คุณแฟนแสนห่วย Ep.14

Ep. 14

"นักร้องหน้าคุ้นจัง เหมือนเคยเห็นที่ไหน" มะนาวพูดและขวัญก็มองตามก่อนจะขมวดคิ้วน้อยๆ ฉันเองก็เห็นด้วยกับมะนาวนะ เขาหน้าคล้ายๆกับ....

"วินไง ฉันว่าหน้าคล้ายวินนะ ว่ามั้ยเสียงหวาน?" ใช่แล้ว ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นแต่ว่าก็ไม่ได้เหมือนอะไรขนาดนั้นหรอก อีกอย่างวินก็ดูตัวใหญ่กว่าด้วย แต่นักร้องคนนั้นหุ่นบางแล้วผิวก็ดูขาวกว่าวิน หรืออาจจะเท่าๆกันแต่วินมีรอยสักอยู่แทบจะทุกส่วนบนร่างกายก็เลยทำให้ดูเหมือนผิวเข้มมากกว่ามั้ง

"หวานก็ว่าคล้ายอยู่นะ แค่เฉพาะช่วงตากับจมูกน่ะ แต่ถึงจะคล้ายแค่ไหน สำหรับหวานแล้วยังไงวินก็หล่อกว่าอยู่ดี" อ่าว..ทำไมทุกคนต้องทำปากยื่นออกมาแล้วเหลือบตามองบนพร้อมกันแบบนั้นด้วยล่ะ -_-

"ฉันว่าเขากำลังมองมาที่โต๊ะเรานะ" ขวัญพูดแล้วยกแก้วขึ้นมาดื่มต่อส่วนฉันกับมะนาวก็นั่งคุยกันโดยที่ไม่ได้สนใจนักร้องคนนั้นอีกเลย

"ดื่มหน่อยก็ได้นะเสียงหวาน นิดเดียว..ไม่ต้องเยอะ" อุตส่าห์ออกมาข้างนอกกับเพื่อนทั้งที ดื่มนิดกินหน่อยคงไม่เป็นไรมั้งถึงวินจะสั่งห้ามดื่มตอนที่ไม่ได้อยู่กับเขาก็เถอะ แต่แค่แก้วเดียวเองกว่าวินจะกลับห้องก็คงเช้าเหมือนทุกวันวินไม่รู้หรอกว่าฉันดื่ม

กึกกกกกก~~~

"มะนาว...หวานพอแล้วนะ"

"โอเค มะนาวก็จะพอแล้วเหมือนกัน นั่งฟังเพลงต่ออีกพักแล้วค่อยกลับกันนะ"

"เดี๋ยวฉันไปเข้าน้ำแป๊บนะ มีใครจะไปมั้ย?"

"มะนาวไปด้วย เสียงหวานไปด้วยกันมั้ย?"

"ไม่เป็นไร สองคนไปกันเถอะ เดี๋ยวหวานรอที่โต๊ะนะ" ฉันไม่อยากเดินเยอะลำพังตอนนี้แค่นั่งเฉยๆยังรู้สึกเหมือนโลกหมุนติ้วอยู่ตลอดเวลา มองซ้ายขวาก็รู้สึกว่าผู้คนรอบข้างเริ่มแยกร่างออกเป็นสองร่างสามร่างซะแล้ว ว่าจะไม่ดื่มเยอะแล้วเชียว แต่เรื่องที่มันหนักอึ้งในหัวฉันนี่สิมันทำให้หยุดแค่แก้วเดียวไม่ได้จริงๆ

"อื้ออออ หนักหัวจัง"

"สวัสดีครับ คนสวย" ฉันที่นั่งกุมขมับอยู่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเหมือนเสียงคนพูดอยู่ใกล้ๆ แต่ด้วยอาการเวียนหัวจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปมันทำให้ฉันต้องหลับตาลงแน่นๆอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะลืมขึ้นมาอีกครั้ง

"เอ่อ..สวัสดีค่ะ" ใครกันนะ มองหน้าไม่ค่อยชัดเลย

"คุณโอเคมั้ยครับเนี่ย ดูเหมือนจะเมามากนะครับแต่ผมเห็นคุณดื่มไปแค่นิดเดียวเอง คงจะดื่มไม่เก่งสินะครับ"

"............."

"ขอโทษนะครับที่ชวนคุยซะยาวทั้งที่ยังไม่ได้แนะนำตัว คงทำให้คุณตกใจแย่ ผม..ไวท์ครับเพิ่งมาร้องเพลงที่นี่คืนแรก แล้วคุณชื่ออะไรครับ?"

"ฉัน..ชื่อเสียงหวานค่ะ" ฉันก้มหน้าหลับตาลงเหมือนเดิมถึงแม้ปากจะพูดตอบเขา แต่ลืมตาไม่ไหวจริงๆมันทำให้ฉันรู้สึกอยากจจะอ้วกออกมาให้ได้เลย

"ชื่อคุณเพราะมาก บังเอิญจังเลยนะครับที่ผมมาทำงานวันแรกก็ได้เจอคนน่ารักแบบคุณ คงจะเป็นโชคชะตาที่นำพาเราคุณว่ามั้ยครับ" เขาพูดอะไรน่ะฉันฟังไม่ทันเลย เมื่อไหร่ขวัญกับมะนาวจะกลับมาสักทีนะ

"เอ่อ ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอ เหมือนว่ามันจะหายไปตอนลงจากเวที ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไปผมขอยืมโทรศัพท์คุณเสียงหวานโทร.หาหน่อยได้มั้ยครับ..?"

"หือ.... โทรศัพท์ฉันหรอ?" เมื่อกี้เขากำลังขอความช่วยเหลือจากฉันใช่มั้ย ฉันจับทั้งประโยคไม่ทัน แค่ได้ยินว่าขอความช่วยเหลือแล้วก็โทรศัพท์อะไรสักอย่าง เขาคงกำลังขอยืมมือถือฉันอยู่ ฉันอยากช่วยนะแต่ไม่มีแม้แต่แรงที่จะหยิบโทรศัพท์ให้เขาจริงๆ

"เอ่อ....สักครู่นะคะ" ฉันเม้มปากแน่นแล้วใช้แรงแทบจะทั้งหมดที่มีเพื่อจะเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ให้เขา

"อ่ะ นี่ค่ะ" แตะนิ้วสแกนปลดล็อคให้เรียบร้อยก่อนจะยื่นให้

"ขอบคุณครับ" ฉันยกยิ้มตอบกลับไปแล้วก้มหน้าลงเหมือนเดิม เขายังนั่งอยู่ข้างๆฉันไม่ได้ลุกไปไหนหลังจากที่รับโทรศัพท์ฉันไปแล้ว แสดงว่าคงไม่ใช่พวกโจรหรือขโมยอะไรพวกนั้นหรอกมั้ง

"อ่า อยู่ในกระเป๋ากางเกงนี่เอง ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ให้ยืม"

"ไม่เป็นระ....อ้ะ!!" ทันทีที่โทรศัพท์ถูกวางลงบนโต๊ะไหล่ฉันก็ถูกมือแข็งๆดึงไปโอบไว้พร้อมกับแสงแฟลชเล็กๆที่สว่างวาบขึ้นตรงหน้า ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากโดยที่ฉันเองก็ไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำที่อยู่ๆก็ถูกผู้ชายแปลกหน้าที่ฉันยังไม่เห็นแม้แต่หน้าเขาเพราะมองไม่ชัดดึงไปโอบแบบนี้

"เสียงหวาน..โอเคมั้ย?"

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นหรอ? ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันน่ะ"

"หืม....กลับมากันแล้วหรอ หวานก็ไม่รู้เหมือนกัน เขามาขอยืมโทรศัพท์หวานน่ะ บอกว่าโทรศัพท์หาย"

."แค่นั้นจริงๆหรอ? แต่เมื่อกี้มะนาวเห็นเหมือนเขาถ่ายรูปเสียงหวานเลยนะ แถมยัง...เอ่อ...."

"วิถีของพวกเพลย์บอยน่ะสิไม่ว่า เสียงหวานก็ยิ่งขี้สงสารอยู่แล้ว ดีนะที่เรากลับมาทัน ป่ะ กลับกันเถอะ"

End....

.................................................................

WIN ||Part||

"ทำไมกูโทรหาขวัญไม่ติดวะ!?!" ผมนั่งดื่มระหว่างรอขึ้นเวทีอยู่กับไอ้เดย์ที่แม่งไม่สนใจเหี้ยไรเอาแต่กดโทรศัพท์โทรหาเมียแต่ผมไม่เห็นว่ามันจะคุยกับใครมีแต่บ่นให้โทรศัพท์

"เขาทำงานอยู่รึเปล่า มึงจะโทรตามให้รบกวนเขาทำไม ไอ้เวร.."

"วันนี้ขวัญหยุด ไม่ได้ไปทำงานโว้ย แม่ง! ทำอะไรอยู่วะ" ผมส่ายหัวแล้วยกเหล้าขึ้นดื่มต่อ ไอ้นี่มันติดเมียเกินไปแล้ว

"แล้วมึงไม่โทรหาเมียมึงบ้างเลย?"

"โทรทำไมวะ?" ผมจะโทร.ทำไม ป่านนี้แม่งคงนั่งขัดห้องน้ำไม่ก็ถ่ายคลิปทำไลฟ์อะไรของมันอยู่ห้องคนเดียว

"ดูมึงมั่นใจเหลือเกินนะ ไม่คิดว่าวันดีคืนดีเมียมึงจะหนีเที่ยวบ้าง?"

"หึ! มันจะหนีเที่ยวที่ไหนได้ โคตรอนามัยจะตายห่า แค่สี่ทุ่มแม่งยังปิดปากหาววอดๆแล้ว ว่าแต่วันนี้นัดกี่โมงวะ เวลาเดิม?"

"อือ แต่วันนี้น่าจะเสร็จเร็วกว่าทุกวัน เห็นว่าอีกสามแม่งคงรู้เรื่อง!"

"อืม" ผมกับไอ้เดย์นั่งดื่มกันต่อเงียบๆ รอเวลาผับเลิกจากนั้นก็ไปทำธุระกับไอ้เดย์ต่อ หวังว่าคงเสร็จเร็วอย่างที่มันบอกแล้วกัน จะได้กลับไวหน่อยไม่เกินตีสามจะดีมาก จะได้สะกิดเมียง่ายหน่อย แม่งไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายวันละ

เวลา 02:40 น.

ปั่กกก!!!

ผมเปิดประตูเข้าห้องมาก็เตะเข้ากับรองเท้าส้นสูงที่วางระเกะระกะอยู่นอกชั้นหน้าประตู ทำไมวันนี้ไม่เก็บของ? รู้สึกสังหรณ์แปลกๆว่ะ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาไม่เคยเห็นเสียงหวานใส่รองเท้าคู่นี้เลยนี่หว่า

"รองเท้าใครวะ? หรือเมียไอ้เพ้นท์มานอนด้วย?" ผมค่อยๆเปิดประตูห้องนอนออกให้เบาที่สุดเพราะคิดว่าเมียไอ้เพ้นท์คงมานอนเป็นเพื่อนเสียงหวานแต่พอประตูเปิดออกก็เห็นมันนอนอยู่บนเตียงคนเดียว

"หลับลึกจังวะ" ทุกทีแค่ผมเปิดประตูเข้าห้องมาก็ลืมตามาถามแล้ว นี่จนเดินเข้าออกห้องน้ำ อาบน้ำแปรงฟัน เปิดปิดตู้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็แล้วแต่เมียผมแม่งก็ยังนอนนิ่งเป็นหินอยู่ท่าเดิม

"แปลกว่ะ อาการเหมือน..." ผมเดินไปดูตะกร้าผ้าที่เตรียมจะซัก ถ้าใช่อย่างที่ผมคิดแม่งคงมีหลักฐาน

หมับบบบ!!!

"!!!!" ไอ้สิ่งที่อยู่ในมือผมตอนนี้และทำให้ผมตกใจปนอึ้งก็คือเศษผ้าชิ้นหนึ่งพอกางออกดูแม่งทำให้ผมต้องกัดฟันแน่นทันที สิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวตอนแรกคือ ของใคร? แล้วใครใส่? แต่จะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่คนที่มันนอนนิ่งไม่รู้ชะตากรรมตัวเองอยู่บนเตียงตอนนี้

"ทั้งผ่าหลัง! คว้านอก! ชุดแม่งสั้นจู๋! ใส่ทีเวลาก้มคงเห็นยันแคม ไอ้สัส!! เสียงหวานแม่งใส่ชุดนี้จริงหรอวะ?! กูไม่อยากจะเชื่อ!" ถ้าเป็นคนอื่นใส่มันคงไม่มาถอดไว้ในตะกร้าผ้าห้องผมหรอก!

'ฮัลโหล'

"สัสเพ้นท์! มึงอยู่ไหนวะ?"

'บนรถ กำลังจะกลับห้อง'

"เมียมึง! ไอ้สัสต้องเป็นเมียมึงแน่ๆ"

'พูดอะไร? ไม่เข้าใจ.. กลับไปนอนพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อรับสารโรทรานสมิตเตอร์ที่ช่วยควบคุมการทำงานของสมองให้เต็มที่ก่อนไป แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยโทรมาคุยกันใหม่'

"มึงหยุดพล่ามเรื่องสมอง สารส้นตีนอะไรของมึงแล้วฟังกู! เมีย มึง พา เมีย กู หนีเที่ยว!! ต้องเป็นเมียมึงแน่ๆ!!!"

'ไม่ได้หนี เมื่อคืนมะนาวโทร.มาขอแล้ว นอกจากคุณเสียงหวานแล้วก็ยังมีคุณขวัญด้วยอีกคนที่ไปด้วยกัน'

"เวร!!! +&฿#@*(/(+"

'จะเครียดทำไม ก็ไปกันออกจะบ่อย'

"พูดแบบนี้ มึงคงยังไม่รู้สินะว่าผับที่พวกนี้ไป ไม่ใช่ผับไอ้เดย์! ไอ้สัสเอ้ย! แอบไปไหนกันมาวะ แล้วดูชุด! ไอ้เหี้ย! เห็นแล้วกูแม่งของขึ้น!!" ผมกดวางสายแล้วตรวจดูชุดอีกทีก่อนจะปาทิ้งลงตะกร้า เดินขึ้นเตียงตรวจแม่งหมดทุกอย่างตามร่างกายของเสียงหวาน ทุกซอกทุกมุม ดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างยังอยู่ดีรึเปล่า ก็ผมหวงของผมทุกทีเวลาไปเที่ยวด้วยกันผมเคยปล่อยให้คลาดสายตาที่ไหน เมื่อคืนก็อยู่จนผับปิดไม่เห็นหัวพวกผู้หญิงโผล่ไปกันสักคน! ไม่ใช่ผับไอ้เดย์แน่!!

"อื้ออออ"

"นิ่งๆ ขอฉันดูหน่อย!" ผมเปิดเสื้อนอนแพรบางของเสียงหวานขึ้นหลังจากที่เพ่งดูตามใบหน้าและซอกคอไม่เห็นความผิดปกติอะไร

"ฮื่อออ หนาวจัง...." ร่างบางที่นอนแผ่อยู่บนเตียงส่งเสียงครางอืออาพร้อมกับอาการดิ้นขัดขืนแล้วพยายามดึงเสื้อลง แต่รอยช้ำจางๆที่เหมือนรอยดูดตรงเต้าอวบข้างซ้ายแม่งทำให้ผมต้องยึดแรงไว้แล้วก้มลงไปดูให้ใกล้กว่าเดิม

"อ๋อ รอยเดิมของกูตั้งแต่วันนั้นนี่หว่า!"

ครืดดดดด ครืดดดดด

แม่ง!! กำลังจะดึงกางเกงลงใครมันเสือกโทรมาตอนนี้วะ! ไอ้สัสเดย์! หึ โทรมาตอนนี้แม่คงมีอยู่เรื่องเดียว

'ไอ้วิน! กูว่าแล้วไง กูรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อคืน! คิดไว้ไม่มีผิด!'

"เมียมึงหนีเที่ยว?!"

'เอ่อดิ! มึงรู้ได้ไง อย่าบอกนะว่า...'

"ครบ! เมียไอ้เพ้นท์ด้วยอีกคน!"

'ขวัญ! จะไปไหน ไม่ให้ไปนะ! วางกระเป๋าลงเดี๋ยวนี้!'

"............."

'ขวัญครับวางกระเป๋าลงเถอะนะเดย์ขอร้อง... เมียจ๋าอย่าทิ้งเดย์ไปไหนเลยนะ แม่งเมาแล้วเป็นแบบนี้ทุกที ชอบขุดเรื่องเก่ามาทะเลาะแล้วเก็บกระเป๋าหนีกู' ผมส่ายหัวแล้วกดวางสายปล่อยมันเคลียร์กับเมียมันต่อไป ส่วนผม.....

"ตื่นขึ้นมาเธอเจอหนักแน่!"

....End.....

SIANGWAN ||Part||

"ปวดหัวจัง" ฉันพยุงตัวลุกขึ้นแล้วรู้สึกมึนหัวจนต้องยกมือกุมไว้ ปรายสายตามองตรงไปที่ปลายเตียงเห็นเท้าผู้ชายโผล่ออกมาจากใต้ผ้าห่ม มองไล่ขึ้นมาก็เห็นวินนอนหลับตาอยู่ข้างๆ

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ฉันไม่รู้สึกตัวเลยจริงๆตอนที่วินกลับมา เอ๊ะ!" ฉันรีบก้มมองร่างกายตัวเองเมื่อคิดได้ว่าเมื่อคืนฉันใส่ชุดไหน

"เฮ้อออ... ดีนะที่เปลี่ยนแล้ว ถ้าวินเห็นเข้าได้เป็นเรื่องแน่" ภาพทุกอย่างฉันยังจำได้อยู่แค่มันลางๆคล้ายกับว่าฉันฝันไป เมื่อคืนมีผู้ชายมานั่งคุยกับฉันและเขาก็ยืมโทรศัพท์... จากนั้นขวัญกับมะนาวก็มาส่งฉันที่คอนโด

"จริงสิ มือถือฉัน! ยังอยู่รึเปล่านะ" ฉันมองหากระเป๋าทั่วห้องนอนที่ที่เคยวางไว้ประจำก็ไม่เจอ พอเดินออกมาข้างนอกก็เห็นมันวางอยู่ตรงเค้าน์เตอร์ในครัว สงสัยตอนที่ฉันมาดื่มน้ำก่อนเข้าห้องนอนแล้วลืมกระเป๋าทิ้งไว้ตรงนี้แน่เลย

"อ้ะ เจอแล้ว...อยู่นี่เอง นึกว่าโดนขโมยไปตั้งแต่เมื่อคืนซะแล้ว"

'093-××××: ได้ส่งรูปภาพ'

มีเบอร์แปลกส่งข้อความเข้ามามันไม่ใช่ข้อความที่บอกว่าพยายามติดต่อหรือฝากหมายเลขโทรกลับอะไรพวกนั้น แต่เป็นการแจ้งว่าได้ส่งรูปภาพ คือภาพอะไรกันนะ

"นะ..นี่มัน......" เป็นรูปที่ฉันถูกโอบไหล่ไว้จากผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ใช่วิน รูปค่อนข้างเบลอแต่ก็พอมองออกว่าผู้หญิงในรูปนี้คือฉัน และผู้ชายคนนั้น...

ครืดดดดด!!!

"อ้ะ!!!" ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อโทรศัพท์ในมือสั่นเตือนขึ้นมาอีกครั้งเป็นสัญญาณบอกว่ามีข้อความใหม่เข้ามา

'093-××××: รูปคู่รูปแรกของเรา:D พอดูได้มั้ยครับ?'

มือฉันสั่นเทาพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว คล้ายกับเด็กที่กำลังกลัวจะโดนผู้ใหญ่จับได้ว่าไปทำผิดมาอะไรแบบนั้นเลย ใช่...ฉันกลัววินจะเห็นมัน ถ้าวินรู้เข้าจะเกิดอะไรขึ้น

"ฮึกกกกก~~~" ฉันสะอึกและรู้สึกจุกตรงอกเพราะกำลังกลั้นที่จะไม่ร้องไห้ออกมา ทำไมผู้ชายคนนั้นต้องทำแบบนี้ เขาถ่ายรูปแล้วส่งข้อความมาแบบนี้หมายความว่ายังไง ฉัน...ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลย อีกอย่าง..นอกจากวินแล้วฉันก็ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้ในใจฉันมันกลัวไปหมด ถึงฉันจะไม่ได้มีอะไรกับผู้ชายในรูปเลยแต่ก็ยังกลัวอยู่ดี ถ้าวินรู้ว่าฉันแอบไปไหนมาเมื่อคืนแล้วเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ถ้าวินเห็นรูปนี้แล้วเกิดเข้าใจผิด...เขาจะเลิกกับฉันมั้ย....

'เสียงหวาน...ไม่ต้องร้องนะ ใจเย็นๆก่อน'

'ลองส่งรูปมาดูก่อนได้มั้ย?' ฉันกำลังคุยกับมะนาวและขวัญ เพราะตกใจและกลัวมากเลยคิดว่าการปรึกษาทั้งสองคนที่อยู่ด้วยกันในเหตุการณ์เมื่อคืนและเป็นเพื่อนผู้หญิงแค่สองคนที่ฉันมีน่าจะดีที่สุด

'ตอนนี้วินยังนอนอยู่ใช่มั้ยเสียงหวาน?'

"ใช่ อยู่ในห้องอ่ะ"

'ถ้าวินยังไม่เห็น ก็แค่ลบข้อความ ลบรูป ลบทุกอย่าง แล้วบล็อกเบอร์เขาไปเลย ถึงยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีกอยู่ดี'

'ใช่ๆ มะนาวคิดว่าเขาคงแค่อยากจะจีบ แต่ไม่รู้ว่าเสียงหวานมีแฟนอยู่แล้ว ไม่ต้องตกใจนะ หรือ..เอาแบบนี้ดีมั้ย? ตอบเขากลับไปว่า เสียงหวานมีแฟนแล้ว ไม่ต้องทักมาจีบ แบบว่าอาจจะเป็นเพื่อนกันดีกว่า'

'ไม่เอา ฉันว่าบล็อกเบอร์ไปเลยดีกว่า ไม่ต้องตอบอะไรแล้ว อย่าลืมนะเสียงหวาน ลบข้อความ ลบรูป และบล็อกเบอร์'

แกร๊กกกกก!!!!

"ลบรูปอะไร แล้วบล็อกเบอร์อะไรวะ?!"

"วิน........"

\*\*\*\*\*\*\*\* to be continued

เอาแล้วๆๆๆๆๆ หนูเสียงหวานหม่ามี๊ โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก อิพี่วินจะจับได้มั้ยนั่น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***