คุณแฟนแสนห่วย Ep.13

Ep. 13

แกร๊กกกกก

"วันนี้ก็กลับเช้าอีกแล้วหรอ?" วินเปิดประตูเข้าห้องมาพอดีกับฉันที่กำลังเตรียมของทำมื้อเช้า ที่ต้องถามแบบนี้ก็เพราะว่าวินกลับบ้านเช้าแบบนี้มาประมาณเกือบสองเดือนได้แล้ว ไม่ใช่แค่ตีสองหรือตีสามแบบทำงานปกติ แต่เป็นหกโมงหรือไม่ก็เจ็ดโมง บางวันเก้าโมงก็มี ฉันไม่รู้ว่าวินออกไปทำอะไร เขาบอกแค่ว่าไปกับเดย์ ขวัญก็บอกว่าช่วงนี้หลังเลิกงานก็ขับรถกลับบ้านคนเดียวตลอดเพราะเดย์ไม่มีเวลาไปรับเหมือนแต่ก่อน ส่วนหมอเพ้นท์ก็ยังทำงานปกติเขาไม่ได้ไปกับเพื่อนสองคนนี้

"กินอะไรมาแล้วหรอ? หิวมั้ย?"

"ไม่อ่ะ อยากนอน" ถามยังไม่ทันจบประโยควินก็พูดสวนกลับมาแล้วเดินเข้าห้องไปด้วยอาการเหนื่อยล้า ไปทำอะไรกันนะถึงได้ดูเพลียขนาดนั้น ฉันก็ไม่อยากจะถามมากเพราะกลัวว่าไปรบกวนเขาเลยปล่อยให้วินได้ทำธุระแล้วนอนพักผ่อนไปก่อน ส่วนตัวเองก็จัดการทำอาหารต่อไปด้วยหัวที่เริ่มหนักอึ้งเพราะมีเรื่องที่ฉันไม่ได้อยากจะเก็บมาคิดเยอะแต่มันดันเอาออกจากหัวไม่ได้เลยน่ะสิ

"หวาน หวาน... เสียงหวาน"

"หื้มม มีอะไรหรอมะนาว?" ฉันก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังเหม่อ และไม่รู้ว่านานมากแค่ไหนที่มะนาวเรียกชื่อฉันแต่ฉันดันไม่ได้ยินเพราะมัวแต่เหม่อจนไอศกรีมวานิลลาที่วางอยู่ตรงหน้ามันละลายกลายเป็นของเหลวมากองรวมตัวกันในถ้วยหมดแล้ว

"เสียงหวานนั่นแหละ เป็นอะไรรึเปล่า? นั่งเหม่อจนไอศรีมละลายหมดแล้ว ช่วงนี้ดูแปลกๆไปนะ มีเรื่องอะไรเล่าให้มะนาวฟังได้นะเสียงหวาน ทะเลาะกับวินหรอ?"

"เอ่อ..เปล่าหรอก ไม่ได้ทะเลาะกันนะ แต่...หวานแค่สงสัย" มะนาวนั่งจ้องหน้าฉันตาไม่กระพริบจนฉันไม่กล้าหลบสายตาสุดท้ายก็ต้องตัดสินใจเล่าสิ่งที่มันอัดแน่นอยู่ในใจให้มะนาวฟัง

"คือไม่ใช่ว่าหวานไม่เชื่อใจวินนะ หวานรู้ว่าวินไม่ได้มีคนอื่นแน่นอนแต่หวานแค่อยากให้วินรู้สึกเชื่อใจและมั่นใจในตัวหวานบ้าง ในเมื่อเราเป็นแฟนกันแต่อีกคนกำลังมีปัญหาก็ควรที่จะแชร์เพื่อให้อีกคนรู้ไม่ใช่หรอ ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ได้รับฟังปัญหาของเขา แต่..วินอาจจะไม่ได้คิดแบบที่หวานคิด" ฉันคิดว่าวินไม่ได้มีคนอื่นจริงๆนะแต่บางทีก็น้อยใจว่าทำไมถึงทำตัวเหมือนมีความลับอะไรกับฉันด้วย เขาไม่ไว้ใจฉันที่จะพูดถึงปัญหาของเขาหรอ สิ่งที่อึดอัดอยู่ในใจฉันมันเป็นเรื่องพวกนี้มากกว่า

"ถ้าเป็นมะนาวนะจะต้องเค้นถามให้รู้เรื่องไปเลย!"

"ถ้าเป็นหมอเพ้นท์ก็คงบอกมะนาวทุกเรื่องตั้งแต่เรื่อง แต่วินไม่ใช่แบบนั้น ถึงต่อให้หวานถามไปตรงๆเขาก็จะบอกว่าไม่ใช่เรื่องที่หวานต้องสนใจ พอถามย้ำก็เริ่มโมโหว่าหวานไปยุ่งวุ่นวาย หวานเข้าใจว่าวินคงไม่อยากให้หวานรู้สึกไม่ดีไปด้วยกับปัญหาของเขา แต่การที่เห็นวินเป็นแบบนี้หวานรู้สึกไม่สบายใจมากกว่านะ"

"วินนี่ก็นะ ถึงจะรักแฟนมากแต่พูดจาไม่รักษาน้ำใจกันแบบนี้ถ้าเป็นมะนาวคงอยู่ด้วยไม่ได้อ่ะ มีแต่จะตีกันแน่นอนเพราะว่ามะนาวเป็นคนใจร้อน ดีนะที่หมอเพ้นท์ไม่ใช่แบบวินน่ะ เอ่อ ขอโทษนะเสียงหวานมะนาวไม่ได้ตั้งใจอ่ะ เฮ้อออ ปากแกนี่นะยัยมะนาว!" มะนาวพูดอย่างมีอารมณ์แล้วชะงักยกมือแตะปากเบาๆเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดอะไร แต่ที่มะนาวพูดมาฉันก็เห็นด้วยนะ มะนาวกับหมอเพ้นท์ก็เหมาะสมกันดีแล้ว

"แต่ผู้หญิงแบบเสียงหวานนี่แหละเหมาะกับวินที่สุดแล้ว ผู้ชายห้าวๆโหดๆแบบนั้นต้องมีแฟนใจเย็นแบบเสียงหวานคอยอยู่ข้างเขานะ เหมือนๆ เอ่อ..เหมือนอะไรนะที่ขวัญชอบพูดน่ะ อ้อ น้ำกับไฟไง พอคนหนึ่งร้อนอีกคนก็ต้องเย็นเพื่อจะยับยั้งไม่ให้คนที่เป็นไฟมันปะทุกลายเป็นระเบิดไปซะก่อนน่ะ" ฉันยิ้มขำที่มะนาวพูดเมื่อกี้ เธอยกนิ้วเรียวๆนั่นแตะที่ปลายคางแล้วคิดประโยคเด็ดๆที่ขวัญชอบพูดน่ะ ผู้หญิงสดใสแบบมะนาวใครอยู่ด้วยก็ยิ้มได้ จากที่อารมณ์บูดๆเบี้ยวๆมาก็เปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีได้ทันที

"ขอโทษนะมะนาวที่อุตส่าห์ไปรับหวานมาเที่ยวแต่หวานกลับมานั่งเล่าอะไรแบบนี้ให้ฟัง"

"อย่าคิดมากเลยน่าเสียงหวาน เราเป็นเพื่อนกันนะ เอ๊ะนั่น! ขวัญนี่ ขวัญ!!" ฉันหันกลับไปมองด้านหลังตัวเองเมื่อมะนาวลุกขึ้นยืนและโบกมือใส่ขวัญที่อยู่นอกร้านและกำลังจะเดินผ่านไป

"อ้าว เสียงหวานก็มาด้วยหรอ? ดีเลย กำลังหาเพื่อนกินข้าวอยู่พอดี" ขวัญเดินเข้ามาแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆฉัน

"อ่าว งั้นฉันก็ต้องโทรไปเลื่อนนัดหมอเพ้นท์ก่อนน่ะสิเนี่ย ตอนแรกกะว่าจะไปส่งเสียงหวานแล้วไปกินมื้อเที่ยงสุดโรแมนติกกับคุณแฟนสักหน่อย" ทั้งคำพูดและน้ำเสียงฟังดูจะโรแมนติกจริงๆนะถ้าฉันไม่เหลือบไปเห็นตอนที่มะนาวเหลือบตามองบนแบบเมื่อกี้นี้น่ะ ก็สุดโรแมนติกที่ว่าน่ะมะนาวเพิ่งจะบ่นกับฉันก่อนหน้านี้ว่า ไปกินข้าวกับหมอเพ้นท์ที่โรงพยาบาลทุกวันจนเบื่อแล้วอยากเปลี่ยนสถานที่บ้างแต่คุณแฟนดันยุ่งกับงาน เลยต้องไปรับฉันออกมาเที่ยวเป็นเพื่อนแทนไง แต่ฉันรู้นะว่ามะนาวน่ะถึงจะบ่นแบบนั้นแต่จริงๆแล้วก็เต็มใจไปโรงพยาบาลทุกวันนั่นแหละ ถ้าไม่อยากไปจริงๆคงไม่สั่งอาหารไปที่นั่นทุกวัน แถมทุกทีเวลาถ่ายรูปลงไอจีก็เห็นมีแต่ของโปรดหมอเพ้นท์ทั้งนั้น

"เธอ..โอเคใช่มั้ยขวัญ?" มะนาวมองขวัญที่ตั้งใจกินข้าวอย่างเดียวเหมือนว่าหิวมากแล้วถามออกมา ฉันก็กำลังสังเกตุขวัญอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่กล้าถาม

"อื้อ โอเคดิ ทำไมอ่ะ? มีอะไรที่ทำให้ฉันต้องไม่โอเคงั้นหรอ?" ขวัญเงยหน้าขึ้นมาตอบทั้งที่เส้นอูด้งยังคาอยู่เต็มปาก มะนาวหันมาสบตากับฉันแล้วเริ่มขมวดคิ้วงงๆ

"มะนาวพูดได้มั้ยอ่ะเสียงหวาน?" คงจะหมายถึงเรื่องที่ฉันเพิ่งเล่าให้ฟังน่ะ แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นว่ามันต้องเป็นความลับอะไรอยู่แล้ว ในเมื่อมะนาวรู้แล้วก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องปิดบังขวัญ ฉันเลยพยักหน้ากลับไปแล้วยืดตัวตรงอย่างตั้งใจฟัง

"ก็...ช่วงนี้เดย์เขาไม่ค่อยมีเวลาให้เธอไม่ใช่หรอ? เสียงหวานเพิ่งจะมาระบายกับฉันว่า วินชอบออกไปกับเดย์ กลับห้องมาทีก็ตะวันโผล่ทุกวันน่ะ"

"อ๋อ เรื่องนั้นหรอ? นายนั่นบอกฉันว่าไปทำงาน ทำงานก็คือทำงาน ฉันก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ" เวลาที่ขวัญพูดดูท่าทางสบายๆจังเลย ทั้งสายตาท่าทางก็ดูเหมือนจะไม่ได้คิดอะไรจริงๆ

"แล้วเธอไม่กลัวว่า....เอ่อ...แบบว่า....." มะนาวเริ่มพูดตะกุกตะกักอาจจะเพราะไม่กล้าถามออกไปตรงๆ ฉันก็เข้าใจนะ ก็เดย์น่ะเขามีนิสัยเพลย์บอยขนาดมีขวัญอยู่แล้วก็ยังมีเรื่องผู้หญิงอยู่แทบทุกวัน หมายถึงเมื่อก่อนน่ะ

"เรื่องผู้หญิงใช่มั้ย? ก็ไม่รู้สิ เขาบอกว่าทำงานฉันก็จะเชื่อว่าทำงาน แต่ถ้ามีเรื่องพวกนั้นเกิดขึ้นอีกแล้วล่ะก็....ฉันก็แค่จบทุกอย่างแบบเด็ดขาด ไม่เห็นจะต้องคิดอะไรให้มันมากมาย" ฉันก็เคยได้ยินอยู่นะที่ว่าขวัญบอกเลิกเดย์หลายครั้งแล้วทุกครั้งที่จับได้เรื่องผู้หญิงแต่เป็นเดย์เองที่ไม่ยอมเลิก แต่ก็ไม่คิดว่าขวัญจะเย็นชาได้ขนาดนี้

"เสียงหวานไม่สบายใจหรอ? ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิง ไม่ต้องกลัวหรอกนะเพราะวินไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น"

"หวานไม่ได้คิดว่าวินจะมีผู้หญิง หวานแค่...น้อยใจน่ะแต่ก็ช่างมันเถอะ พอมีเวลาว่างเยอะก็เลยคิดเยอะน่ะ คงต้องหาอะไรทำแล้วล่ะ จะได้ไม่ต้องมีเวลาว่างให้คิดมาก" ฉันบอกแล้วยิ้มกว้างให้ทั้งสองคนเพราะกลัวว่าทั้งขวัญและมะนาวจะแอบกังวลไปกับฉันด้วย

"ดีเลย งั้นวันนี้เราไปดูหนังกันมั้ย?"

"อือ ที่จริงคืนนี้ฉันก็ว่างนะ ดูหนังเสร็จแล้วไปต่อกันสักหน่อยมั้ยล่ะ?" มะนาวกับขวัญแท็กมือกันแล้วหันมาจ้องฉันเป็นตาเดียว

"เอ่อ...หวาน...กลับห้องไปก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่ดี ออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกหน่อยก็ดีเหมือนกันนะ"

"ต้องอย่างนี้สิ!/เลิศค่ะ!"

ผับ

"ชุดหวานมันโป๊ไปรึเปล่านะ?" ฉันก้าวขาจากรถพร้อมกับดึงกระโปรงสั้นจู๋ที่มันร่นขึ้นมาจากที่สั้นอยู่แล้วพอมันร่นขึ้นมาแบบนี้ก็ทำให้ยิ่งสั้นเข้าไปอีก รู้สึกโล่งมากๆเลย นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะที่ฉันใส่สั้นขนาดนี้ เสื้อสายเดี่ยวผ่าหลังนี่ก็เหมือนกัน มะนาวบอกว่ามันเหมาะกับฉันมากเลยให้ฉันยืมใส่มา เราเลี่ยงที่จะไปผับของเดย์เพราะกลัวว่าจะเจอวินกับเดย์ที่นั่น ส่วนผับข้างๆที่เปิดใหม่ก็คงจะดูไม่เหมาะเท่าไหร่หากว่าเดย์เกิดจับได้ขึ้นมาจริงๆแล้วกลัวว่าเขาจะโกรธเอาน่ะที่ไม่ไปผับเขาแต่ดันไปผับคู่แข็งของเขาแทน

"ไม่โป๊หรอก นี่น่ะมันปกติมากเลยต่างหากล่ะเสียงหวานกับสถานที่แบบนี้น่ะ" มะนาวบอกแล้วหมุนซ้ายหมุนขวาโพสต์ท่าให้ดูเพื่อสร้างความมั่นใจให้ฉัน แต่มะนาวสวยนี่นาแถมลุคก็ให้ด้วยถึงแต่งแบบนี้ก็ยังดูเซ็กซี่แบบน่ารักอยู่ดี

"เอาล่ะ ได้เวลาปลดปล่อยกันแล้วจ้ะเพื่อนสาว!" ขวัญพูดแล้วสะบัดผมเดินเข้าไปข้างในตามด้วยมะนาวและคนสุดท้ายคือฉัน รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเลย ทุกครั้งเวลาไปที่แบบนี้ก็จะมีวินคอยระวังอยู่ข้างหลังให้อยู่ตลอดหรือไม่ก็จูงมือเดินไปพร้อมๆกันน่ะ

วี้ดวิ้ว~~~

ผู้ชายที่นั่งดื่มอยู่เมื่อกี้เขาเป่าปากใส่แถมยังมองแบบน่ากลัวมาที่ฉันด้วย มะนาวหันมองผู้ชายเคราหนาคนนั้นด้วยหางตาแล้วรีบดึงมือฉันให้เดินตามขวัญไป เสียงข้างในนี้มันดังมากทั้งคนก็เยอะ ไฟหลากหลายสีที่หมุนติ้วๆส่องไปส่องมาอยู่ภายในนี้ทำให้ฉันต้องหลับตาลงสักพักเพราะมันเยอะแล้วก็หมุนเร็วเกินไปจนฉันรู้สึกเหมือนจะเวียนหัว

"โอเคมั้ยเสียงหวาน?"

"หวานโอเค แค่ยังไม่ค่อยชินกับไฟในนี้เท่าไหร่"

"ได้โต๊ะแล้วจ้ะสาวๆ พนักงานคนเมื่อกี้บอกว่ามีคนจองโต๊ะไว้แต่ไม่มา อยู่หน้าเวทีพอดี แว่วมาว่ามีนักร้องมาใหม่ งานดีด้วยนะ" ฉันชะเง้อคอมองตรงไปด้านหน้า เห็นว่าโต๊ะด้านหน้าเว้นระยะห่างมากกว่าแถวโต๊ะด้านหลังที่แต่ละโต๊ะแทบจะชิดกันหมด ได้โต๊ะโซนข้างหน้าก็ดีเหมือนกันนะคงจะมีพื้นที่ส่วนตัวมากกว่า

\*\*\*\*\*\*\*\* to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***