คุณแฟนแสนห่วย Ep.15

Ep. 15

"ลบรูปอะไร แล้วบล็อกเบอร์อะไรวะ?!"

"เอ่อ เปล่าไม่มีอะไรหรอก วินกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหรอ? หวานนึกว่าจะกลับเช้าซะอีก" ฉันรีบซ่อนมือถือไว้แล้วเดินไปหาวินที่ยืนทำหน้าโหดอยู่

"เมื่อคืนเธอไปไหนมา?"

"................"

"ถามก็ตอบดิวะ! ว่าไง..ไปไหนมา?!"

"หวานไปเที่ยวกับมะนาวแล้วก็ขวัญ แต่ไม่ได้กลับดึกเลยนะวิน ไม่เกินเที่ยงคืนเลยด้วยซ้ำอ่ะ" ฉันก้มหน้าตอบเพราะรู้สึกกลัวกับสายตาดุๆของวินตอนนี้ แต่ก็เงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวสูงที่ยืนจ้องอยู่ตั้งแต่แรกในประโยคสุดท้ายเพื่อสร้างน้ำหนักให้น่าเชื่อมากขึ้นกว่าเดิมว่าฉันไม่ได้โกหก วินยืนจ้องนิ่งๆจนฉันยื่นมือไปลูบแขนเขาเบาๆแต่ก็โดนวินกระชากให้เดินตามเข้ามาในห้องนอนตรงไปที่ตะกร้าเสื้อผ้าก่อนจะคว้าชุดของมะนาวที่ฉันยืมมาใส่เมื่อคืนชูขึ้นมาต่อหน้าแล้วปาทิ้งลงพื้นไปอย่างแรง

"แล้วแม่งก็ใส่ชุดนี้ด้วยใช่มั้ย?!" วินก้มเก็บชุดที่เพิ่งปาไปขึ้นมาถือไว้แล้วทำท่าจะฉีกให้ขาดคามือแต่ฉันรีบคว้ามาถือไว้ก่อน

"ทำแบบนี้ไม่ได้นะวิน นี่มันชุดของมะนาวนะ" ฉันบอกแล้วรีบซ่อนมันไว้ข้างหลังทันที วินมองฉันพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าออกแรงๆ

"เมื่อคืนมีตัวผู้หน้าไหนมันมายุ่งกับเธอรึเปล่า?"

"..............."

"อย่ารอให้ถามหลายครั้ง รีบตอบมาดิวะ!! มีมั้ย?!!"

"เปล่า! มะ...ไม่มี" ฉันรีบตอบออกไปเพราะตกใจเสียงตะคอกของเขา แต่นั่นมัน...ไม่ใช่ความจริง ปกติแล้วฉันไม่เคยโกหกวินสักครั้งเลยด้วยซ้ำ จากที่ลมหายใจเข้าออกถี่ๆที่แสดงถึงอารมณ์ไม่พอใจก็ค่อยๆผ่อนเข้าออกช้าลงและลึกขึ้นก่อนที่มือใหญ่จะยื่นมาตรงหน้า

"ถ้าไม่มีก็ไม่เห็นต้องกลัวนี่หว่า มานี่มา"

หมับ!!!!!!

"ก็วินทำให้หวานกลัว" ฉันซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งเมื่อวินคว้าฉันเข้าไปกอด

"เธอกลัวฉันเป็นด้วยหรอวะ เห็นเดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำเก่ง" ฉันมุ่ยหน้าและแก้มก็ยังแนบอยู่ที่อกอุ่นๆของวินมันแนบสนิทจนฉันได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักอยู่ภายใต้อกเปลือยนั่น

"หวานเปล่าซะหน่อย ว่าแต่..ทำไมถึงกลับเร็วหรอ?" ฉันเงยหน้าขึ้นถามแต่แทนที่จะรับได้คำตอบที่เพิ่งถามออกไป กลับได้แค่ริมฝีปากอุ่นๆที่ก้มลงมาจูบหน้าผากฉันอย่างรวดเร็วหนึ่งทีเท่านั้น

"ไปทำข้าวให้กินหน่อยไป หิวแล้วว่ะ" สิ้นเสียงนั้นร่างสูงก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที ฉันยืนมองตามหลังพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ไม่คิดจะใจอ่อนยอมเล่าให้ฟังเลยจริงๆสินะ มันมีความลับอะไรนักหนากับสิ่งที่เขาทำอยู่น่ะ

"หวาน! ข้อความเข้า!" วินร้องตะโกนบอกฉันที่วุ่นวายอยู่กับหม้อซุปที่กำลังเดือดอยู่ตรงหน้า ส่วนวินนั่งดูบอลสบายใจอยู่โซฟาฉันคงลืมหยิบมันติดมือมาด้วยก่อนจะเดินมาทำอาหารน่ะ

"อือ จะ..จากใครหรอ เห็นชื่อมั้ย?" เสียงฉันมันฟังดูตะกุกตะกักเล็กน้อยแต่ไม่เห็นจะต้องกลัวเลยนี่นา ก็ฉันลบทั้งข้อความ รูปภาพแล้วก็บล็อกเบอร์ผู้ชายคนนั้นไปเรียบร้อยแล้ว

"ไม่รู้โว้ย เห็นแต่รูปเมียไอ้หมอเพ้นท์ รีบมาเอาไปดิ๊เสียงดังหนวกหู!" วินคงจะเริ่มรำคาญแล้วหล่ะก็มันดันดังส่งเสียงเตือนขึ้นมารัวๆไม่หยุดแบบนั้น

"วินก็ปิดเสียงให้หน่อยสิ หวานยังไม่ว่างนะ" ฉันตอบแบบทันควันเพราะความหมั่นไส้ ไม่ใช่ว่าเดินไปปิดเสียงโทรศัพท์เองไม่ได้หรอกนะแต่โทรศัพท์เจ้าปัญหานั่นมันก็วางอยู่ข้างเขาแท้ๆ แค่ยื่นมือออกไปก็ถึงแล้ว

หมับบบบ!!!!!

"ไหนบอกกลัว นี่หรอคนกลัวผัว เถียงเอาๆแบบนี้?"

"อื้อออ วินบ้า ปล่อยหวานนะ คิก~~ หยุดทำ! หวานจั๊กจี๋นะ" เอวฉันถูกกอดไว้ด้วยแรงจากท่อนแขนแกร่งพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดตรงซอกคอยามเมื่อวินก้มลงมาแกล้งไซ้คอฉันไปมาเบาๆ แถมนิ้วแข็งๆนั่นก็ยังจี้เอวฉันไม่หยุดอีกด้วย ฉันพยายามดิ้นหนีออกจากพันธนาที่แน่นหนาของวินแต่แล้วอยู่ๆก็ถูกหมุนตัวให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาซะงั้น และทุกอย่างก็หยุดนิ่งไป จากที่จี้เอวฉันอยู่ก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนเป็นลูบไล้เบาๆสลับกับการบีบคลึงที่เอวและบั้นท้าย สายตาดุคมที่สบเข้ามามันสะกดสายตาฉันให้มองสบกลับไปโดยไม่มีความคิดที่จะละไปทางอื่นเลย กี่วันแล้วนะที่เราไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันแบบนี้ สองเดือนแล้วใช่มั้ยที่วินนอนตอนฉันตื่น และเมื่อถึงเวลาที่คนทั่วไปควรจะพักผ่อนอยู่บนเตียงแต่วินกลับออกไปทำงาน ยิ่งมองตาเขา ยิ่งเห็นหน้าเขาก็ยิ่งคิดถึงทั้งที่เขากำลังยืนอยู่ต่อหน้าฉันแท้ๆ ความรู้สึกแบบนี้มันยิ่งตอกย้ำว่าฉันรักวินมากแค่ไหนและจะไม่มีวันหวั่นไหวกับผู้ชายคนอื่นแน่นอนไม่ว่าเขาจะเข้ามาในรูปแบบใดก็ตาม

"ร้องไห้ทำไม?" ฉันกระพริบตาเร็วๆแล้วรีบปาดน้ำตาที่เปียกแก้มออกถ้าวินไม่ทักหรือมือแข็งๆไม่ได้ยื่นมาแตะที่แก้มฉันก็คงไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ อาจจะเพราะว่าฉันคิดถึงวินมากบวกกับเหตุการณ์เมื่อคืนก็ยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าวินคือคนเดียวในหัวใจของฉัน ยิ่งมั่นใจว่ามีแค่วินเท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย คงเพราะแบบนี้แหละมั้งมันเลยทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาน่ะ

"หวานรักวินนะ รักมาก"

"หึ ก็ลองไม่รักดูสิ ฉันจะ....... กลิ่นอะไรวะ" วินคร่อมตัวลงมาทำให้ฉันต้องเอนหลังไปจนเกือบจะเกยอยู่บนเคาน์เตอร์ ใบหน้าหล่อดุโน้มลงมาใกล้คล้ายกำลังจะป้อนจูบ แต่ทันใดนั้นจมูกโด่งจะสูดดมกลางอากาศถี่ๆ ฉันก็ได้กลิ่นนะ มันเหมือน....

"ว้าย ตายแล้ว ไฟไหม้ๆ" ไฟลุกท่วมกระทะที่วางอยู่ข้างๆหม้อซุป ฉันตั้งน้ำมันไว้เพราะจะทำไข่เจียวน่ะ วินที่ดูมีสติมากกว่าเขารีบยกกระทะออกไปวางที่ซิงค์และปิดแก๊สอย่างรวดเร็วทั้งที่ฉันยังยืนตกใจอยู่ได้แต่หันซ้ายหันขวาเพราะไม่รู้จะหยิบจับสิ่งไหนก่อนดี

"เชี่ยแล้วไง!" วินยกขึ้นมาดูก่อนจะสะบัดแรงๆ

"เป็นอะไรหรอ? ไหนขอหวานดูหน่อย" ฉันจับมือไว้แต่วินไม่ยอมให้ดูแล้วแถมยังปัดมือฉันออก แต่ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกันจึงเงยหน้าขึ้นไปขึงตาดุใส่นั่นแหละวินถึงได้ยอมหยุดนิ่ง

"ตายจริง มือพองแน่ะ เดี๋ยวหวานประคบเย็นให้นะ จะได้ทาอโลเวล่าเจลไว้" วินยื่นมืออีกข้างมาบิดจมูกฉันเบาๆ ก่อนจะดันคางฉันให้เงยหน้าสบตากับเขา

"เธอไว้ใจฉันเถอะ ไม่ต้องคิดมาก มีเมียน่ารักขนาดนี้ฉันไม่มีใครที่ไหนอีกหรอก"

"ก็ลองมีดูสิ! หวานจะ...." ฉันเผลอตอบกลับไปอย่างรวดเร็วแบบที่วินชอบพูดเวลาที่ฉันบอกรักเขาน่ะ

"จะอะไร? หืม....?"

"จะขังวินไว้บนเตียงสามวันสามคืนเลยน่ะสิ!" มาแล้วก็ต้องไปให้สุดเสียงหวาน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงหัวเราะเยาะซะดังลั่นห้องเลย มันมีอะไรน่าขำนักหรอ

.......................................................

"ดูอะไรว่ะ ไม่เห็นสนุก" วินนั่งกอดอกพร้อมกับบ่นออกมา ก็บอลของเขาน่ะมันจบไปแล้วฉันก็ขอดูรายการแข่งทำอาหารซึ่งเป็นรายการโปรดของฉันบ้างสิ

"อ้ะ วิน! อย่าเพิ่งเปลี่ยนช่องสิ วันนี้เป็นรอบตัดสินเลยนะ" ฉันรีบคว้ารีโมทมาถือไว้เองเมื่อวินทำท่าจะกดเปลี่ยนไปแชนแนลอื่น

ครืดดดด ครืดดดดดด

"ใครโทรมาหรอ?" ฉันถามเมื่อเห็นวินเหลือบมองโทรศัพท์ที่สั่นเตือนอยู่แล้วรีบคว้ามาก่อนทำท่าจะลุกขึ้นไปคุยที่อื่น วินหยุดชะงักมองหน้าฉันแป๊บนึงหน้า แต่สุดท้ายก็กดรับสายแล้วเดินออกไปนอกระเบียงโดยไม่มีเสียงใดตอบกลับคำถามฉันนอกจากความเงียบ

ครืกกกกก!!! ปัง!

ร่างสูงในชุดกางเกงยีนส์สีเข้มและเสื้อยืดสีทึบเดินกลับเข้ามาด้วยความรีบร้อน เขาคว้าแค่แจ๊คเก็ตกับกุญแจรถแล้วรีบเดินผ่านหน้าฉันไประหว่างนั้นฉันได้ยินเสียงเข้มสบทพึมพำออกมาเบาๆทั้งหัวคิ้วก็ยังขมวดมุ่นอย่างคนที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่

"เดี๋ยวสิวิน จะไปแล้วหรอ? นี่มันเพิ่งจะหนึ่งทุ่มเองนะ" ฉันรีบเดินตามออกไปที่หน้าประตู วินหันมากลับมาหาฉันและมือที่กำลังจะเปิดประตูออกก็ชะงักค้างไว้

"มีธุระด่วน ต้องรีบไป เสร็จธุระแล้วเดี๋ยวฉันกลับมา" ฉันยืนนิ่งเมื่อลมตีเข้าที่หน้าเบาๆทันทีที่ประตูปิดลง และฉันจมอยู่กับความคิดของตัวเองเพียงชั่วครู่ก่อนจะรีบหยิบเสื้อแขนยาวกับกระเป๋าสะพายมาถือไว้ กำลังจะก้าวขาออกจากห้องแต่อีกความคิดหนึ่งก็แว๊บเข้ามาในหัว ..ถ้าฉันตามวินไป เกิดวินรู้แล้วไม่พอใจขึ้นมาจะทำยังไง แต่ถึงยังไงวันนี้ฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้วินดูเครียดตลอดเวลาในระหว่างสองเดือนที่ผ่านมานี้

ชั้นล่างของคอนโด

"ลุงคะ ตามรถสีดำคันนั้นไปเลยค่ะ"

"คันไหนหนู? มันมีสีดำตั้งสามคัน" ลุงคนขับแท็กซี่หันมาถามฉันพร้อมกับยกมือเกาหัวแกร๊กๆ

"เอ่อ...คันหน้าสุดเลยค่ะ" ใช่แล้วรถของวินเพิ่งขับออกไป ฉันรีบหยิบหมวกของวินที่ถือติดมือมาสวมไว้ ตามด้วยแว่นตากันแดดที่ใส่ติดไว้ในกระเป๋าตลอดเวลาอยู่แล้ว

"แอบตามแฟนหนีเที่ยวหรอหนู? วัยรุ่นสมัยนี้นี่น๊า... ดูท่าคงจะหล่อเอาเรื่องเลยนะแฟนหนูอ่ะ ถ้าเป็นลุง..มีเมียสวยน่ารักขนาดนี้คงเลิกเที่ยวกลางคืนเด็ดขาดไปนานละ ขับเร็วจังวะ.." ฉันได้แต่ยิ้มมุมปากตอบลุงไปพอเป็นมายาทแล้วเอาแต่ชะเง้อคอคอยดูรถคันข้างหน้า วินขับเร็วมากอย่างที่ลุงว่าจริงด้วย ธุระที่ว่ามันต้องสำคัญขนาดไหนกันถึงได้แซงซ้ายแซงขวาแบบนั้น ลุงแท๊กซี่ก็ตามวินไปติดๆ ทั้งปาดซ้ายปาดขวาไม่แพ้กัน ตัวฉันที่นั่งด้านหลังจึงสะบัดเอียงซ้ายทีขวาทีตามแรงเบี่ยงของรถ

เอี๊ยดดดด!!!!

"โธ่เอ้ย คลาดกันแล้วหนู ดันมาติดไฟแดงเอาอีตอนรีบๆซะได้" ลุงแท๊กซี่ดูท่าทางหัวร้อนนิดหน่อยที่ตามรถวินไม่ทัน อุตส่าห์ขับตามกันมาติดๆแต่วินดันขับผ่านไฟแดงไปอย่างเฉียดฉิว

"ไม่เป็นไรค่ะลุง มาถึงตรงนี้หนูพอจะรู้แล้วล่ะค่ะว่าเขาจะไปที่ไหน" ฉันพูดพลางนั่งถูมือตัวเองอย่างรอคอยว่าเมื่อไหร่จะไฟเขียวสักที และแล้วรถก็ได้เวลาออกตัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ขับเร็วอย่างตอนที่ตามวินอีกแล้ว ฉันบอกให้ลุงขับด้วยความเร็วที่ปกติเพราะฉันมั่นใจว่ายังไงวินก็ต้องอยู่ที่นั่นแน่

"เอ้า ถึงแล้วหนูเอ้ย" รถค่อยๆจอดลงที่หน้าผับที่ของเดย์ ซึ่งก็ไม่ผิดคลาดเพราะฉันเห็นรถวินจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่วินอยู่ไหนนะ? ถ้าเป็นปกติแล้วฉันคงจะเดินลงรถแล้วไปถามลูกน้องเดย์ที่ยื่นเฝ้าหน้าผับประจำอย่างทุกทีแต่ทว่าที่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมคือตำรวจที่ถือปืนยืนล้อมอยู่รอบบริเวณนั้น ทั้งผับของเดย์และผับที่เปิดใหม่ข้างๆกัน

"โห้ ตำรวจมาทำไมกันเยอะแยะล่ะนั่น" ฉันนั่งมองรอบๆจากในรถอย่าง งงๆ อีกใจก็นึกห่วงวินว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขารึเปล่า แต่แล้วสายตาของฉันก็สะดุดเข้ากับร่างผู้ชายที่แสนคุ้นเคยเดินออกมาจากด้านในของผับในสภาพที่ข้อมือทั้งสองข้างของเขาถูกล็อคไว้ด้วยกุญแจมือและมีตำรวจยืนประกบซ้ายขวา ตามมาด้วยผู้ชายแปลกหน้าอีกสามคนซึ่งหนึ่งในนั้นคือผู้ชายคนที่ฉันเจอเมื่อคืน ฉันจำหน้าได้จากในรูปที่เขาส่งมาเมื่อเช้า เขาโดนใส่กุญแจมือไว้เหมือนกันกับวินและอีกสองคนที่เหลือ ทั้งหมดมีตำรวจประกบข้างอยู่อย่างไม่ละวาง เห็นอย่างนั้นฉันก็รีบเปิดประตูรถลงไป แต่ขาทั้งสองข้างที่จะก้าวเดินนั้นมันแทบไม่มีแรงกว่าจะได้แต่ละก้าวมันช่างยากเย็นเหลือเกิน ขาฉันหนักอึ้งจนแทบจะยกไม่ขึ้นสายตาก็จ้องอยู่ที่วินแค่คนเดียว

"เข้าไปไม่ได้นะครับ คุณเป็นอะไรกับผู้ต้องหาพวกนี้รึเปล่า?"

"ฉันเป็นแฟนของผู้ชายคนนั้นค่ะ" ฉันชี้นิ้วบอกตำรวจพร้อมกับวินที่กำลังโดนคุมตัวเดินผ่านฉันไป วินมองหน้าฉันนิ่งแล้วก้มลงอย่างเดิม นี่มัน....เรื่องอะไรกัน

"ตามไปที่โรงพักน่าจะคุยกันสะดวกกว่านะครับ นำตัวขึ้นรถไปที่ สน. เลยจ่า" ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างไม่กล้าขยับเพราะรู้สึกว่าแค่ฉันก้าวขาอีกแม้แต่ก้าวเดียวฉันต้องล้มไปกองอยู่ที่พื้นแน่นอน น้ำตาไหลลงอาบแก้มมองรถตำรวจที่มีวินนั่งอยู่ในนั้นขับออกไปด้วยหัวใจที่สับสน...

\*\*\*\*\*\*\* to be continued

มาอัพแล้วจ้า ยังรอกันอยู่หรือเปล่า...อย่าเพิ่งทิ้งไรท์ไปไหนน๊าาาาา หาเวลามาปั่นๆให้อยู่จ้า

......

ไรท์มี Facebook แล้วน๊า ฝากรี้ดที่รักทุกท่านไปแอดเฟรนด์ พูดคุยถามไถ่กันได้เลยน๊าาาาา ขอบคุณทุกๆกำลังใจและการติดตาม รวมถึงทุกการสนับสนุนจากทุกคนค่าาาา รักกกกกกก❤️❤️❤️❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***