คุณแฟนแสนห่วย Ep.11

Ep. 11

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ยาย.." ฉันรีบปาดน้ำตาที่มันปริ่มคลออยู่จากเหตุการณ์เมื่อกี้ออกทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นคือใคร

"ร้องไห้หรอหวาน?"

"ปะ..เปล่าจ้ะ หนูเพิ่งล้างหน้ามา ยายมาได้ยังไง?"

"ติดรถมากับศรีนุชเขาน่ะ" ฉันพยักหน้าเข้าใจเพราะน้าศรีนุชที่ยายพูดถึงแกมีลูกสาวที่มาเรียนอยู่มหาลัยที่ไม่ไกลจากคอนโดฉันเท่าไหร่ แล้วยายเองก็คงติดรถมาด้วยเหมือนทุกครั้ง ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วฉีกยิ้มกว้างให้ยายดู ก่อนจะพยุงท่านเดินเข้ามาในห้อง

"แล้วหลานเขยยายไปไหนซะล่ะ?"

"เขานอนอยู่ในห้องจ้ะ"

หมับบบบ!!

"หื้ออออ คิดถึงจัง ยายทานข้าวมาแล้วยังจ๊ะ?"

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ยายกินมาจากบ้านแล้วล่ะ"

"งั้นเดี๋ยวหวานมานะจ๊ะ" ฉันกอดยายแรงๆอีกครั้งอย่างคิดถึงก่อนที่จะผละตัวออก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยายเป็นฝ่ายมาหาฉันเองถึงแม้จะไม่บ่อยแต่ทุกครั้งที่มาก็จะมานอนค้างคืนด้วย ท่านอยู่คนเดียวตามประสาคนแก่ก็คงจะเหงาน่ะ ไม่ใช่ฉันที่มีแค่ยายหรอกแต่ยายเองก็มีแค่ฉันเหมือนกัน ฉันปล่อยให้ท่านนั่งพักที่โซฟาแล้วเดินเข้าห้องมา เห็นวินยืนแปรงฟันอยู่โดยที่เขาไม่ได้ปิดประตูห้องน้ำ

"ยายมา?"

"อืม" ฉันตอบเสียงนิ่งแล้วหยิบเสื้อผ้าที่วินปาทิ้งขยะไปก่อนหน้าขึ้นมาเพื่อจะเอาไปซัก ยังไม่มีอารมณ์ที่จะคุยหรือมองหน้าวินเลย ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียวแต่ก็ดีเหมือนกันที่ยายมาวันนี้ฉันจะได้ไม่ต้องมีเวลาอยู่คนเดียวเพราะยิ่งอยู่คนเดียวลำพังก็ยิ่งคิดมาก พอคิดมากก็จะนอยด์มากตามไปด้วย สุดท้ายแล้วเดี๋ยวก็ไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี

"ใครมาส่ง?" ฉันถือเสื้อผ้าวินเดินเข้าห้องน้ำพอดีกับที่วินกำลังจะเดินออก ทำให้เราสวนกันที่ประตู สายตาดุๆคู่นั้นยังจ้องมองของในมือฉันอยู่สลับกับมองหน้าฉันด้วย

"แล้วจะเอาเสื้อผ้าไปทำไร?! บอกว่าให้ทิ้งไปไง! เอามานี่!!"

"นี่หยุดนะวิน! จะทิ้งไปได้ไง! เป็นบ้าไปแล้วหรอ รวยมากนักหรือไง!" ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไร แต่ถึงแม้ฉันไม่รู้เหตุผลของเขายังไงก็ยอมให้ทิ้งเสื้อผ้าพวกนี้ไปง่ายๆไม่ได้หรอก ใส่ทิ้งๆขว้างๆแบบนี้คิดว่าซื้อมาไม่กี่ตังค์หรือไงกัน แค่กางเกงยีนส์ของเขาตัวเดียวนี่ก็ซื้อของเข้าตู้เย็นได้ตั้งหลายเดือนแล้ว ถึงแม้เงินของวินที่ทำงานมาได้เขาให้ฉันเป็นคนเก็บไว้ครึ่งหนึ่งก็เถอะ

"ปล่อย..." ฉันจ้องเขม็งแล้วสั่งเสียงแข็งขึ้นกว่าปกติ วินขมวดคิ้วใส่ฉันนิดหน่อยแต่ก็ยอมปล่อยให้ฉัน คงต้องซักสักเจ็ดรอบเลยมั้งกลิ่นถึงจะหาย คิดแล้วก็แอบโมโห ฉันไม่น่าหลวมตัวไปตอบตกลงเป็นแฟนเขาตั้งแต่วันนั้นเลย!

"ถ้าจะซักเองก็เลิกบ่นฉันในใจได้ละ"

"ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วออกไปนั่งคุยเป็นเพื่อนยายหน่อย แต่ถ้าไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรนะ ยังไงอีกไม่นานเราก็คงต้องกลายเป็นคนอื่นอยู่แล้ว ถ้าเดินออกไปแล้วไม่อยากคุยก็แค่ทักทายแล้วจะบอกว่าธุระด่วนหรืออะไรก็ได้ตามใจเลย"

"เฮ้ยหวาน! พูดดีดีนะเว้ย! คนอื่นเหี้ยไร?! ปากดีนักนะเดี๋ยวนี้อ่ะ จับขังเตียงสักสามเดือนยังจะปากดีอยู่มั้ย เดี๋ยวก่อน!" วินชี้หน้าฉันแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าส่วนฉันก็เดินหนีเข้าห้องน้ำแล้วก็รีบทำให้เสร็จแล้วออกไปก่อนที่ยายจะสงสัยไปมากกว่านี้

"ไม่ได้ทะเลาะกันหรอกครับ แค่ผมทำงานดึกทุกวันแล้วหวานมันงอนก็แค่นั้น"

"เออ ได้ยินอย่างนี้คนแก่ก็ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย อยู่ดูแลกันไปนานๆนะ หวานมันไม่มีใครหรอก เมื่อก่อนก็มีแค่ยาย เดี๋ยวนี้ดีหน่อยที่พ่อวินมาคอยดูแลเกื้อกูลกันยายก็อุ่นใจ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยกันไปนะพ่อวินนะ" ฉันยืนแอบฟังอยู่หน้าประตูห้องหลังจากที่ซักผ้าเสร็จ ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้คุยเรื่องอะไรกัน

แกร๊กกกกก

"เอ้า เห็นพ่อวินบอกว่าซักผ้าอยู่ เสร็จแล้วรึ?"

"เสร็จแล้วจ้ะยาย แค่สองตัวเอง พอดีมันสกปรกกว่าตัวอื่นหวานก็เลยแยกซักน่ะจ้ะ" ฉันเดินไปนั่งลงข้างๆยายวินก็ขยับหลบให้ฉันแอบเห็นนะว่าเขาแม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงแถมยังมองหน้าฉันอีก คงเคืองที่ฉันบอกว่ามันสกปรกน่ะแล้วฉันพูดผิดตรงไหน กลิ่นน้ำหอมแรงขนาดนั้นมันไม่สะอาดสำหรับฉัน เพราะฉันไม่ชอบกลิ่นน้ำหอม

............................................................

"ลำโพงมันเสียรึเปล่านั่นหวาน ทำไมมันเสียงดังขนาดนี้ล่ะ?" ฉันกับยายที่นั่งคุยกันอยู่โซฟาที่เดิมก็ต้องเริ่มยกมือขึ้นปิดหูเพราะวินที่หายเข้าไปในห้องซ้อมเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงแล้วและเสียงกีตาร์ไฟฟ้าสลับกับเสียงเบสก็เริ่มดังมากขึ้นเรื่อยๆ ลำพังถ้าแค่ฉันคนเดียวก็คงจะชินกับมันแล้วล่ะ แต่ยายฉันเนี่ยสิ...เกิดความดันขึ้นหัวใจวายขึ้นมาจะทำไง ฉันเลยพายายเข้ามาในห้องนอนแทน

"อ้าว นึกว่าหายไปไหน" ผ่านไปอีกชั่วโมงกว่าเสียงกีต้าร์ถึงจะเงียบลง วินเปิดประตูห้องเข้ามาก่อนจะชะงักแล้วพูดเสียงให้เบาลงเมื่อเห็นว่ายายหลับอยู่

"ขอคุยด้วยหน่อยดิ" วินพูดพร้อมกับยกมือท้าวสะเอวยืนรอ ฉันก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด ใจหนึ่งก็อยากคุยกับเขาให้รู้เรื่อง แต่อีกใจมันยังงอนอยู่เลยยังไม่มีอารมณ์ที่จะคุยน่ะ แต่เห็นว่าวินยังยืนรออยู่ที่เดิมฉันเลยตัดสินใจที่จะวางโทรศัพท์ลง

"กลิ่นน้ำหอมนั่น...ของเมียไอ้ฮาร์ท" ทันทีที่นั่งลงบนโซฟาเมื่อออกมานอกห้องนอนแล้วปล่อยให้ยายพักผ่อนอยู่ในนั้นวินก็พูดขึ้นมาก่อนโดยที่ฉันยังไม่ได้ถาม

"หมายถึง...แฟนคุณฮาร์ทที่เจอในห้างอ่ะหรอ?"

"อือ"

"แล้วทำไมถึง..." ฉันรอฟังที่วินจะอธิบายและฉันก็ยังไม่โชว์รูปที่ได้รับมาหรอก รอดูว่าเขาจะเล่าตรงรูปนั้นรึเปล่า เขาบอกว่าคุณมุกเมาแล้วก็นั่งตักเขากอดเขาแต่ลูกน้องเดย์มาดึงออกไป ทั้งน้ำเสียงแล้วก็หน้าตาจริงจังแบบนั้นฉันรู้สึกว่าวินไม่ได้โกหกฉัน แต่รูปที่ฉันได้รับมันถูกส่งโดยแอคเค้าท์ที่ชื่อมุกมิกอะไรสักอย่าง แล้วแฟนคุณฮาร์ทก็ชื่อมุกอย่างงั้นหรอ จะเป็นไปได้หรอที่เธอจะเป็นคนส่งรูปนั้นมาด้วยตัวเอง แล้วเธอจะทำไปเพื่ออะไรกัน.. แต่วินบอกว่าเธอเมานี่นา ทั้งตอนทำและตอนส่งเธออาจจะไม่สติก็ได้

"แน่ใจหรอว่าไม่ได้รู้สึกอะไรตอนที่คุณมุกเธอนั่งตักน่ะ"

"แน่ใจ! แต่ถ้าเป็นเธอ..ก็ไม่แน่"

พรึ่บบบบ!!!!

"อ้ะ วิน!!"

"ลองมั้ย ก่อนยายตื่นสักยกสองยกได้อยู่"

"จะบ้าหรอวิน! อย่าพูดแบบนี้นะ! แล้วก็ปล่อยหวานลงได้แล้ว"

หมับบบบ!!!

"อื้อออ หวานไม่เล่นนะวิน!" หน้าอกฉันโดนมือใหญ่ของวินคว้าแล้วขย้ำผ่านเนื้อผ้า ฉันตกใจจนลมหายใจสะดุด ดวงตาเบิกออกกว้างสติสตังแทบจะหายวับไปเพราะกลัวว่ายายจะออกมาเห็น ทำไมถึงเล่นแบบนี้นะ!

"ฮ่าๆๆๆๆ ดูหน้าเธอตอนนี้ดิ! เหมือนปลาทองขาดน้ำอ่ะ" วินเลิกแกล้งแล้วแต่ยังกอดฉันไว้อยู่ เขากอดฉันไว้ในท่าที่ฉันยังนั่งอยู่บนตักเขาและเราต่างยังอยู่ในความเงียบนานหลายนาทีโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

"วิน..."

"ว่า?"

"ปล่อยได้แล้ว...เดี๋ยวยายออกมาเห็น"

"ฉันอยากให้เธอเชื่อใจว่าต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ให้เธอมั่นใจว่าฉันจะไม่รักใครนอกจากเธอ ฉันจะมีเธอแค่คนเดียวเสียงหวาน"

".........." จูบคำพูดนั้นจมูกโด่งยื่นมาคลอเคลียที่แก้มฉัน รู้สึกไม่ค่อยคุ้นเลยนะกับวินที่เป็นแบบนี้อ่ะ

"ได้ยินมั้ย?"

"อื้อออ ได้ยินแล้ว" จากที่จูบแก้มก็เลื่อนมาจูบที่ริมฝีปาก วินครอบครองมันแล้วเปิดปากออกพร้อมกับส่งลิ้นเข้ามาซึ่งฉันเองก็เปิดทางให้อย่างเต็มใจ ลิ้นร้อนทั้งดูดดึงเกี่ยวรัดตวัดรัวอยู่ภายในจนฉันต้องยกมือจับที่บ่าแกร่งไว้แน่นเพราะเริ่มรู้สึกเหมือนจะหน้ามืดและใจเริ่มเต้นแรง วินดูดลิ้นและริมฝีปากล่างฉันแรงๆส่งท้ายก่อนที่ปากหนาจะถอนจูบออก

"เย็นนี้ไปกินข้าวข้างนอกกัน"

"ทำไมล่ะ? เบื่อกับข้าวที่หวานทำแล้วหรอ?"

"ต่อให้กินไข่เจียวทุกวัน ถ้าเธอทำฉันก็กินได้แม่งทุกวันนั่นแหละ แค่ไม่อยากให้เธอเหนื่อยแล้วอีกอย่างยายก็มาหาด้วย พาท่านไปเปิดหูเปิดตาบ้าง" ก็เป็นซะแบบนี้ไง ถึงจะแข็งกระด้างแบบนี้แต่ฉันก็รักของฉันนะ

"หวานรักวินนะ..."

"ก็ลองรักคนอื่นดูสิ ฉันจะดักตีไอ้ตัวผู้คนนั้นจนมันอาการสาหัสทนพิษบาดแผลไม่ไหวแล้วไปตายที่โรงบาล ส่วนเธอฉันจะจับมัดแขนมัดขาแล้วถ่วงหินโยนทิ้งแม่น้ำเจ้าพระยาให้ปลามันแทะกินซะ!!" วินพูดเสร็จแล้วกอดฉันไว้แน่น ฉันมุ่ยหน้าก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วซุกหน้าลงกับอกแกร่ง

"ยายอยากกินอะไรจ๊ะ?"

"อาหารจีนมั้ย?" วินหันไปถามยายที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะอยากให้ยายนั่งสบายๆเลยให้ยายนั่งข้างคนขับส่วนฉันก็นั่งด้านหลังแทน

"ใกล้ๆแถวนี้มีอะไรยายก็กินอันนั้นแหละ ไม่อยากนั่งรถไกลๆหรอกยายแก่แล้ว" ตกลงว่าวินพาฉันกับยายไปที่ร้านอาหารจีนที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโด และเพราะรถติดมากขนาดไปไม่ไกลยังใช้เวลานานขนาดนี้ กว่าจะกลับมาถึงห้องก็เกือบสามทุ่มแล้ว ไหนวินจะออกไปทำงานอีกแต่นี่ก็สายมากแล้วไม่รู้ว่าจะทันรึเปล่า

"ไม่ไปทำงานหรอ?" ยายกำลังอาบน้ำอยู่ฉันเลยออกมาดูวิน เห็นเขานั่งดูบอลสบายใจอยู่ข้างนอกคนเดียว

"ไม่ไป ขี้เกียจ"

"อ่าว แล้วบอกเดย์แล้วยัง? หยุดกะทันหันแบบนี้ไม่เดือดร้อนคนอื่นหรอ?"

"ใคร? หมายถึงพวกนั้น? ฉันไม่ไปพวกมันแม่งดีใจกันอ่ะดิ จะได้ร้องเพลงนานได้ค่าตัวเยอะไง มันไม่เป็นไรหรอกน่า" ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินกลับเข้าห้องแล้วกลับออกมาพร้อมผ้าห่มกับหมอน เพราะยายมานอนด้วยวินก็ต้องนอนโซฟาแทน ก็อีกห้องเขาทำเป็นห้องซ้อมไปแล้วนี่นา

"ถ้ายายนอนแล้วออกมานะ ฉันจะรอที่โซฟา"

เพี๊ยะ!!!!!

"พูดอะไรน่ะ?! หยุดความคิดนั้นไปเลยนะวิน!"

"อะไร? ออกมานวดให้หน่อย ฉันเมื่อย! คิดไปถึงไหนวะหวาน! เห็นนิ่งๆแบบนี้ก็แอบแรดนะเนี่ยเรา"

"วิน!!!" ฉันนั่งหน้าบึ้งแล้วกอดอกหายใจแรงๆ ที่ถูกวินแกล้ง แต่วินยังทำเฉยเมยลอยหน้าลอยตาแล้วดูบอลต่อโดยไม่สนใจสักนิดว่าฉันรู้สึกยังไงในตอนนี้ วินกำลังทำให้ฉันหัวร้อน ไอ้นิสัยที่เปลี่ยนไปมากมายที่วินบอกว่าฉันเอามาจากมะนาวบ้างจากขวัญบ้างน่ะมันไม่จริงเลยสักนิด ทั้งหมดมันมาจากเขานั่นแหละ ฉันลุกขึ้นเดินเข้าห้องทันทีเพราะยิ่งอยู่ฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะระเบิดมากขึ้นเรื่อยๆ ไปนอนคุยกับยายให้อารมณ์เย็นลงดีกว่า

"หน้างอเป็นจวักเข้ามาแบบนี้ โดนพ่อวินแกล้งอะไรอีกแล้วรึ?"

"ยายอย่าพูดถึงเขาเลยค่ะ แม้แต่ชื่อตอนนี้หวานก็ไม่อยากได้ยิน ผู้ชายอะไรปากร้ายที่สุด คำว่าอ่อนโยนไม่รู้ว่าเขาสะกดเป็นรึเปล่า!" เมื่อกี้ที่บอกว่าฉันรักเขาน่ะขอกลับไปที่คำก่อนหน้านี้ว่าฉันไม่น่าไปตกปากรับคำว่าจะคบกับเขาตั้งแต่แรกเลย เพราะเขาคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันอารมณ์แปรปรวนเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้ วินนะวิน!

ครืดดดดด ครืดดดด

โทรศัพท์บนเตียงสั่นมันเป็นชื่อวินที่โทรเข้ามา อยู่ใกล้กันแค่นี้จะโทรมาทำไมก็ไม่รู้

"อะไรอีกอ่ะ?!" ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงห้วนๆเพราะกำลังโมโหกับกับพูดเขาอยู่ นั่นเขาใช้คำว่าแรดกับฉันเลยนะ แรงมาก!! ฉันรับไม่ได้

"ขอโทษ ...หายงอนยัง?"

"ไม่!"

"งั้น..ถ้ายายนอนแล้วออกมาให้ฉันง้อหน่อยนะ"

"ฝันไปเถอะ!!" ฉันกดวางสาย หลบสายตาที่ยายมองมาแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำทันทีเพื่อเลี่ยงที่จะตอบคำถาม วันนี้ทะเลาะกันต่อหน้ายายหลายครั้งแล้วนะ

\*\*\*\*\*\*\* to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***