คุณแฟนแสนห่วย Ep.16

Ep. 16

"เรียบร้อยดีมั้ยครับผู้กอง?"

"ทุกอย่างเรียบร้อยครับ ขอบคุณคุณเดย์มากนะครับที่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ แล้วข้างในมีอะไรเสียหายมั้ยครับเดี๋ยวผมจะให้คนมาตรวจดูความเรียบร้อยอย่างละเอียดให้อีกทีนะครับ"

"ขอบคุณครับ อ่าว...เสียงหวานมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?"

"ฉะ...ฉัน ฮึก ฮึก..ฮื่ออออ มันเกิดอะไรขึ้นหรอเดย์" เพียงแค่เดย์เดินมาแตะไหล่ฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังตำรวจน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทุกอย่างมันทำให้ฉันงงและสับสนไปหมด แล้วคำถามมากมายก็ผุดขึ้นมาจนหัวฉันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว ฉันเอาแต่ปิดหน้าร้องไห้อย่างอ่อนแรงโดยไม่สนว่าตำรวจหรือคนอื่นๆที่ยืนมุงกันอยู่ตอนนี้จะมองฉันด้วยสายตายังไง

"เอ่อ คุณผู้หญิงคนนี้..."

"ผมรู้จักเธอครับ เธอเป็นแฟนเพื่อนผม"

"อ่อครับ งั้นถ้าสะดวกแล้วรบกวนคุณเดย์ตามมาที่โรงพักด้วยนะครับ ผมจะไปรอที่นั่น"

"ฮือออออ~~~ วิน... เกิดอะไรขึ้น ทำไม...อึก ทำไมถึงเป็นแบบนี้" ฉันยืนร้องไห้อยู่นานพอสมควร จนรู้สึกว่ายิ่งเอาแต่ร้องไห้มากเท่าไหร่ทุกอย่างมันก็คงจะยิ่งแย่ลงเท่านั้น สิ่งที่ฉันควรทำตอนนี้คือไปหาวิน ฉันเงยหน้าขึ้นใช้แขนเสื้อซับหน้าตาจนแห้ง บริเวณนี้ไม่มีตำรวจแล้วเหลือแค่คนที่เดินผ่านไปมาและเดย์ที่ยืนพิงรถอยู่

"โอเคแล้วใช่มั้ย? ไปโรงพักกัน"

.............................................................

สถานีตำรวจ

"พาหวานไปหาวินหน่อยได้มั้ย หวานอยากเจอวิน" ฉันกำสายกระเป๋าไว้แน่นพร้อมกับบอกความต้องการกับเดย์ด้วยเสียงแหบแห้ง

"ไปดิ ไอ้วินมันคงรออยู่" ระหว่างทางที่ฉันเดินตามเดย์เข้ามา ก็เห็นผู้ชายกับผู้หญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งที่สภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงจนเกือบจะดูไม่ได้ทั้งคู่กำลังนั่งเถียงกันอยู่ต่อหน้าตำรวจ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขามีปัญหาอะไรกันมา และมีอีกสองสามคนที่นั่งรออยู่ ตำรวจทั้งชายและหญิงทำหน้าที่ของตัวเองไป ไม่รู้ว่าคนไหนมียศอะไรกันบ้าง ฉันสังเกตผ่านๆแล้วพยายามมองหาวิน เขาออกมาตั้งนานแล้วนี่น่าจะถึงก่อนแล้วนะแต่ตอนนี้ฉันไม่เจอใครเลยสักคนไม่ว่าจะวินหรือกลุ่มผู้ชายพวกนั้นที่ฉันเจอที่ผับเดย์ก่อนหน้านี้

"เชิญทางนี้เลยครับคุณเดย์ ผู้กองรออยู่"

"ครับ"

"เดย์...." ฉันรีบเรียกไว้เมื่อเห็นว่าเดย์จะเดินตามตำรวจคนนั้นไป แต่ฉันยังไม่เจอวินเลยและไม่รู้ว่าจะไปหาได้ที่ไหน

"หือ? อ๋อ.. ดาบช่วยไปส่งผู้หญิงคนนี้ไปส่งให้เพื่อนผมทีนะครับ"

"เพื่อนคุณ..คนนั้นใช่มั้ยครับ?" ทำไมสายตาตำรวจถึงได้มองฉันแปลกๆแบบนั้น ถ้า'คนนั้น'ที่เขาหมายถึงคือวิน มันแปลกมากเลยหรอที่ฉันเป็นแฟนวิน เขาถึงได้มองแบบนี้ แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรอีหลังจากนั้น สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้คือได้เจอวินเท่านั้น

"ตามผมมาเลยครับ" ฉันแยกกับเดย์และกำลังเดินตามตำรวจคนนี้ ทางที่เดินมาฉันเห็นคนร้ายทั้งชายและหญิงที่ถูกขังอยู่ในคุก บางคนก็มีแววตาน่ากลัว บ้างก็มีแววตาเศร้าๆออกมาจากพวกเขาเหล่านั้น ทั้งเสื้อผ้าก็มอมแมมนั่งกอดเข่าพิงพนังลูกกรงอยู่ ภาพที่เห็นมันทำให้ฉันหดหู่มากเลย ทางที่ตำรวจพาเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆและเริ่มงียบไม่มีเสียงดังวุ่นวายเหมือนด้านนอก ทั้งสองข้างระหว่างทางเดินมีประตูเรียงกันตลอดทางยาว เป็นประตูที่เป็นกระจกสีดำทึบทั้งหมดซึ่งฉันไม่สามารถมองทะลุผ่านไปข้างในได้เลยนอกจากป้ายชื่อและตำแหน่งของเจ้าหน้าที่ที่ติดอยู่หน้าห้องเท่านั้น

"ถึงแล้วครับ" คุณตำรวจหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งและผายมือออกไปเป็นสัญลักษณ์บอกว่ามีคนที่ฉันต้องการจะพบอยู่ในห้องนั้น

"ขอบคุณค่ะ"

"แต่มีเวลาคุยแค่ไม่นานนะครับ เดี๋ยวอีกสักพักผู้กองกับคุณเดย์ก็คงจะตามมา" คุณตำรวจคนนี้ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วพูดกับฉันเสียงนิ่งก่อนจะเดินออกไป

"เอ่อ..คุณตำรวจค่ะ ขอโทษนะคะ คือฉันมีเรื่องอยากจะถามนิดหน่อยน่ะค่ะ..."

"ครับ ว่ามาได้เลยครับ" เมื่อเห็นว่าคุณตำรวจกลับหลังหันมาแล้วยืนนิ่งอยู่ต่อหน้า ฉันก็ไม่รอช้ารีบถามสิ่งที่สงสัยออกไปทันที

"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่ผับหรอคะ? " แค่เริ่มต้นพูดถึงเรื่องนี้เสียงฉันมันก็สั่นจนไม่แน่ใจว่าคุณตำรวจจะฟังคำถามเมื่อกี้ออกรึเปล่า สายตาวินที่มองฉันตรงหน้าผับมันยังคงฝังลึกอยู่ในใจและภาพสองมือที่เคยโอบกอดฉันทุกวันถูกล็อคไว้ด้วยกุญแจมือ ยิ่งย้อนคิดไปถึงภาพเหล่านั้นก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกปวดร้าวที่ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายที่เรียกว่าหัวใจขึ้นมาทุกที

"คดีค้ายาครับ วัยรุ่นค้ายา" ได้ฟังแบบนั้น ฉันก็แทบจะทรุดไปกองที่พื้นทันที ไม่จริงใช่มั้ย.. ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวินจะทำแบบนั้น น้ำตาฉันมันไหลออกมาอีกครั้งขณะที่ตำรวจคนนั้นเดินออกไปแล้ว เหลือแค่ฉันที่ยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องคนเดียว ฉันกลัวว่าถ้าเข้าไปแล้วจะคุยกับวินไม่รู้เรื่องเพราะเอาแต่ร้องไห้...

แกร๊กกกกก

"ฮึกกกก~~~" ฉันรีบปาดน้ำตาออกเมื่อได้ยินเหมือนเสียงประตูถูกเปิดออกมา ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นใครเพราะตอนนี้ฉันยืนหันหลังอยู่แต่ทำไมถึงได้เงียบหายไปแล้วล่ะ ราวกับว่าเสียงประตูที่ฉันได้ยินเมื่อกี้มันเป็นแค่เสียงที่ฉันคิดไปเอง ฉันยืดหลังตรงแล้วหันกลับไปมองและก็เห็นว่าเป็นวินนั่นเองที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาออกมาได้ยังไง แล้วทำไมถึงไม่ได้ใส่กุญแจมือแล้ว?? ฉันมองผ่านประตูที่ยังเปิดอยู่เข้าไปข้างในแต่มันกลับเป็นแค่ห้องที่ว่างเปล่า ทั้งห้องมีแค่โซฟาและโต๊ะตัวใหญ่ที่วางอยู่เท่านั้นไม่มีตำรวจสักคนเลยหรอ?

"อ้ะ! วินเดี๋ยวก่อนสิ" อยู่ๆวินก็ดึงฉันเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ทำไมถึงได้ทำเหมือนที่นี่ไม่ใช่โรงพักยังไงยังงั้นแน่ะ นึกจะทำตามใจตัวเองยังไงก็ได้อย่างงั้นหรอ

พรึ่บบบบบ!!!

"จะลุกไปไหนวะหวาน นั่งลง!" ทันทีที่วินจับฉันให้นั่งลงที่โซฟาฉันก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นยืนทันที เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ ทำไมถึงไม่พูดดีดี ชอบใช้กำลังบังคับตลอดเลย

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้อ่ะวิน ฮึกกก ทำแบบนี้ทำไม? มีอะไรทำไมไม่คุยกับหวานเราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ ถ้าวินมีปัญหาก็แค่บอกหวานบางทีเราอาจจะช่วยกันหาทางออกและผ่านมันไปด้วยกันก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องไปทำเรื่องผิดกฎหมายแบบนั้นเลย ฮืออออ~~" ฉันพูดรัวออกไปพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลรินและไม่คิดที่จะเช็ดมันออกอีกแล้ว ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะร้องให้น้ำตามันแห้งไปเลย ร้องจนหมดแรงจะร้องและหลับไปพอตื่นมาเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้มันก็จะกลายเป็นแค่ความฝัน.. ฉันอยากให้เป็นแบบนั้นจัง

"หยุดร้องไห้ก่อนดิ๊ แล้วพูดดีดี ฟังไม่รู้เรื่องเลยว่ะ มาแร๊บให้ฟังทำไม"

"ตลกมากหรอ เห็นหวานร้องไห้ เห็นหวานเสียใจ เห็นน้ำตาหวานเป็นแค่เรื่องน่าขำใช่มั้ย?!" บ้าที่สุดเลย ฉันทั้งโกรธทั้งเป็นห่วง ทั้งเสียใจทั้งโมโห แต่วินกลับยืนทำหน้ายียวนอยู่ได้

"เปล่า.. ไหนลองพูดอีกทีดิ ร้องไห้ทำไม แล้วฉันทำอะไร?"

"ฮึกกก... ก็คุณตำรวจที่มาส่งหวานเมื่อกี้ เขาบอกว่าวินยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดก็เลยโดนจับไง ทำไมถึงต้องทำเรื่องแบบนั้นล่ะ?!"

"ลองคิดใหม่ดีดีดิ๊ เธอได้ยินมาแบบนั้นจริงหรอวะ?"

"ฮึกกก ถ้าวินต้องโดนจับจริงๆแล้วหวานจะอยู่ยังไง....ไหนบอกว่ารักไง ทำไมถึงจะทิ้งหวานให้อยู่คนเดียว" พูดไปก็สะอื้นไปฉันมองไม่เห็นทางจริงๆ ฉันทำใจไม่ได้หรอกนะที่จะเห็นแฟนตัวเองถูกขังอยู่ในห้องลูกกรงแคบๆสภาพซูบผอมแบบที่ฉันเห็นมาเมื่อกี้น่ะ แค่คิดฉันก็ปวดไปทั้งใจแล้ว

"ฉันผิดไปแล้ว...รอได้มั้ยล่ะ สักสองปี แล้วอย่าคิดมีผัวใหม่ตอนที่ฉันอยู่ในคุกเด็ดขาด! เพราะฉันจะออกมาแล้วฆ่าชายชู้ของเธอทิ้งซะ!!"

"ไม่ตลกเลยนะ มันใช่เรื่องที่จะมาพูดแล้วยืนยิ้มหน้าตาเฉยแบบนี้มั้ยอ่ะวิน!" ฉันว่าออกมาอย่างโมโหแล้วกำมือฟาดไปบนแผงอกแข็งๆนั่นอย่างแรงเพราะอดไม่ไหวจริงๆ บ้าที่สุดเลย ฉันร้องไห้จะขาดใจอยู่แล้วแต่เขากลับมายืนยิ้มล้อเล่นกันอยู่ได้

"ก็ถึงได้บอกว่าให้เธอลองคิดใหม่อีกทีไง คิดดีดีว่าตำรวจเขาพูดกับเธอแบบนั้นจริงรึเปล่า?" มือใหญ่ทั้งสองข้างของวินยื่นมากุมหน้าฉันไว้พร้อมกับนิ้วโป้งที่ไล้เกลี่ยหยาดน้ำตาบนแก้มฉันออกเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาคู่คมที่มองสบเข้ามาอย่างมั่นคงไม่มีแววตาของคนที่มีความผิดหรือเศร้าเสียใจอะไรทั้งนั้น ทำให้ฉันตั้งสติแล้วย้อนคิดไปถึงคำที่คุณตำรวจพูดกับฉันก่อนที่จะเดินออกไปอีกที

"หมายความว่ายังไงกันแน่...." ฉันพึมพำพูดออกมาเบาๆด้วยความไม่เข้าใจ หรือว่าวินไม่ใช่คนร้าย

"ฉันไม่ได้ค้า ไม่ได้ขายอะไรทั้งนั้นอ่ะ" ไม่ได้ขายอย่างนั้นหรอ ถ้างั้น.....

"หรือว่าวิน......"

"เฮ้ย!! ไปกันใหญ่แล้วว่ะหวาน ฉันไม่ได้ขายแล้วก็ไม่ได้เสพด้วยเว้ย เสพแต่เมียคนเดียว" ฉันรีบดันหน้าวินไว้ก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะทันได้แตะลงที่แก้ม

"ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องโดนล็อกด้วยล่ะ? แบบเนีี๊ยๆ หวานเห็นนะ!" ฉันทำข้อมือสองข้างให้ชิดกันเหมือนโดนล็อกไว้ด้วยกุญแจให้ดูเหมือนตอนที่ฉันเห็นวินที่หน้าผับนั่นไง แต่แล้วมือของฉันก็ต้องโดนวินจับตรึงไว้ทั้งสอง

"เธอรู้จักคำว่าล่อซื้อมั้ยวะ?" ฉันขมวดคิ้วมองหน้าวินที่ตอนนี้เริ่มขมวดคิ้วเหมือนกัน

"หมายถึง....วินช่วยตำรวจเพื่อจับคนร้ายแบบนั้นหรอ?"

"ก็..ประมาณนั้น เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้ฉันกับไอ้เดย์มีเรื่องต้องคุยกับผู้กองต่อ" วินมองไปด้านหลังฉันจากนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

\*\*\*\*\*\*\* to be continued

......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***