้นที่หน้าห้องก่อนที่ประตูจะเปิดออกคงจะเป็นวินนั่นแหละเพราะนี่ก็ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว ไม่นานก็ได้ยินเสียงวินเดินเข้ามาในห้องและเปิดประตูเข้าห้องนอนไปสักพักก็เดินออกมาแล้วเดินไปเปิดประตูห้องซ้อมดนตรีของเขา และต่อมาก็คง....

"หวาน!" นั่นแหละ... คงเพราะหาฉันจนทั่วห้องแล้วไม่เจอสุดท้ายก็ตะโกนเรียกเสียงดังแบบนี้

"หวานตากผ้าอยู่" ฉันร้องบอกไปก็คงจะได้ยินนั่นแหละไม่งั้นคงไม่เดินมาเปิดประตูระเบียงแล้วโผล่หน้ามาแบบนี้

"ช่วยมั้ย?" เพียงเพราะแค่สองคำนั้นทำให้ฉันต้องหันขวับกลับไปมองหน้าวินทันที แต่ไม่นานเจ้าของเสียงทุ้มก็เดินมาหยิบไม้แขวนเสื้อจากมือฉันแล้วก็จัดการตากผ้าต่อทันที แต่ก็ไม่พ้นฉันที่จับมาตากใหม่ทุกครั้งที่เขาจับเสื้อใส่ไม้แขวน ก็มันทั้งเอียงซ้ายบ้างขวาบ้างจนทำใจไม่ได้จริงๆที่จะตากมันทั้งอย่างนั้น แต่สุดท้ายเขาก็ช่วยฉันทำจนเสร็จเรียบร้อยจริงๆด้วย

"ตกลงเรื่องนั้นเป็นยังไง จะเล่าให้หวานฟังได้แล้วยัง?"

"นั่งก่อนนดิ มีเรื่องจะคุย"

"..............." ฉันนั่งลงตามแรงฉุดจากร่างสูงที่ทิ้งตัวนั่งลงโซฟาก่อนแล้ว หัวคิ้วหนาที่ขมวดมุ่นทำเอาฉันรู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วย

"ไอ้เจ้าของผับที่เปิดใหม่ข้างๆผับไอ้เดย์ มันมีเด็กส่งยา วันก่อนเด็กไอ้เดย์ไปได้ยินมาว่ามันจะเอายามาปล่อยในผับ ฉันกับไอ้เดย์เลยแกล้งเล่นขายของตามมันไป"

"งั้นแสดงว่าที่วินต้องกลับเช้าทุกวันก็เพราะไปคุยเรื่องนี้กับตำรวจมาหรอ?"

"อือ"

"ถึงว่าทำไมผับเพิ่งเปิดใหม่แต่มีลูกค้าเต็มทุกวันเลย อย่างนี้ก็แสดงว่าคนพวกนั้น...."

"เออดิ! แม่งเยอะจัดไง พวกวัยรุ่นอยากลองของก็เกลื่อน"

"น่ากลัวจังเลยนะ ตอนแรกหวานตกใจหมดเลยคิดว่าวิน เอ่อ....."

"ฉันจะเอาชีวิตไปยุ่งกับของสกปรกพวกนั้นทำไม เกิดฉันโดนจับติดคุกแล้วเธอหนีไปมีผัวใหม่ทำไง!"

"เห็นหวานเป็นคนแบบนั้นจริงๆหรอวิน? ถ้าหวานจะมีใหม่คงไม่ต้องรอวินเข้าคุกหรอก วันนี้ พรุ่งนี้ก็มีได้!" ฉันค้อนใส่ก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่ไม่ทันทีจะได้ก้าวขาเดิน คนปากร้ายหน้าโหดก็รีบยกขายาวๆของเขาเหยียดออกขวางทางฉันไว้

"นั่งลงก่อน เรื่องที่จะคุยยังไม่เสร็จ" สิ้นคำพูดนั้นเท้าหนาๆก็กระดิกไล่ให้ฉันนั่งลงที่เดิม ดูนิสัยเขาสิ...

"................" ฉันนั่งเงียบมองหน้าวินรอฟังว่าจะพูดอะไร แต่ดูท่าทางว่าเขาคงจะหนักใจอยู่ไม่น้อยเลยนะที่จะพูดมันออกมา ก็นั่งมองหน้าฉันแล้วเงียบไปเกือบนาทีแบบนั้น ปกติเขาเป็นแบบนี้ที่ไหนกัน

"ถ้าสมมุติ...มีคนมาอยู่ห้องกับเราสักอาทิตย์ เธอจะโอเคมั้ย?"

"ใครอ่ะ? เมียน้อยหรอ?" เพราะยังฝังใจกับเรื่องที่วินบอกว่าฉันจะมีแฟนใหม่ถึงรู้ว่าเขาแค่พูดเล่นก็เถอะ มันอดไม่ได้ที่ฉันก็อยาก'ล้อเล่น'กลับบ้าง แต่พอแบบนี้ก็มาทำหน้าไม่พอใจ เห็นมั้ยล่ะ เขาไม่ชอบ..ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน

"ไอ้เด็กข้างถนน"

"ห้ะ?!?!!" วินพูดพร้อมกับทำหน้านิ่งๆ ถึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง แต่ก็แอบกลัวนิดๆว่ามันจะเป็นเรื่องจริงอยู่เหมือนกันนะ

"มันเป็นลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยง"

"วิน.. เลิกล้อเล่นแบบนิ่งๆสักทีได้มั้ย? ตกลงจะให้ใครมาอยู่ด้วย? หวานจริงจังอยู่นะ"

"มันเพิ่งมาจากสิงคโปร์ มาสร้างเรื่องวุ่นวายแค่ไม่กี่อาทิตย์เดี๋ยวมันก็คงกลับ" นี่ฉันกับวินยังพูดเรื่องเดียวกันอยู่มั้ยนะ

"หวานหมายถึง...เขาคือใคร แล้วทำไมต้องมาอยู่กับเรา?" ฉันถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ไม่รู้ว่าวินจะสัมผัสถึงความจริงจังของฉันได้รึเปล่า

วินเริ่มเล่าแบบสไตล์เขาจากที่ฉันตั้งใจนั่งฟังแล้วจับใจความได้ก็คือเด็กข้างถนนที่ว่านั้นเป็นน้องคนละแม่ของวิน ฉันก็เพิ่งรู้จักครอบครัวเขาวันนี้นี่แหละเพราะแต่ก่อนวินไม่เคยเล่าเลย แล้วก็เพิ่งจะมารู้ว่าแม่ของวินเสียตั้งแต่วินยังเด็กแล้วพ่อก็แต่งงานใหม่ย้ายไปอยู่สิงคโปร์ และมีลูกชายอีกคนหนึ่งและตอนนี้ก็อยู่ที่ไทย แต่อยู่ไหนล่ะ....

"แล้วตอนนี้น้องวินอยู่ไหน?" พอรู้ว่าน้องเพิ่งจะอายุ19แล้วมาที่นี่คนเดียว แต่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำตอนนี้อยู่ไหนฉันก็เริ่มเป็นห่วงขึ้นมา แถมยังหนีที่บ้านมาแบบนั้นคนที่จะพึ่งพาได้ตอนนี้ก็คือพี่ชายนะ

"มันไม่ใช่น้อง! ฉันก็บอกอยู่นี่ไงว่ามันเป็นเด็กข้างถนน!" ฉันเหลือบตามองวินที่เค้นเสียงพูดพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ แสดงว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆไม่งั้นเขาคงไม่หัวเสียขนาดนี้หรอก และฉันมั่นใจว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่รักเด็กข้างถนนที่ว่าแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ยอมให้น้องมาอยู่ด้วย

"ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?" เขาจะลำบากรึเปล่า นี่ก็ดึกมากแล้ว และฉันก็มั่นใจว่าการที่เด็กคนหนึ่งแอบหนีที่บ้านมาตามลำพังแบบนั้นคงมีเงินติดตัวไม่เยอะเท่าไหร่

"ปล่อยมันไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปรับ! ดัดสันดานแม่ง! อยากทำอะไรไม่ใช้หัวคิด กูไม่โทรตามพ่อมาลากหัวมันกลับก็ดีแค่ไหนแล้ว!" เขาใส่อารมณ์ทุกคำพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องไป มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ แต่..พรุ่งนี้ค่อยไปรับ งั้นก็หมายถึง... ตอนนี้เขาคงอยู่ที่ไหนสักที่และวินก็มั่นใจที่นั่นว่าปลอดภัยสำหรับเขาแหละมั่ง ฉันนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองสักพักก็รีบตามวินเข้ามา แต่ก็ไม่เจอร่างสูงในห้องนอกจากประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่และเสียงน้ำตกกระทบพื้นที่ดังออกมา

...........................................................

"หวาน! หวาน!!" ฉันกำลังเก็บของในห้องซ้อมของวินอยู่ก็ต้องปิดเครื่องดูดฝุ่นเมื่อได้ยินแว่วๆเหมือนมีคนเรียกจากข้างนอก

แอ๊ดดดดดด

"มีอะไรหรอวิน?" ฉันชะโงกแค่หน้าออกมาเห็นวินพันแค่ผ้าขนหนูเอาไว้ครึ่งท่อนยืนอยู่

"บ๊อกเซอร์อยู่ไหนหมดวะ?" เขายกมือเท้าสะเอวอีกยือก็ยกผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดไว้บนบ่าแกร่งขึ้นซับผมที่เปียกชุ่ม

"หวานพับเก็บไว้ในตู้เล็กที่เดิมไง"

"มันไม่มี"

"หรอ.. อ๋อ หวานย้ายไปไว้ที่ตู้ใหญ่หมดแล้ว ตู้เล็กเดี๋ยวจะย้ายมาห้องนี้นะ"

"ย้ายมาทำไมวะ แล้วนั่นทำอะไร?" วินมองก่อนจะเดินเข้ามาดูในห้องที่ฉันจัดพวกเครื่องดนตรี เครื่องเสียงลำโพงต่างๆไว้อีกมุมหนึ่งภายในห้องจากที่ตอนแรกมันกระจายอยู่ทั่วห้อง ทำแบบนี้เพื่อจะทำให้ห้องโล่งและมีพื้นที่มากขึ้น

"พอน้องมาจะได้ให้น้องนอนที่ห้องนี้ไง ตู้เล็กก็ให้น้องใช้ไปก่อน"

"เด็กเหี้ยอย่างมัน นอนห้องน้ำก็หรูละ!" ฉันยืนส่ายหัวให้คนที่เดินตึงตึงเข้าห้องไปแล้วจัดการเก็บของในห้องต่อ จะได้ขนฟูกนอนกับผ้าห่มมาไว้ในห้อง แต่ไม่ทันที่จะได้ทำตามแผนที่วางไว้ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

"มานอนได้แล้ว พรุ่งนี้ทำค่อยต่อ" สุดท้ายฉันก็ต้องจำยอมละสิ่งตรงหน้าไว้ก่อน เพราะดูๆแล้วถ้าฉันไม่ยอมไปวินก็คงไม่เลิกเฝ้าแน่นนอน..ยืนจังก้ารออยู่หน้าห้องขนาดนั้น

เช้าวันต่อมา

พรึ่บบบบบบบบ

"อืมมมมม รีบตื่นเช้าไปไหนทุกวันวะ? ตื่นสายบ้างก็ได้ เมื่อคืนก็กว่าจะได้นอน" แค่ขยับจะก้าวขาลงจากเตียงร่างสูงที่นอนหลับตาอยู่ข้างๆก็พูดขึ้นพร้อมกับลำแขนแกร่งที่ตวัดโอบตัวฉันไว้ นึกว่าเขายังหลับไม่รู้เรื่องอยู่ซะอีก

"ถ้าแค่ลุกจากเตียงก็มีอะไรอย่างอื่นให้ทำตั้งเยอะตั้งแยะ มัวแต่ขี้เกียจเอาแต่นอนแช่อยู่บนเตียงทั้งวันก็คงไม่ได้ทำอะไรหรอก"

"นี่เธอด่าฉันหรอ? ห๊ะ?!!"

"อ้ะ!!! หวานเปล่านะ ได้ยินชื่อวินออกจากหวานสักคำหรือยังล่ะ?" จู่ๆวินก็ลุกขึ้นแล้วจับฉันให้นอนหงายอยู่บนเตียงใต้ร่างเขา อกแกร่งเปลือยเปล่ามีรอยข่วนแดงๆเป็นรอยยาวเกิดจากกิจกรรมเมื่อคืนที่วินไล่ฉันมานอน แต่ที่ไหนได้...กว่าจะปล่อยให้ฉันนอนก็เล่นเอาซะหมดเรี่ยวหมดแรง

"เมื่อคืนฉันคงจัดไม่หนักพอสินะ เธอถึงได้มีแรงลุกขึ้นมาด่าผัวตัวเองแบบนี้" ใบหน้าหล่อดุที่ประชันอยู่เหนือฉันโน้มลงมาใกล้ปากหนายื่นมาทำท่าจะจูบลงที่ปาก แต่ฉันรีบหันหน้าหนีเลยทำให้เขาได้โอกาสเปลี่ยนไปซุกหน้าไซ้จมูกลงที่ซอกคอแทน ลิ้นร้อนๆตวัดเลียก่อนจะดูดแรงๆ ลมหายใจที่เป่ารดอยู่ซอกคอเริ่มทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่าของฉันก่อนจะเลื่อนมาข้างหน้าลากนิ้วแข็งๆผ่านหน้าท้องขึ้นมาด้านบน

"อืมมมมมมม์" มือใหญ่ประคองทรวงอกของฉันไว้ก่อนที่จะออกแรงบีบคลึงเบาๆและเริ่มแรงขึ้นพร้อมกับปากร้อนที่ครอบครองยอดถันเอาไว้

"เช้านี้ฉันขอสดแตกในสามรอบ แล้วจะยอมให้เธอด่าทั้งชีวิตเลย" วินเงยหน้าขึ้นมาคุยมือใหญ่ก็ไม่หยุดเค้นคลึงเต้าของฉัน เขากัดปากล่างไว้แน่นพร้อมกับลมหายใจที่เริ่มเข้าออกแรงๆ แต่สายตาคู่คมยังไม่ละไปจากสายตาฉัน

"ว่าไง...สนใจข้อเสนอของฉันรึเปล่า?"

"ไม่อ่ะ.. อ้ะ!! อื้ออออออ ไม่เอานะวิน" คำพูดของฉันมันคงไม่เข้าหูเขาเลยสักนิด เพราะนอกจากจะไม่หยุดแล้วมือใหญ่ก็เลื่อนไปกุมที่เนินสงวนของฉันไว้นิ้วแกร่งถูขึ้นลงบนปุ่มกระสันก่อนจะหมุนวนเป็นวงกลมทำให้ฉันรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัวและขาที่นีบไว้แน่นก็เริ่มเปิดออกกว้างรับเอาสัมผัสที่คุ้นเคยจากเขาโดยอัตโนมัติ

"ที่ผ่านมาเธอเคยห้ามฉันได้ด้วยหรอ?"

"............"

\*\*\*\*\*\*\*\* to be continued

......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***